Το φαινόμενο Doncic,,ο Χαραλαμπόπουλος και τα ελληνικά μπασκετικά ταλέντα

Αρκετά απλοϊκός ο τίτλος του σημερινού άρθρου. Αρκετά όμως πολύπλοκο το θέμα που πρόκειται να παρουσιάσω. Γνωστό το όνομα Luca Doncic, γνωστό και το θέμα της αξιοποίησης των ελληνικών μπασκετικών ταλέντων. Πολλές και ποικίλες οι απόψεις πάνω σε αυτό το λεπτό θέμα, πολλές οι θετικές και οι αρνητικές απόψεις. Γι΄αυτό και εγώ λοιπόν θα προσπαθήσω να παρουσιάσω όσο το δυνατόν καλύτερα και με τη πενιχρή μου γνώση όλες τις πτυχές του ζητήματος.

Τα ταλέντα μένουν… ταλέντα ή αξιοποιούνται; Είναι ένα ζήτημα που απασχολεί τον ελληνικό αθλητισμό εδώ και δεκαετίες και επανήλθε στην επικαιρότητα μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ U20 από την Εθνική Νέων Ανδρών τον περασμένο Ιούλιο .Πολλές φορές στο παρελθόν αθλητές και ομάδες που είχαν μεγάλες επιτυχίες ως έφηβοι, νέοι και ελπίδες χάθηκαν στην… πορεία και δεν τους δόθηκαν οι ευκαιρίες να αποδείξουν μέχρι ποιο σημείο μπορούν να φτάσουν. Άλλες φορές οι ευθύνες ήταν των ίδιων των αθλητών, που δεν εκμεταλλεύτηκαν το ταλέντο τους.

Κάτι τέτοιο μπορούμε να πούμε πως συμβαίνει ακόμα και σήμερα καθώς πολλοί αθλητές της γενιάς του 96′, 97′ όπως ο Χαραλαμπόπουλος, ο Κόνιαρης ή ο Μήτογλου παίρνουν μεν ευκαιρίες αλλά ελάχιστες. Δεν θα μπορούσαμε όμως να ρίξουμε αποκλειστικά το φταίξιμο στις ”όχι και τόσες πολλές ευκαιρίες” που δεν παίρνουν. Θα πρέπει να κάνουμε μια πιο αναλυτική έρευνα για τα πραγματικά αίτια της μη αξιοποίησης. Κακά τα ψέματα έχει γίνει κοινώς αποδεκτό πως όλα τα προπονητικά επιτελεία  πλέον δεν επικεντρώνονται στην ανάδειξη νέων ταλέντων. Οι μπασκετικές υποδομές της ”ελληνικής σχολής”(αν θέλουμε να την πούμε έτσι) βρίσκονται σε περίοδο-φάση παρακμής. Προπονητές, γυμναστές κτλ, κτλ…δεν αναδεικνύουν πλέον τις αρετές των νεαρών ταλέντων και δεν τους προορίζουν ως πρωταγωνιστές στις ομάδες που αγωνίζονται αλλά ως ρολίστες χωρίς κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στο επιθετικό και αμυντικό παιχνίδι της ομάδας.

Και όλα αυτά φυσικά ενώ συνεχίζει να καλπάζει εδώ και περίπου τρία με τέσσερα χρόνια ο τυφώνας Luca Doncic. Πρόκειται για ένα παιδί 17 χρονών, από τη Σλοβενία, το οποίο ήρθε στο προσκήνιο την περσινή σεζόν παίρνοντας σε αρκετά παιχνίδια μεγάλο χρόνο συμμετοχής, φορώντας τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το παιχνίδι της «Βασίλισσας» κόντρα στην ΤΣΣΚΑ για το Top 16 όταν σε 13:31 πέτυχε 12 πόντους. Αποτελεί φυσικά ένα από τα μεγαλύτερα μπασκετικά ταλέντα( ο λεγόμενος rising star). Δεν έχω φυσικά σκοπό να συγκρίνω ταλέντα και παίκτες. Θέλω όμως να σταθώ στη δουλειά που γίνεται στις υποδομές του εξωτερικού και στην εμπιστοσύνη που δείχνουν οι εκάστοτε προπονητές σε αυτά τα ταλέντα. Ο Πάμπλο Λάσο για παράδειγμα από τη πρώτη στιγμή έδειξε εμπιστοσύνη στο 17χρονο Σλοβένο guard, κάτι που δεν έδειξε ούτε ο Ιβάνοβιτς ή ο Πασκουάλ σε Χαραλαμπόπουλο, Λούτζη και Κόνιαρη και ο Σφαιρόπουλος σε Τολιόπουλο.

Είναι θέμα εμπιστοσύνης, θέμα ταλέντου, θέμα ”πάγκου”, θέμα ρόλου; Πολλοί μπορούν να υποθέσουν και να πουν πολλά. Η ελληνική μπασκετική δεξαμενή από νεαρούς παίχτες είναι μεγάλη και πολυτάλαντη. Η ουσία του θέματος όμως είναι το κατά πόσο όλα αυτά τα παιδιά που έχουν κατακτήσει χρυσά μετάλλια σε ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διοργανώσεις στις μικρές εθνικές ομάδες μπορούν πραγματικά να εξελιχθούν σε μεγάλους αστέρες. Δύσκολο έργο αλλά όχι ακατόρθωτο. Οψόμεθα…