Ο Bill Russell, ο αστέρας των Boston Celtics παρακολούθησε το ντέρμπι των Κελτών με τους Lakers φορώντας τη φανέλα του Kobe Bryant, του πάλαι ποτέ μισητού εχθρού της ομάδας.

30 ομάδες. Μία πρωταθλήτρια. Αυτό φέρει ως περιγραφή του το ΝΒΑ στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.

Είναι όμως έτσι; Έχουμε στο μυαλό μας το ΝΒΑ ως το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ στον κόσμο, ένα θέαμα παραπάνω από το ίδιο το σπορ. Σαφώς, όλα αυτά ισχύουν αλλά όπως σε όλα τα αθλήματα έτσι και στο ΝΒΑ όπως είναι φυσικό επικρατούν κόντρες. Κόντρες μεταξύ παικτών, ιδιοκτητών και φυσικά ομάδων.

Ίσως το μεγαλύτερο ντέρμπι όλων των εποχών είναι αυτό μεταξύ των Los Angeles Lakers με τους Bostons Celtics. Τα δύο πιο επιτυχημένα clubs στην ιστορία του κορυφαίου πρωταθλήματος μπάσκετ, με δεκάδες super stars να φορούν τις φανέλες τους και να συγκρούονται στα μεταξύ τους παιχνίδια.

Ένας από αυτούς ήταν και ο Bill Russell. O πιο «παρασημοφορημένος» παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ με συνολικά έντεκα δαχτυλίδια πρωταθλητή. Από πολλούς θεωρείται η σημαία των «Κελτών». Η σημαία της Βοστόνης. Ο κορυφαίος παίκτης που έχει περάσει ποτέ από την ομάδα.

Αυτός ο παίκτης, η ζωντανή ιστορία των Celtics επέλεξε να παρακολουθήσει το ντέρμπι μεταξύ της ομάδας του και των Lakers, φορώντας τη φανέλα ενός ορκισμένου εχθρού. Ενός παίκτη που οι Κέλτες μισούσαν θανάσιμα για τις αμέτρητες φορές που τους έκανε να φύγουν με σκυμμένο το κεφάλι από την TD Garden. Τη φανέλα του Kobe Bryant. Της σημαίας των Lakers που έχασε τόσο άδοξα τη ζωή του πριν σχεδόν ένα μήνα όταν το ελικόπτερο που επέβαινε ο ίδιος και η κόρη του μαζί με ακόμα επτά άτομα προσέκρουσε σε βουνό.

Γιατί όντας 86 ετών, ο Bill Russell έχει μεγαλώσει και μεγαλουργήσει σε μία εποχή που το άθλημα ήταν ρομαντικό και μακριά από το μένος της αντιπαλότητας. Άραγε ποια θα ήταν η αντίδραση των Ελλήνων οπαδών σε μία όμοια κίνηση του Γκάλη; Του Διαμαντίδη ή του Σπανούλη;

Η κίνηση του Russell ήταν ο απόλυτος φόρος τιμής σε έναν μισητό αντίπαλο. Μία υπόκλιση σε έναν εχθρό μεν, θρύλο του αθλήματος δε. Έκανε αυτό θα φάνταζε αδιανόητο υπό άλλες συνθήκες. Γιατί ένιωθε χρέος να το κάνει. Να υποβάλλει τα σέβη του στον Bryant.  Γιατί αυτό δεν είναι το μπάσκετ; Να μισείς τον αντίπαλο, αλλά να μη μπορείς να κάνεις χωρίς αυτόν. Να θες να τον νικήσεις αλλά όταν είναι δυνατός όχι στα κακά φεγγάρια του. Αλλιώς τι νόημα θα είχε;

Αυτό είναι το μπάσκετ και ο Bill Russell το έδειξε.