Μαραντόνα: Όταν το χέρι του θεού άγγιξε το μοναδικό ευρωπαϊκό του τίτλο

Η έλευση του Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολι το 1984 έφερε ένα κύμα αισιοδοξίας στoυς φίλους της ομάδα του Νότου, οι οποίοι υποδέχθηκαν ως εθνικό ήρωα τον Αργεντίνο σούπερ σταρ. Ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός που συνόδευσε την άφιξη του έτσι ώστε ο αθλητικογράφος, Ντίειβιντ Γκολντμπλατ να περιγράψει εύστοχα το πανηγυρικό κλίμα που επικρατούσε εκείνη την εποχή με την εξής πρόταση: “Οι οπαδοί ήταν πεπεισμένοι ότι ο σωτήρας του είχε έρθει. Οι άνθρωποι της περιοχής πίστευαν ότι παρά την έλλειψη σπιτιών, σχολείων, λεωφορείων, εργασίας και υγείας τίποτα δεν πειράζει επειδή διαθέτουμε τον Μαραντόνα”.

Εξάλλοι, εκείνη την εποχή η Νάπολι δε θεωρούνταν ποδοσφαιρική δύναμη της Ιταλίας, καθώς κυριαρχούσαν οι ομάδες του Βορά και του Κέντρου, όπως η Γιουβέντους, η Μίλαν, η Ρόμα και η Ίντερ. Χαρακτηριστικό της τότε δυναμικής της Νάπολι αποτελούσε το γεγονός ότι τις δύο προηγούμενες σεζόν της έλευσης του “Ντιεγκίτο”, η ομάδα είχε τερματίσει στην ένατη και δωδέκατη θέση του ιταλικού πρωταθλήματος.

Το αντίκτυπο του Ντιέγκο Μαραντόνα στο σύλλογο, έγινε αισθητό μετά από δύο αγωνιστικές περιόδους με την πρώτη κατάκτηση του Scudetto στην ιστορία της Νάπολι να είναι γεγονός και τους θερμόαιμους οπαδού της ομάδας να στήνουν ένα ατελείωτο πάρτι στους δρόμους της Ιταλίας αναπαριστώντας τις κηδείες της Γιουβέντους και της Μίλαν. Την ίδια χρονιά ολοκληρώθηκε το νταμπλ με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ιταλίας αυξάνοντας τις προσδοκίες για διακρίσεις και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Ο Αργεντίνος “Μεσσίας”, δε χαλούσε κανένα χατίρι στους “τιφόζι” των “παρτενοπέι” και τελικά έφτασε στη γη της επαγγελίας το 1989. Ειδικότερα, ο Ντιέγκο Μαραντόνα μαζί με τη υπόλοιπη “μαφία” του πανηγύρισε το πρώτο και τελευταίο προσωπικό ευρωπαϊκό του τίτλο, κατακτώντας κόντρα στη Στουγκάρδη το Κύπελλο Ουέφα. Τραγική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός, ότι οι Ναπολιτάνοι έκτοτε δεν έχουν κατακτήσει κάποιον άλλον ευρωπαϊκό τίτλο αναζητώντας μέχρι και σήμερα τον επόμενο Μαραντόνα, ένα προσωνύμιο που μάταια έδωσαν στον Γκονζάλο Ιγκουαΐν.

Το ταξίδι της Νάπολι μέχρι τον τίτλο ξεκίνησε από τη φάση των ομίλων εκεί όπου ο ιταλικός σύλλογος ξεκίνησε με νίκες επί του ΠΑΟΚ, της Λειψίας και της Μπορντό. Ο χαρακτήρας της ομάδας δοκιμάστηκε έντονα στα προημιτελικά της διοργάνωσης, όταν χρειάστηκαν να υποδεχθούν τη “μεγάλη κυρία” στο Σάο Πάολο έχοντας στις πλάτες τους το βαρύ 2-0 του πρώτου αγώνα. Ωστόσο, οι “παρτενοπέι” έβγαλαν χαρακτήρα” παίρνοντας την πρόκριση στην επόμενη φάση με γκολ στο τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης.

Στα ημιτελικά της διοργάνωσης υψωνόταν το δυσθεώρητο εμπόδιο της Μπάγερν Μονάχου, η οποία προερχόταν από επική πρόκριση επί της Ίντερ χάρη σε εκτός έδρας γκολ. Παρ΄όλα αυτά, ο Βραζιλιάνος Καρέκα με δύο γκολ του στην ισόπαλη ρεβάνς της Γερμανίας την ώρα που είχε προηγηθεί η νίκη με 2-0 στην Ιταλία, χάρισε το εισιτήριο για τον τελικό της διοργάνωσης, ο οποίος διεξαγόταν σε μορφή διπλού αγώνα.

Στον τελικό τους περίμενε η Στουτγκάρδη, η οποία είχε αποκλείσει κατά σειρά την Λόμπαρντ, την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, την Γκρόνιγκεν, τη Ρεάλ Σοσιεδάδ και τη Ντιναμό Δρέσδης. Στο πρώτο αγώνα του “Σάο Πάολο” το γκολ του Γκαουντίνο ισοφάρισε ο Μαραντόνα στο 68ο λεπτό με αμφισβητούμενο πέναλτι που εκτέλεσε ο ίδιος για να να δώσει τη νίκη στη Νάπολι ο Καρέκα 3 λεπτά πριν τη λήξη της αναμέτρησης. Στον επαναληπτικό της Γερμανίας, η Στουτγκάρδη επιχείρησε μία επική ανατροπή, ευρισκόμενη πίσω στο σκορ με 3-1 αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να ισοφαρίσει σε 3-3 με συνέπεια η κούπα να καταλήξει στον Ιταλικό Νότο. Παρά το γεγονός ότι η επιρροή του 29χρονου τότε Αργεντίνου μάγου δεν ήταν τόσο καταλυτική στην κατάκτηση του τίτλου, καθώς τέλειωσε τη διοργάνωση με 2 γκολ και 2 ασίστ σε 8 συμμετοχές, κανείς δεν αμφισβητεί την νοοτροπία νικητή που είχε εμφυσήσει σε αυτήν την ομάδα ο “Ντιεγκίτο”.

Την επόμενη σεζόν η Νάπολι πανηγύρισε το δεύτερο και τελευταίο της πρωτάθλημα για να αποχωρήσει από την ομάδα της οποίας έγινε τραγούδι στα χείλη των οπαδών, το 1991. Ο ίδιος, μάλιστα, ποτέ δεν έκρυψε την ταύτισή του με το σύλλογο αναγνωρίζοντας τη διαφορετικότητα της Νάπολι σε σχέση με τους υπόλοιπους ιταλικούς συλλόγους: “Δε μου αρέσει το γεγονός ότι άπαντες ζητάνε από τους Ναπολιτάνος να είναι Ιταλοί και να υποστηρίζουν την εθνική τους ομάδα. Οι Ναπολιτάνοι πάντα περιθωριοποιούνταν από τους Ιταλούς. Είναι η πόλη που έχει υποφέρει περισσότερο από έναν άδικο ρατσισμό.

Το συγκεκριμένο Κύπελλο Ουέφα ήταν ο μοναδικός ευρωπαϊκός τίτλος που κατέκτησε ο “Ντιεγκίτο” στην θητεία του στα ευρωπαϊκά γήπεδα, ένα στοιχείο που συχνά αποτελεί επιχείρημα όσων θέλουν να τον βάλουν από κάτω στη σύγκριση με τον Λιονέλ Μέσι. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι οι “παρτενοπέι” ποτέ δε του παρείχαν τους συμπαίκτες που θα τον πλαισίωναν με την αγωνιστική αξία τους και θα δημιουργούσαν ένα σύνολο, ικανό να πρωταγωνιστήσει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Σε αντίθεση με τη Μίλαν και τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Μαραντόνα ήταν απελπιστικά μόνος του με τον Καρέκα να αποτελεί το μοναδικό δεκανίκι του στην Νάπολι.

ΥΓ.1: “Ο καλύτερος αντίπαλος που έχω αντιμετωπίσει είναι ο Μαραντόνα”, Πάολο Μαλντίνι.

ΥΓ 2: “Όταν ο Μαραντόνα βρίσκοταν σε φόρμα δεν υπήρχε σχεδόν κανένας τρόπος να τον σταματήσεις”, Φράνκο Μπαρέζι.