La Decima: H επιστροφή στο θρόνο

Σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις αλλά πόσες θα σηκωθείς. Με αυτήν τη φράση θα μπορούσε να συνοψισθεί η καριέρα του μεγαλύτερου μαχητή στην ιστορία του τένις, του Ράφαελ Ναδάλ. Το καταπονημένο κορμί του Ισπανού τενίστα, με την πάροδο του χρόνου του έστελνε όλο και πιο συχνά μηνύματα σχετικά με τη φθορά που έχει υποστεί στερώντας του συχνά τη δυνατότητα από το να αγωνιστεί στις κορυφαίες διοργανώσεις της χρονιάς, με αποκορύφωμα την περσινή απόσυρση από το αγαπημένο του Rolland Garros, λόγω προβλήματος στον καρπό.

Ωστόσο, σε γενικές γραμμές την περσινή αγωνιστική περίοδο ο “Matador” έμοιαζε να αφήνει πίσω τους τραυματισμούς του κάτι που δε συνοδεύτηκε με ανάλογα αποτελέσματα. Αυτό οδήγησε τους ειδικούς να τον ξεγράψουν για μία ακόμη φορά, όπως είχε συμβεί το 2012 και όπως συμβαίνει τώρα με τον Νόβακ Τζόκοβιτς, γράφοντας τους τίτλους τέλους της καριέρας του Ισπανού. Ο ίδιος από την πλευρά του εξηγούσε σε κάθε τόνο ότι η ανάκαμψη είναι θέμα χρόνου, καθώς δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί η εργατικότητά του στις προπονήσεις. Παράλληλα, επισήμαινε ότι ψάχνει διακαώς τις “μεγάλες νίκες” έτσι ώστε να ανακτήσει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση, συστατικό απαραίτητο για τις επιτυχίες σε ατομικά αθλήματα.

Το ξεκίνημα της φετινής χρονιάς αποτέλεσε καλό οιωνό σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι στην καριέρα του Ισπανού, καθώς παρά τους τρεις χαμένους τελικούς σε σκληρή επιφάνεια, οι ήττες αυτές είχαν έρθει από τον αναγεννημένο τη φετινή χρονιά, Ρότζερ Φέντερερ. Έτσι, ακολούθησε η χωμάτινη περίοδος στην οποία πιστοποίησε την επάνοδό του κερδίζοντας για δέκατη φορά τα τουρνουά του Μόντε Κάρλο και της Μπαρτσελόνα και για 5η φορά το Όπεν της Μαδρίτης. Παρ΄όλα αυτά, υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να επισημοποιηθεί η επιστροφή στα καλύτερά του και αυτή δεν ήταν άλλη από την κατάκτηση του Γαλλικού Όπεν για 10η φορά στην καριέρα του.

Έτσι, ο Ράφαελ Ναδάλ παρουσιάστηκε πιο αποφασισμένος από ποτέ και δεν κοίταξε ποτέ πίσω, καθώς από την πρώτη μπάλα μέχρι και την τελευταία αποτέλεσε τον “βασιλιά” της σκόνης. Ειδικότερα, ο 31χρονος τενίστας πανηγύρισε το “Decima” στο Παρίσι με αποτέλεσμα να γίνει ο πρώτος άνδρας αθλητής στην ιστορία του αθλήματος που έχει διψήφιο αριθμό τροπαίων ενός “Major”. Το πραγματοποίησε μάλιστα χωρίς να χάσει ούτε ένα σετ, για τρίτη φορά στην ίδια διοργάνωση, ενώ έχασε μόλις 35 games στον δρόμο για τον τίτλο, με τον Σουηδό, Μπιορν Μπόργκ, να κατέχει το σχετικό ρεκόρ με 32 games στο ίδιο Grand Slam. Ενδεικτικό της κυριαρχίας του Ράφα στην χωμάτινη επιφάνεια αποτελεί το γεγονός ότι μετά τη διεξαγωγή του 50ου Γαλλικού Όπεν στην επαγγελματική εποχή, ο τενίστας από τη Μαγιόρκα έχει πανηγυρίσει το 1/5 των τίτλων με 10 στο όνομά του. Τέλος, ξεπέρασε τον Πιτ Σάμπρας αφού με 15 κατακτήσεις Major βλέπει μόνο την πλάτη του ζωντανού θρύλου του αθλήματος, Ρότζερ Φέντερερ, με 18 στη σχετική λίστα.

Όσον αφορά το αγωνιστικό σκέλος πρέπει αρχικά να σταθούμε στον αέρα αυτοπεποίθησης που ενέπνεε το παιχνίδι του. Καταλαβαίνεις ότι ο Ναδάλ διαθέτει εμπιστοσύνη στην ρακέτα του όταν χτυπάει με μεγάλος βάθος το ντράιβ του. Όταν, όμως, χτυπάει με την ίδια συνέπεια και επιθετικότητα και το ρεβέρ του τότε συνειδητοποιείς ότι δε διαθέτεις την οποιαδήποτε ελπίδα να το νικήσεις στο χώμα. Αυτό το κατάλαβε από πρώτο χέρι, ο φιναλίστ της διοργάνωσης, Σταν Βαβρίνκα, ο οποίος μέχρι την έναρξης της διοργάνωσης είχε κερδίσει και στους τρεις τελικούς Γκραν Σλαμ που είχε συμμετάσχει αλλά αυτή τη φορά, ήταν ανταγωνιστικός μόλις για 5 games στον τελικό του Rolland Garros.

O Ελβετός τενίστας γνώριζε από την αρχή της αναμέτρησης ότι θα έπρεπε να διατηρήσει σε μικρή διάρκεια τα ράλι, εκμεταλλευόμενος την δύναμη των χτυπημάτων του και από τις δύο πλευρές της ρακέτες του. Ωστόσο, ο Ναδάλ δεν του το επέτρεψε αυτό με τα βαθιά του γεμάτα spin χτυπήματα, που οδηγούσαν τον Σταν να επιτίθεται πίσω από τη βασική του γραμμή και αναπόφευκτα να πραγματοποιεί μία σειρά από αβίαστα λάθη (29 έναντι 12). Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη δωρεάν πόντων από το σερβίς και τη διστακτικότητα του να ανέβει στο φιλέ έκαναν μονοδιάστατο το παιχνίδι του 32χρονου, ο οποίος προσπαθούσε να εκμαιεύσει καταστάσεις χωρίς επιτυχία. Ειδικά το αρνητικό ποσοστό κερδισμένων πόντων πίσω από το πρώτο σερβίς του (52% έναντι 83%) υποδεικνύει την εξαιρετική δουλειά που έκανε ο Ναδάλ με τις βαθιές επιστροφές του, οι οποίες κράτησαν μακριά από την επικίνδυνη ζώνη τον Ελβετό.

Από την άλλη πλευρά, ο Ισπανός Matador πραγματοποίησε μία αψεγάδιαστη εμφάνιση και δε δίστασε να υπαγορεύσει το παιχνίδι τελειώνοντας την αναμέτρηση με περισσότερα winner από τον κατεξοχήν πιο επιθετικό αντίπαλό του (27 έναντι 19). Ο Ράφαελ Ναδάλ χρησιμοποίησε αρκετές φορές το ρεβέρ του για να ανοίξει το γήπεδο και να τελειώσει το πόντο είτε στο φιλέ είτε με χτύπημα προσέγγισης ενώ από το ρεπερτόριο του δεν έλειψε και το πάντα αξιόπιστο ντράιβ, το οποίο ήταν πιο δυνατό και θανατηφόρο από ποτέ. Παράλληλα, χαρακτηριστικό της αλλαγής νοοτροπίας του 31χρονου τενίστα αποτελεί το γεγονός ότι έτρεξε τα ίδια χιλιόμετρα με τον αντίπαλο του (2024 μ.), διαψεύδοντας όλους όσους θεωρούν ότι αποτελεί απλώς ένα “μηχανάκι” που επιστρέφει μπάλες από παντού. Εξάλλου, ο Ναδάλ, έπρεπε να γίνει πιο επιθετικογενής προκειμένου τα πόδια του να αντέξουν την καταπόνηση που προκαλεί το αλλεπάλληλο τρέξιμο σε κάθε πλευρά του γηπέδου, μία συνήθεια που μπορούσε να ανεχθεί σε μικρότερη ηλικία.

Ο Ράφαελ Ναδάλ, όμως, διανύει πια την πιο ώριμη περίοδο της καριέρας και όπως έχει δηλώσει διασκεδάζει πιο πολύ από ποτέ το άθλημα. Το επόμενο κομμάτι της σεζόν αποτελεί τεράστιο ερωτηματικό, καθώς ξεκινάει η σύντομη περίοδος του γρασιδιού, στην οποία ο Ναδάλ έχει δυσκολευτεί τα μέγιστα να διακριθεί τα τελευταία 5 χρόνια. Παρ΄όλα αυτά, οι φετινές του εμφανίσεις μας προδιαθέτουν θετικά και αναμένουμε να δούμε πως η πρόσληψη του Κάρλος Μόγια μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο προσέγγισης του σε μία επιφάνεια στην οποία θα χρειαστεί να βασιστεί πολλές φορές στο σερβίς και το βολέ του.

Υ.Γ.1: Αναμένουμε με μεγάλη αγωνία την επιστροφή του Ρότζερ Φέντερερ στην αγαπημένη του επιφάνεια.

Υ.Γ.2: Με τα δύο τελευταία Γκραν Σλαμ να έχουν καταλήξει στους δύο κορυφαίους του αθλήματος, δε μπορούμε να φανταστούμε κάτι ιδανικότερο από μία τέταρτη συνάντηση FEDAL στον τελικό του Γουίμπλεντον.