Ο Keke Rosberg κρατάει ένα ρεκόρ που δεν θα σπάσει ποτέ

Κάθε – φιλόδοξος – αθλητής θέλει να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στα βιβλία της ιστορίας. Να χτίσει μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες, τέτοιες που θα τον κάνουν να φιγουράρει στις πρώτες θέσεις των στατιστικών. Kαι που, θα αποτελεί το σημείο αναφοράς στις συζητήσεις μεταξύ των υγειών φιλάθλων. Με άλλα λόγια, να πετύχει εκείνους τους στόχους, που θα κρατήσουν ζωντανό το όνομα του ακόμη και όταν κρεμάσει τα αγωνιστικά του γάντια. Ο Sebastian Vettel για παράδειγμα, θεωρεί πως σε 10 χρόνια θα έχει ξεχαστεί. Μα πώς είναι δυνατόν ένας οδηγός με ένα παλμαρέ γεμάτο επιτυχίες που συνδυάζει προσωπικότητα και χαρακτήρα, να περάσει τόσο εύκολα και γρήγορα στην λήθη;

Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και ο Keke Rosberg, πατέρας του Nico, ο οποίος «φρόντισε» με την έντονη προσωπικότητα του και τα αγωνιστικά του επιτεύγματα να περάσει στο πάνθεον της ιστορίας, χωρίς βέβαια να ενδιαφερθεί ποτέ για την στατιστική και τα τελικά αποτελέσματα, διότι γνώριζε πως η ουσία δεν βρίσκεται σε αυτού του τύπου τις «επιφανειακές» συγκρίσεις.

Οξύμωρο βέβαια το γεγονός πως αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί ένα στατιστικό! Το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός οδηγός που κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα ενώ η ομάδα του τερμάτισε εκτός 3ας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, συγκεκριμένα τέταρτη! Βέβαια, η σεζόν του 1982 ήταν τόσο παράξενη, που αυτό ίσως να είναι και το λιγότερα ενδιαφέρον στατιστικό. Αλλά πρώτα, ας γυρίσουμε τον χρόνο λίγο νωρίτερα..

Το who is who του Keke Rosberg

Ο Keijo Erik Rosberg, ευρύτερα γνωστός ως Keke, γεννήθηκε στην Σουηδία από Φινλανδούς γονείς, στις 6 Δεκεμβρίου του 1948. Η πρώτη του εμπειρία πίσω από το τιμόνι ήρθε με το οικογενειακό αυτοκίνητο όταν έβαλε μπροστά την μίζα, τρακάροντας το πάνω στη γκαραζόπορτα. Φυσικά, αυτή η μικρή αναποδιά δεν θα μπορούσε να τον απωθήσει από το να κυνηγήσει το όνειρο του, ξεκινώντας από νωρίς την ενασχόληση του με τα καρτ, με αρκετές αγωνιστικές επιτυχίες, κατακτώντας 5 φορές το πρωτάθλημα στην Φιλανδία αλλά και το Σκανδιναβικό και Ευρωπαϊκό το 1973.

Παρόλα αυτά, ο Ιπτάμενος Φιλανδός άργησε να κάνει το ντεμπούτο του στην Formula 1. Ήταν 29 ετών όταν τελικά το κατάφερε, ηλικία σχεδόν απαγορευτική ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Μέχρι τότε, προσπάθησε να αναδείξει το ταλέντο του σε πρωταθλήματα όπως της Formula Vee και Super Vee, όπου μάλιστα το 1975, κέρδισε 10 από τους 21 αγώνες, όντας ακόμη ένας πρακτικάριος τεχνικός υπολογιστών!

Την επαγγελματική του κάρτα μάλιστα την έχει ακόμη κρεμασμένη στον τοίχο, ώστε, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει «…να θυμάμαι την τελευταία μέρα που έκανα μια τίμια δουλειά». !

Ο Keke, σε αντίθεση με άλλους πιλότους, δεν προερχόταν από κάποια εύπορη οικογένεια. Γεγονός που σήμαινε, πως έπρεπε να βρίσκει συνεχώς τρόπους να χρηματοδοτεί την καριέρα του, προσπαθώντας να κάνει έξυπνες συμφωνίες με τους σπόνσορες. Αλλά και πως δεν μπορούσε να συμμετάσχει απευθείας στα μεγάλα πρωταθλήματα. Το 1977 μάλιστα, έτρεξε συνολικά σε 42 αγώνες! Έλαβε μέρος ταυτόχρονα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα F2, την Formula Atlantic στην Βόρεια Αμερική, την F2 σε Μακάο και Ιαπωνία κ.α. Κάπου εκεί, το ρόδι της F1 έσπασε, παρότι στην αρχή…δεν είχε και την καλύτερη γεύση.

Τα πρώτα του δύσκολα χρόνια στην F1 και το τηλεφώνημα-εξιλέωση του Frank Williams

Το 1978 έμελλε να γράψει ιστορία, όντας ο πρώτος Φιλανδός οδηγός που εισέρχεται στον μαγικό κόσμο της F1.  Η αρχή έγινε με την Theodore, μια ομάδα όμως που απείχε παρασάγγας, από τις αγωνιστικές επιτυχίες. Ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει το μονοθέσιο «An absolute pig of a car”.

Τα πρώτα χρόνια στην Formula 1 έκανε το «αγροτικό» του σε αρκετές μη ανταγωνιστικές ομάδες, αγωνιζόμενος  επίσης για τις ATS, Wolf και Fittipaldi, καταφέρνοντας τελικά να βαθμολογηθεί μόλις 2 φορές, σε 4 χρόνια. Όμως ο επίμονος, μεθοδικός και γρήγορος Keke Rosberg είχε χτίσει ήδη την φήμη του, ώσπου το 1981 και ενώ κάνει διακοπές, θα του άλλαζαν τελείως την ζωή: Η Williams του τηλεφωνεί, προσκαλώντας τον να κάνει ένα τεστ στο Paul Ricard. Ο πρωταθλητής του 1980 Alan Jones, έχει αιφνίδια αποσυρθεί από την ενεργό δράση, με την θέση του να μένει κενή. Ο Keke, γνωστός για το αυθόρμητο στυλ του απαντάει πως «Αν χρειαστεί, θα κολυμπήσω κιόλας για να έρθω!».

Πριν συναντηθεί με τον σπουδαίο Frank Williams, τηλεφώνησε στον δικηγόρο του, ζητώντας του να ακυρώσει το συμβόλαιο του με την Fittipaldi, αφού η ομάδα είχε αθετήσει τους όρους πληρωμής του. Έτσι, όταν συναντήθηκε με τον Williams, του είπε πως «Ξέρω πως είναι μόνο ένα τεστ, αλλά θέλω να γνωρίζεις πως είμαι free agent”. Αυτό, ασχέτως αν λήφθηκε υπόψιν στην τελική απόφαση του Williams, έκανε τον Keke Rosberg να δείχνει ακόμη πιο διψασμένος, ακόμη πιο έτοιμος, ακόμη πιο θρασύς. Με λίγα λόγια, ρίσκαρε να μείνει τελείως χωρίς ομάδα για το 1982. Όμως τα υψηλά ρίσκα μπορεί να φέρουν και μεγάλες ανταμοιβές. Και τι ανταμοιβή τον περίμενε το 1982….

Ο πρωταθλητής που πήγε κόντρα στα προγνωστικά

Ήταν η χρονιά, που απέναντι σε όλους και σε όλα, κέρδισε τον μοναδικό του παγκόσμιο τίτλο. Αξιοσημείωτο το γεγονός πως ανέβηκε μόλις μια φορά στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου, όντας ο πρώτος που πετυχαίνει κάτι αντίστοιχο από το 1964! Μάλιστα, οι 5 επόμενοι οδηγοί στην τελική κατάταξη είχαν όλοι από 2 νίκες, δείγμα της απρόβλεπτης και κατά κύριο λόγο προβληματικής αυτής σεζόν, η οποία σημαδεύτηκε βασικά από τα τρανταχτά δείγματα αναξιοπιστίας των ομάδων. Ο Keke, θεωρούσε πως εκείνη την σεζόν οδήγησε κάθε γύρο «flat out”. Στο τέρμα. Στο όριο. Και πως να ήταν αλλιώς άλλωστε, αφού ήδη οι περισσότερες ομάδες είχαν turbo κινητήρια σύνολα, ενώ η Williams τον ατμοσφαιρικό Cosworth DFV, που τον έφερνε σε μειονεκτική θέση. Δείγμα ακόμη του πόσο παράδοξη ήταν εκείνη η σεζόν, αποτελεί και το γεγονός πως κέρδισαν 11 διαφορετικοί πιλότοι, ένα σύνολο μόλις 16 αγώνων!

«Ο κόσμος ένιωθε δέος μαζί του ακόμα και τότε, για το πόσο γενναίος ήταν αυτός ο τρελός και γρήγορος οδηγός από τη Φινλανδία», είχε δηλώσει ο Στέφαν Γιοχάνσον. Ο Φιλανδός ξεσήκωνε τις εξέδρες με την οδήγηση του, σε μια εποχή που η Formula 1 ήταν πολύ πιο επικίνδυνη. Για να γίνει πιο κατανοητό, καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας του Keke Rosberg σκοτώθηκαν 5 οδηγοί, οι δύο εκ αυτών μάλιστα το 1982: Οι Gilles Villeuneve και Riccardo Paletti. Ο ίδιος μπορεί να έδειχνε ατρόμητος και να οδηγούσε πάντα στο όριο, αλλά γνώριζε τους κινδύνους και προσπαθούσε να τους ελαχιστοποιήσει. Ήταν η πάλη της καρδιάς απέναντι στο μυαλό, η λογική απέναντι στο συναίσθημα και την αδρεναλίνη. Ο φόβος απέναντι στην έξαψη της στιγμής.

Ο Keke, ήταν από τους οδηγούς που μπορείς να μετρήσεις στα δάκτυλα τις φορές που ξεχώρισαν, εντός και εκτός πίστας, όμως κάθε μια από αυτές τις φορές έμελλε να γράψει την δική της ιστορία. Όπως το 1983, όπου συνεχίζοντας με τον ατμοσφαιρικό Cosworth, είχε σαφέστατο μειονέκτημα έναντι των αντιπάλων του, γεγονός που τον πείσμωνε, μη μπορώντας να αποδεχτεί πως ο καθένας θα μπορούσε να τον κερδίσει, και έτσι, για να ανταγωνιστεί όσους είχαν τούρμπο, είχε προετοιμαστεί ώστε να πάρει μεγάλα ρίσκα. Ένα τέτοιο πήρε και στο Grand Prix του Μονακό της ίδιας χρονιάς.

Δαβίδ εναντίον Γολιάθ στην αρένα του Monaco και ο αυθορμητισμός που του βγήκε σε καλό

Με τις διαφορές εντός πίστας σαφώς μειωμένες λόγω της ιδιομορφίας της πίστας και με τον ίδιο να ξεκινάει 5^ο, ήταν ο μόνος που πήρε το ρίσκο να επιλέξει slick ελαστικά, αφού ναι μεν η πίστα ήταν βρεγμένη, αλλά ο Φιλανδός είχε την ελπίδα πως θα στεγνώσει γρήγορα. Από εκεί και πέρα; Ο Keke Rosberg έκανε μια απίστευτη εκκίνηση για να βρεθεί στην 2^η θέση στην πρώτη στροφή, και μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου είχε προσπεράσει και την Renault του Alain Prost. Ύστερα, και όσο η πίστα στέγνωνε, έχτιζε διαφορά που στον 7^ο γύρο άγγιξε το μισό λεπτό από τον δεύτερο της κατάταξης.

Καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας του ο Rosberg  κέρδισε την φήμη ενός εξαιρετικού χειριστή του μονοθεσίου, και το Μονακό αποτελεί ένα ακόμη διαπιστευτήριο, αφού κατάφερε να διαχειριστεί πλήρως τις απρόβλεπτες συνθήκες, και παρά το γεγονός πως ήταν άρρωστος όλο το Σαββατοκύριακο, σημείωσε μια εκπληκτική νίκη, σε έναν εκ των ούτως ή άλλως ακόμη και σήμερα, πιο απαιτητικών αγώνων στο καλεντάρι.

Ο Rosberg όμως δεν ήταν μόνο ένας εκ των ταχύτερων οδηγών εντός πίστας, ήταν και μια ξεχωριστή παρουσία. Ο οποίος μάλιστα δεν φοβόταν να πει τα πράγματα με το όνομα τους. Όταν το 1984 στην πίστα του Ντάλας οι ακραίες θερμοκρασίες που άγγιζαν τους 45 βαθμούς, έλιωσαν τον ασφαλτοτάπητα, οι υπόλοιποι οδηγοί άρχισαν να εκφράζουν την ανησυχία τους. Όχι όμως, και ο Keke. Κάποιοι προσπάθησαν να μποϊκοτάρουν τον αγώνα, όμως ο Φιλανδός, ήταν ξεκάθαρος: «Δεν ξέρω γιατί γίνεται όλη αυτή η φασαρία, όλοι θα παραπονεθούμε μέχρι την έναρξη του αγώνα, και μετά θα βγούμε έξω και θα αγωνιστούμε, ως συνήθως». «Έχουμε φτάσει μέχρι εδώ και ο αγώνας είναι έτοιμος να γίνει. Με ή χωρίς ασφαλτοτάπητα, γνωρίζετε όπως και εγώ, ότι θα αγωνιστούμε.» Η πίστα τελικά όντως έλιωσε σε κάποια σημεία, όμως αυτό δεν πτόησε σε καμία περίπτωση τον άνθρωπο των ειδικών καταστάσεων Rosberg, να κερδίσει.

Ο Rosberg ήταν οδηγός αγώνων με όλη την σημασία της έννοιας. Ήξερε γιατί βρισκόταν εκεί, τι έχει να αντιμετωπίσει, και πως θα το αντιμετωπίσει. Ήταν racer, κάτι που άρεσε στον ιδιοκτήτη της ομάδας, Frank Williams. Γεγονός που ενδεχομένως τον έκανε να μην είναι το ίδιο αυστηρός με τον Φιλανδό, ο οποίος σύμφωνα με τον Jackie Stewart «απολάμβανε να πίνει ένα πολύ καλό ποτό και να καπνίζει ένα καλό τσιγάρο». Άλλες εποχές, όπου στους αθλητές δεν επιβαλλόταν να είναι πρότυπα κανενός, πέραν του εαυτού τους, και όπου οι κανόνες ήταν πραγματικά, για να σπάνε.

Παρασυρόμενος από τα “πάθη” του, έκανε τον ταχύτερο γύρο στην ιστορία της F1

Γεγονός που μας φέρνει στις κατατακτήριες δοκιμές του Βρετανικού Grand Prix του 1985. Εκεί όπου ο Keke Rosberg, παρότι βρισκόταν ήδη στη pole position όντας μισό δευτερόλεπτο ταχύτερος από οποιοδήποτε άλλον, ξαναβγήκε στην πίστα, θέλοντας να εξασφαλίσει σε κάθε περίπτωση, την πρώτη θέση. Με λίγα λεπτά να απομένουν, φρέσκα ελαστικά και το turbo boost σε ακραία ρύθμιση, άφησε το τσιγάρο στο τασάκι και βγήκε για να κάνει τελικά τον γύρο της ζωής του, εκείνον που θα γινόταν τελικά ο ταχύτερος γύρος στην ιστορία της Formula 1, με μέση ταχύτητα τα 160 μίλια! Φυσικά, κατέκτησε την πρώτη θέση με διαφορά 0.658 από τον δεύτερο, Nelson Piquet.

«Είχα ένα φρέσκο σετ ελαστικών, οπότε το να πετύχω έναν ακόμη πιο γρήγορο γύρο, θα έσπαγε το ηθικό των άλλων. Στην τελική ήμασταν οδηγοί αγώνων. Ήμουν ένα άλογο που ποτέ δεν χρειαζόταν να το πιέσεις (για να τρέξει)». Βέβαια, χρόνια αργότερα θα έβλεπε τα πράγματα λίγο διαφορετικά, αφού θεωρούσε πως σε εκείνη την φάση παρασύρθηκε, νιώθοντας πως ήταν από τις λίγες φάσεις που έχασε τον αυτοέλεγχο του. Έναν αυτοέλεγχο, που όρισε εν τέλει την καριέρα του στην F1, την οποία τελείωσε συνειδητά, την επόμενη μόλις χρονιά.

Το 1986 μετακομίζει στην McLaren, αφότου έχει ήδη ενημερώσει τον Frank Williams πως θα θέσει τέλος στην καριέρα του, επηρεασμένος από τους τραγικούς θανάτους άλλων οδηγών, αλλά και το υψηλό ρίσκο που εμπεριέχουν οι αγώνες.

Στην McLaren θα μπορούσε να γράψει ιστορία, αν κατανοούσαν καλύτερα τις ανάγκες του

Η τελευταία του χρονιά στο σπορ θα κριθεί απογοητευτική, παρά την αδιαπραγμάτευτη οδηγική δεινότητα του Rosberg. Ο Φιλανδός είχε το δικό του στυλ οδήγησης, το οποίο ο τεχνικός διευθυντής στην McLaren, John Barnand ποτέ δεν αγκάλιασε. Παρότι ο Keke ήταν διψασμένος για διακρίσεις, έμελλε να βρεθεί στην σκιά του team mate του, Alain Prost. Ο οποίος μάλιστα στο τέλος του 1986, κατέκτησε και το πρωτάθλημα.

Ο Rosberg στον αντίποδα, μη μπορώντας να προσαρμόσει το στυλ οδήγησης του σε ένα μονοθέσιο που είχε την τάση να υποστρέφει, βρέθηκε πολύ πιο πίσω, με αποτέλεσμα στους περισσότερους αγώνες να μην τερματίσει καν. Ο ίδιος προσπάθησε να αλλάξει την κατάσταση, όμως κανείς δεν έδειχνε να ακούει. Ο τελευταίος του αγώνας στην Αδελαιδά θα ήταν το ιδανικό κλείσιμο για μια πλούσια καριέρα γεμάτη εμπειρίες και όμορφες στιγμές, αφού ο Φιλανδός είχε ένα άνετο προβάδισμα όντας πρώτος στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Ένα κλατάρισμα όμως έμελλε να τον οδηγήσει σε εγκατάλειψη, και να αλλάξει τελείως τις συνθήκες αγώνα, με τον τίτλο τελικά να περνάει από 3 χέρια όσο ο αγώνας προχωρούσε!

Ο επίλογος μιας πλούσιας καριέρας στην οποία κέρδισε περισσότερα από όσα τελικά αναγνωρίζουμε

Με την απόσυρση του από την Formula 1, ο Keke Rosberg συνέχισε να τρέχει σε άλλες μορφές αγώνων όπως το Le Mans και το DTM, δημιουργώντας μάλιστα και την δική του ομάδα. Αργότερα, ανέλαβε  μάνατζερ οδηγών όπως ο JJ Lehto, ο Mika Hakkinen, αλλά και του γιου του, Nico Rosberg, τον οποίο είχε υπό την προστασία του μέχρι το 2008.

Ο Φιλανδός ήταν μια περίπτωση πραγματικού οδηγού αγώνων, που ήξερε να διαχειρίζεται το άγχος, την πίεση, τον φόβο, ακόμη και τον πόνο. Επιβίωσε, μεταφορικά και κυριολεκτικά, απέναντι στους καλύτερους οδηγούς της γενιάς του, αλλά και απέναντι στον -πρόωρο- θάνατο που παραμόνευε σε κάθε στροφή, σε κάθε μάχη, σε κάθε έξοδο, σε κάθε άτσαλο άνοιγμα του turbo. Είχε ένα μοναδικό στυλ, με το παχύ του χαρακτηριστικό μουστάκι, και οδηγικά χαρακτηριστικά που τον έφεραν στην κορυφή. Για ένα διάστημα της ζωής του, μετρίασε τον φόβο του, ακολουθώντας το ένστικτο του, που τον έφερε μπροστά από μηχανές θηρία, τιθασεύοντας τα τέρατα με τέρμα γκάζι στην Eau Rouge, με ανάποδα τιμόνια στο Μονακό και κάνοντας σβούρα 360 μοιρών στο Long Beach, χωρίς να χάσει ούτε μια θέση.

Σιγά σιγά όμως, στο μυαλό του άρχιζαν να καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο μέρος οι μεγάλες ανέσεις που είχε αποκτήσει και έπρεπε να χαρεί. Το lear jet του, το ρετιρέ στο Μονακό, το εξοχικό στην Αγγλία, το σαλέ στην Αυστρία, η βίλα στην Ίμπιζα…αλλά και ο γιος του, που είχε γεννηθεί το 1985. Σαν οδηγός, ήρθε στο προσκήνιο δύσκολα, σχεδόν από τύχη, κέρδισε με θράσος και τακτική, έφυγε επιτυχημένος, και το σημαντικότερο: Έγραψε με χρυσά γράμματα το δικό του όνομα στην μακρά και πλούσια ιστορία του κορυφαίου μηχανοκίνητου αθλήματος. Χωρίς να θυσιάσει τίποτα παραπάνω από όσα ο ίδιος ήθελε, αλλά, και χωρίς να θυσιαστεί ο ίδιος. Ίσως ο Keke Rosberg να κέρδισε περισσότερα, από όσα τελικά του αναγνωρίζουμε…