Δεν είναι τυχαίο πως αρκετοί θεωρούν την Ferrari ταυτόσημη με την Formula 1. Η Ιταλική ομάδα με πορεία μεγαλύτερη των 70 ετών στον θεσμό και πολύ μεγαλύτερη συνολικά στους αγώνες, μπορεί να καυχιέται αφενός για τα πολυάριθμα ρεκόρ που διατηρεί, αφετέρου για το βαθμό που διαμόρφωσε το σπορ από την γέννηση του. Μεγάλωσε μαζί του. Πλάστηκε, αν προτιμάτε. Είδε οδηγούς να ανδρώνονται στις τάξεις της, και μεγάλες προσωπικότητες να την πλαισιώνουν ανεξαρτήτως θέσης. Μια ομάδα που το πάθος την ορίζει, και καθορίζει ενδεχομένως σε μεγάλο βαθμό την πορεία της.

Μια πορεία που δεν την έβρισκε συνέχεια πρωταθλήτρια, ούτε καν νικήτρια. Πολλές φορές δεν την έβρισκε ανταγωνιστική για ολόκληρες σεζόν. Με οδηγούς άλλοτε ταλαντούχους, άλλοτε απλά καλούς, να παλεύουν να αναστήσουν το Cavallino Rampante  και να γράψουν την δική τους ιστορία, μπαίνοντας στις καρδιές των απανταχού tifosi.

Κάπως έτσι, πολύ πριν την σημερινή, άγονη, μπερδεμένη, και ενδεχομένως αν-έμπνευστη περίοδο που διανύει η Ferrari, στις θέσεις κλειδιά βρίσκονταν οι Ross Brawn (υπεύθυνος στρατηγικής), Jean Todt (αγωνιστικός διευθυντής), Rory Byrne (υπεύθυνος σχεδιασμού), με επικεφαλής τον Luca Cordero Di Montezemolo. Α, και πρώτο οδηγό τον πολυ, Michael Schumacher. Ποια είναι τα βιογραφικά των παραπάνω, δεν έχει καμία σημασία. Εδώ θα μιλήσουμε για μια μόνο στιγμή τους, για μια μόνο απόφαση τους, που όμως καθόρισε έναν ολόκληρο αγώνα. Που καθόρισε μια ολόκληρη ομάδα, γράφοντας ιστορία.

Για μια απόφαση που φανερώνει το μεγαλείο του- τότε- τεχνικού της team. Το οποίο, γνωρίζοντας σε βάθος τους κανονισμούς και εκμεταλλευόμενο κάθε πιθανό παραθυράκι και αδύναμο σημείο υπήρχε, ουσιαστικά κέρδισε έναν αγώνα του οποίου δεν είχαν τον απόλυτο έλεγχο. Το πώς παρουσιάζει πραγματικά ενδιαφέρον.

Ο Schumacher στην “ανάγκη”, ο Hakkinen στην πρώτη θέση για τον αγώνα

Ο αγώνας της Βρετανίας ήταν ο 9^ος της σεζόν. Τους δύο διεκδικητές του τίτλου χώριζαν 6 βαθμοί, με τον Michael Schumacher να χρειάζεται την νίκη όχι μόνο για να μειώσει την διαφορά, αλλά και για να πάρει ψυχολογικό αβαντάζ, αφού αυτή θα ήταν η τρίτη σερί του. Τελικά όμως, ο Mika Hakkinen «απάντησε» με μια εμφατική Pole Position, σχεδόν 0.5δτ μπροστά από τον Γερμανό.

Για τον οποίο, τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν ούτε κατά την διάρκεια του αγώνα. Ήδη σε κάποιο σημείο του αγώνα ο Φιλανδός βρισκόταν 49 δευτερόλεπτα μπροστά του. Τότε όμως, όλα άλλαξαν. Με την βροχή να κάνει την εμφάνιση της ανακατεύοντας την τράπουλα, ο Hakkinen έχασε τον έλεγχο, φέρνοντας τεκ-α-κε και τραυματίζοντας την αεροτομή του. Ακολούθησαν έξοδοι και από άλλους οδηγούς, οπότε το αυτοκίνητο ασφαλείας έλαβε δράση.

Η αλλαγή της σκυτάλης και ο μοναδικός “αντίπαλος” του Schumacher

Η πλάστιγγα πλέον έγερνε ξεκάθαρα υπέρ του Γερμανού, ο οποίος δύο μόλις γύρους μετά την επανεκκίνηση του αγώνα προσπέρασε τον Φιλανδό , αφού ο Hakkinen έχασε εκ νέου τον έλεγχο του μονοθέσιού του. Πλέον, για τον Γερμανό ήταν δρόμος ανοικτός, και μόνος αντίπαλος, ο εαυτός του. Η τουλάχιστον έτσι νόμιζε…

Τρεις γύρους πριν το τέλος του αγώνα, οι αγωνοδίκες τον χρέωσαν με ποινή 10 δευτερολέπτων, για αντικανονική προσπέραση επί του Alexander Wurz ενώ το αυτοκίνητο ασφαλείας βρισκόταν στην πίστα. Κάπου εδώ ένα κοκτέιλ τύχης, συγκυριών, ευστροφίας και ικανότητας αντέστρεψαν ουσιαστικά, όλη την κατάσταση.

Τα συστατικά στοιχεία που όρισαν άθελα τους τον νικητή του αγώνα

Οι αγωνοδίκες ενημέρωσαν την Ferrari, γράφοντας την ποινή σε ένα χαρτί χωρίς μάλιστα να διευκρινίζουν αν η ποινή αφορούσε 10δτ. stop and go ή θα πρόσθεταν 10 δευτερόλεπτα ποινής μετά το πέρας του αγώνα στον Γερμανό. Οπότε, η Ιταλική ομάδα δεν ήταν σίγουρη. Και σε αυτό το περιβάλλον ασάφειας, τα έπαιξε όλα για όλα, σύμφωνα με τους δικούς της όρους.

Βάσει κανονισμών, ο Schumacher έπρεπε να εισέλθει στα Pits εντός 3 γύρων. Και αφού οι αγωνοδίκες γνωστοποίησαν την ποινή στην Ferrari 3 γύρους πριν το τέλος του αγώνα, η Ιταλική ομάδα δεν είχε λόγο να το κάνει νωρίτερα από τον τελευταίο. Μέχρι εδώ, θα πει κανείς, δεν υπάρχει κάτι μεμπτό. Κάτι που να φαίνεται πως θα μπορούσε να αντιστρέψει την κατάσταση, αφού σε κάθε περίπτωση θα έχανε τον ίδιο χρόνο στα Pits ανεξαρτήτως του πότε θα έμπαινε. Οι Ιταλοί όμως είχαν άλλη γνώμη…

Διότι κάτι που μάλλον ελάχιστοι γνώριζαν, είχαν παρατηρήσει, ή θεωρούσαν πως θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν ήταν το γεγονός πως  η γραμμή του τερματισμού ήταν πριν από την είσοδο του Pitlane. Άρα ο Schumacher τερμάτισε τον αγώνα, προτού φτάσει στο Pit Wall της Ferrari για να εκτίσει την ποινή του.

Έτσι, βρέθηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου, πανηγυρίζοντας μια ανέλπιστη νίκη, της οποίας όμως η τύχη δεν είχε ακόμη κριθεί. Διότι όπως ήταν λογικό, ξεσήκωσε αντιδράσεις, με την FIA να καλεί την Ferrari σε απολογία, αφού ουσιαστικά ο Schumacher εξέτισε την ποινή του αφότου τερμάτισε τον αγώνα.

Επίλογος με γκρίνια και ενστάσεις, μα και μια Ferrari πιο διαβασμένη από ποτέ

Η ιταλική ομάδα ήταν έτοιμη να αντικρούσει κάθε λογής επιχειρήματα, εστιάζοντας κυρίως στο γεγονός πως σύμφωνα με τους κανονισμούς οι ποινές πρέπει να γνωστοποιούνται εντός 25 λεπτών από το εκάστοτε συμβάν, ενώ η ίδια ενημερώθηκε 31 λεπτά αργότερα, άρα με 6 λεπτά καθυστέρηση. Και δεν ήξερε καν, τι φύσης ήταν η ποινή. Η FIA αργότερα ξεκαθάρισε πως αφορούσε 10 δευτερόλεπτα ποινής που θα προσθέτονταν στον χρόνο μετά το τέλος του αγώνα. Όμως τέτοιου είδους ποινές μπορούν να δοθούν μόνο για συμβάντα που γίνονται στους τελευταίους 12 γύρους ενός αγώνα. Κάτι που δεν ίσχυε στο συγκεκριμένο περιστατικό. Και άρα, η Ferrari κατάφερε τελικά να ακυρώσει συνολικά την ποινή. Και φυσικά να «αναγκάσει» τους 3 αγωνοδίκες να χάσουν τις άδειες τους.

Αμφιλεγόμενη νίκη; Κλεψιά; Αδικία; Μια κίνηση ευφυίας του Ross Brawn που ευνόησε την ομάδα του και εξέθεσε την FIA; Για μένα, μια πραγματικά πολύ έξυπνη κίνηση της Ferrari, μια νίκη που κερδήθηκε σε κάθε μέτωπο. Αγωνιστικό, ψυχολογικό, τακτικό, στρατηγικό. Μια νίκη απέναντι στην ίδια την ομοσπονδία. Ο καθένας μπορεί να έχει την δική του άποψη επί του θέματος. Γεγονός παραμένει το ότι οι κανόνες ορίζουν το πεδίο δράσης. Ομάδες και οδηγοί, πρέπει συνεχώς να προσπαθούν να διευρύνουν αυτό το πεδίο δράσης προς όφελος τους.

Η Ferrari δεν έκλεψε, διότι εκμεταλλεύτηκε τα τεχνικά κενά και τις λάθος κινήσεις των αγωνοδικών. Και φυσικά, είχε στην πίστα τον Michael Schumacher, ο οποίος δεν το έβαλε ποτέ κάτω, και τελικά μέσα σε 10 γύρους από την επανέναρξη του αγώνα, έχτισε διαφορά 22 δευτερολέπτων από τον 2^ο, Mika Hakkinen. Δεν βαφτίστηκε τυχαία “Dream Team… και ακόμη, οι τίτλοι, δεν είχαν έρθει καν.