Γιάννης Καλαμπόκης: Ένας από τους «ρομαντικούς» της «πορτοκαλί θεάς» αποκλειστικά στο Debut.gr (part 2)

Η καριέρα που τον ακολουθεί είναι πραγματικά μεγάλη. Έχει συνεργαστεί με κάποιες από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας ενώ αγωνίστηκε και σε ομάδες του εξωτερικού. Δεν άφηνε στιγμή χωρίς να μαθαίνει και να κερδίζει πράγματα. Αυτό τον έκανε όλο και καλύτερο και κάθε χρόνο κατάφερνε να ξεχωρίζει με την απόδοσή του. Δεν είναι τυχαίο που το 2009 βρέθηκε στη δωδεκάδα της Εθνικής ομάδας για το Ευρωμπάσκετ που διοργανώθηκε στη Πολωνία. Πλέον μετά από μία τεράστια καριέρα έχει περάσει στην αντίπερα όχθη και στη θέση του προπονητή. Και στις δύο περιπτώσεις το σύνθημά του είναι ίδιο. Οι παίκτες να αγαπήσουν πραγματικά το μπάσκετ.

Φυσικά αναφερόμαστε στον Γιάννη Καλαμπόκη. Στο δεύτερο μέρος της αποκλειστικής του συνέντευξης στο Debut.gr, ο Γιάννης Καλαμπόκης μας μιλά για την απόφαση του να ασχοληθεί με την προπονητική, το πόσο σημαντικό είναι να συνεργάζεσαι με τα παιδιά και φυσικά για το περίφημο 29-1 που πέτυχε η ομάδα του Περιστερίου στο δρόμο προς την επιστροφή στην Α’1. Ακόμα δίνει τις δικές του απαντήσεις για τη φετινή χρονιά και τη διακοπή του πρωταθλήματος λόγω του κορονοϊού, την Εθνική ομάδα, τη συνεργασία του με τον ομοσπονδιακό προπονητή Θανάση Σκουρτόπουλο και φυσικά για τον MVP Γιάννη Αντετοκούνμπο. Αυτά και άλλα πολλά θέματα αποκλειστικά στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης του Γιάννη Καλαμπόκη στο Debut.gr.

(Για όποιον έχασε το part 1 μπορεί να το βρει εδώ)

Το πέρασμα στην αντίπερα όχθη και στη θέση του προπονητή

Στις 29 Αυγούστου του 2016 ανακοίνωσες την απόσυρσή σου από την ενεργό δράση. Είχες σκεφτεί καλά την απόφασή σου; Ήσουν έτοιμος να αποσυρθείς;

Αν σου πω ότι από τότε πιάνω την μπάλα του μπάσκετ μόνο όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη τότε καταλαβαίνεις πως ήμουν 101% σίγουρος. Είχα φτάσει στο σημείο που πραγματικά ήθελα να σταματήσω και το έκανα με τον τρόπο που πάντα φανταζόμουν. Δεν μου έμεινε κανένα απωθημένο. Πολλές φόρες οι παίκτες μου με «προκαλούν» να παίξουμε και δεν το κάνω. Δεν έχω καμία όρεξη να παίξω άλλο μπάσκετ. Ασχολούμαι με αυτό κάθε μέρα. Θέλω να το μαθαίνω, να το εξελίσσω, να το διδάσκω και να υποστηρίζω τόσο αγωνιστικά αλλά και ψυχολογικά τους παίκτες. Δεν θέλω όμως να παίζω. Δεν μου άρεσε πια. Όμως δεν σταματώ να ασχολούμαι με αυτό. Είναι η δουλειά μου, είναι αυτό που αγαπώ, γνωρίζοντας φυσικά τις δυσκολίες που υπάρχουν σε μία χώρα που δεν είναι η καταλληλότερη για να κάνει κάποιος τον προπονητή. Παρόλα αυτά το μπάσκετ είναι η καθημερινότητα μου.

Λίγους μήνες αργότερα ανέλαβες ως υπεύθυνος των τμημάτων υποδομής του Πανιωνίου. Είχες ήδη πάρει την απόφαση να ασχοληθείς με την προπονητική; Πόσο σε βοήθησε στη μετέπειτα πορεία σου αυτή η συνεργασία;

Ναι, την είχα πάρει την απόφασή μου. Στα τελευταία χρόνια ως επαγγελματίας παίκτης απολάμβανα πράγματα που συνήθως άλλοι παίκτες τα «βαριούνται». Μου άρεσε η προετοιμασία του αγώνα, η «κατασκοπεία», η ανάλυση του αγώνα μετά το τέλος του. Έπιανα τον εαυτό μου ότι σιγά σιγά περνούσα στην αντίπερα όχθη. Ο Πανιώνιος βρισκόταν σε μία μεταβατική φάση λόγω των αλλαγών στη διοίκηση, στη θέση του προπονητή αλλά και στις ακαδημίες. Εγώ είχα μία εξαιρετική συνεργασία με τον Νίκο Οικονόμου που ήταν προπονητής στην πρώτη ομάδα της Α’2 που πανηγύρισε και το πρωτάθλημα. Ο Πανιώνιος είναι μία από τις πιο δυνατές ομάδες στην Ελλάδα σε επίπεδο ακαδημιών. Έχει πολλά παιδιά αλλά και μια πολύ καλή οργάνωση εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Από τη συγκεκριμένη θέση πήρα πολλά πράγματα αλλά και έδωσα πολλά. Για κάποιον που ασχολείται με την προπονητική ή το management, το να δουλέψεις με παιδιά είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Είναι ένας δρόμος που πρέπει να βαδίσεις για να καταλάβεις την ψυχοσύνθεση τους. Πολύ αργότερα κατάλαβα πως και η ψυχοσύνθεση ενός επαγγελματία παίκτη δεν διαφέρει πολύ από αυτή ενός παιδιού. Μου έδωσε πάρα πολλά πράγματα η συνεργασία μου μαζί τους. Έπρεπε να εκπονήσουμε ένα πρόγραμμα για τα παιδιά που ξεκινούσαν. Ήταν κάτι που λειτούργησε σαν σχολείο για μένα και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με την προπονητική. Είναι ένας χώρος που αξίζει να μπει κανείς και να δουλέψει καθώς θα μάθει πολλά πράγματα.

Ακολούθησε η συνεργασία σου με την ομάδα του Περιστερίου που τότε βρισκόταν στην Α’2 κατηγορία. Πόσο σημαντική ήταν αυτή η συνεργασία για εσένα;

Με το Περιστέρι κάναμε το περίφημο 29-1. Ήμουν βοηθός του coach Καραγιάννη και παράλληλα ήμουν προπονητής στην ομάδα του εφηβικού. Συμπτωματικά, ο Νίκος Καραγιάννης ήταν ο άνθρωπος που με βρήκε στο μπάσκετ. Σε έναν αγώνα Εστία φιλίας-Νέοι Παλατιανής, ο Νίκος ήταν παίκτης της Εστίας Φιλίας και βοηθός προπονητή στην ομάδα του Φαλήρου. Αυτός ήταν που έκανε την εισήγηση στον Κώστα Σορώτο και τελικά εγώ πήγα στο Φάληρο. Η χρονιά με το Περιστέρι ήταν εξαιρετική. Η ομάδα έδωσε έμφαση εκείνη την περίοδο και στα τμήματα υποδομής. Θεωρώ ότι εκείνη τη χρονιά το Περιστέρι βρήκε ξανά την «ταυτότητά» του αφού ξεκίνησε και έχτισε μία προπονητική διαδικασία στα μικρά αθλήματα. Είναι η χρονιά όπου μαζί με τον Γιώργο Πανταζόπουλο φέραμε στην ομάδα τον Ζώη Καράμπελα, τον Κώστα Κάδρα, τον Βασίλη Σταυρακούκα και πολλά άλλα παιδιά τα οποία αυτή τη στιγμή πρωταγωνιστούν τόσο στην Α’1 αλλά και στην Α’2. Όλοι αυτοί οι αθλητές πήραν την ευκαιρία και μπήκαν σε ένα πρόγραμμα πολύ συγκεκριμένο που τελικά φάνηκε ότι τα ωφέλησε όπως φυσικά ωφέλησε και την ομάδα. Επίσης, ο σύλλογος επέστρεψε στην Α’1 παίζοντας πολύ ωραίο μπάσκετ, με μία πολύ καλή ομάδα και σχεδόν το απόλυτο νικών.

Μετά τη συνεργασία σου με την κινεζική ομάδα Zhejiang Guangsha Lions και το Περιστέρι φτάνουμε στη φετινή σεζόν όπου ανακοινώνεσαι ως πρώτος προπονητής της Δάφνης Δαφνίου. Ήσουν έτοιμος γι’ αυτό το επόμενο μεγάλο βήμα;

Ναι, ήμουν έτοιμος. Ήμουν σχεδόν τέσσερα χρόνια συνεργάτης πολύ καλών προπονητών και φυσικά τρία χρόνια βρίσκομαι στο πλευρό του Θανάση Σκουρτόπουλου στην Εθνική ομάδα. Άρα ήταν μία καλή ευκαιρία για μένα να δοκιμάσω σαν πρώτος προπονητής. Αντιλαμβανόμουν ότι η Α’2 θα έχει κάποιες ιδιαιτερότητες ως προς τη δική μου προσαρμογή αλλά και ως προς την προσαρμογή των παιδιών και της ομάδας στα δικά μου θέλω. Η Δάφνη το καλοκαίρι είχε μία παύση καθώς άλλαξε η διοίκηση και το ρόστερ δημιουργήθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Σάββατο 3 Οκτωβρίου παίζαμε πρώτο παιχνίδι στο Ναύπλιο, Παρασκευή 2 Οκτωβρίου η ομάδα έκανε τις δύο τελευταίες προσθήκες της που ήταν ο Χριστόφορος Στεφανίδης και ο Σάββας Τσουγγαράκης. Βάζοντας τους δύο παίκτες βασικούς στη θέση 1 και 5 δίπλα σε παιδιά με μέσο όρο ηλικίας 20-21 χρονών, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως τα εγχείρημα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Παρόλο αυτά γνώριζα από την αρχή τι ήθελα να κάνω. Θέλαμε να δημιουργήσουμε μία νεανική ομάδα που θα έχει ενέργεια, ενθουσιασμό και θα απολαμβάνει καθημερινά την προπόνηση και το παιχνίδι. Το δύσκολο είναι να προσφέρεις στους παίκτες μία απαιτητική καθημερινότητα που παράλληλα να είναι ενδιαφέρουσα. Θεωρώ πως αυτό το πετύχαμε. Τα αποτελέσματα δεν μας έχουν δικαιώσει αλλά ήταν λίγο αναμενόμενο καθώς και το πρόγραμμα δεν ήταν τόσο ευνοϊκό αλλά και η ομάδα αποτελούνταν από δώδεκα νέα παιδιά που δημιουργήθηκε μία μέρα πριν την έναρξη του πρωταθλήματος. Φυσικά δεν παύουμε να πιστεύουμε σε αυτή την ομάδα αν με το καλό αρχίσει ξανά το πρωτάθλημα. Η ομάδα αυτή μπορεί να τα καταφέρει και να υλοποιήσει το στόχο της που είναι να φέρει νέα παιδιά στο χώρο. Θέλουμε να παίξουμε καλό μπάσκετ και να φέρουμε το κόσμο δίπλα μας να μας στηρίξει σε αυτή τη νέα προσπάθεια. Όπως είπα και πριν είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ποιος είσαι και τι εκπροσωπείς. Εμείς μέσα σε μία πολύ δύσκολη περίοδο προσπαθούμε να στηρίξουμε τα νέα παιδιά. Έχουμε μία πεντάδα όπου οι τέσσερις παίκτες είναι 20 χρονών και ο ένας είναι έμπειρος. Αυτό δεν είναι εύκολο αλλά δεν παύει να είναι και πολύ ενδιαφέρον.

Ασφαλώς και θα μπορούσε το πρωτάθλημα της Α’2 να συνεχιστεί

Ελέω κορονοϊού, το πρωτάθλημα της Α’2 έχει διακοπεί. Πόσο έχει στοιχίσει αυτό τόσο στις ομάδες αλλά και στους παίκτες;

Έχει στοιχίσει πάρα πολύ και είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει. Υπάρχει όμως μία σημαντική διαφορά. Η προηγούμενη καραντίνα έβρισκε το πρωτάθλημα στο τέλος του. Για κάποιους μπορεί να λειτούργησε λυτρωτικά ως προς την πίεση που είχε συσσωρευτεί. Για παράδειγμα, εγώ προερχόμουν από μία τετραετία χωρίς ρεπό. Είχε προηγηθεί μία χρονιά στη Κίνα με πάρα πολλές απαιτήσεις ως προς τους αγώνες, την προσαρμογή και τις συνθήκες. Ακολούθησε το Παγκόσμιο πρωτάθλημα με την Εθνική ξανά στη Κίνα όπου γίνεται εύκολα αντιληπτό πως είναι να δουλεύεις με αυτή την ομάδα, η οποία προσπαθεί να διακριθεί σε κάθε διοργάνωση. Ο όγκος της δουλειάς ήταν πάρα πολύ μεγάλος. Εγώ μετά ήμουν στο Περιστέρι όπου κάναμε μία εξαιρετική σεζόν τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη με καθημερινή δουλειά. Για πολλούς, η καραντίνα αποτέλεσε μία παύση προκειμένου να έρθουμε κοντά με την οικογένειά μας και να ξεκουραστούμε. Τώρα αυτό το πράγμα που συνέβη στην αρχή του πρωταθλήματος και χωρίς να υπάρχει κάποια ένδειξη για το τι πρόκειται να γίνει και πόσο θα διαρκέσει νομίζω ότι είναι καταστροφικό. Κυρίως για τη ψυχική υγεία των αθλητών, των προπονητών και των παραγόντων που έχουν επενδύσει στις ομάδες τους αλλά και για τον κόσμο που θέλει να δει την ομάδα του και να τη στηρίξει. Η λέξη καταστροφικό περιγράφει τα πάντα. Το μπάσκετ είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας που παραμένει υγιές. Όταν το απαξιώνεις τόσο πολύ και παίρνεις μία απόφαση να κλείσει, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τις επιπτώσεις που μπορεί να υπάρχουν και όταν παρουσιάζονται κάποια στοιχεία που δείχνουν ότι το πρωτάθλημα μπορεί να επαναλειτουργήσει ξανά και εσύ εθελοτυφλείς κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη.

Πιστεύεις πως με τις κατάλληλες συνθήκες θα μπορούσε το πρωτάθλημα της Α’2 να ξεκινήσει;

Όλες οι ομάδες συμφώνησαν για ένα υγειονομικό πρωτόκολλο που θα τηρούνταν, κάτι για το οποίο έχει δεσμευτεί ο ΠΣΑΚ, η ΕΟΚ και ο Σύνδεσμος προπονητών. Δυστυχώς οι απαντήσεις που παίρνουμε είναι αρνητικές χωρίς να δίνονται εξηγήσεις που να μας καλύπτουν. Άρα ασφαλώς και μπορεί να συνεχιστεί το πρωτάθλημα.

Φυσικά δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι είσαι μέλος του staff της Εθνικής ομάδας μπάσκετ. Μάλιστα, ήσουν παρών και στο Mundobasket του 2019. Ποια ήταν τα συναισθήματα σου όταν σου ζητήθηκε να μπεις στο τεχνικό team της ομάδας;

Το 2017 ο κύριος Σκουρτόπουλος μου έκανε την τιμή να με συμπεριλάβει στο προπονητικό staff της Εθνικής. Μία εξέλιξη που με γέμισε με μεγάλη χαρά και συνάμα με μεγάλη ευθύνη. Πρέπει να φανείς αντάξιος κάθε προσδοκίας. Τρία χρόνια τώρα η διαδικασία των «παραθύρων» για την Εθνική έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Μιλάμε για μία «δεξαμενή» 35 παικτών που έχουν ανταποκριθεί άριστα στις απαιτήσεις. Με πολλούς αγώνες, πολλά ταξίδια και ελλιπή προετοιμασία για την κρισιμότητα των αγώνων, η ομάδα τα τελευταία τρία χρόνια έχει πετύχει 14 νίκες και μόλις 2 ήττες. Η μία από την πλήρη Σερβία στο Βελιγράδι και άλλη μία στο τελευταίο «παράθυρο» από την Λετονία. Σαν αποτέλεσμα και σαν εικόνα, η ομάδα εμπνέει μία υγεία και φαίνεται πως οι άνθρωποι που την αποτελούν την αγαπούν πραγματικά. Σίγουρα το γεγονός ότι τα τελευταία δύο «παράθυρα» γίνονται με τόσους περιορισμούς δεν έδωσε τη δυνατότητα ούτε στους παίκτες ούτε στον κόσμο να απολαύσει αυτή τη γιορτή του μπάσκετ.

Ζεις την Εθνική ομάδα από πάρα πολύ κοντά. Πιστεύεις πως κάποιες φορές η κριτική που δέχεται η ομάδα είναι άδικη;

Όταν είσαι στη χώρα αυτή, ξέρεις ότι η κριτική είναι το αγαπημένο «χόμπι» όλων των Ελλήνων. Είναι δωρεάν και έχει πολλά μέσα έκφρασης σε αντίθεση με προηγούμενα χρόνια. Αν μπεις στη διαδικασία να κάτσεις και να κρίνεις τι λέει ποιος, χάνεις το στόχο σου. Όταν κάνεις κάτι 100% και δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό και υπάρχει μία αναγνώριση από τους συνεργάτες σου, τους παίκτες σου (που είναι και σημείο αναφοράς σε αυτό που κάνουμε) και από αυτούς που δουλεύεται κάθε μέρα μαζί, αν αυτό έχει θετικό αποτέλεσμα τότε θα διαμορφωθεί μία θετική γνώμη. Αν δεν έχει θετικό αποτέλεσμα, τότε υπάρχει μία διάθεση αμφισβήτησης και έντονης κριτικής. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να πει ότι θέλει. Προσωπικά εγώ δίνω σημασία στο ποιος το λέει. Ενδεχομένως εμένα να με επηρεάσει κάτι από κάποιον που έχει σημασία σαν άνθρωπος. Προσπαθώ να μην λαμβάνω υπόψιν μου πράγματα από ανθρώπους που δεν είναι στον χώρο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι όλα αυτά τα παιδιά που ήρθαν, σήκωσαν ένα πολύ μεγάλο φορτίο που είναι η φανέλα της Εθνικής ομάδας. Η προσήλωση που έδειξαν ήταν πλήρης. Άρα, έχουν δώσει τις απαντήσεις τους σε οποιονδήποτε θέλει να ασκήσει κακοπροαίρετη κριτική. Ο τρόπος που λειτούργησε αυτή η ομάδα μέσα στα «παράθυρα» αφήνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Υπάρχει η δυνατότητα για πολλούς παίκτες αν δείξουν την απαραίτητη συνέπεια και αφοσίωση σε αυτό που κάνουν, να γίνουν μέλη της Εθνικής ομάδας. Κάποτε αυτό ήταν πολύ δύσκολο όπως φάνηκε και από τη δική μου προσωπική εμπειρία. Τώρα είναι λίγο πιο εύκολο. Αυτό δημιουργεί αυτόματα ένα στόχο στους παίκτες που δεν υπήρχε πριν. Μπορεί και να δημιουργεί καλύτερες συνθήκες καριέρας σε κάποιους γιατί όλοι παίρνουν ένα credit όταν αγωνίζονται στην Εθνική ομάδα. Είτε αυτό είναι για ένα τουρνουά είτε είναι για ένα «παράθυρο» είτε για ένα ματς. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι όσα παιδιά ήρθαν και έπαιξαν στα «παράθυρα» είχαν μία πολύ σημαντική αγωνιστική άνοδο. Αυτό δείχνει ότι η ψυχολογία τους και οι παραστάσεις τους ενισχύθηκαν πάρα πολύ.

Τα τελευταία χρόνια έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας το φαινόμενο που λέγεται Γιάννης Αντετοκούνμπο. Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον MVP του NBA;

Ο Γιάννης είναι ένα πολύ ξεχωριστό κεφάλαιο και αποτελεί μία πρωτόγνωρη εμπειρία όπως βέβαια πρωτόγνωρη ήταν και η διαδικασία των παραθύρων αλλά και διαφόρων άλλων συνθηκών που χρειάστηκαν ανάλογη διαχείριση. Δηλαδή αγωνιστήκαμε για πρώτη φορά στα «παράθυρα» και με τον τρόπο που αυτά διεξάγονται και είχαμε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στη σύνθεσή μας ως τον MVP του NBA. Η επιρροή του Γιάννη σε ένα παιχνίδι μπορεί να συγκριθεί με ελάχιστους αυτή τη στιγμή. Αυτό σίγουρα δημιουργεί πολλές προσδοκίες στο κόσμο που παρακολουθεί, που στηρίζει ή που διοικεί την ομάδα. Από την άλλη, δημιουργεί και ένα επιπλέον άγχος στο πως μπορεί αυτή η συνεργασία να είναι αποδοτική και να φέρει ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Πρέπει να καταφέρεις να εναρμονίσεις μία κατάσταση που είναι δύσκολο να δεθεί. Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ένας παίκτης που είναι κυρίαρχος στο NBA πρέπει να παίξει σε ένα διαφορετικό στυλ, σε διαφορετικό γήπεδο, με διαφορετικούς κανονισμούς, με συμπαίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά που είναι επίσης κορυφαίοι στα πρωταθλήματα τα δικά τους και στον τρόπο που αντιλαμβάνονται εκείνοι το άθλημα. Παρόλα αυτά νομίζω πως όλοι έχουμε κερδίσει πάρα πολλά πράγματα από αυτή τη συνεργασία. Ο Γιάννης μέσα από το χαρακτήρα και τη προσωπικότητα που έχει, βοηθάει και ωθεί όλους να ξεπεράσουν τα όριά τους. Βλέπουμε καθημερινά πως προσπαθεί να περάσει ποικιλοτρόπως κάποια μηνύματα στο κόσμο του αθλητισμού και όχι μόνο. Στο τέλος αυτό που μένει είναι η απλότητά του και η «δίψα» του για να γίνεται καλύτερος. H χώρα μας είναι πάρα πολύ τυχερή που έχει ένα τόσο υγιές πρότυπο που δεν ξεχνάει από που ξεκίνησε, δεν ξεχνάει την πορεία που έχει διαγράψει και που φροντίζει πάντα να τιμάει και τη χώρα του και την οικογένεια του. Είναι ένας άνθρωπος που έχει να δώσει πάρα πολλά στο μπάσκετ.

Το ταλέντο της ομάδας είναι αδιαμφισβήτητο. Πιστεύεις πως είναι θέμα χρόνου να επιστρέψει ξανά στη ζώνη των μεταλλίων;

Τα τελευταία τρία λεπτά του δευτέρου δεκαλέπτου και τα τρία πρώτα λεπτά του τρίτου δεκαλέπτου στο ματς με τη Βραζιλία σημάδεψαν μία ολόκληρη διοργάνωση. Η ομάδα εκείνη θα μπορούσε να είχε παίξει άσχημα σε κάποια άλλα σημεία του τουρνουά που να μην είχαν τόσο μεγάλη σημασία. Έξι λεπτά κακού μπάσκετ έφεραν μία ήττα με έναν πόντο σε ένα ματς που κερδίζαμε με 17 πόντους. Όλα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά αν έμπαινε μία βολή, αν παίρναμε ένα ριμπάουντ, αν παίρναμε μία πιο σωστή απόφαση. Στο δικό μου μυαλό, η έννοια διάκριση μπορεί να έχει πάρα πολλές μορφές . Το γεγονός ότι αυτή η ομάδα πέρασε πρώτη στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι μία διάκριση. Δεν έφερε κάποιο μετάλλιο αλλά έφερε μία αναγνώριση που είναι πολύ σημαντική. Το γεγονός ότι ομάδα το 2017 βρισκόταν στο 12 της Παγκόσμιας κατάταξης και τώρα βρίσκεται στο 7 είναι επίσης μία διάκριση. Το ότι έχουν φορέσει τη φανέλα της Εθνικής ομάδας πάνω από 35 παιδιά είναι μία επιτυχία. Υπάρχουν πολλές μορφές που μπορεί μία ομάδα να διακριθεί. Έχω την αίσθηση πως επειδή η Εθνική ομάδα αγαπιέται πολύ έχει πιεστεί και πολύ.

«Έχω μετανιώσει για αποφάσεις που έχω πάρει στην καριέρα μου»

Μετά από μία άκρως επιτυχημένη καριέρα και πολλές διακρίσεις, ο Γιάννης Καλαμπόκης νιώθει ικανοποιημένος με τις επιλογές του ή αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω θα άλλαζε κάποια του επιλογή;

Σίγουρα θα άλλαζα. Έχω μετανιώσει για πράγματα που έχω κάνει. Με αυτό που είμαι νιώθω απόλυτα ικανοποιημένος και είναι αποτέλεσμα αυτών των επιλογών. Παρόλα αυτά ναι έχω μετανιώσει για πράγματα που έκανα ή για πράγματα που δεν έκανα. Θα μπορούσα να έχω παίξει περισσότερα χρόνια στο εξωτερικό και να είχα μία καλύτερη καριέρα. Θα μπορούσα οικονομικά να είχα κάνει καλύτερα συμβόλαια αν σε κάποιες στιγμές δεν είχα λειτουργήσει συναισθηματικά απέναντι σε ομάδες και ανθρώπους. Στο τέλος, μάλλον όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Είμαστε αυτό που μπορούμε να είμαστε και όχι αυτό που πολλές φορές θα θέλαμε να είμαστε. Για κάποιο συγκεκριμένο λόγο όλα έγιναν έτσι.

Όταν ξεκινούσες το μπάσκετ είχες κάποιον παίκτη ως πρότυπο;

Τότε ήταν η εποχή του τρίποντου και των περιοδικών. Θυμάμαι έβγαιναν τρία περιοδικά και περιμέναμε να δούμε ποια αφίσα θα υπήρχε στο κέντρο του τεύχους. Στο τοίχο μου βρίσκονταν κολλημένες οι αφίσες των Γκάλη, Γιαννάκη και Χριστοδούλου. Υπεράνω όλων βρισκόταν ο Μάικλ Τζόρνταν διότι εκείνη η περίοδος συνέπεσε με τη δική του έκρηξη. Πιστεύω πως μέχρι σήμερα παραμένει ο απόλυτος παίκτης. Γενικότερα μου άρεσαν αρκετοί παίκτες.

Ποιος είναι ο Γιάννης Καλαμπόκης εκτός παρκέ;

Επειδή τα τελευταία χρόνια το μπάσκετ απασχολεί πολλές ώρες της καθημερινότητάς μου, αυτά που απολαμβάνω να κάνω όταν δεν ασχολούμαι με αυτό είναι πρώτα από όλα η οικογένεια μου. Λόγω των ταξιδιών αλλά και της απουσίας μου μερικές φορές, προσπαθώ να περνώ χρόνο μαζί με τις δύο κόρες μου και τη γυναίκα μου. Διαβάζω βιβλία, μου αρέσει πολύ η μουσική. Είχα σπουδάσει κιόλας κλασσική μουσική και μου αρέσει να παίζω πιάνο. Τώρα τελευταία έχω αγοράσει και στην κόρη μου ένα οπότε έχω ξεκινήσει και παίζω ξανά. Προσπαθώ να περπατάω και ελαφρώς να γυμνάζομαι. Τώρα λόγω καραντίνας έχουν προκύψει και κάποιες διαφορετικές συνήθειες που δεν υπήρχαν στο καθημερινό ρεπερτόριό μου όπως το να βλέπω κάποιες ταινίες. Αυτά είναι κυρίως τα «χόμπι» μου. Επειδή σαν προπονητής δεν ξέρεις που μπορεί να βρίσκεσαι σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο προσπαθώ να περνάω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου και να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί. Μέσα από αυτή τη διαδικασία κι εγώ γίνομαι ξανά παιδί και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Τα παιδιά σου βγάζουν έναν χαρακτήρα που έχεις ξεχάσει. Όταν ένας παίκτης παίρνει την απόφαση να γίνει προπονητής, αυτόματα «πεθαίνει» ο ενθουσιασμός και η ενέργεια που είχε. «Σκοτώνεις» τον παίκτη που έχεις μέσα σου και γίνεσαι «πατέρας» των παικτών σου, δάσκαλος και λίγο φίλος τους. Η ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου μεταβάλλεται όταν περνά στο στάδιο του προπονητή. Οπότε η επαφή μου με τα παιδιά καμιά φορά είναι και ψυχοθεραπευτική.

Τέλος, αν σου ζητούσαμε με την ιδιότητα του προπονητή να δημιουργήσεις μία πεντάδα με παίκτες που έχεις συνεργαστεί στο παρελθόν ποια θα ήταν αυτή;

Θα επέλεγα στη θέση 1 τον Γιώργο Καλαϊτζή. Στη θέση 2 και 3 τους Βλάντο Σκεπάνοβιτς και Γκάρι Νιλ. Στη θέση 4 τον Γιώργο Πρίντεζη και πεντάρι τον Γιάννη Μπουρούση.