Βαγγέλης Μάντζαρης: Ο Κύκλος Του «Εξολοθρευτή» Έκλεισε

Αναμφίβολα, η φυγή του Μάντζαρη από τον Ολυμπιακό δεν μπορούμε να πούμε πως «σόκαρε» το μπασκετικό κοινό. Το αντίθετο μάλιστα. Όλοι λίγο έως πολύ περίμεναν να επισημοποιηθεί το διαζύγιο μεταξύ των δύο πλευρών. Είναι αλήθεια πως την τελευταία σεζόν έμεινε στο περιθώριο από τον Ντέιβιντ Μπλατ και δεν πήρε τις ευκαιρίες που ο ίδιος θα περίμενε. Όμως δεν ξέρουμε αν τις άξιζε. Παρόλα αυτά κανένας δεν μπορεί να ξεχάσει αυτά που έχει προσφέρει ο Μάντζαρης στον Ολυμπιακό αυτά τα οκτώ χρόνια.

Το καλοκαίρι του 2011 όταν «έπιασε λιμάνι» κανείς δεν περίμενε πως θα «έδενε» κιόλας. Η μεταγραφή του πέρασε στα ψιλά αν σκεφτούμε πως γενικότερα ο κόσμος του Ολυμπιακού περνούσε όλη την ομάδα στα ψιλά. Ακόμα και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς στα πρώτα επίσημα ματς εμπιστευόταν περισσότερο τον Δημήτρη Κατσίβελη. Ο ίδιος όμως με τη σκληρή δουλειά απέδειξε πως του αξίζει μία ευκαιρία. Και αφού την πήρε δεν την έδωσε ποτέ πίσω. «Κούμπωσε» με το υπόλοιπο σύνολο και έκτοτε ξεκινούσε πάντα βασικός στα παιχνίδια του Ολυμπιακού. Μειονεκτήματά του. Αρχικά το μακρινό σουτ (το οποίο στην συνέχεια βελτίωσε) και οι διεισδύσεις στις οποίες έδειχνε να διστάζει. Ποιος όμως μπορεί να τον κατηγορήσει. Ένας παίκτης που έρχεται ξαφνικά από το Περιστέρι στον Ολυμπιακό μπαίνει κατευθείαν στα βαθιά. Και πάλι όμως. Ο Ολυμπιακός τα πρωταθλήματα Ευρώπης και Ελλάδος τα κατέκτησε όταν είχε τον Μάντζαρη. Γι’ αυτό και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του Ολυμπιακού.

Η στιγμή όμως που τον έχει στιγματίσει είναι αυτή στις 27 Ιανουαρίου 2013 και ο τραυματισμός στην Πυλαία. Αυτός ο τραυματισμός τον πήγε πίσω. Εκεί που ο ίδιος είχε βάλει τις βάσεις και είχε ξεκινήσει να χτίζει ο συγκεκριμένος τραυματισμός και ο τρόπος που ήρθε τον τρόμαξε. Από τότε και ύστερα η επιγονατίδα έγινε αναπόσπαστο τμήμα του ποδιού του και ο ίδιος έδειχνε να διστάζει ακόμα περισσότερο.

Δεν το έβαλε όμως ποτέ κάτω. Συνέχισε το ίδιο δυνατός και χάρισε κάποιες στιγμές που οι φίλοι του Ολυμπιακού θα θυμούνται για αρκετό καιρό. Το τρίποντο με την Ζιελόνα Γκόρα, τα 6/6 τρίποντα με την Ρεάλ, το τρίποντο που έστειλε στην παράταση τον τελικό με τον Παναθηναϊκό και πολλές άλλες. Ο απολογισμός ήταν  τρία Πρωταθλήματα Ελλάδος (2012, 2015, 2016), δύο Ευρωλίγκες (2012, 2013) και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο (2013).

Το δέσιμο του με το κόσμο του Ολυμπιακού ήταν και είναι μεγάλο. Ποιος μπορεί να ξεχάσει άλλωστε τους πανηγυρισμούς στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας το 2017 και το τρόπο με τον οποίο παρακινούσε το κόσμο να ξεσηκωθεί. Έαν ζούσαμε σε άλλη χώρα δεν θα χρειαζόταν να το αναφέρουμε. Αλλά επειδή ζούμε στην Ελλάδα θεωρείται σημαντικό. Οι συζητήσεις του με τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 2017 στοίχισε σε αρκετό κόσμο. Και ειδικότερα ο τρόπος με τον οποίο μαθεύτηκε και βγήκε προς τα έξω. Ακόμα και αν συνέχισε στην ομάδα με την οποία ανδρώθηκε μπασκετικά, ο τρόπος με τον οποίο συζητούσε με τον Παναθηναϊκό δεν πέρασε στα ψιλά όπως η μεταγραφή του το 2011. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει τον ίδιο αλλά την ελληνική μπασκετική κουλτούρα.

Καταλήγοντας, ένας μεγάλος κύκλος οκτώ χρόνων έκλεισε σήμερα. Ο Μάντζαρης απέδειξε πως άξιζε που φορούσε την φανέλα του Ολυμπιακού την οποία τίμησε μέχρι τέλους. Δέθηκε όσο τίποτε άλλο με την ελληνικό κορμό της ομάδας και τα κατορθώματα όλων έφεραν τον Ολυμπιακό ξανά στην ελίτ του μπάσκετ. Μπορεί ο Μάντζαρης να μην ήταν ποτέ ο ηγέτης του Ολυμπιακού αλλά υπήρχαν στιγμές που εμφανιζόταν από το πουθενά και άλλαζε τη ροή του παιχνιδιού σαν πραγματικός ήρωας. Ίσως αυτόν τον ήρωα ο Ολυμπιακός «να τον χρειαζόταν αλλά να μην ήταν αυτός που του άξιζε». Καλή συνέχεια στην καριέρα σου Βαγγέλη Μάντζαρη.