Το αλάτι της ψυχής και το πιπέρι του πάθους

Ζούμε στην υπερένταση των ημερών και η πραγματικότητα για εμάς που ακολουθούμε πιστά την Εθνική είναι ολίγον τι βάναυση: περιβαλλόμενοι είμαστε από την αγωνία των αναμετρήσεων και την αναθεματισμένη κατάρα των τραυματισμών που κυνηγά τους πάντες πολύ πριν το Ευρωμπάσκετ πράξει το πρώτο του τζάμπολ.

Ας όψεται η FIBA και οι φαεινές τις ιδέες για πιο «ανταγωνιστικό» μπάσκετ και μία καθημερινότητα με περισσότερη αγωνιστική δράση. Ωραία τα λένε οι κύριοι με τα κουστούμια:

Tumore prostatico: la prognosi in base a stadio, grado e rischio

να βάλουμε κάτω απώλειες;

Μην ανησυχείτε, έχουμε πολλά να συζητήσουμε, μην αγχώνεστε, είναι σημειωμένα όλα τα απαραίτητα…

Ας αφήσουμε στην άκρη τους ακατονόμαστους. Υπάρχει η λεγόμενη σειρά προτεραιότητας, κανένας και τίποτα δεν υπερπηδάει την «επίσημη αγαπημένη», η οποία διαρκώς μονωπωλεί τις κουβέντες έως τώρα, ελπίζοντας στο απόλυτο όνειρο σε ελάχιστες μέρες από σήμερα.

Περάσαμε άτρωτοι, όρθιοι από τον όμιλο του Μιλάνου με πέντε νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια και ομολογώ πως μερικές φορές ένιωσα να με διαπερνά ένα ηλεκτροσόκ πίστεως, το μυαλό μου έπλαθε εικόνες μεταλλίων και έχανα δευτερόλεπτα από την μπάλα στο αστραφτερό παρκέ.

Όχι, σαν εκείνα τα… αμελητέα που αναφώνησε η FIBA στην ένσταση της Τουρκίας. Τι άλλο θα ακούσουμε σε αυτή τη ζωή;

Ίσως να ομιλούμε για έναν φαντασιόπληκτο που δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα ή για έναν ανίκανο να διακρίνει τα θεριά από τα τερατάκια. Όμως, ακόμα και να ισχύουν οι παραπάνω ισχυρισμοί, οι στιγμές που μας έχουν χαρίσει ως τώρα οι… Σπαρτιάτες μας θυμίζουν στόφα και φιλοσοφία βγαλμένη από τους μεγαλύτερους νικητές. Μπορεί ατομικά, mymedic.es διαβάζοντας τα μικρά γράμματα να εντοπίζουμε λάθη αλλά το σύνολο παραμένει στιβαρό, αδιαπέραστο και σταθερό κόντρα σε κάθε απειλή.

Το πλαίσιο που διαμόρφωσε ο rookie σε επίπεδο Εθνικών Δημήτρης Ιτούδης. Δυσκολεύτηκα να του προσάψω τον χαρακτηρισμό και το επεξεργάστηκα για λίγο. Διάολε, ο Έλληνας τεχνικός είναι παμπόνηρος, στις σημειώσεις του έχει ζωγραφίσει τις σημαίες των υπόλοιπων ομάδων και με έναν κόκκινο έντονε στυλό περνάει ένα τεράστιο «Χ» στον δρόμο για τον τελικό του Βερολίνου για την Εθνική. Τα λόγια του από την πρώτη μέρα δεν έχουν αλλάξει νόημα ¨προσπαθούμε να γίνουμε ομάδα μέρα με τη μέρα”. Κάλλιστα θα μπορούσε να πάρει μεγάλους όρκους και να υποσχεθεί μεγαλοπρεπέστατες πορείες , όμως δεν τον μάθαμε έτσι. Είναι μονάχα πιστός στις αρχές του, ακέραιος και δεσμευμένος στα μαθήματα που του έδωσαν κάποτε ως νεαρός σε ένα οικογενειακό τραπέζι.

Προσηλωμένος στον στόχο, ήρεμος, καθαρό μυαλό δίχως να κρύβει παράλληλα τον κρυφό πόθο του και τη μία ευχή που θα έκανε ένα κρύο βράδυ στην πρωτεύουσα της Γερμανίας.

Ξέρετε τι μου αρέσει; Θα σας πω καθώς δεν κρατιέστε: δεν πουλάει πνεύμα και ηθική!

Λέω να ασπαστώ το δίδαγμα και να περάσω στους πρωταγωνιστές. Έλειπε ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, αυτό το επιθετικό ξέσπασμα και το απρόοπτο στοιχείο που αναβαθμίζει τη μηχανή μας σε νέες ταχύτητες. Μόλις βρει τα σημεία του, τον ρυθμό και το χέρι του… πυρπολεί δίχως δισταγμό και κλείνει το μάτι στους Έλληνες που κουνάνε ρυθμικά τις σημαίες. Μία μίξη ελληνικής και αμερικάνικης κουλτούρας σε ένα δυσεύρετο καλούπι σύμφωνα με τα ελληνικά δεδομένα.

Ο Κώστας Παπανικολάου που τον αγαπάω και τον σέβομαι για τον ρόλο που έχει αποδεχτεί και τον κάνει καλύτερα από τον καθένα στην Ευρώπη. Η Εθνική είχε ανάγκη ξανά τον γνωστό «Παπ» και εκείνος εφόσον επωμίσθηκε την ιδιότητα του αρχηγού, έδωσε έμπρακτα το σύνθημα. Τώρα κάτι αστειάκια που δημιουργήθηκαν στο Μουντομπάσκετ της Κίνας κόπηκαν σαν μαχαιριά, γιατί μόνο οι Έλληνες έχουν μάθει να λοιδορούν κομμάτια που όλος ο υπόλοιπος κόσμος θαυμάζει. Ψάξτε το!

Μπλοκάκια κρατούν στη περιφέρεια οι δύο καπετάνιοι και κουμανταδόροι της Εθνικής. Φυσικά, ο λόγος για τους Νικ Καλάθη και Κώστα Σλούκα, οι οποίοι αποτυπώνουν στο παρκέ τις οδηγίες του κόουτς Ιτούδη σε πράξεις. Μπορεί ο Νικ να παρουσιάζεται ορισμένες φορές με βλέμμα νωθρό και ματιά… χαζεμένη στον ορίζοντα λόγω της τελευταίας του χρονιά στην Μπαρτσελόνα, μολονότι σταδιακά πατάει με περισσότερη αυτοπεποίθηση και διεισδύει στο αντίπαλο καλάθι με μεγαλύτερη συχνότητα, γεγονός που αποτελεί μία επιπλέον εναλλακτική στο πλάνο μας. Όσο για τον ηγέτη του Ολυμπιακού, σιγά-σιγά ξεπερνάει τον τραυματισμό που παραλίγο να μας στείλει στο κοντινότερο νοσοκομείο για σπασμένο χέρι. Μη ρωτάτε από που θα προέκυπτε, θα το κοπανούσα το χέρι στο πλησιέστερο τοίχο με το άκουσμα της άσχημης είδησης.

Στο μείγμα της τρέλας προσθέτει και λίγο δυόσμο ο πολυσύνθετος Δημήτρης Αγραβάνης, που με αυτό το side step που συχνά-πυκνά επιχειρεί μοιάζει σαν να δέχθηκε μερικές ώρες μαθημάτων από τον ΛεΜπρόν Τζέιμς. Σκοράρει σταθερά και η Εθνική απολαμβάνει τους καρπούς της εμπιστοσύνης που δείχνει. Κέρβεροι στα… μετόπισθεν είναι οι Γιώργος Παπαγιάννης και Κώστας Αντετοκούνμπο που με τη σειρά τους προστατεύτηκαν και έλαβαν χρόνο, όταν κρίθηκε ορθό. Δεν μπορεί να το παρατήρησα μόνο εγώ, από ένα σημείο και μετά πολλά γκαρντ προσπερνούσαν τα φαινομενικά εύκολα μπασίματα που παρουσιάστηκαν. Εξαιρετικός στον ρόλο του και ο Μιχάλης Λούντζης, ένας κινούμενος terminator για την Εθνική που δεν αφήνει σε ησυχία ούτε τον ίσκιο του αντιπάλου του. Και ίσα-ίσα με τη Μεγάλη Βρετανία ήταν καθοριστικός τόσο στην δημιουργία όσο και στο σκοράρισμα.

Βεβαίως, υπάρχουν σημεία που οφείλουμε να διαχειριστούμε καλύτερα, όπως τις διαφορές που χάνουμε ή τα κενά διαστήματα. Επιπλέον, χωρίς τον Γιάννη σαν να χάνουμε τη προσήλωσή μας και πρέπει να εντάξουμε πιο ενεργά δευτερογενής επιθετικούς πόλους… αφού μπορούμε έτσι κι αλλιώς. Μην λέμε και πολλά, τα μελετάνε και οι Τσέχοι!

Μπροστάρης όλων, ο Γιάννης όμως η αρχοντομουτσουνάρα του δεν χρειάζεται εισηγήσεων. Τον γνωρίζεται σαν τον αγαπημένο σας θείο!

Μακάρι η μοίρα να είναι με το μέρος της Εθνικής την Κυριακή κόντρα στην Τσεχία (11/9) και να μας ευλογήσει ενόψει της συνέχειας, Μπορεί να ζούμε ιστορικές στιγμές εν αγνοία μας.

* Όσοι πιστοί θέλετε να ακούσετε μερικές ιστορίες από τα παλιά σαν μία τζούρα τσιγάρου και παρασκήνιο αμιγώς… πορτοκαλί κοπιάστε στο podcast «Βαλ’ το αγόρι μου» στο Spotify για περισσότερα περιστατικά που πέρασαν στο παρελθόν και ανασύρονται στα κιτρινισμένα φύλλα των εφημερίδων.