Ο Κιλιάν Μπαπέ με το...τελεσίγραφο που έστειλε στην εθνική ομάδα της Γαλλίας δείχνει ότι απέχει πολύ από το να γίνει πραγματικά σπουδαίος!

Πρωταθλητής δεν είναι μόνο κάποιος που βάζει πολλά γκολ. Ή κάποιος που σηκώνει πολλές κούπες. Πρωταθλητής είναι κάποιος που πάει κόντρα στο ρεύμα. Που είναι μόνος του εναντίον όλων. Εναντίον κάθε δυσκολίας ή κάθε αντιπάλου. Σε καμία περίπτωση κάποιος που δεν θέλει να… τρέξει παραπάνω και ας τον χρειάζονται. Για κανένα λόγο κάποιος που δεν βάζει τα πόδια του εκεί που άλλοι θα έβαζαν τα κεφάλια τους για το καλό της ομάδας.

Ο Κιλιάν Μπαπέ έδειχνε με τη μεταγραφή του στη Ρεάλ Μαδρίτης ότι είναι έτοιμος για το upgrade. Για το επόμενο βήμα. Για το επόμενο level. Αντί αυτοί φαίνεται ότι όχι μόνο προτίθεται να κάνει ένα βήμα πίσω, αλλά ένα ολόκληρο… άλμα. Μιας και σύμφωνα με πολλαπλά δημοσιεύματα από τη Γαλλία και την Ισπανία έχει κάνει γνωστό στην εθνική ομάδα της Γαλλίας ότι θέλει να αγωνίζεται μόνο σε δύσκολα και επιλεγμένα ματς των «τρικολόρ», μιας και ο στόχος του από εδώ και πέρα είναι η κατάκτηση του Champions League με τη Ρεάλ Μαδρίτης και η επόμενη «Χρυσή Μπάλα».

Ο Γάλλος στράικερ αν το κάνει όντως αυτό πραγματικότητα θα μας δώσει ακόμη περισσότερους λόγους να πιστεύουμε ότι εν τέλει δεν είναι -και δεν πρόκειται να γίνει- πρωταθλητής. Αλλά να παραμείνει απλά και μόνο ένας καλός ποδοσφαιριστής.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Μπαπέ δεν είναι τα άστοχα σουτ. Αλλά το εγώ του!

Στο Euro 2024 το ένα κακό παιχνίδι της εθνικής Γαλλίας έδινε τη θέση του στο άλλο. Το ένα κακό σουτ του Κιλιάν Μπαπέ διαδεχόταν το επόμενο. Φίλοι και εχθροί κοιταζόντουσαν στα μάτια και δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Το πόσο άστοχος ήταν. Το πόσο μονοδιάστατος και προβλέψιμος. Σαν μία πόρτα ψυγείου. Ήξερες τι θα κάνει, πως και με τι ταχύτητα. Καμία σχέση με τον ποδοσφαιριστή που έβλεπε κανείς σε άλλες μεγάλες διοργανώσεις με τους «τρικολόρ» ή με την Παρί Σεν Ζερμέν.

Οι ατομικές ενέργειες του Μπαπέ ήταν πολλές. Τόσες, μέχρι που έγιναν πρόβλημα για την ομάδα. Προσπάθειες τραβηγμένες από τα μαλλιά λες και έβαζε το εγώ του και τα νούμερά του πιο πάνω από την ομαδική επιτυχία. Την επίτευξη του στόχου. Οι συμπαίκτες του να είναι εκείνοι που τραβούσαν και τράβαγαν το… κουπί στον χώρο του κέντρου με το pressing ή με τις γρήγορες επιστροφές. Οι αμυντικοί ήταν αυτοί που έπρεπε να βγάλουν γρήγορα την μπάλα από τα μετόπισθεν ή να κόψουν τις αντίπαλες επιθέσεις, ώστε εκείνος να κάνει το κομμάτι του. Να δώσει ακόμα μεγαλύτερη αξία στο εγώ του και να πάρει τα εύσημα.

Ωστόσο, στα γήπεδα της Γερμανίας δεν συνέβη αυτό. Όταν ήταν άφαντος η ομάδα ήταν εκείνη που έβαλε πλάτη. Όταν εκείνος δεν μπορούσε να σκοράρει οι «τρικολόρ» ήταν εκείνοι που διέρρευσαν στον Τύπο το νέο ότι η μάσκα είναι εκείνη που τον δυσκολεύει. Το… ευχαριστώ του Μπαπέ; Όταν τα «γάλατα έσφιξαν» να κοιτάξει πως θα λουφάρει. Να το παίξει τραυματίας για να μην τον πάρει ο Ντεσάν στην αποστολή το ίδιο βράδυ που ήταν βασικός στο εντός έδρας παιχνίδι με τη Βιγιαρεάλ.

Και η επόμενη κίνησή του; Να δείξει ότι μπορεί να έρχεται ΟΤΑΝ εκείνος το θέλει. ΟΠΟΤΕ το θέλει. Στα δύσκολα ματς ή στην τελική φάση κάποιας διοργάνωσης όταν το prestige θα είναι πιο μεγάλο για εκείνον. Και όταν άλλοι θα τον έχουν… κουβαλήσει ως εκεί. Αλήθεια πως θα μπορεί να είναι ηγέτης τους; Ή ακόμα και να τους κοιτάξει στα μάτια; Τελικά το πρόβλημα με τα σουτ του μπορεί και να λυθεί με δουλειά και επιμονή. Το πρόβλημα με το εγώ του μάλλον θα παραμείνει… πρόβλημα.

Καμία σύγκριση τελικά με Κριστιάνο και Μέσι

Τα νούμερα και τα στατιστικά του Κιλιάν Μπαπέ από την αρχή της καριέρας του ήταν απίθανα. Μοναδικά. Εξαιρετικά. Μάλιστα, κατά καιρούς όταν γίνει η σύγκριση είτε με τον Λιονέλ Μέσι, είτε με τον Κριστιάνο Ρονάλντο για το τι έκαναν οι δύο GOATS στο ανάλογο σημείο της καριέρας τους τις πιο πολλές φορές -αν όχι όλες- έβγαινε εκείνος νικητής.

Ωστόσο, από θέμα ποιότητας ή δυσκολίας σίγουρα υπήρχαν και θα υπάρχουν πολλές ενστάσεις. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Όμως, η σκέψη- απαίτηση του Μπαπέ να αγωνίζεται μόνο στα… επίλεκτα ματς της εθνικής Γαλλίας δείχνει ότι δεν θα φτάσει τον Πορτογάλο και τον Αργεντινό σούπερ σταρ όχι μόνο σε θέμα αριθμών. Αλλά -κυρίως- σε θέμα νοοτροπίας και αντιμετώπισης της εθνικής ομάδας.

Οι δύο… παλιοί όχι μόνο ήταν πιστοί στρατιώτες για τις χώρες τους. Μα πολλές φορές τις πήραν από το χεράκι για να τις φτάσουν όσο πιο ψηλά γινόταν. Και ας ήταν δύσκολο πολλές φορές, μιας και το επίπεδο των συμπαικτών τους δεν ήταν το ανάλογο ή τόσο υψηλό όπως είχαν μάθει σε συλλογικό επίπεδο. Και ας έπρεπε να ταξιδέψουν πολλές ώρες, να κουραστούν ψυχολογικά και σωματικά. Το πιο σημαντικό ήταν ότι έδιναν πάντα το «παρών». Έβαζαν γκολ, έφερναν προκρίσεις και έγραφαν ιστορία με τις εθνικές τους ομάδες.

Για εκείνους δεν ήταν κούραση. Ήταν μία ηθική υποχρέωση που ένιωθαν και νιώθουν για τους συμπατριώτες τους και για τον λαό τους. Τα δύο… καρπούζια (σύλλογοι και εθνικές ομάδες) που είχαν κάτω από τις μασχάλες τους επί σειρά ετών, παρά τις δυσκολίες, δεν τους σταμάτησαν από το να σπάνε ρεκόρ, να γίνονται καλύτεροι και εν τέλει να κατακτήσουν ένα σωρό «Χρυσές Μπάλες». Αυτές -και όχι μόνο- δείχνουν γιατί δεν μπορεί να γίνει καμία κουβέντα σύγκρισης με τον Κιλιάν Μπαπέ.

Στα ώπα- ώπα σε είχαν και (δεν) σε ζηλεύανε

Στην Παρί Σεν Ζερμέν όταν πήγε το καλοκαίρι του 2017 ήταν στην σκιά του Νεϊμάρ. Λογικό και επόμενο για πολλούς λόγους. Όταν όμως ξεκίνησε να γράφει τη δική του ιστορία έδειξε ότι μπορεί να βγει μπροστά. Να γίνει πρωταγωνιστής και να μην είναι κομπάρσος. Και αυτό φαινόταν ότι του άρεσε περισσότερο από τα τέρματα που έβαζε ή από τα εκατομμύρια που είχε λαμβάνειν από τους Παριζιάνους.

Ακόμα και όταν σπουδαίοι παίκτες όπως ο Λιονέλ Μέσι και ο Σέρχιο Ράμος πήγαν στο… σπίτι του μπορούσε εύκολα να δει και να παρατηρήσει κανείς ότι εκείνος ήταν ο οικοδεσπότης. Ότι εκείνος έκανε κουμάντο. Οι υπόλοιποι ήταν μουσαφίρηδες. Το γεγονός -αν και το διέψευσε εκείνος- ότι έδινε χαρτάκι στη διοίκηση για το ποιος θα μείνει ή θα φύγει ή ποιοι πρέπει να αποκτηθούν λέει πολλά. Όπως πολλά λέει και η στάση του Ελ Κελαϊφί που τον είχε πάντα στα… ώπα- ώπα. Στα πούπουλα. Μία κότα που δεν έκανε ποτέ της το… χρυσό αυγό (δηλαδή την κατάκτηση του Champions League) και ας είχε έναν ολόκληρο μηχανισμό από πίσω της.

Ένα Golden Boy που ήταν πρώτο στο χωριό (πρωταθλητής Γαλλίας πολλάκις) και… δεύτερο στην πόλη (μοιραίος στον τελικό του 2020 και πολλοί αποκλεισμοί στο Champions League). Ένας παίκτης που άφησε την Παρί Σεν Ζερμέν για την αναζήτηση και την κατάκτηση του ιερού δισκοπότηρου και που είναι το ίδιο πρόθυμος να κάνει και με την εθνική του ομάδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ