Το Κύπελλο που δεν ανήκε στην Ατλέτικο

«Κανείς δεν θυμάται ποιος είχε έρθει δεύτερος» είχε πει κάποτε ο διάσημος Νεοϋρκέζος γκολφέρ, Ουόλτερ Χάγκεν. Ή σύμφωνα με τον οδηγό αγώνων, Ντάλε Έρνχαρντ, «…η δεύτερη θέση είναι απλά για τον πρώτο χαμένο». Ψάχνοντας κανείς μπορεί να βρει πολλές -πραγματικά αμέτρητες- παροιμίες και γνωμικά για τη σημασία της δεύτερης θέσης που φυσικά δεν μπορεί και δεν συγκρίνεται με την αίγλη της κορυφής, με εκείνο το συναίσθημα που έχει αυτός που βλέπει τους κόπους και τις θυσίες του να ανταμείβονται. Ο δεύτερος είναι δεύτερος και όσο κι αν το εύχεται, ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω για να αλλάξει τα εις βάρος του δεδομένα και να πάρει τα πρωτεία από το νικητή. Όπως κάθε κανόνας όμως, έτσι και αυτός έχει την εξαίρεσή του. Και αυτή ακούει στο όνομα της Ατλέτικο Μαδρίτης.

Το χρονικό ενός χαμένου τελικού

Έτος 1974. Το Τσάμπιονς Λιγκ της εποχής, ή κοινώς Κύπελλο Πρωταθλητριών φτάνει στο τέλος του με τις Μπάγερν Μονάχου και Ατλέτικο Μαδρίτης να είναι οι φιναλίστ εκείνης της χρονιάς. Οι Βαυαροί με το τρομακτικό ρόστερ αποτελούμενο από ονόματα όπως αυτά του Ροθ, Ζόμπελ και φυσικά Μπεκενπάουερ και στην κορυφή της επίθεσης τον «θρύλο», Γκερντ Μίλερ. Απέναντι σε αυτά τα… θηρία, η Ατλέτικο Μαδρίτης με ένα φιλότιμο σύνολο με παίκτες όπως ο Καπόν, ο Αραγκονιές και ο Ιρουρέτα.

Οι δύο ομάδες είχαν δώσει ραντεβού στις Βρυξέλλες και το στάδιο «Χέιζελ» για να λύσουν τις διαφορές τους. Φαβορί υπήρχε ξεκάθαρο. Παρά το γεγονός ότι στο εν λόγω γήπεδο είχε πανηγυρίσει κατακτήσεις του τροπαίου μόνο ισπανική ομάδα, το φαβορί άκουγε στο όνομα Μπάγερν Μονάχου. Ήταν η ομάδα του Ούντο Λάτεκ, η οποία έμελλε να «σπάσει» την κυριαρχία της Ολλανδίας, όπου είχε καταλήξει το τρόπαιο τέσσερις συνεχόμενες χρονιές (3 για τον Άγιαξ, μία για τη Φέγενορντ). Και όχι μόνο θα έβαζε ένα τέρμα στην κυριαρχία των ομάδων από τις Κάτω Χώρες, αλλά θα έχτιζε και εκείνη με τη σειρά της ένα βαρύ όνομα με τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις, ξεκινώντας από εκείνη τη χρονιά απέναντι στους «ροχιμπλάνκος».

Ο πρώτος αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων πραγματοποιήθηκε στις 15 Μαΐου με τις δύο πλευρές όμως, άμαθες από τελικούς (ο πρώτος και για τις δύο) να μην ρισκάρουν στο παιχνίδι τους, κρατώντας τα μετόπισθεν αρκετά κλειστά και κατ’ επέκταση το 0-0 μέχρι το σφύριγμα της λήξης. Ο αγώνας οδηγήθηκε στην παράταση όπου ο Αραγονιές κατάφερε να βρει δίχτυα στο 114′ για την Ατλέτικο και να της δώσει ουσιαστικά το Κύπελλο στα χέρια. Με πέντε λεπτά να απομένουν κανείς δεν περίμενε την αντίδραση της Μπάγερν, η οποία κατόρθωσε να φέρει το παιχνίδι στα ίσια με τέρμα του Σβάρτσενμπεκ στο 120′, στέλνοντας έτσι τις δύο ομάδες στον επαναληπτικό.

Δύο μέρες μετά Μπάγερν και Ατλέτικο συναντιούνται ξανά στο ίδιο γήπεδο. Ίδιο πάθος, ίδια θέληση για το τρόπαιο, με τους Γερμανούς όμως αυτή τη φορά να μην έχουν τόσο αμυντική νοοτροπία και να ξεσπούν στο ομολογουμένως μουδιασμένο σύνολο της Ατλέτικο. Τελικό σκορ, 4-0. Από δύο γκολ για Χένεμπ και Μίλερ και οι Βαυαροί ύψωσαν στον ουρανό της πρωτεύουσας του Βελγίου το βαρύτιμο τρόπαιο. Πολλοί έσπευσαν να κατηγορήσουν τον προπονητή της ισπανικής ομάδας, Χουάν Κάρλος Λορένθο, πως εξαιτίας των δικών του αλλαγών στο δεύτερο παιχνίδι, στέρησε το Κύπελλο από την Ατλέτικο. Πράγματι είχε εμπιστευθεί τους Μπεζέρα και Αλμπέρτο στην επιθετική γραμμή της ομάδας (παρέμεινε ο Γκάρατε κλείνοντας την τριάδα), οι οποίοι αντικατέστησαν τους Ιρουρέτα και Ουφάρτε. Ο χρόνος όμως, όπως τονίσαμε εξ αρχής, δεν γύριζε πίσω και η Ατλέτικο επέστρεψε στη Μαδρίτη με άδεια χέρια αλλά με ψηλά τα κεφάλι αφού είχε καταφέρει να κάνει το όνομά της γνωστό σε όλη την Ευρώπη.

Η ανεκτίμητη ευκαιρία

Το ημερολόγιο έγραφε 10 Απριλίου 1975. Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τον χαμένο τελικό του «Χέιζελ», αλλά παρουσιάστηκε στην Ατλέτικο μία πρωτοφανής ευκαιρία να διεκδικήσει ένα τρόπαιο, το οποίο όμως υπό κανονικές συνθήκες δεν της ανήκε. Ήταν το περιβόητο -τότε- Διηπειρωτικό Κύπελλο. Μία ιδέα του Γάλλου Ανρί Ντελονέ, η οποία πήρε σάρκα και οστά προκειμένου να αναδεικνύεται κάθε χρόνο η κορυφαία ομάδα στον κόσμο. Αυτή θα ήταν η ομάδα που θα επικρατούσε σε δύο παιχνίδια μεταξύ της νικήτριας του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από την Ευρώπη και του Κόπα Λιμπερταδόρες της Νοτίου Αμερικής.

Με βάση τα τότε ισχύοντα δεδομένα, το τρόπαιο θα κατέληγε στα χέρια μίας εκ των Μπάγερν Μονάχου και Ιντεπεντιέντε που είχαν κατακτήσει τα ανάλογα Κύπελλα. Η ομάδα της Γερμανίας όμως αποφάσισε μετά από πολλές συζητήσεις να μην συμμετέχει στον θεσμό και έτσι η διοργανώτρια αρχή του Διηπειρωτικού Κυπέλλου κάλεσε την φιναλίστ του τελικού, Ατλέτικο Μαδρίτης. Το συγκεκριμένο συμβάν είχε επαναληφθεί μόλις τρία χρόνια πριν, με τον Άγιαξ να μην δέχεται να διεκδικήσει το Κύπελλο, με τον Παναθηναϊκό να παίρνει τη θέση του.

Οι «ροχιμπλάνκος» φυσικά δεν άφησαν την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη και αποδέχθηκαν την πρόσκληση. Η ομάδα της Μαδρίτης, λοιπόν, ταξίδεψε στη μακρινή Αργεντινή εκεί που την περίμενε η πανίσχυρη Ιντεπεντιέντε για τον πρώτο μεταξύ τους αγώνα. Ήταν η τρίτη συνεχόμενη παρουσία των Λατινοαμερικάνων στο συγκεκριμένο θεσμό, έχοντας κατακτήσει το τρόπαιο μία φορά κόντρα στη Γιουβέντους (είχε ηττηθεί το 1973 από τον Άγιαξ).

Μέσα στο σπίτι της, η Ιντεπεντιέντε δεν άφησε περιθώρια στην Ατλέτικο, της οποίας και επικράτησε στις 12 Μαρτίου με το ισχνό αλλά αρκετό 1-0, που της έδωσε ένα μικρό προβάδισμα ενόψει της ρεβάνς της Μαδρίτης. Αυτή έλαβε χώρα στο «Βιθέντε Καλντερόν» ένα μήνα περίπου μετά τον πρώτο αγώνα, με την Ατλέτικο να ισοφαρίζει το σκορ του «Αβεγιανέδα» μόλις στο 34ο λεπτό χάρη σε γκολ του Χαβιέ Ιρουρέτα. Οι φιλοξενούμενοι έμοιαζαν «παγωμένοι», έξω από τα νερά τους, κάτι που δεν άργησαν να καταλάβουν οι «ροχιμπλάνκος». Η αυξανόμενη πίεση, ωστόσο, των γηπεδούχων βρήκε απέναντι της τον πορτιέρο της Ιντεπεντιέντε, ο οποίος βρισκόταν σε εξαιρετικό βράδυ κρατώντας την ομάδα του ζωντανή στο παιχνίδι.

Όλα αυτά μέχρι το 85ο λεπτό του αγώνα. Τότε ήρθε ο στράικερ της Ατλέτικο, Ρουμπέν Αγιάλα, να βάλει το όνομά του στον πίνακα των σκόρερ και να δώσει στην ομάδα του σκορ… κατάκτησης του Κυπέλλου. Οι Μαδριλένοι δεν την πάτησαν όπως στο «Χέιζελ». Με πέντε λεπτά να απομένουν για τη λήξη του παιχνιδιού, κράτησαν «σφραγισμένα» τα μετόπισθεν, κατορθώνοντας να διατηρήσουν το 2-0 μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή της αναμέτρησης. Περίπου 65 χιλιάδες φίλαθλοι που είχαν βρεθεί στο «Βιθέντε Καλντερόν» πανηγύριζαν με την καρδιά τους την κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου.

Η Ατλέτικο Μαδρίτης είχε και επίσημα κατακτήσει την κορυφή του κόσμου, χωρίς βέβαια να έχει κάνει το ίδιο με την Ευρώπη. Ή για να διαψεύσουμε όσα είπαμε στην αρχή του κειμένου, ήταν η πρώτη φορά που θυμήθηκε κάποιος αυτόν που ήρθε δεύτερος.