Η Στέλλα Καλτσίδου Στο Debut.gr: «Με την Εβίνα ήμασταν ένα ολοκληρωμένο δίδυμο»

Αναμφίβολα, πρόκειται για μία τεράστια μορφή του ελληνικού μπάσκετ. Έκανε τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα μέσα στο παρκέ που αυτόματα την καθιστούσε ένα σημαντικό «όπλο» για τις ομάδες στις οποίες αγωνιζόταν. Σήμα κατατεθέν της, η μαχητικότητα. Πάλευε για κάθε μπάλα και προσπαθούσε για το καλύτερο δυνατό τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση. Ακόμα και όταν είχε να αντιμετωπίσει δύο σοβαρούς τραυματισμούς, ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Αντίθετα επέστρεψε πιο δυνατή και πιο αποφασισμένη από ποτέ.

Ο λόγος φυσικά για την Στέλλα Καλτσίδου. To Debut.gr επικοινώνησε μαζί της και εκείνη έδωσε απαντήσεις σε πάρα πολλά ζητήματα. Το ξεκίνημά της στο χώρο του μπάσκετ, τη παρουσία της στην ομάδα των Εσπερίδων όπως επίσης και για τις πολλές εμπειρίες της από το εξωτερικό. Ακόμα μας μίλησε για την μεγάλη της αγάπη την Εθνική ομάδα, το Ευρωμπάσκετ του 2017 στη Τσεχία, την Εβίνα Μάλτση αλλά και για το νέο της βήμα που είναι η θέση του πρώτου προπονητή στο πάγκο της ΕΦΑΟΖ.

Όταν έπιασα για πρώτη φορά την μπάλα του μπάσκετ ένιωσα αμέσως ότι αυτό το άθλημα ήταν για μένα.

Ξεκινώντας τα πρώτα σου μπασκετικά βήματα σε ομάδες της Θεσσαλονίκης (Γαλαξίας, Προποντίδα), βλέποντας τον εαυτό σου τότε φανταζόσουν ότι θα είχες αυτή την εξέλιξη και θα αγωνιζόσουν σε κάποιες από τις καλύτερες ομάδες της Α’1 αλλά και στο εξωτερικό;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσε πολύ να ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Έπαιζα ποδόσφαιρο με τα αγόρια, πέρασα σχεδόν απ’ όλα τα αθλήματα του στίβου, βρέθηκα σε ομάδα βόλεϋ, όταν όμως έπιασα για πρώτη φορά την μπάλα του μπάσκετ ένιωσα αμέσως ότι αυτό ήταν για μένα. Από την στιγμή που ξεκίνησα στην πρώτη μου ομάδα, τον Γαλαξία, όταν δεν είχα υποχρεώσεις που αφορούσαν το σχολείο, ήμουν συνέχεια στο γήπεδο και έκανα προπόνηση. Φυσικά ήμουν σε μια ηλικία που δεν μπορούσα να σκεφτώ την Α1 ή το εξωτερικό, ήθελα όμως να βελτιώνομαι κάθε μέρα και περισσότερο. Όσο μεγάλωνα φυσικά και άρχισα να βάζω στόχους που είχαν να κάνουν με το να παίξω στην Α1 και φυσικά στην εθνική ομάδα! Το εξωτερικό μπήκε ως στόχος στο μυαλό μου αργότερα.

Το 1999 κάνεις ένα μεγάλο άλμα στη μέχρι τότε πορεία σου καθώς συμφωνείς με τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Τι είναι αυτό που θυμάσαι έντονα από εκείνη τη χρονιά;

Ο Ηρακλής ήταν η πρώτη μου χρόνια στην Α1 κατηγορία. Φυσικά και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη γιατί πραγματοποίησα τον πρώτο μου μεγάλο στόχο! Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι τα συναισθήματα που είχα όταν αγωνιζόμουν πια μαζί αλλά και εναντίον αθλητριών που μέχρι τότε έβλεπα μόνο στην τηλεόραση και θαύμαζα πολύ! Στην ηλικία που ήμουν τότε και μόνο το ότι είχα την ευκαιρία να ανταγωνίζομαι στην προπόνηση παίκτριες τέτοιου επιπέδου για μένα ήταν ο καλύτερος τρόπος να βελτιωθώ. Το να κάνεις καθημερινά προπόνηση με παίκτριες πολύ καλύτερες από σένα αποτελεί μεγάλο κίνητρο κατά τη γνώμη μου.

Ακολουθεί άλλη μία ομάδα της συμπρωτεύουσας, ο Μέγας Αλέξανδρος. Στην ομάδα της Θεσσαλονίκης παρέμεινες για δύο χρόνια και μάλιστα το 2002 φτάσατε μέχρι και το τελικό του κυπέλλου. Ποιο ήταν το κλίμα της ομάδας αλλά και ποια ήταν δικά σου συναισθήματα για την εξαιρετική αυτή πορεία του συλλόγου;

Οι δύο αυτές χρονιές στον Μέγα Αλέξανδρο ήταν καθοριστικές για την μετέπειτα πορεία μου. Εκεί άρχισα να σκέφτομαι το μπάσκετ πια «επαγγελματικά». Είχα την τύχη να είμαι μέλος μιας ομάδας από ανθρώπους που πίστεψαν πολύ σε εμένα και μου έδωσαν την ευκαιρία να αναδειχθώ. Τόσο η διοίκηση και οι προπονητές όσο και οι συμπαίκτριες μου τότε με βοηθούσαν και με καθοδηγούσαν καθημερινά σε όλους τους τομείς. Πήρα πολύ σημαντικά μαθήματα εκείνες τις δύο χρονιές που «κουβαλούσα» μαζί μου όλα τα χρόνια. Η πορεία του συλλόγου τότε ήταν αναμενόμενο αποτέλεσμα του εξαιρετικού κλίματος που υπήρχε! Άλλωστε η ιστορία μέχρι τώρα μου έχει δείξει πως όταν σε μια ομάδα επικρατεί τόσο καλό κλίμα, πάντα έρχονται και οι επιτυχίες, ανάλογες του επιπέδου της φυσικά.

Το 2002 και σε ηλικία 19 ετών μετακομίζεις από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Συμφωνείς με την ομάδα της Γλυφάδας και παράλληλα σπουδάζεις και στο ΤΕΦΑΑ της Αθήνας. Πόσο δύσκολο ήταν για μία νεαρή αθλήτρια να συνδυάζει το μπάσκετ με τις σπουδές της;

Δεν ήταν καθόλου δύσκολο με την έννοια που το αναφέρεις. Όταν θέτεις τις προτεραιότητες σου και τους στόχους σου και οργανώνεις σωστά το πρόγραμμα σου, μπορείς να ανταπεξέλθεις σε όλα! Προσωπικά οι προτεραιότητες μου ήταν το μπάσκετ και η σχολή, η σχολή και το μπάσκετ. Και το πανεπιστήμιο τελείωσα στο χρονικό διάστημα που είχα οριοθετήσει και τις προπονήσεις μου έκανα όπως είχα προγραμματίσει και την «φοιτητική» μου ζωή έζησα όπως κάθε ένας σε’ αυτή την ηλικία. Όταν αγαπάς κάτι και το θέλεις πολύ δεν βλέπεις «εμπόδια» και «θυσίες» μπροστά σου, παρά μόνο ευκαιρίες!

Η χρονιά ήταν αρκετά καλή για την ομάδα με την οποία έφτασες μέχρι τη κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδος. Ποια ήταν τα συναισθήματα σου μετά από αυτή την επιτυχία;

Τα συναισθήματα μου ήταν πολύ έντονα! Ένιωσα τυχερή και «δικαιωμένη» για τις επιλογές μου! Εκείνη την εποχή, το να φύγεις στα 19 σου από την πόλη σου και να πας να ζήσεις μόνη σου στην Αθήνα δεν ήταν κάτι τόσο εύκολο. Φυσικά μου πήρε αρκετό χρόνο να προσαρμοστώ, δυσκολεύτηκα πολύ σε πολλούς τομείς, το να μην τα καταφέρω όμως δεν αποτελούσε επιλογή για εμένα. Το να τελειώσει η χρόνια με την κατάκτηση ενός τίτλου για την ομάδα, τον πρώτο μου προσωπικό τίτλο στην Α1, έχοντας συνεισφέρει και εγώ ένα μερίδιο σ’ αυτή την επιτυχία, μου έδωσε ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο για την συνέχεια!

Το 2003 η ομάδα της Γλυφάδας συγχωνεύεται με αυτή των Εσπερίδων. Εσύ όχι μόνο συνεχίζεις στην ομάδα αλλά θα παραμείνεις εκεί μέχρι και το 2009. Το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας ήταν δύο πρωταθλήματα και τέσσερα κύπελλα Ελλάδος. Πως ήταν αυτές οι χρονιές τόσο για την ομάδα όσο και για σένα; Ποια είναι μία στιγμή που θυμάσαι έντονα από αυτή τη μεγάλη πορεία σου στην ομάδα;

Τα χρόνια αυτά στις Εσπερίδες θα έλεγα πως με «ωρίμασαν» αγωνιστικά. Πλέον ο ρόλος μου στην ομάδα ήταν πρωταγωνιστικός, όλα αυτά τα χρόνια όμως είχαμε ένα από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα ρόστερ. Φυσικά σε συνδυασμό με το κλίμα που επικρατούσε στην ομάδα όλα αυτά τα χρόνια, ήρθαν και οι ανάλογες επιτυχίες που μεταφράζονται σε πολλούς και διαδοχικούς τίτλους. Φυσικά όσο μεγαλώνουν οι απαιτήσεις μεγαλώνουν και οι ευθύνες και οι δυσκολίες αυξάνονται. Ποτέ όμως η ομάδα αυτή δεν σταμάτησε να προσπαθεί για το καλύτερο και η ιστορία την δικαιώνει. Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω μια μόνο στιγμή μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια. Κάθε τίτλος ήταν ξεχωριστός και είχε τη μοναδική του αξία. Αυτό που έχω πιο έντονα μέσα μου είναι ότι χαιρόμασταν την κάθε στιγμή!

Στόχος μου ήταν να καθιερωθώ στο κορυφαίο πρωτάθλημα, την Ευρωλίγκα.

Παράλληλα πρέπει να επισημάνουμε πως έκανες το ντεμπούτο σου και στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Μάλιστα την σεζόν 2008-2009 είχε μέσο όρο 19 πόντους.  Μπορούμε να πούμε πως ήταν ένα όνειρο το οποίο πραγματοποιήθηκε;

Ναι ήταν η πρώτη μου συμμετοχή με σύλλογο σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ήταν ένα όνειρο του συλλόγου και φυσικά και προσωπικό δικό μου που έγινε πραγματικότητα με τον καλύτερο τρόπο.

Τότε έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες «σειρήνες» από το εξωτερικό. Ένιωθες έτοιμη να κάνεις αυτό το επόμενο βήμα;

Οι «σειρήνες» του εξωτερικού είχαν αρχίσει να χτυπούν αρκετά χρόνια νωρίτερα, δεν ήμουν έτοιμη όμως. Ο στόχος να παίξω στο εξωτερικό μπήκε για τα καλά στο μυαλό μου το 2007, μετά το Πανευρωπαϊκό με την Εθνική ομάδα και μετά από μια πολύωρη συζήτηση με τον coach Μίσσα. Ο στόχος μου δεν ήταν να πάω απλά για να ζήσω την εμπειρία αλλά να καθιερωθώ στο κορυφαίο πρωτάθλημα, την Ευρωλίγκα. Τα επόμενα 2 χρόνια δούλεψα πραγματικά πολύ σκληρά. Έτσι το 2009 ήμουν έτοιμη πια τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά για να κάνω το επόμενο βήμα.

Μεγάλο κεφάλαιο στη καριέρα σου αποτελεί η Γαλλική Bourges. Ήταν πρώτη σου ομάδα εκτός Ελλάδος με την οποία κατέκτησες πολλούς τίτλους και φυσικά πραγματοποίησες εξαιρετικές εμφανίσεις. Μπορούμε να πούμε πως βρέθηκες στο κατάλληλο μέρος τη κατάλληλη στιγμή;

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που υποστηρίζουν την φράση «η ευκαιρία σου χτυπάει την πόρτα». Πιστεύω πως ο καθένας, με την δουλειά και την προσπάθεια του, «ανοίγει την πόρτα στις ευκαιρίες». Φυσικά η παρουσία μας στο Eurocup με τις Εσπερίδες, σε συνδυασμό με την Εθνική ομάδα που δίνει πάντα ένα «βήμα» στους παίκτες να αναδειχθούν στο εξωτερικό και τον μάνατζερ μου με τον οποίο συνεργάστηκα όλα τα χρόνια που ήμουν εν ενέργεια παίκτρια, συνετέλεσαν στο να βρεθώ στο Bourges και στην Γαλλία, σε μια ομάδα και ένα πρωτάθλημα που μου ταίριαξε πολύ!

Συνολικά στην ομάδα παρέμεινες για πέντε σεζόν όπου κατέκτησες τρία πρωταθλήματα και ένα κύπελλο. Οι εμφανίσεις σου τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων ήταν εκπληκτικές και τα νούμερά σου αρκετά μεγάλα. Πως βίωνες αυτή τη τεράστια επιτυχία;

Τότε εμφανίστηκαν οι σοβαροί τραυματισμοί. Μέσα σε δύο χρόνια υπέστης δύο φορές ρήξη χιαστού. Φοβήθηκες μήπως αυτή οι τραυματισμοί σε «πήγαιναν» πίσω;

Όχι, ποτέ! Φυσικά όταν τραυματίστηκα την πρώτη φορά έπαθα ένα σοκ λόγω της μακροχρόνιας απουσίας και αποθεραπείας που θα ακολουθούσε. Όταν όμως κάνεις πρωταθλητισμό ξέρεις πως και οι τραυματισμοί είναι μέρος αυτού. Ήξερα πως θα μείνω εκτός για μεγάλο διάστημα, ο στόχος μου όμως από την πρώτη στιγμή ήταν να επιστρέψω καλύτερη απ’ ότι ήμουν πριν και να «εκμεταλλευτώ» με τον καλύτερο τρόπο τον χρόνο που είχα μπροστά μου. Νομίζω πως τα κατάφερα σ’ ένα μεγάλο βαθμό.

Επόμενος σταθμός της καριέρας σου η Τουρκική Kayseri Kaski. Πως έζησες αυτή τη νέα εμπειρία και πως εξελίχθηκε η μεταξύ σας συνεργασία;

Η συνεργασία μου με την ομάδα ήταν πάρα πολύ καλή! Ήταν μια εμπειρία που ήθελα πολύ να ζήσω και νιώθω χαρούμενη που μου δόθηκε η ευκαιρία. Το πρωτάθλημα στην Τουρκία είναι διαφορετικό καθώς βασίζεται ως επί το πλείστον στις ατομικές επιθετικές ικανότητες των παικτριών παρά στις ομαδικές συνεργασίες. Είναι ένα στυλ παιχνιδιού που δεν ταιριάζει στην δική μου φιλοσοφία γι’ αυτό και επέλεξα να μην αγωνιστώ ξανά στην Τουρκία.

Η τελευταία μου σεζόν στην Polkowice ήταν το ιδανικό φινάλε!

Μετά το σύντομο πέρασμά σου ξανά από τη Γαλλία, επέστρεψες στην Ελλάδα έπειτα από επτά ολόκληρα χρόνια για λογαριασμό του Ολυμπιακού. Ποιοι ήταν οι παράγοντες που σε ώθησαν σε αυτή την επιστροφή;

Όπως έχω ξαναπεί, αυτό που με ώθησε να επιστρέψω ήταν το project του Ολυμπιακού το οποίο δεν διέφερε σε τίποτα από ομάδες του εξωτερικού που συμμετείχαν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Την σεζόν 2017-2018 ο Ολυμπιακός έφτασε μέχρι και τη φάση των 16 στο Eurocup. Θεωρείς πως η συγκεκριμένη ομάδα του Ολυμπιακού είχε τη δυναμική να κάνει το παραπάνω βήμα και στην Ευρώπη;

Ότι και να πούμε εκ των υστέρων θεωρώ πως δεν έχει αξία και σίγουρα δεν αλλάζει τα γεγονότα. Φυσικά και η ομάδα τότε φτιάχτηκε για να κάνει το βήμα παραπάνω στην Ευρώπη, δυστυχώς όμως δεν τα καταφέραμε.

Τελευταία ομάδα της καριέρας σου η Πολωνική Polkowice με την οποία κατέκτησες το νταμπλ. Ήταν το ιδανικότερο φινάλε που θα μπορούσες να βάλεις στην καριέρα σου;

Αν και στο τέλος εκείνης της χρονιάς δεν είχα αποφασίσει ακόμα ότι θα σταματήσω, ναι είμαι σίγουρη ότι ήταν το ιδανικό φινάλε! Η χρόνια στην Πολωνία ήταν πολύ ιδιαίτερη! Ξεκίνησε με πολλές δυσκολίες για την ομάδα μας, εξελίχθηκε όμως σταδιακά σε μια από τις καλύτερες χρονιές τόσο του συλλόγου όσο και για εμένα προσωπικά! Ευχαριστήθηκα πολύ το μπάσκετ που παίζαμε, είχαμε πολύ καλό κλίμα στην ομάδα, ήταν μια από τις καλύτερες σεζόν όσον αφορά την προσωπική μου απόδοση και φυσικά, όπως είπες, κατακτήσαμε το Νταμπλ σ’ ένα πρωτάθλημα πραγματικά πολύ ανταγωνιστικό. Πολύ όμορφες στιγμές!

Μετά από μία άκρως επιτυχημένη πορεία, με πολλούς τίτλους και επιτυχίες, η Στέλλα Καλτσίδου νιώθει ικανοποιημένη με τις επιλογές της ή αν γυρνούσε το χρόνο πίσω θα άλλαζε κάποια της απόφαση;

Το WNBA υπήρχε ποτέ σαν σκέψη και σαν στόχος στο μυαλό σου; Θα ήθελες ποτέ να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου στο κορυφαίο πρωτάθλημα;

Ναι φυσικά και υπήρχε στο μυαλό μου και αποτελούσε έναν από τους στόχους μου. Δυστυχώς όμως την χρονιά που επιλέχθηκα να συμμετάσχω στα draft τραυματίστηκα στο γόνατο και την επόμενη τραυματίστηκα ξανά. Όπως είπαμε όμως, κάθε εμπόδιο για καλό…

Περνάμε στο μεγάλο κεφάλαιο που είναι η Εθνική ομάδα. Πραγματικά η προσφορά σου στην ομάδα είναι ανυπολόγιστη. Τι σημαίνει για σένα Εθνική ομάδα;

Αναμφίβολα η ποιότητα και το ταλέντο της ομάδας ήταν πολύ μεγάλο. Το 2017 στο Ευρωμπάσκετ της Τσεχίας, φτάσατε μία ανάσα από ένα μετάλλιο αλλά τελικώς τερματίσατε στην τέταρτη θέση. Από εκείνη τη παρέα λείπει ένα μετάλλιο;

Ένα ακόμα μεγάλο κεφάλαιο της Εθνικής ομάδας είναι η Εβίνα Μάλτση. Πριν ένα μικρό χρονικό διάστημα η FIBA σας επέλεξε ως ένα από τα κορυφαία δίδυμα της Ευρώπης. Θα θέλαμε να μας πεις δύο λόγια για την πρώην συμπαίκτρια σου.

Αμέσως μετά την απόσυρσή σου από την ενεργό δράση, άρχισες να ασχολείσαι με τη προπονητική και εντάχθηκες στο προπονητικό team του Αμαρουσίου. Πως ήταν αυτή η πρώτη εμπειρία από ένα εντελώς διαφορετικό πόστο; Ήταν από καιρό στο μυαλό σου να ασχοληθείς με τη προπονητική;

Το να ασχοληθώ με την προπονητική άρχισε να μπαίνει έντονα στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια. Είναι διαφορετικό να σκέφτεσαι το παιχνίδι ως παίκτης και πολύ διαφορετικό ως προπονητής. Το κάθε ένα έχει την δίκη του ξεχωριστή ομορφιά! Η εμπειρία μου στο Μαρούσι μου δίδαξε πολλά και σημαντικά! Νιώθω τυχερή που μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με τους συγκεκριμένους ανθρώπους (διοίκηση, προπονητές και παίκτες) την πρώτη μου φορά σε αντρική ομάδα και μάλιστα σε μια ομάδα με την ιστορία του Αμαρουσίου.

Τέλος, για να έρθουμε στο σήμερα, έκανες ένα μεγάλο βήμα καθώς ανέλαβες πρώτος προπονητής της ΕΦΑΟΖ. Ποιοι είναι στόχοι της ομάδας σε αυτό το νέο ξεκίνημα στην Α’1.