Ο Μάρκους Μπεργκ αποτελεί παρελθόν από τον Παναθηναϊκό και το κλίμα αποχώρησής του δεν είναι αυτό που του αξίζει.

Ο ερχομός του Μπεργκ το 2013 έγινε στην είσοδο μιας νέας εποχής για το «τριφύλλι». Η αποχώρησή του σηματοδοτεί κι αυτή μια νέα αρχή.

Αυτός ήταν ο Μπεργκ, σημείο αναφοράς και μπροστάρης. Και πάντα υπό δυσμενείς συνθήκες. Την πρώτη του χρονιά οι αμφιβολίες και οι αντιρρήσεις για την ποιότητά του ήταν έντονες, σύντομα όμως διέψευσε πανηγυρικά τους επικριτές. Έπεισε, εντυπωσίασε και καθήλωσε προς το τέλος της χρονιάς.

Με το πέρας της πρώτης σεζόν που γέννησε αναμενόμενα αισιοδοξία ήρθε ο τραυματισμός του. Αυτός τον άφησε πίσω και τον άλλαξε. Από ‘κει και πέρα ακολουθούν περίοδοι ή δαιμονιώδους φόρμας ή μεγάλης πτώσης. Αλλά ο Σουηδός δε σταματά όσον αφορά την κύρια αποστολή του. Σκοράρει ακατάπαυστα, παύει όμως να είναι τόσο δημιουργικός για τους συμπαίχτες του. Πάντως σε αυτό που δε χωράει αμφισβήτηση είναι ότι όποιος παίχτης πέρασε από δίπλα του βελτιώθηκε και βοηθήθηκε. Τρανταχτό παράδειγμα ο Καρέλης.

Αυτή ήταν η αγωνιστική του και αδιαμφισβήτητη κλάση. Ο χαρακτήρας που συνδέεται με την αξία του ως ποδοσφαιριστής ήταν εκρηκτικός. Παθιασμένος, ερειστικός και αποφασιστικός ως άνθρωπος ο Σουηδός.

Αυτό κάποιες φορές ήταν θετικό και αποτελεσματικό, κάποιες άλλες όχι. Με αυτή την προσωπικότητα ταυτίστηκε ο κόσμος σε μία εποχή ξηρασίας για την ομάδα του. Αγάπησε, αγαπήθηκε αν και στο τέλος οι σχέσεις ψυχράθηκαν.

Το παράπονο ή όπως αλλιώς μπορεί να διατυπωθεί που έχω από τον Μπεργκ ήταν ότι δεν πως δεν κατόρθωσε να γίνει ηγέτης. Δεν ανταποκρίθηκε σε αυτό το ρόλο, με ορισμένες εξαιρέσεις. Αλλά, μένει στο μυαλό και κυρίως στην καρδιά μας ως φωτεινή ανάμνηση στις σκοτεινές μέρες που διανύει ο Παναθηναϊκός.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ