Το βράδυ που ο Ζιουλί ρεζίλεψε τον Ελγκέρα

Το ημερολόγιο γράφει 6 Απριλίου του 2004. Η Μονακό υποδέχεται τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Γαλλία για το δεύτερο παιχνίδι της μεταξύ τους σειράς για τους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ. Το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα βρίσκει τη «βασίλισσα» νικήτρια με 4-2 και ουσιαστικά δεν αφήνει πολλές επιλογές στους Μονεγάσκους παρά νίκη με δύο γκολ διαφορά.

Στο γήπεδό της, η Μονακό εκείνη την χρονιά δεν αστειευόταν ιδιαίτερα. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλώβητη είχε φύγει μόνο η Αϊτχόφεν με 1-1. Τα υπόλοιπα παιχνίδια βρήκαν την ομάδα του Ντεσάμπ θριαμβεύτρια. Αρχικά το 4-0 επί της ΑΕΚ, στη συνέχεια το ασύλληπτο 8-3 επί της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια και κατόπιν, το ισχνό 1-0 απέναντι στη Λοκομοτίβ Μόσχας για τους «16».

Το να αντιμετωπίζεις βέβαια τη Ρεάλ Μαδρίτης των Φίγκο, Ραούλ, Ζιντάν, Ρομπέρτο Κάρλος και φυσικά Ρονάλντο, δεν το λες και εύκολο ακόμα κι αν η έδρα σου είναι… απόρθητο κάστρο. Και ειδικά όταν έχεις στην πλάτη ένα 4-2 για να ανατρέψεις, το έργο σου γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Όταν μάλιστα η Ρεάλ «σπάει» την άμυνά σου και προηγείται με γκολ του Ραούλ από το 36′, η λογική λέει πως η συνετή λύση είναι να τα παρατήσεις.

Καμιά φορά βέβαια η λογική υποχωρεί μπροστά σε δυνάμεις ανώτερες, όπως η μοίρα. Και σίγουρα είναι η μοίρα που οδήγησε τότε τη Μονακό στην επική πρόκριση επί των «μερέγχες», στη συνέχεια επί της Τσέλσι, για να ηττηθεί κατά κράτος από την Πόρτο στον τελικό του «Γκεζελκίρχεν».

Πίσω στο «Σταντ Λουί» και με το σκορ στο 1-0 υπέρ των Μαδριλένων, αναλαμβάνει δράση ο αρχηγός των Μονεγάσκων, Λουντοβίκ Ζιουλί. Ήταν μία από τις ονειρικές εμφανίσεις του με τη φανέλα της Μονακό που αποτέλεσαν τα εχέγγυα για να μετακομίσει το ίδιο καλοκαίρι στη Βαρκελώνη. Με προσωπικό του τέρμα στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων του πρώτου μέρους, η Μονακό φέρνει το παιχνίδι στα ίσια και πάει στα αποδυτήρια για να ανασυγκροτηθεί.

Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε για τους γηπεδούχους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που «έκλεισε» το πρώτο. Με γκολ. Αυτή τη φορά ήταν τα πόδια ή μάλλον το κεφάλι για να είμαστε ακριβείς, του Μοριέντες που έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα του Κασίγιας κάνοντας το 2-1 και βάζοντας «φωτιά» στον αγώνα. Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι πως ο Ισπανός στράικερ ήταν δανεικός από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Η «Βασίλισσα» μοιάζει μουδιασμένη, παγωμένη στον αγωνιστικό χώρο. Η κακή παράδοση που την ήθελε να μένει εκτός από τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ για σειρά ετών, βάραινε απελπιστικά τα πόδια των παικτών της, των οποίων τα ονόματα θα μπορούσαν από μόνα τους να αποκλείσουν οποιονδήποτε αντίπαλο. Όχι όμως τη Μονακό, όχι εκείνο το βράδυ.

Ο Ζιουλί δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα και στο 66ο λεπτό του αγώνα, κινήθηκε σαν πρωτοκλασάτος φορ στην περιοχή του Κασίγιας, δέχθηκε τη σέντρα από τον Ιμπάρα και παίζοντας πλάτη με τον Ελγκέρα κατάφερε να σκοράρει με τακουνάκι περνώντας την μπάλα κάτω από τα πόδια του Ισπανού οπισθοφύλακα της Ρεάλ. Ένα αριστουργηματικό γκολ, για μία από τις πλέον επικές ανατροπές που έχουν τελεστεί σε τελική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ.

Τα λεπτά κυλούσαν βασανιστικά, η Μονακό είχε εξασφαλίσει το σκορ της πρόκρισης, η Ρεάλ κυνηγούσε το «χρυσό» γκολ που θα την έστελνε στους «4», το οποίο όμως δεν ήρθε ποτέ. Ο Κολίνα έβαλε τη σφυρίχτρα στο στόμα, σήμανε τη λήξη του παιχνιδιού, η οποία βρήκε τους Μονεγάσκους να πανηγυρίζουν έξαλλα και από την άλλη μεριά τους «μερέγχες» να αδυνατούν να καταλάβουν πως έμειναν εκτός συνέχειας.

Στο μυαλό όλων των φίλων του ποδοσφαίρου πάντως, εκείνη η βραδιά της 6ης Απριλίου θα μείνει χαραγμένη για την ασύλληπτη ανατροπή της Μονακό που συνοδεύτηκε και από το εισιτήριο της πρόκρισης, αλλά φυσικά και από το απίστευτο γκολ του Λουντοβίκ Ζιουλί, που εξέθεσε ανεπανόρθωτα τον Ελγκέρα.