Ο Τζόρτζ Μπάλντοκ δεν είναι πια μαζί μας και ο Μανώλης Μακρόπουλος γράφει στο debut.gr το αποτύπωμα που του άφησε αυτή η «μαύρη» εβδομάδα για τον ελληνικό αθλητισμό.

Περίμενα να περάσουν οι ημέρες, να γραφτεί ότι είναι να γραφτεί για να «μιλήσω» και εγώ. Η είδηση του τραγικού θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ με βρήκε γεμάτο απορία και… ανατριχίλα, χωρίς να γνωρίζω το παραμικρό για τον ποδοσφαιριστή, πέραν του ότι αποτελούσε κομμάτι της Εθνικής και του Παναθηναϊκού, έχοντας πριν ένα πετυχημένο πέρασμα από τη Σέφιλντ.

Θα προσπαθήσω σε λίγες γραμμές να αποτυπώσω τα όσα νιώθω και τα όσα εισέπραξα από αυτή τη «μαύρη» εβδομάδα, η οποία ότι και αν συμβεί δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

Ο σεβασμός στα τάρταρα

Από που να αρχίσει κανείς. Από το γεγονός πως τα γνωστά σκουπίδια (προσβολή για τα σκουπίδια πραγματικά) της τηλεόρασης εκμεταλλεύτηκαν το θάνατο ενός νέου παιδιού, για να «πουλήσουν» νούμερα;

Από το ότι όλοι ξαφνικά είχαν να πουν τα πάντα για τον Μπάλντοκ, λες και ήταν κολλητοί του, ενώ στην πραγματικότητα γνώριζαν απλώς την ύπαρξη του; Θλίβομαι που το λέω αλλά πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις (δεν αφορά μόνο τον αθλητισμό) εμφανίζονται πολλοί που δήθεν ήξεραν, δήθεν παρακολουθούσαν στενά το πρόσωπο κλπ κλπ. Μπούρδες και παπατζιλίκια.

Αμ το άλλο; Δυο επιστολές προς τα ΜΜΕ έστειλε η οικογένειά του, δείγμα της ασέβειας που έδειξαν (και συνέχιζαν να δείχνουν) τα μέσα στο βωμό της τηλεθέασης και των κλικς.

Καλά για τους ανεγκέφαλους που έκαναν λόγο για αλκοόλ κλπ, είναι ξεφτίλα και μόνο που τους αναφέρω. Παίρνουν αξία που δεν έχουν και δεν πρέπει να έχουν!

Όλη η Ελλάδα μια γροθιά!

Μέσα από αυτό το τραγικό περιστατικό, βγήκε όμως και κάτι ευχάριστο. Ο άδικος χαμός του Μπάλντοκ ένωσε την πάντα διχασμένη Ελλάδα. Ποδοσφαιριστές, ΠΑΕ, προπονητές, φίλαθλοι, έγιναν ένα.

Όλοι έδωσαν παραπάνω από αυτό που μπορούσαν, για να έρθει η επική βραδιά στο Γουέμπλεϊ, και αργότερα το 2/2 και… 4/4 με τους Ιρλανδούς. Και να σας πω κάτι; Καλύτερα που έγινε το παιχνίδι. Ζήσαμε κάτι ανεπανάληπτο, είδαμε εικόνες που πολύ φοβάμαι δεν θα βλέπαμε σε άλλη περίπτωση.

Σίγουρα θα προτιμούσα (και ο καθένας θαρρώ) μια ήττα 5,6 ακόμα και 26-0 από τους Άγγλους, αρκεί να ήταν μαζί μας ο Μπάλντοκ. Όμως τίποτα δε γυρίζει πίσω σε αυτή τη ζωή. Αντίθετα, τα όσα συμβαίνουν σου αφήνουν μνήμες, και μαθήματα.

Το μεγάλο «γιατί;»

Μας άφησε πολλά μαθήματα αυτή η «ιστορία». Μας υπενθύμισε και πάλι πως δεν είμαστε τίποτα. Τη μια ημέρα παίζεις στο «Καραϊσκάκη», την άλλη σε κλαίνε. Ναι, τόσο σκληρή είναι η ζωή και όσο πιο γρήγορα το πάρουμε χαμπάρι τόσο καλύτερη θα γίνει η πορεία μας σε αυτή.

Ήθελα εξαρχής να καταλήξω σε ένα μεγάλο «γιατί;» που μου άφησε όλο αυτό. Γιατί έπρεπε να ζήσουμε αυτή την τραγωδία, για να γίνουμε όλοι ένα;

Γιατί έπρεπε να φύγει ο Τζορτζ, για να αποχρωματιστεί επιτέλους η εθνική Ελλάδος, που, σε κάθε της παιχνίδι έχει υποστηρικτές και μη ανάλογα με το ποιοι παίζουν;

Γιατί έπρεπε να δακρύσουμε με το χαμό ενός παιδιού, για να υπάρξουν θετικά σχόλια φίλων άλλων ομάδων προς τον Ροντινέι, που πήγε γήπεδο με φανέλα της Εθνικής, ενώ μια βδομάδα πριν όλοι οι «πράσινοι» τον έβριζαν στη λογομαχία με τον Ζέκα;

Γιατί πρέπει να περνάμε τραγωδίες για να ενωθούμε, και μετά να γινόμαστε ξανά, δυο, τρία, πέντε στρατόπεδα, ανάλογα με το χρώμα που υποστηρίζουμε;

Δυστυχώς η απάντηση είναι «Γιατί αυτοί είμαστε», κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει εις τους αιώνας των αιώνων. Έρχεται ντέρμπι την Κυριακή, ετοιμαστείτε για κατάρες και Παναγίες….

Καλό ταξίδι Τζορτζ Μπάλντοκ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ