Ζοσέ Μουρίνιο: Πίτσα πάλι, πίτσα πάλι, οε, οε!

Πριν από δέκα χρόνια και κάτι… ψιλά ο Ζοσέ Μουρίνιο ήταν ένα από τα πιο «καυτά» ονόματα στον κόσμο της προπονητικής. Ίσως και το νούμερο ένα εδώ που τα λέμε.

Ένας τεχνικός που ήξερε πως να παίρνει το 1000% και όχι μόνο το 100% από τους παίκτες του. Ο Πορτογάλος τεχνικός κυριάρχησε στην Πορτογαλία με την Πόρτο, στην Αγγλία με την Τσέλσι και στην Ιταλία με την Ίντερ.

Από εκεί και πέρα ξεκίνησε με σταθερά και αργά βήματά του η αποκαθήλωσή του. Στην αρχή ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης και η παντοδυναμία της Μπαρτσελόνα, όπου ναι μεν κατέκτησε κάποια τρόπαια. Αλλά μην ξεγελιόμαστε. Από τη «βασίλισσα» έφυγε με αρνητικό πρόσημο και με πληγωμένο εγωισμό. Ακολούθησε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και αργότερα η Τότεναμ.

Μάλιστα, με τους Λονδρέζους αν και πήγε σε αυτούς ως… σωτήρας εν τέλει έμεινε με άδεια χέρια. Κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά στην καριέρα του σε όποια ομάδα και αν δούλεψε. Σε όποια χώρα ή πρωτάθλημα. Το ποδόσφαιρο δείχνει να ξεπερνάει τον Μουρίνιο και τις τακτικές του. Ωστόσο, η Ρόμα ήταν πρόθυμη να του δώσει ακόμη μία ευκαιρία.

Ακόμη μία… ζαριά. Όχι μόνο για να «χτίσει» μία αυτοκρατορία για τους Ρωμαίους, αλλά για να αναγεννήσει και το δικό του όνομα. Τη δική του υστεροφημία. Οι λόγοι -στα χαρτιά τουλάχιστον- που αυτό το εγχείρημα μπορεί να πιάσει είναι πολλοί. Και είναι… special.

Ο… Αυτοκράτορας Μουρίνιο!

Είναι εγωκεντρικός. Θέλει όλοι και όλα να περιστρέφονται γύρω από εκείνον. Ο Ζοσέ Μουρίνιο έχει -ακόμη και τώρα- μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και ίσως να μην έπρεπε, μετά από τα τελευταία «στραπάτσα». Αλλά αυτός ήταν, είναι και θα είναι.

Η… αστερόσκονη του Πορτογάλου τεχνικού υπάρχει. Και είναι κάτι που θέλει όσο τίποτα η Ρόμα. Μετά τη φυγή του Φραντσέσκο Τότι δεν υπάρχει κάποιο σημείο αναφοράς στην ομάδα της «αιώνιας πόλης». Δεν υπάρχει κάποιος… Αυτοκράτορας. Αυτό τον ρόλο θα έχει μεταξύ άλλων και ο έμπειρος τεχνικός στην ιταλική ομάδα.

Σε ένα νερόβραστο σύνολο με τον… γέροντα, Έντιν Τζέκο, να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα μία τέτοια προσωπικότητα σαν του «special one» χρειάζεται και χρειαζόταν για τους Ρωμαίους, προκειμένου να πιστέψουν και πάλι στις δυνατότητές τους.

Άλλωστε το παράδειγμα της Μίλαν με τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς δεν είναι μόνο υπαρκτό, αλλά και πολύ πρόσφατο. Ο Σουηδός φορ με την αύρα του και μόνο κατάφερε να δώσει το απαραίτητο ψυχολογικό boost στους συμπαίκτες του και να τους κάνει να πιστέψουν στις δυνατότητές τους. Και αυτοί όχι απλά πίστεψαν, αλλά, παραλίγο να πάρουν και το πρωτάθλημα.

Οπότε ο Μουρίνιο καλείται να κάνει κάτι που ξέρει πολύ, πολύ καλά!

Έχει πέσει level ο Μουρίνιο!

Από το 2004 που πήγε στην Τσέλσι -για πρώτη φορά- μέχρι και το 2018 όταν και αποχώρησε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Ζοσέ Μουρίνιο είχε μάθει στην πίεση των «μεγάλων» ομάδων.

Εκεί που δεν μέτραγε τόσο πολύ το θέαμα όσο το αποτέλεσμα. Όσο μία κούπα στο τέλος της χρονιάς. Όσο περνούσε ο καιρός το ποδόσφαιρο που απέδιδαν οι ομάδες του Πορτογάλου τεχνικού γινόταν ολοένα και χειρότερο.

Μέχρι που ήρθε η ώρα της Τότεναμ. Εκεί το project φαινόταν ιδανικό για εκείνον και τους Λονδρέζους. Ενώνουν οι δύο πλευρές τις δυνάμεις τους και με σύμμαχο την.. πείνα των πρωτευουσιάνων που έχουν ξεχάσει τι πάει να πει τίτλος ο Μουρίνιο γίνεται και πάλι ήρωας. Γίνεται και πάλι πρώτος μάγκας. Αυτό θα μπορούσε να ήταν το story μιας ταινίας -ή αλλιώς και «αμερικανιάς»- αλλά η πραγματικότητα μόνο αυτή δεν ήταν.

Μιας και 1,5 χρόνο μετά ο «special one» έφυγε κακήν κακώς με μηδέν τρόπαια στο πέρασμά του από την Τότεναμ. Μέχρι που η… Τότεναμ της Ιταλίας θα μπορούσε να πει κάποιος, η Ρόμα του έδωσε και πάλι μια ευκαιρία, ώστε να δώσει μία αίγλη και ένα βάλει ακόμη ένα «τσεκ» στη λίστα με τα κατορθώματά του.

Η πίεση δεν είναι μεγάλη. Οι παίκτες δεν είναι τόσο ποιοτικοί, ώστε να του χρεωθεί μία αποτυχία. Οπότε οι πιθανότητες να ανέβει level και πάλι δεν είναι λίγες!

Una faccia una razza

Στην Ιταλία λατρεύουν την άμυνα. Ο Ζοσέ Μουρίνιο λατρεύει και εκείνος με τη σειρά του να βλέπει το 1-0 αντί για το 4-3. Το… ψωμί του είναι να αντικρίζει τους παίκτες του να παίζουν διπλή ζώνη άμυνας και να προσπαθούν να καταστρέψουν αντί να δημιουργήσουν. Ας είμαστε ειλικρινείς επιτέλους.

Ο Πορτογάλος τεχνικός στο προηγούμενο πέρασμά του από τη Σέριε Α, όντας στον πάγκο της Ίντερ, τα πήγε περίφημα. Κατέκτησε τίτλους και οι Ιταλοί τον λάτρεψαν. Δεν είχε να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.

Κάτι άλλο που δείχνει ότι τα χνώτα του Ζοσέ ταιριάζουν με τους γείτονες είναι τα… show που δίνει. Είτε πριν, είτε μετά τους αγώνες. Είτε με τις δηλώσεις του, είτε με τις… χειρονομίες του. Στην Αγγλία και στην Ισπανία πολλές φορές έπρεπε να βγει μπροστά και να απολογηθεί.

Στην Ιταλία κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Ήδη οι οπαδοί της Ρόμα τον περιμένουν πώς και πώς. Ήδη έχουν φτιάξει μερικά γκράφιτι στους δρόμους της πόλης τους με εκείνον πάνω σε… βέσπα. O Mουρίνιο φτιάχτηκε για το ιταλικό ποδόσφαιρο και το ιταλικό ποδόσφαιρο φτιάχτηκε για τον Μουρίνιο. Ένα σώμα, ένα πνεύμα. Ή αλλιώς una faccia, una razza.

Better italian job than…no job!

Μπορεί να έχουν περάσει έντεκα χρόνια από τότε που η Ίντερ του Ζοσέ Μουρίνιο τα πήρε όλα. Αλλά δεν έχω ξεχάσει ούτε τον τρόπο με τον οποίο έπαιζε, ούτε το πόσο γούσταρε και ο ίδιος που ήταν εκεί πέρα. Μία από τις πιο δυνατές στιγμές που έχω στο μυαλό μου στον φάκελο “inter- moyrinio- grafikotites” έχει να κάνει με τον Μάρκο Ματεράτσι και τον Πορτογάλο τεχνικό.

Ήταν μετά τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τους δύο άντρες να αγκαλιάζονται και να βάζουν τα κλάματα. Πλέον ο Ζοσέ μου θυμίζει εκείνο τον… μπάρμπα που είναι απέναντι στους νέους/παίκτες του και απλά τους κράζει. Όχι εκείνον τον cool θείο/προπονητή που ήταν μία γροθιά με τους ποδοσφαιριστές. Οι δηλώσεις παλιών του ποδοσφαιριστών -ειδικά από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ- το επιβεβαιώνουν.

Η… ιταλική δουλειά που τον περιμένει δεν είναι εύκολη. Δεν είναι απλή. Αλλά είναι μία δουλειά που σίγουρα θα του ταιριάζει και δεν αποκλείεται να μας χαρίσει τον παλιό, καλό, Ζοσέ Μουρίνιο να μοιράζει… πίτσες από ΄δω και από ‘κει.