Το ιδιοφυές αγοράκι… με την πορτοκαλί θεά αγκαλιά

Παινεύομαι για την αντικειμενικότητα μου, για την ανεξαρτητοποίηση μου έναντι κάθε λογής οπαδισμού… για πολλούς είμαι ένας αιρετικός που έχασε δια παντός οποιοδήποτε ίχνος συμπάθειας, ενθουσιασμού. Μου έφταιγε πάντοτε μία λεπτομέρεια, ο νους μου γυροφέρνει ιδέες… μία στάλα ιδρώτα στο παρκέ αρκεί να με ανακατέψει. Κάπου μου χαμογελά αμέριμνος ο Σέρχιο Ροντρίγκεζ!

Αλλά ακόμα και έτσι, με εκείνα και με τούτα, στον ουρανό εμφανίζονται άστρα που μας αφοπλίζουν από τον μανδύα της καχυποψίας, της ουδέτερης στάσης και την κρίσης. Οι αθλητές που με ένα τους νεύμα, μία κίνηση και με την προσωπικότητα τους μας καθηλώνουν.

Ανήμποροι αναμένουμε τις στιγμές να μας συνθλίψουν όπως το κύμα στα βράχια…

Τα ρεκόρ, οι κατακτήσεις δεν έχουν ρόλο στην συζήτηση, αν και ένα προσωπικό κατόρθωμα στέκεται ως αφορμή ώστε να αποκαλύψω πως κόβω φλέβα για τον Σέρχιο Ροντρίγκεζ. Γνωστός και ως ”El Chacho” στα ευρωπαϊκά περίχωρα που διέσχισε στο όνομα της καταξίωσης. Βάδισε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, ξεχώρισε, μάγεψε με τις θεόσταλτες πάσες που με χειρουργική ακρίβεια έβρισκαν τους συμπαίκτες του και αν ο πατέρας χρόνος του στέρησε πλέον την σβελτάδα… του χάρισε άπλετη μπασκετική διαύγεια.

Ο μάγος με τα δώρα…

Αγαπημένος διαχρονικά, πάει μία δεκαετία που ξεκίνησε η ενασχόληση μου με το άτυχο το μπάσκετ, όταν σταδιακά πρωτοείδα όλες τις διαφορετικές κουλτούρες, παραδόσεις, έθιμα και αξιοθέατα. Αξιοθέατο θα τον χαρακτήριζα, πλέον εκ των σπουδαιότερων στην Ευρώπη, όμως τότε ο μύθος σιγά-σιγά άνοιγε τα φτερά του και ο Ροντρίγκεζ με το πέρασμα του χρόνου θα λάμβανε τις δάφνες που του αντιστοιχούσαν.

Πράγματι, αυτές οι δάφνες στολίζουν την κεφαλή του, στον λαιμό του κρέμονται οι αποδείξεις των νικηφόρων εκστρατειών. Ουδέποτε φοβήθηκε την ευθύνη τους λάθους και του καθοριστικού σουτ, ο ιδρώτας δεν στάθηκε – μέχρι σήμερα – να θολώσει την κρίση και την ματιά του.

Εχθές κόντρα στην Άλμπα Βερολίνου (νίκησε η Αρμάνι με 84-76) ακούμπησε το φράγμα των 1.500 ασίστ στην Ευρωλίγκα, αριθμός ολοστρόγγυλος που υποδηλώνει την αψεγάδιαστη αξία του. Διαμάντι πραγματικό, φυσιογνωμία με τεράστια επιρροή… ένας προπονητής που προτιμάει να συνομιλεί με την πορτοκαλή Θεά αντί τον μαρκαδόρο για τα plays.

Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τα ίδια γράμματα θα μάθεις… 

Ατυχία που δεν τους ανταμώσαμε ως συμπαίκτες, αλλά μας αξίωσε ο Θεός να τους παρακολουθήσουμε στο παρκέ τουλάχιστον με διαφορετικά χρώματα. Ο Σέρχιο Ροντίγκεζ κοιτούσε τις αφίσες του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, μάζευε δύναμη και έβγαινε έξω με άλλον αέρα… πιο αλαζονικό.

Η αύρα που λέμε…

Ο νυν προπονητής της Μπαρτσελόνα υπήρξε το ίνδαλμα που ώθησε τον Τσάτσο να κυνηγήσει την τελειότητα. Ο «Big Saras» αποτελεί ένα από τα πιο φωτεινά ευρωπαϊκά μυαλά που είδαμε ποτέ. Ζούσε για τις μεγάλες στιγμές, αναλάμβανε τις ευθύνες που βάραιναν τον ώμο του και όταν όλοι αγνάντευαν διστακτικά… αυτός αποφασιστικά σήκωνε τις γροθιές του και παρακινούσε τους συμπαίκτες του να επιμείνουν.

Ούρλιαζε, απαιτούσε, μάλωνε, άντεχε στις κακουχίες… ξεροκέφαλος!

Φυσικά, ο Ροντρίγκεζ κράτησε όσα χρειάστηκε, τα υπόλοιπα αβίαστα είδαν την επιφάνεια. Δεν πρόκειται για μία άτυπη μονομαχία για το αν ο δάσκαλος υποκλίθηκε στην κυριαρχία του μαθητή, μολονότι φοβάμαι πως ο Σάρας ποτέ δεν θα ρίξει το κεφάλι κάτω!

Μπροστά στην αναπόφευκτη ήττα ξεγελούσε το πεπρωμένο, λέγε μας για αυτά Τσάτσο…;

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του πάνθεον

Chacho σε παραδέχομαι από όλες τις απόψεις, τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Τον απολαμβάνω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία διότι οι μέρες όσο να ΄ναι μετράνε αντίστροφα για τον διακοσμημένο γκαρντ. Ελπίζω Θεού θέλοντος να μένουν χρόνια για τον Ισπανό στα παρκέ, να επιθυμεί να αγωνίζεται για όσο λέει η καρδούλα του και να κοπανάει τους αντιπάλους με τις περίφημες σταυρωτές του.

Κοιτάει τον Βορρά και σημαδεύει τον Νότο, τόσο «τρελός» είναι, τόση σιγουριά διαθέτει, συνοδεύει το εντυπωσιακό με το αποτελεσματικό. Ο συνδυασμός που ανύψωσε ελάχιστους εκλεκτούς στο πάνθεον, με πρωτοστάτη τον Τόνι Κούκοτς… μάστορα του είδους.

Πολλοί μέθυσαν με το απέραντο ταπεραμέντο του Ντράζεν Πέτροβιτς, όμως η αφεντιά μου αφέθηκε μία δεκαετία αέναης λατρείας στον Chacho!

Τα καλύτερα μας χρόνια…