GP Monza 2022: Η Ferrari “σαν το ποντίκι μες την φάκα”

Ο αγώνας στην Monza έχει τελειώσει. Οι καμπάνες στο Maranello δεν χτύπησαν, και οι εκατομμύρια Tifosi ανά τον πλανήτη, έκλεισαν την τηλεόραση ή έφυγαν από την πίστα με ένα μειδίαμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τους. Η 2^η θέση του Charles Leclerc και η εκπληκτική 4^η του Carlos Sainz δεν είναι ένα αμελητέο αποτέλεσμα, όμως όπως είχε πει και ο «πολύς» Ayrton Senna : Το να τερματίζεις 2^ος σημαίνει το να είσαι ο 1^ος από εκείνους που χάνουν. Και στο Grand Prix της Monza, είχαμε ξανά νικητή, τον συνήθη πλέον ύποπτο, Max Verstappen.

Με το μισό πόδι δις πρωταθλητής

Θέλω να αφιερώσω μια μονάχα παράγραφο για τον Ολλανδό, ο οποίος διαγράφει φέτος μια πορεία πάνω σε ράγες, όντας αλάνθαστος, ψύχραιμος, ένας ολοκληρωμένος οδηγός, ο οποίος σου δίνει πάντα την αίσθηση πως παίρνει το 101% των δυνατότητων του μονοθεσίου του. Ο Verstappen ήδη με την επιστροφή από το καλοκαιρινό διάλειμμα έχει ένα ασυναγώνιστο πακέτο στα χέρια του: Κορυφαίο μονοθέσιο, τεχνικό team που ξέρει πως να τον υποστηρίξει, και τέλος, την ψυχολογία στα ύψη. Με αυτά τα τρία συστατικά στοιχεία διέλυσε team mate και ανταγωνισμό, και πάει να στεφθεί πανάξια παγκόσμιος πρωταθλητής για 2^η φορά στη καριέρα του, ίσως και με ρεκόρ νικών σε μια σεζόν (προηγούμενο ρεκόρ 14).

Ήταν τολμηρή η κίνηση της Ferrari να καλέσει νωρίς τον Leclerc για Pit Stop;

Από την Ferrari, όλοι θα ήθελαν φέτος να είχε πετύχει περισσότερα. Κάτι για το οποίο, με διαχείριση αγώνων σαν εκείνον της Monza, δεν είμαι σίγουρος αν το θέλει πραγματικά και εκείνη. Γιορτάζοντας 75 χρόνια ενός ζωντανού μύθου που συνεχώς εξελίσσεται, μαζί με 300.000 φιλάθλους στις εξέδρες, δεν θεωρώ πως η στρατηγική που ακολούθησαν με τον Charles Leclerc ήταν τολμηρή. Κάθε άλλο. Μου έβγαλε φόβο. Ηττοπάθεια. Έλλειψη σθένους. Καλώντας τον Μονεγάσκο τόσο νωρίς στα Pits, γνώριζαν πως τον έβαζαν από νωρίς, στο κυνήγι. Και ένα κυνήγι, για το οποίο θα έπρεπε τελικώς να βασιστούν σε εξωγενείς παράγοντες για να πετύχει. Όπως μια εγκατάλειψη, ένα Safety Car…

Κάποιος έγραψε πως η Ferrari δεν ήθελε να δεχτεί προσπέρασμα εκτός πίστας. Μα αγαπητοί, είναι η αξία του ηττημένου που δίνει αξία στον νικητή. Μια ομάδα με το μέγεθος της Ferrari, πρέπει να κοιτάει τον κάθε αντίπαλο στα μάτια, και να τον αντιμετωπίζει όσο «πληγωμένη αγωνιστικά» και αν είναι.

Ναι, οι δοκιμές της Παρασκευής έδειξαν πως η Red Bull ήταν πιο γρήγορη σε ρυθμό αγώνα. Ναι, στον αγώνα ο Verstappen, μετά το «παρακαλώ περάστε» του George Russel, ήταν στο 1.5 δευτερόλεπτο από τον Leclerc. Ναι, και το 2019 κάπως έτσι κύλησε ο αγώνας όμως, με τον Lewis Hamilton να προσπαθεί να προσπεράσει μανιασμένα τον Μονεγάσκο, και ο τελευταίος τελικά να κατακτάει μια ψυχωμένη νίκη εντός έδρας. Που πήγε η τολμηρότητα των αποφάσεων;

Από την στιγμή που ο Μονεγάσκος μπήκε τόσο νωρίς για Pit Stop, η Ferrari ήλπιζε σε ένα θαύμα για να διεκδικήσει (εκ νέου) τη νίκη. Διότι πλέον, δεν είχε άλλα χαρτιά να παίξει, και περίμενε τις κινήσεις των υπολοίπων.

Από την άλλη, ακούσαμε τον μηχανικό του Leclerc να του προτείνει στρατηγικές. Εν αντιθέσει με τον Sainz, ο οποίος το πήρε -ξανά- πάνω του, λέγοντας πως η μεσαία γόμα τον βολεύει, και θέλει να συνεχίσει με αυτήν.

Ο Sainz και το ανταγωνιστικό του πλεονέκτημα απέναντι στον Leclerc

Αυτή είναι και μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των δύο πιλότων, την οποία λίγοι έχουν εντοπίσει: Ο Leclerc θα προσπαθήσει πολύ περισσότερο να μην στεναχωρήσει την ομάδα, και χάνει παράλληλα στο λεγόμενο ?decision making”. Δηλαδή, στο να μπορεί ο ίδιος να πάρει αποφάσεις για τον εαυτό του, χωρίς δέχεται απαραίτητα τυφλά, τις οδηγίες της ομάδας. Ο Ισπανός στον αντίποδα, ήδη φέτος σε 3 περιπτώσεις έχει δηλώσει ή παρακούσει αποφάσεις της ομάδας, με αποτέλεσμα να κερδίσει στην Ισπανία (όπου τον ενημέρωσαν να μην ανοίξει την διαφορά για να παίρνει DRS ο Leclerc), μια 2^η θέση στο Μονακό (όπου ήδη πριν από κάθε άλλο οδηγό ήθελε να βάλει στεγνά ελαστικά, και εν τέλει όταν τον κάλεσαν, επωφελήθηκε) και τέλος τώρα στην Monza, όπου επέκτεινε το stint του, ολοκληρώνοντας τον αγώνα στην 4^η θέση, στον ίσως καλύτερο του αγώνα με τα χρώματα της Scuderia.

Ξέρω ήδη τι σκέφτεστε: “Μα συγκρίνει το ταλέντο με τον καλό αλλά όχι αρκετό για πρωτάθλημα Sainz;” Και έχετε δίκιο. Ο Μονεγάσκος είναι πιο γρήγορος και πιο ταλαντούχος πιλότος. Όμως τα πρωταθλήματα δεν κερδίζονται μόνο από τον πιο γρήγορο, αλλά και από τον πιο ολοκληρωμένο. Κερδίζονται στην απόφαση της στιγμής, που μπορεί να κρίνει έναν αγώνα. Εκτός αυτού, στην βαθμολογία, η διαφορά τους δεν είναι τόσο σημαντική, με τον Μονεγάσκο 22 βαθμούς μπροστά. Η διαφορά Perez με Verstappen είναι στους 125(!) ενώ των Russel – Hamilton στους 35.

Ο Μονεγάσκος πρέπει να «αδειάσει» την ομάδα όπου της χρειάζεται. Ο Lewis Hamilton, ο οποίος οφείλει πολλά στην Mercedes για την τροπή την οποία πήρε η καριέρα του, αφού στον προηγούμενο αγώνα τον άφησαν έξω με φθαρμένα ελαστικά με αποτέλεσμα να χάσει, όπως εκείνος θεώρησε, τη νίκη, σχολίασε τις αποφάσεις των μηχανικών του με πολύ έντονο ύφος. Και αυτό κάνει καλό στην ομάδα. Την αφυπνίζει. Την κάνει να καταλάβει πως πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο. To ίδιο έκανε και ο Verstappen, σε τουλάχιστον 3 περιπτώσεις φέτος. Ο πρωταθλητισμός φέρνει εντάσεις, και οι εντάσεις, πρόοδο.

Χάθηκε η μάχη και όχι ο (διαρκής) πόλεμος για τη Ferrari

Επιστρέφω όμως στα της Ferrari, διότι η στρατηγική που ακολούθησε στην Monza δεν ήρθε τυχαία. Ήταν απόρροια του πως έχει κυλήσει όλη η φετινή σεζόν. Η ιταλική ομάδα στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων στους τομείς της στρατηγικής, της οργάνωσης, της εξέλιξης του μονοθέσιου, αλλά και στο να βγάλει εν τέλει αντίδραση.

Άτολμες, παράδοξες στρατηγικές αγώνα, λάθη ήδη από την αρχή του πρωταθλήματος, προβλήματα αξιοπιστίας, αργά pit stops, ακόμη και …λάθος λάστιχα στις κατατακτήριες του Σαββάτου, δείχνουν έναν οργανισμό βαθιά συγχυσμένο. Ο οποίος πλέον, βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο κακών αποφάσεων σε όλους τους τομείς λειτουργίας του.

Χρειάζεται ένα ολικό reset, μέσα από το οποίο να μπορέσει να βρεθεί το πρόβλημα και να το διορθώσει. Η Scuderia χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας, και να ξεκινήσει ξανά να σκέφτεται και να δρα σαν μεγάλη ομάδα, που όντως είναι. Το να προσπαθεί ο -κάθε- αγωνιστικός διευθυντής να εξηγήσει την λογική πίσω από τις στρατηγικές της ομάδας, θα έπρεπε να είναι περιττό. Διότι όταν προσπαθείς να εξηγήσεις μια τέτοια απόφαση, σημαίνει πως δεν ήταν και η σωστή. Ελπίζω το «μεγάλο κεφάλι», John Elkann να το αντιλαμβάνεται, όταν δηλώνει πως η ομάδα δεν χρειάζεται καμία αλλαγή και έχει επιστρέψει στις επιτυχίες.

Το πρωτάθλημα θα ήταν φέτος λογικά ούτως ή άλλως “One Man Show”. Δεδομένου πως, ο Max Verstappen έχει 10 νίκες σε 15 αγώνες, ένα μονοθέσιο αξιόπιστο και κορυφαίο με διαρκή εξέλιξη, και ένα τεχνικό team που ξέρει τι κάνει. Η διαφορά έγκειται στο ότι η Ferrari χάνει με κατεβασμένα τα χέρια, γεννώντας ένα ακόμη «αν»…διότι όπως έγραφα     «… είναι η φύση της ομάδας τέτοια. Δεν δημιουργήθηκε για να έρχεται δεύτερη, ούτε τρίτη. Δημιουργήθηκε από την ανάγκη κάποιων ανθρώπων για διακρίσεις. Αυτό ήταν, είναι, και θα είναι, το όραμα της. Αυτό οφείλουν να ακολουθούν όσοι εργάζονται για το Cavalino Rampante. Αυτό οφείλουμε να θυμόμαστε, κάθε φορά που μας απογοητεύει η εμφάνιση της. Πως κάποια στιγμή, το αλογάκι (της) θα ξανά-καλπάσει περήφανο.» Ίδωμεν…