Πριν από μερικές μέρες τόσο ο Γρανίτ Τζάκα όσο και ο Τζόρνταν Χέντερσον έγιναν θέμα προς συζήτηση. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Είναι βαριά η ευθύνη του αρχηγού σε μία ομάδα. Άλλοι λυγίζουν (Γρανίτ Τζάκα) και άλλοι… ανθίζουν (Τζόρνταν Χέντερσον). Δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό πράγμα να πρέπει να εμπνεύσεις τόσους πολλούς ανθρώπους.

Είτε πρόκειται για συμπαίκτες σου, είτε για τον κόσμο του συλλόγου, όπου και αγωνίζεσαι. Γι’ αυτό και ποικίλουν οι αρχηγοί και ικανότητές τους, είτε εντός, είτε εκτός των τεσσάρων γραμμών.

H περίπτωση του Γρανίτ Τζάκα

Εδώ και χρόνια από την Άρσεναλ λείπουν παίκτες- ηγέτες. Από την εποχή των “Ανίκητων” και έπειτα ο πήχης έχει πέσει πολύ. Ειδικά όσον αφορά εκείνους που φοράνε το περιβραχιόνιο. Όπως ο Γρανίτ Τζάκα.

Ο Ελβετός μέσος λίγες εβδομάδες αφότου ξεκίνησε η σεζόν έγινε ο επόμενος αρχηγός των “κανονιέρηδων”. Καλώς ή κακώς εκείνος επιλέχτηκε για να εμπνέει τους συμπαίκτες του ή τον κόσμο του συλλόγου όταν πράγματα γίνονται δύσκολα. Σκούρα. Ωστόσο, φαίνεται πως… λύγισε πριν καν ακόμη το βάλει για τα καλά.

Δεν είναι απλή υπόθεση να είσαι ο captain ενός τόσου μεγάλου κλαμπ. Ακόμη και αν αυτό παραπέει τις τελευταίες σεζόν. Δεν είναι το ίδιο εύκολο οι κακές ως μέτριες εμφανίσεις σου να περνάνε πάντα στα… ψιλά. Κάτι που γινόταν όσο δεν είχε ακόμη την ευθύνη στους ώμους του.

Το βάτος τις οποίας φάνηκε στο εντός έδρας ματς. Σε μία ακόμη αναμέτρηση ο Τζάκα όχι απλά δεν έπαιξε καλά, αλλά ήταν από εκείνους στο “Έμιρεϊτς” που έκανε το ένα λάθος πίσω από το άλλο. Όταν βγήκε από τον αγωνιστικό χώρο οι οπαδοί της Άρσεναλ του έστειλαν το μήνυμά τους. Ποιο ήταν αυτό; Γιούχα! Μία γιούχα που είχαν ακούσει μόνο ελάχιστοι όλα αυτά τα χρόνια στο εν λόγω γήπεδο.

Η αντίδρασή του; Γνωστή. Τους έβρισε. Τους χειροκρότησε ειρωνικά. Έκανε πως δεν ακούει. Έβγαλε τη φανέλα με το κανόνι στο στήθος με τόσο μίσος λες και ήταν αυτό το πρόβλημα. Λες και τον έπνιγε. Θα αναρωτιόταν κανείς αν έδειχνε το ίδιο πάθος και… μίσος προς τις κακές εμφανίσεις που κάνει επί σειρά ετών αν θα έφτανε σε αυτό το σημείο εκείνο το βράδυ. Η απάντηση είναι απλή. Και αυτονόητη και γιορτάζεται από τους Έλληνες την 28η Οκτωβρίου. “Όχι”.

H μπάλα στον Έμερι από εδώ και πέρα

Η Άρσεναλ για όσα χρόνια είχε τον Αρσέν Βενγκέρ στο τιμόνι της δύσκολα είχε τέτοια περιστατικά. Ναι μεν δεν έλειψαν οι παίκτες που τα έκαναν όλα… ώπα στα αποδυτήρια ακόμη και με τον Αλσατό ως επικεφαλής. Ωστόσο, τα δεδομένα πλέον είναι διαφορετικά με τον Ουνάι Έμερι.

Ο Ισπανός τεχνικός μέχρι πρότινος είχε να αντιμετωπίσει αγωνιστικά προβλήματα. Όχι πειθαρχικά. Αυτό είναι το πρώτο του μεγάλο τεστ. Πρέπει να “τραβήξει το αυτί” του Τζάκα για τον σάλο που προκάλεσε ή πρέπει να σταθεί στο πλευρό του και να του δώσει να καταλάβει με πράο τόνο γιατί ήταν λάθος αυτή η “έκρηξή” του.

Πάντως στο παρελθόν ο Έμερι είχε αντιμετωπίσει σχεδόν παρόμοιες καταστάσεις με σχετική επιτυχία. Όταν βρισκόταν στην Παρί Σεν Ζερμέν κλήθηκε τα να βάλει με το… τρελοκομείο που λέγεται Χατέμ Μπεν Αρφά.

Ναι μεν μπορεί να τον έβαλε στον “πάγο” αγωνιστικά, αλλά η ομάδα βρήκε την ηρεμία της και βγήκε κερδισμένη. Το ίδιο συνέβη και με την κόντρα Νεϊμάρ- Καβάνι, όπου ο Έμερι κράτησε ίδιες αποστάσεις και σε βάθος χρόνου δικαιώθηκε.

Η περίπτωση του Τζάκα, σαφώς και είναι διαφορετική, αλλά μένει να δούμε πως θα αντιμετωπιστεί.

Η περίπτωση του Τζόρνταν Χέντερσον

Την ώρα που ο Τζάκα έκανε τα δικά του ένας άλλος αρχηγός στο “Άνφιλντ” έκανε και αυτός τα… δικά του. Αλλά με την καλή έννοια. Ο Τζόρνταν Χέντερσον ήταν από εκείνους που συνέβαλαν καθοριστικά στην εντός έδρας νίκη της Λίβερπουλ με αντίπαλο την Τότεναμ με σκορ 2-1.

Δεν ήταν μόνο το γκολ της ισοφάρισης από τον Άγγλο χαφ. Δεν ήταν μόνο όλη αυτή η ενέργεια και το πάθος που έβγαζε από την αρχή ως το τέλος της αναμέτρησης. Ήταν η αύρα. Ήταν αυτό το… κάτι (δεν λέμε για το ίδιο που ψάχνει η Γαρμπή) που έδωσε στους συμπαίκτες του να τρέχουν ως στο τέλος. Να μπαίνουν σε κάθε φάση με… 1000 και στο φινάλε αυτό που τους έδωσε το “τρίποντο”.

Σε αντίθεση με τον Ελβετό ο Χέντερσον δείχνει να απολαμβάνει που έχει το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Λίβερπουλ. Από τότε που το φοράει -και δεν τον φοράει εκείνο- μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει πόσο έχει αλλάξει αγωνιστική συμπεριφορά.

Σίγουρα δεν είναι στο επίπεδο του Στίβεν Τζέραρντ. Δεν τίθεται κανένα θέμα επ αυτού. Και ούτε πρόκειται να φτάσει. Ωστόσο, είναι το κατάλληλο άτομο για τον εν λόγω ρόλο στο ρόστερ που έχει χτίσει με τόση προσοχή τα τελευταία χρόνια ο Γιούργκεν Κλοπ. Ο “Χέντο” είναι εκείνος που θα βάλει τις φωνές σε συμπαίκτες ή σε αντιπάλους, εκείνος που θα δώσει μία οδηγία σαν προπονητής εντός γηπέδου, αλλά και αυτός που θα κληθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του όταν αυτό του ζητηθεί.

Πράγματα που δεν περνάνε απαρατήρητα είτε είσαι εντός των τεσσάρων γραμμών, είτε εκτός. Πράγματα που… παρασέρνουν και τους υπόλοιπους να δώσουν το 101% από αυτό που διαθέτουν.

Ένας Κλοπ με… εξάταπα και σορτσάκι!

Το αγωνιστικό στιλ του Τζόρνταν Χέντερσον δεν έχει αλλάξει και πολύ όσα χρόνια βρίσκεται ο Γιούργκεν Κλοπ στη Λίβερπουλ. Ναι μεν θα κουβαλήσει μπάλα τόσο όσο, ναι μεν θα επιχειρήσει κάποιο μακρινό σουτ, ναι μεν θα τρέξει όσο μπορεί και αντέχει, αλλά και οι κοντινές πάσες (ενίοτε και προς τα πίσω) δεν λείπουν από το… μενού.

Ειδικά το τελευταίο τον είχε βάλει στο “στόχαστρο” των φίλων των “reds”. Αν και πλέον όσο περνάει ο καιρός ολοένα και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι αυτό συμβαίνει γιατί έχει ωριμάσει ποδοσφαιρικά. Και όχι λόγω έλλειψης ικανοτήτων. Σε αυτό που έχει συμβάλλει, όμως, καθοριστικά ο Γερμανός τεχνικός είναι η νοοτροπία και η ψυχολογία του Άγγλου μέσου.

Αυτός ήταν εκείνος που τον έκανε τον ηγέτη του σήμερα. Αυτός ήταν εκείνος που τον έκανε να πιστέψει στον εαυτό του και να δείξει σε όλους ποιος μπορεί να γίνει. Πλέον το νερό βρίσκεται στο… αυλάκι και τα υπόλοιπα φαίνονται εντός αγωνιστικού χώρου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ