Η μεγαλύτερη παραλίγο νίκη στην ιστορία της F1; Πιθανότατα ναι… Με αφορμή το επερχόμενο Ουγγρικό GP, το Debut.gr μέσω του Άκη Μυκονιάτη θυμάται τον επικό αγώνα του Ντέιμον Χιλ στο Ούγγαρορινγκ το 1997.

Ο Βρετανός ποιητής Άλφρεντ Τέννυσον κάποτε σε ένα από τα ποιήματα του, καθιέρωνε τo διαχρονικό, ειρωνικό και λυρικό “τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά” (so near and yet so far). Μια φράση που έμελλε να γίνει ταυτόσημη των συναισθημάτων (μας) για τις χαμένες νίκες, ευκαιρίες, τους ανεκπλήρωτους πόθους και γενικά οτιδήποτε ήταν κοντά στο να πραγματοποιηθεί, αλλά δεν έγινε ποτέ.

Εάν υπάρχει ένα πρόσωπο του αθλητισμού, συγκεκριμένα του μαγικού κόσμου της Formula 1 που την βίωσε τόσο έντονα σε κυριολεκτικό βαθμό (μαζί με τον Φελίπε Μάσα το 2008) αυτό δεν είναι άλλο από τον Ντέιμον Χιλ. Μια φράση που σίγουρα ο ίδιος επικαλείται ακόμα όταν κάποτε ανατρέχει πίσω στην γεμάτη -παρότι μικρή χρονικά- καριέρα του και μνημονεύει γεγονότα σαν του Ουγγρικού GP του 1997.

Τότε που εκείνος και η τότε ομάδα του Arrows, έγιναν οι αναπάντεχοι πρωταγωνιστές του πιο ημιτελούς αγωνιστικού θαύματος. Χτίζοντας παράλληλα τον θρύλο μιας εκ των πιο εικονικών στιγμών της Formula 1. Γεγονός που θα το θυμηθούμε και αυτό μαζί εδώ στο Debut.gr.

Το 1997, ο πρωταθλητής Χιλ και η “ζόρικη” Arrows

Μπαίνουμε λοιπόν στην χρονομηχανή μας και γυρίζουμε 25 χρόνια πίσω. Στο έτος 1997. Εκεί κάπου ανάμεσα σε γεγονότα της Ελλάδας και του εξωτερικού όπως το Triple Crown του μπασκετικού Ολυμπιακού, η τελευταία μέχρι σήμερον νίκη της Μεγ. Βρετανίας στον διαγωνισμό της Eurovision, η ριζοσπαστική για την διεθνή ιατρική, ιστορία της κλωνοποιημένης Ντόλυ και το παγκόσμιο σοκ του θανάτου της πριγκίπισσας Νταϊάνα, η κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού ζούσε μια από τις πιο έντονες πρωταθληματικές της μάχες.

Ήταν η μέχρι τέλους μάχη του Μίκαελ Σουμάχερ και του Ζακ Βιλνέβ γιου του αείμνηστου Ζιλ Βιλνέβ. Της Ferrari που βρισκόταν στην επάνοδο και της Williams που έφτανε προς τη δύση της “χρυσής” της εποχής. Ένα πρωτάθλημα του οποίου πάντως η διεκδίκηση ή μάλλον καλύτερα στην περίπτωση μας η υπεράσπιση, έμοιαζε με όνειρο θερινής νυκτός για τον ήρωα της σημερινής μας ιστορίας Ντέιμον Χιλ.

O Βρετανός πιλότος, γόνος του σπουδαίου Γκράχαμ Χιλ, μόλις μερικούς μήνες πριν εκπλήρωνε το μεγάλο του αποθυμένο. Κερδίζοντας το πρωτάθλημα του 1996 με τη Williams μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες του 1994 και 1995. Κι όμως παρά το επίτευγμα αυτό το συμβόλαιο του δεν ανανεώθηκε. Η αποχώρηση από την ομάδα της καρδιάς του και του αείμνηστου Σερ Φρανκ Γούιλιαμς ήταν αναπάντεχη και επεισοδιακή. Η σεζόν του 1997 παρότι με καλές προτάσεις στον ορίζοντα βρήκε τον Χιλ που βάδιζε στα 37 του, στο τιμόνι της Αrrows. Mιας ομάδας ιστορικής περισσότερο για τα χρόνια της στο σπορ παρά για τις επιδόσεις της στην πίστα.

Ο παγκόσμιος πρωταθλητής, ήξερε ότι έχει μπροστά του μια τεράστια πρόκληση. Δεδομένου ότι βρέθηκε σε μια ομάδα, η οποία πέραν του χαμηλού της πρεστίζ, μπάτζετ ή του γεγονότος ότι για κάποιο λόγο τότε είχε κινητήρες από την… Yamaha(;!) δεν πανηγύρισε ουτε μία νίκη στην ιστορία της. Ενώ στο προηγούμενο πρωτάθλημα (1996) κέρδισε μόλις έναν βάθμο στο κατασκευαστών!

Οι επιδόσεις του Χιλ στους 10 πρώτους αγώνες του ‘97 δεν προκάλεσαν έκπληξη. Με τον Βρετανό σε ένα αναξιόπιστο μονοθέσιο να μετράει έξι εγκαταλείψεις και ως καλύτερο του πλασάρισμα μόλις μια 6η θέση. Παρότι βαθμολογούμενη. Στον αγώνα της πατρίδας του μάλιστα στην Μεγ. Βρετανία και το ιστορικό Σίλβερστοουν. Τα πράγματα πήγαιναν απογοητευτικά. Αυτό που θα γινόταν όμως στον αμέσως επόμενο αγώνα δεν (θα) το φανταζόταν ούτε ο ίδιος…

Ουγγαρία 1997: H μεγάλη του Χιλ στιγμή

Τον Αύγουστο του 1997 (8-10 Αυγούστου) η Βουδαπέστη και το Ούγγαρορινγκ φιλοξενούσαν τον 11ο γύρο εκείνου του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Ο Μίκαελ Σουμάχερ ήταν πρωτοπόρος στην βαθμολογία με 10 βαθμούς διαφορά από τον Ζακ Βιλνέβ (53-43). Στο κατασκευαστών ωστόσο, η βαθμολογική κατάσταση ήταν πιο κοντινή. Με την Ferrari να είναι στους 71 βαθμούς και την Williams στους 62.

Καθότι το πρωτάθλημα είχε ήδη μπει στο δεύτερο μισό του (σ.σ 17 αγώνες έγιναν εκείνη τη σεζόν) εύκολα καταλάβαινε κάποιος οτι ο αγώνας θα ήταν από τους κομβικής σημασίας για το πρωτάθλημα. Όλοι πίστευαν οτι θα ήταν μια υπόθεση μεταξύ των δύο ομάδων που διεκδικούσαν τον τίτλο. Αλλά λογάριαζαν χωρίς τους… Χιλ και Arrows!

Ο Χιλ που μέχρι τότε ήταν 17ος στο πρωτάθλημα, εμφανίστηκε στην Ουγγαρία με ένα παραδόξως καλό αγωνιστικό πακέτο. Χαρακτηριστικό οτι στα ελεύθερα της Παρασκευής σημείωσε τον 5ο ταχύτερο χρόνο στην μια και μοναδική του προσπάθεια. Στις κατατακτήριες τα πήγε ακόμη καλύτερα τερματίζοντας τρίτος! Πίσω μόλις από τους δύο διεκδικητές του πρωταθλήματος δηλαδή τον Βιλνέβ (Williams-Renault) και τον poleman Σουμάχερ (Ferrari). Tην ώρα που ο Βραζιλιάνος ομόσταβλός του στην Arrows, Πέδρο Ντενίζ ήταν μόλις 19ος.

Ο παγκόσμιος πρωταθλητής εκμεταλλευόμενος την καλή στο διήμερο απόδοση των ελαστικών της Bridgestone που χρησιμοποιούσε η ομάδα του (σ.σ οι ομάδες είχαν τότε δύο εταιρίες ελαστικών – Goodyear και Βridgestone) και την καλή παράδοση στην Βουδαπέστη έβλεπε μπροστά του μια ρεαλιστική δυνατότητα για κάτι αξιόλογο.

Ο αγώνας ξεκίνησε με τον Σουμάχερ πρωτοπόρο και τον Χιλ να εκτινάσσεται στην δεύτερη θέση. Προσπερνώντας πρώτα την Williams του Ζακ Βιλνέβ. Οι δύο άλλοτε αντίπαλοι άρχισαν να απομακρύνονται από τους υπόλοιπους. Με τον Βρετανό να μειώνει σταθερά τη διαφορά από τον Γερμανό της Scuderia. Αρχής γενομένης από τον 6ο γύρο.

Το καλύτερο όμως το φύλαγε για μετέπειτα. Στις αρχές του 11ου γύρου ο Ντέιμον Χιλ βρίσκει την στιγμή του. Κολλάει πίσω από την F310B του “Σούμι” και στο τέλος της ευθείας εκκίνησης-τερματισμού κάνει κάτι που στη διάρκεια του 1997 έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Προσπερνά στα φρένα την Ferrari. Η Arrows οδηγούσε τον αγώνα και δεν ήταν κάποια φάρσα.

Κι ενώ οι περισσότεροι περίμεναν οτι η εικόνα αυτή δεν θα ήταν παρά προσωρινή μόνο αυτό δεν συνέβη. Από το σημείο εκείνο και έπειτα ο Χιλ πραγματικά κάλπαζε! Θυμίζοντας τις μέρες που οδηγούσε στη Williams. O Χιλ διατηρούσε την πρωτοπορία μπροστά από τον Βιλνέβ με διαφορές της τάξεως μέχρι και των 35 δευτερολέπτων! Οι γύροι περνούσαν και στα paddock της μη μαθημένης σε τέτοιες καταστάσεις Arrows, καρδιές άρχιζαν να σκιρτίζουν. Οι άνθρωποι της έβλεπαν έναν δικό τους πιλότο να οδεύει προς μια νίκη. Και με τους Βιλνέβ και Σουμάχερ να μην μπορούν να ξεκολλήσουν από τις θέσεις τους (2η και 4η) τίποτα δεν έμοιαζε ικανό να τους στερήσει αυτή τη χαρά…

Ο παρολίγον θρίαμβος, τα υδραυλικά και τα αν…

Ο Χιλ πήγαινε για μια εύκολη νίκη. Τότε ήταν που ξύπνησε η άλλοτε κακοτυχία που παραδοσιακά στοίχειωνε τον Χιλ και μια αναπάντεχη βλάβη άλλαξε τα πάντα. Τρεις γύρους προ το πέσιμου της καρό σημαίας (74ο από τους 77) το μονοθέσιο της A18 του Βρετανού παρουσίασε ένα θέμα με την υδραυλική του αντλία.

Το γεγονός στοίχησε στον Χιλ σημαντικά καθότι το κιβώτιο του κόλλησε στην τρίτη ταχύτητα χάνοντας έτσι αρκετό χρόνο. Οκτώ δεύτερόλεπτα ανα γύρο. Αυτό έδωσε στον Βιλνέβ την ευκαιρία να καλύψει το έδαφος. Έτσι ο Καναδός της Williams προσπέρασε τον Χιλ στον τελευταίο γύρο και πήρε τελικά τη νίκη. Με τον Βρετανό να τερματίζει δεύτερος μπροστά από την Sauber του συμπατριώτη του Τζόνι Χέρμπερτ.

Το αποτέλεσμα αναμφίβολα γλυκόπικρο. Για χιλιάδες φίλους του σπορ, τον Ντέιμον, την βρετανική ομάδα, τον ιδιοκτήτη της Τομ Γουόκινσο. Οι οποίοι κυριολεκτικά στο τέλος “στερήθηκαν αυτό που θα ήταν μια από τις μεγαλύτερες νίκες όλων των εποχών στην ιστορία της Formula 1″. Όπως έλεγε τόσο γλαφυρά και εύστοχα ο Μάρτιν Μπράντλ στην μετάδοση του αγώνα από την βρετανική τηλεόραση. Τότε που ξεκινούσε τα δημοσιογραφικά του βήματα στο πλαι του μεγάλου Μάρεϊ Γουόκερ. Ακόμα και η δεύτερη θέση πάντως ήταν μια μεγάλη επιτυχία για τους Χιλ και Arrows. Αμφότεροι άγγιξαν έναν άθλο που και οι ίδιοι θα θεωρούσαν αδύνατο. Κερδίζοντας παράλληλα το χειροκρότημα όλων εκείνο το σαββατοκύριακο.

Ο Χιλ μετά το τέλος της σεζόν δεν ανανέωσε τη συνεργασία του με την Arrows. Όμως εμφανίσεις σαν της Ουγγαρίας εξασφάλισαν την παράταση της καριέρας του στην F1 για άλλες δύο σεζόν. Αυτή τη φορά στο δυναμικό της σαφώς καλύτερης ομάδας της Jordan. Η οποία αποτέλεσε και τον τελευταίο σταθμό της καριέρας του. Μαζί της θα πανηγύριζε ακόμη μια νίκη το 1998 στον θρυλικό αγώνα του Σπα. Αποδεικνύοντας οτι ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία μπορούσε να εντυπωσιάσει στην καλή του μέρα.

Η Arrows αντίθετα ποτέ δεν θα ξανάφτανε τόσο κοντά σε μια νίκη στην ιστορία της. Και όταν το κεφάλαιο Formula 1 θα έκλεινε για εκείνη οριστικά το 2002 θα την έβρισκε με συνολικό απολογισμό 394 συμμετοχών σε Grand Prix χωρίς να γευτεί τη σαμπάνια της νίκης. Μένοντας για πάντα με το μεγαλύτερο σερί ομάδας χωρίς νίκη στο σπορ και την γλυκόπικρη ανάμνηση της Ουγγαρίας του 1997.

Η ήττα του Χιλ, ο “θάνατος” του Σούμι

Βέβαια οι άνθρωποι της Arrows δεν ήταν μόνοι που έμειναν με το “αν” από εκείνον τον αγώνα. Αν υπήρχε και κάποιος άλλος που θα ήθελε να άλλαξει η έκβαση του, τότε σίγουρα αυτός θα ήταν ο Μίκαελ Σουμάχερ. Η Ουγγαρία αποδείχθηκε θα λέγαμε σήμερα το breaking point εκείνου του πρωταθλήματος. Ο Zακ Βιλνέβ με τη νίκη του και την τέταρτη θέση του Σουμάχερ, μείωσε τη διαφορά από το εις βάρος του -10 στο -3. Και η εξέλιξη των επόμενων αγώνων συνομώτησαν για να φτάσουμε στο δραματικό φινάλε της Χερέθ τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς.

Εκεί όπου ο Σουμάχερ που ήθελε οποιοδήποτε καλύτερο αποτέλεσμα από τον οδηγό της Williams για να πάρει τον τίτλο, επιχείρησε να τον βγάλει εκτός. Πέφτωντας πάνω στον Βιλνέβ καθώς πήγαινε να τον περάσει στον 47ο γύρο. Το διαβολικό σχέδιο του “Σουμι” απέτυχε, ο Βιλνέβ συνέχισε τον αγώνα και η τελική του 3η θέση αρκούσε για να στεφθεί πρωταθλητής. Αντιθέτως, ο Σουμάχερ τιμωρήθηκε από την FIA με αποκλεισμό από το πρωτάθλημα του 1997 για την αντιαθλητική του ενέργεια. Η μεγάλη του στιγμή με την Ferrari θα έπαιρνε λίγο καιρό ακόμα…

Τι θα γινόταν όμως εάν ο Χιλ δεν έχανε στην Ουγγαρία; Bεβαίως η υπόθεση δεν κάνει την ιστορία, όμως κάποτε δημιουργεί ωραία σενάρια. Ας υποθέσουμε λοιπόν το εξής. Εάν ο Χιλ έπαιρνε εκείνος τον αγώνα και τους 10 βαθμούς της νίκης (σ.σ βαθμολογούνταν τότε οι πρώτοι έξι οδηγοί – 10,6,4,3,2,1), ο Σουμάχερ ακόμα και 4ος με την εξέλιξη του πρωταθλήματος θα πήγαινε στον τελευταίο αγώνα με πέντε βαθμούς μπροστά αντί ενός. Αρα σε μια πιθανή μάχη με τον Βιλνέβ για τη πρωτιά στην Χερέθ, ο Σουμάχερ δεν θα είχε λόγο να παίξει… βρώμικα καθότι θα “βολευόταν” και με τη δεύτερη θέση. Παίρνοντας έτσι τον τίτλο για έναν βαθμό!

Αντί επιλόγου…

Σε ένα τέλεια φτιαγμένο σύμπαν, ο άνθρωπος που ήταν εν ενεργεία πρωταθλητής και ήρθε σαν αγωνιστικός “Μεσσίας” μιας παραδοσιακά μικρομεσαίας ομάδας, θα έπρεπε να συνεχίσει ακάθεκτος μέχρι τον τερματισμό. Πανηγυρίζοντας τη μεγαλύτερη νίκη της καριέρας του και χαρίζοντας παράλληλα την σπουδαίοτερη μέρα της -μέχρι πρόσφατα άσημης- Arrows.

Δυστυχώς, πέραν της ζωής, ο αθλητισμός στην περίπτωση μας ο μηχανοκίνητος και η Formula 1 δεν έχουν πάντα happy end. Όμως πράγματα σαν αυτό που έκαναν Χιλ και Arrows εκείνον τον καυτό Αύγουστο του 1997, μνημονεύονται δίκαια μέχρι σήμερα. Έχοντας σταθερή θέση στο πάνθεον των μεγάλων διαχρονικά στιγμών που μας προσέφερε το Ουγγρικό GP.

Εκείνη η νίκη μπορεί να μην ήρθε ποτέ… Όμως η υπέρβαση που έγινε από όλες τις πλευρές, ειδικά από του πρωταθλητή του 1996 για την παραλίγο επίτευξή της είναι κάτι ισάξιο και πιθανότατα ανώτερο της. Αποτυπώνοντας πλήρως το σοφό απόφθεγμα του Ελβετού συγγραφέα Ανρί Φεντερίκ Αμιέλ όταν έλεγε οτι: “Η αξία ενός ανθρώπου είναι οι νίκες του και οι πιο ωραίες νίκες είναι αυτές εναντίον του ίδιου μας του εαυτού”.