Μπαρτσελόνα-Ολυμπιακός, σημειώσατε «Χ»!

Το χθεσινό βράδυ, το περίμενα χρόνια. Και μόλις έγινε γνωστό το πρόγραμμα αγώνων για το φετινό UEFA Champions League, η ανυπομονησία μου εκτοξεύθηκε! Ναι, είναι τρελό αυτό που θα πω, αλλά στο χθεσινό παιχνίδι, ήμουν ουδέτερος! Και θα εξηγήσω το γιατί..και το πόσο όμορφο είναι!

Πριν απ’αυτό όμως, θα γράψω λίγο και για τα όσα συνέβησαν εντός των τεσσάρων γραμμών. Σαφώς, όλοι γνώριζαν πως θα κυλήσει η αναμέτρηση. Οι γηπεδούχοι θα είχαν την κατοχή της μπάλας, τον έλεγχο και την υπέροχη, ενώ από την άλλη, οι «ερυθρόλευκοι» θα αμύνονταν με νύχια και με δόντια (κάτι που έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρο όταν γνωστοποιήθηκε η εντεκάδα). Έτσι και έγινε. Μέχρι και το αυτογκόλ του Νικολάου, η «Μπάρτσα» ναι μεν είχε την -αναμενόμενη- πρωτοβουλία, ωστόσο δεν είχε ανησυχήσει την ομάδα του Τάκη Λεμονή, παρά μόνο στη φάση του κόρνερ με τον Σουάρεζ. Η άτυχη στιγμή του…συνομήλικού μου, στόπερ του Ολυμπιακού, δεν άλλαξε την εικόνα του αγώνα, απλώς έδωσε «φτερά στα πόδια» των παικτών του Βαλβέρδε, που απειλούσαν συχνότερα (κυρίως με Ντεουλοφέου και Μέσι). Το ημίχρονο έκλεισε με την -σωστή πλην ανόητη- κόκκινη στον Ζεράρ Πικέ, γεγονός που μας έκανε να αναμένουμε ένα διαφορετικό δεύτερο μέρος. Αξιοσημείωτη και η απόκρουση του Προτό, στο τετ-α-τετ με τον Σουάρεζ (33’).

Κάτι που τελικά έγινε στην πράξη. Οι Πειραιώτες πήραν δειλά-δειλά «μέτρα στο γήπεδο» και θα μπορούσαν μάλιστα να ισοφαρίσουν, αν ένα πόδι έσπρωχνε τη μπάλα στο γύρισμα του Κούτρη. Οι «μπλαουγκράνα» που πλέον έπαιζαν με 4-3-1-1, προσπαθούσαν να χτίσουν επιθέσεις με ασφάλεια, ώστε να κλειδώσουν το τρίποντο,έχοντας στο νου τους την αριθμητική υπέροχη των αντιπάλων τους. Με τη συμπλήρωση μιας ώρας παιχνιδιού, ο 19χρονος Δημήτρης Νικολάου, έγινε για δεύτερη φορά μοιραίος, «δωρίζοντας» ένα φάουλ-πέναλτι (όταν μιλάμε για Μέσι) στα 18 μέτρα. Ο Λέο πήρε φόρα, και έφτασε τα 100 γκολ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (μάλιστα, το πρώτου του ήταν ενάντια στον Παναθηναϊκό!). Σα να μην έφτανε αυτό, τρία λεπτά αργότερα (64’), ο Ντίν, ύστερα από σόλο του Μέσι, «έγραψε» το 3-0, με ωραίο συρτό σουτ. Ο Προτό (κατ’ εμέ κορυφαίος για την ομάδα του Πειραιά ) σταμάτησε τρείς φορές τον βιρτουόζο Αργεντινό (70’, 84’,87’) αλλά και τον Παουλίνιο (87’). Ήταν αναμενόμενο, παρόλο που έπαιζε με 10, πως η Μπαρτσελόνα μετά το τρίτο γκολ, απελευθερωμένη από το άγχος, θα πίεζε για περισσότερα. Ωστόσο, ο Ολυμπιακός ήταν εκείνος που ευτύχησε να σκοράρει τελευταίος στο «Καμπ Νόου». Και μάλιστα, με τον «άτυχο» της βραδιάς, Δημήτρη Νικολάου, που με όμορφη κεφαλιά στο 89ο λεπτό, νίκησε τον Τερ Στέγκεν για το 3-1. «Είναι απίστευτο να σκοράρεις σε αυτό εδώ το γήπεδο» δήλωνε λίγο μετά τη λήξη της αναμέτρησης, ο -πλέον- νεότερος Έλληνας που σκοράρει στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.

Ανέφερα ξανά, πως περίμενα πως και πως το ματς. Χθες βράδυ λοιπόν, αφού συναντήθηκα με την παρέα, κατηγορήσαμε προς το πιο γνωστό στέκι της περιοχής, για «ποδοσφαιροκαταστάσεις». Μια ώρα πριν τη σέντρα, ήμασταν εκεί. Μια παρέα 5 ολυμπιακών, εκ των οποίων οι τέσσερις συζητούσαν μεταξύ σοβαρού και αστείου «τι θα γίνει αν κερδίζουμε;!» , αλλά ο πέμπτος ήταν «χαμένος». Αυτός ο πέμπτος, ήμουν εγώ. Σκεφτόμουν την πρώτη μου επαφή με τον Ολυμπιακό, σε εκείνο το 3-2 του «Καραϊσκάκη» κόντρα στον «αιώνιο» ΠΑΟ. Έπειτα, μου ερχόταν στο μυαλό η πρώτη φορά που είδα την έτερη αγάπη, Μπαρτσελόνα. Στον τελικό του 2005, το νικηφόρο 2-1 επί της Άρσεναλ, για το Champions League. Χάρη στο μεγάλο Ροναλντίνιο, αγάπησα το ποδόσφαιρο. Χάρη στον Ολυμπιακό, πήγα στο γήπεδο, και χάρη στη Μπαρτσελόνα, έκανα ταξίδι εκτός Ευρώπης, για να δω από κοντά αυτή την «κάτι παραπάνω από ομάδα».

Δεν είχα άγχος, σαν τους υπόλοιπους. Προφανώς και προτιμούσα νίκη των «ερυθρολεύκων», ωστόσο στο τέλος, και ενώ όλοι ήταν απογοητευμένοι, εγώ μπορώ να πω πως ήμουν χαλαρός. Και αυτό διότι, η αγάπη που τρέφω και για τους δύο αυτούς συλλόγους, είναι παρόμοια!

Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, μπορώ να πω πως ήμουν θυμωμένος. Και αυτό επειδή η πλειοψηφία των ατόμων στην καφετέρια, «έβριζε» τον Μέσι και την παρέα του. «Μα είναι ευλογία που βλέπουμε αυτούς τους παίκτες» έλεγα στους φίλους μου, και αυτοί με κορόιδευαν. ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΩ ΚΑΤΙ. Δεν προσπαθώ να δείξω πως «βλέπω αλλιώς τα πράγματα», «είμαι αντικειμενικός», «μου αρέσει το θέαμα» κτλ κτλ. Απλώς αυτό που μου συμβαίνει, είναι περίεργο. Και το γνωρίζω. Πολλοί είναι σαν και εμένα, φίλαθλοι των δύο αυτών ομάδων. Ωστόσο πιστεύω πως ελάχιστοι συμπεριφέρονταν όπως εγώ χθες βράδυ. Που θέλω να καταλήξω, ναι, ήθελα να κερδίζει ο Ολυμπιακός, αλλά δε με πείραξε που «έφαγε» τρία. Γιατί του τα έβαλε η Μπαρτσελόνα. Γιατί είναι τρεις σκάλες πάνω σε ποιότητα,νοοτροπία, οργάνωση, κτλ. Γιατί έχει τον Μέσι, τον καλύτερο όλων των εποχών. Γιατί προπονητής είναι ο Βαλβέρδε (που αποθεώθηκε από τους 2.500 «γαύρους»). Γιατί η Μπαρτσελόνα μου προσφέρει πνευματική ευτυχία, κάθε φορά που την παρακολουθώ. Όχι, χθες δεν ήταν φοβερή. Ούτε καν καλή. Όμως τη στιγμή που οι δυο αυτές ομάδες έκαναν μαζί είσοδο στον αγωνιστικό χώρο (δεν έχουν ξανά συναντηθεί ποτέ!) , δε θα την ξεχάσω. Πόσω μάλλον αυτή που έρχεται, σε δύο εβδομάδες από τώρα, στο «Καραϊσκάκη» (που ευελπιστώ να δώσω το παρών).
Να αγαπάτε το ποδόσφαιρο, να νιώθετε τυχεροί που βλέπετε παίκτες όπως ο Μέσι και ο Κριστιάνο, και να μην τους «κράζετε» με κάθε ευκαιρία, όπως εχθές, επειδή έπαιζε με τον «Θρύλο».

ΥΓ: Ελπίζω στο Φάληρο, να μη δούμε παρόμοιες σκηνές με εκείνες του ΟΑΚΑ, όταν αυτός ο «ποδοσφαιρόφιλος» έδειξε …το μεσαίο δάχτυλο, στον «κοντό».