Αααχ ρε Λίβε…

Όντας Liverpool, μού είναι αρκετά δύσκολο να αποφύγω τη συναισθηματικά φορτισμένη γραφή, ιδιαίτερα τώρα που η σεμνή τελετή ονόματι Premier League και τα όσα εντυπωσιακά μάς (ξανα)προσέφερε έλαβαν τέλος. Έχοντας, όμως, ως αρχή ότι ένα άρθρο γνώμης πρέπει να «παντρεύει» την υποκειμενικότητα με την σφαιρικότητα, θα προσπαθήσω, στο ακόλουθο κείμενο, να αναλύσω τη φετινή αγωνιστική σεζόν και με τις δύο οπτικές∙ μία σεζόν που σίγουρα αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση σε όλους τους Liverpoodlians.

ΤΟ ΝΑΙ ΜΕΝ

Πράγματι, είναι τρομερό και ανεξήγητο το πώς μπορεί να στα φέρει η ζωή γενικά και ο (πρωτ)αθλητισμός ειδικότερα∙ το πώς οι Reds πέρασαν από (1)40 «κύματα», έκαναν πραγματικά υπερπροσπάθεια στη μάχη του τίτλου, «λαχτάρησαν» τους οπαδούς τους όπως εκείνοι μόνο ξέρουν, δίχως και πάλι να «γευτούν» το «νέκταρ» της επιτυχίας, όπως συνέβη και το 2014. Όταν ακούς ότι η Liverpool δεν πήρε πρωτάθλημα, μολονότι συγκέντρωσε 97 βαθμούς, υπέστη μόνο μία ήττα, είχε την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος, δύο παίκτες της να βγαίνουν πρώτοι scorers και συνολικά τέσσερις παίκτες της να συμπεριλαμβάνονται στην κορυφαία ενδεκάδα της χρονιάς, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην «τραβάς τα μαλλιά σου» (αν την υποστηρίζεις) ή να μένεις άναυδος και γεμάτος απορία (αν δεν την υποστηρίζεις και δεν είσαι hater της)! Όταν κάθεσαι και αναλογίζεσαι τις δυσκολίες που ξεπέρασε και τις απανωτές «νεκραναστάσεις» της, η στενοχώρια σου δικαιολογημένα εντείνεται. Ο κατάλογος μακρύς: από το χαμένο penalty του Mahrez στο εντός έδρας match με τη City και το απίθανο goal του Sturridge κόντρα στην Chelsea στο 90’ μέχρι το «τρελό» goal του Origi στα χασομέρια του derby με την Everton και τις ψυχοβγαλτικές νίκες κόντρα σε Fulham (1-2), Tottenham (2-1), Southampton (1-3) και Newcastle (2-3). Τόσες και τόσες συγκινήσεις και ανατροπές, τόσα και τόσα «πηγαινέλα» από την «κόλαση» στον «παράδεισο» που, όμως, δεν αποδείχθηκαν αρκετά για ένα πρωτάθλημα. Και αυτό, διότι, όπως συμβαίνει πολύ συχνά στον αθλητισμό, το αποτέλεσμα κρίνεται στις (εξονυχιστικές) λεπτομέρειες.

ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΑ

Όσο και να μη μάς αρέσει, όμως, απέναντι στα παραπάνω χρειάζεται να αντιπαραθέσουμε και την άλλη (πιο ψυχρή και λιγότερο συναισθηματική) όψη του νομίσματος. Κατά την ταπεινή μου άποψη, λοιπόν, το πρωτάθλημα δεν «χάθηκε» ούτε στο Ιανουαριάτικο derby με τη Manchester City (χωρίς να σημαίνει ότι δεν έπαιξε το ρόλο του), ούτε στην ξέφρενη πορεία της (υπερ)ομάδας του Pep Guardiola, η οποία από το Φλεβάρη κι ύστερα δεν γκέλαρε πουθενά. Το πρωτάθλημα «χάθηκε» στις κακές εμφανίσεις και τις τρεις ισοπαλίες του δεύτερου γύρου απέναντι σε Leicester, West Ham και Everton, εξαιτίας των οποίων η Liverpool απώλεσε το πολύ σημαντικό +5 (και πιο πριν +7) που διατηρούσε μέχρι εκείνη την περίοδο. Οι ισοπαλίες αυτές, επομένως, κόστισαν πολύ στην ομάδα του Merseyside, η οποία, αν είχε αποφύγει τουλάχιστον μία εξ αυτών, ενδεχομένως να ήταν εκείνη που θα πανηγύριζε ως πρωταθλήτρια χθες κι όχι η City. Πέραν αυτών, θεωρώ ότι η έκβαση της φετινής Premier League καθορίστηκε και από δύο πρόσθετες παραμέτρους: 1) από την μεγαλύτερη εμπειρία της City στον τομέα διαχείρισης της πίεσης του πρωταθλητισμού (στοιχείο που η Liverpool δεν είχε) και 2) από το σαφώς πιο πλήρες roster των Citizens (πλεονέκτημα που επίσης δεν διέθεταν οι Reds και φάνηκε). Εν ολίγοις, ο συνδυασμός των τριών κακών αποτελεσμάτων, της δυσκολίας στον χειρισμό της πίεσης και της έλλειψης εναλλακτικών και αξιόπιστων επιλογών στον πάγκο ήταν οι βασικοί λόγοι που «έγειραν» την «πλάστιγγα» από τη μεριά των «Κόκκινων» σε εκείνη των «Πολιτών». Λεπτομέρειες, όπως προανέφερα, αλλά, καλώς ή κακώς, αυτές είναι που, εν τελευταία αναλύσει, κάνουν τη διαφορά.

ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ

Σε κάθε περίπτωση, τα λάθη που έγιναν και οι ελλείψεις που υπήρχαν δεν αναιρούν την εκπληκτική φετινή επίδοση των ποδοσφαιριστών του Jürgen Klopp. Ίσα ίσα, θα έλεγα ότι τα οφέλη και τα κέρδη που αποκόμισαν φέτος οι Reds ήταν πολλά και σημαντικά και εκτιμώ πως θα αποτελέσουν «εχέγγυο» για το μέλλον:

• Κατ΄αρχάς, οι «Κόκκινοι» πραγματοποίησαν μία άνευ προηγουμένου χρονιά από στατιστικής άποψης, η οποία θα αποτελέσει το καλύτερο έναυσμα ενόψει της νέας σεζόν. Όταν μία ομάδα έχει σημειώσει 30 νίκες, 7 ισοπαλίες και μόνο 1 ήττα σε ένα «μαραθώνιο» όπως είναι η Premier League, μόνο παράπονο δεν μπορείς να έχεις, ανεξάρτητα από το ότι δεν κατέκτησε τον πολυπόθητο τίτλο. Η εκπληκτική αυτή πορεία φέρει ξεκάθαρα την «υπογραφή» όλων όσοι δούλεψαν σκληρά για να την πετύχουν (διοίκησης, παικτών, προπονητικού επιτελείου) και, πάνω απ΄όλα, «μεγαλώνει» ακόμη περισσότερο τον ιστορικό αγγλικό σύλλογο, αναβαθμίζοντας το – εδώ και αρκετά χρόνια – «πληγωμένο» prestige του.
• Δεύτερον, η Liverpool βελτίωσε θεαματικά την (χρόνια) «αχίλλειο πτέρνα» της: την άμυνά της. Κακά τα ψέματα, αν υπήρχε ένα σοβαρό πρόβλημα στην προσπάθεια της ομάδας για διάκριση τα τελευταία χρόνια, αυτό ήταν, αδιαμφισβήτητα, η ασταθής και αναξιόπιστη αμυντική της λειτουργία. Η κατάσταση αυτή, όμως, άλλαξε άρδην φέτος και, έχοντας πρωτεργάτες τους Alisson, Robertson και, φυσικά, τον εκπληκτικό van Djik, η Liverpool έδειξε μία τρομερή – για τα δεδομένα της – αμυντική συνέπεια και ενέπνεε πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Το επιστέγασμα, φυσικά, όλων αυτών ήταν ότι οι “Κόκκινοι” είχαν την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος, δεχόμενοι τα λιγότερα τέρματα (μόλις 22)∙ ένα επίτευγμα διόλου αμελητέο, αν σκεφτούμε ότι όλες τις προηγούμενες σεζόν η Liverpool δεχόταν κατά μ.ο. 45 (!) goals.
• Επιπλέον, η ομάδα του Klopp, αν και στηρίχθηκε στον εξαιρετικό πρώτο της γύρο, δεν τα παράτησε ποτέ. Από τη μία πλευρά, είναι δεδομένο ότι η Liverpool βασίστηκε στα 19 αήττητα παιχνίδια που έφερε εις πέρας μέχρι τα Χριστούγεννα. Από την άλλη, όμως, ακόμη κι όταν το +7 μετατράπηκε, στη συνέχεια, σε +1 και -1, οι Reds δεν πτοήθηκαν, πάλεψαν και παρέμειναν συνδιεκδικητές του τίτλου μαζί με τη Manchester City μέχρι τέλους. Το γνωστό σε όλους “Never give up” ήταν αυτό που τους κράτησε «ζωντανούς» στη «μάχη» της πρωτιάς.
• Εκτός από αυτά, η Liverpool ήταν σταθερή στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν και, συγχρόνως, έδειξε χαρακτήρα πρωταθλήτριας σε πολλά παιχνίδια. Ακόμη και όταν έκανε μία μικρή «κοιλιά» τους δύο πρώτους μήνες του 2019, δεν έχασε τον προσανατολισμό της. Μάλιστα, κατάφερε και «ξόρκισε» την κακή φήμη της απέναντι στις μικρομεσαίες ομάδες, καθώς δεν υπέπεσε σε ήττες-«αυτοκτονίες», όπως μάς είχε συνηθίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αντιθέτως, σημείωσε πολλές από τις λεγόμενες “ugly wins” (βλ. αγώνες με Brighton εντός και εκτός και Huddersfield εκτός), ενώ, παράλληλα, αξίζει να σημειώσουμε και την φοβερή πορεία της στην Ευρώπη με αποκορύφωμα, βεβαίως, την επική ανατροπή απέναντι στην Barcelona το βράδυ της 7^ης Μαΐου.

ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ

Όλα τα προαναφερθέντα, λοιπόν, αποδεικνύουν περίτρανα το πόσο πολύ έχει «μεγαλώσει» η Liverpool υπό την καθοδήγηση του Klopp, ο οποίος έχει αδιαμφισβήτητα αφήσει το «στίγμα» του και την έχει μετατρέψει ξανά σε πρωταγωνίστρια αντάξια της ιστορίας της. Από΄κει και πέρα, η σεζόν δεν έχει τελειώσει ακόμη για την ομάδα του Merseyside, μια και απομένει ο μεγάλος τελικός της 1^ης Ιουνίου κόντρα στην αξιόλογη Tottenham του Mauricio Pochettino. Εξυπακούεται, νομίζω, ότι οι Reds έχουν μία «χρυσή ευκαιρία» να κατακτήσουν το 6^ο Champions League στην ιστορία τους (και πρώτο μετά από 14 χρόνια) και πρέπει να την «αρπάξουν», ώστε να «κλείσουν» ιδανικά μία – κατά γενική ομολογία – εξαιρετική και αλησμόνητη χρονιά∙ όσο κι αν αυτό που, τελικά, θα μάς μείνει από αυτήν είναι μία φράση-παράπονο για το πρωτάθλημα: «Αααχ ρε Λίβε…».

Πηγές εικόνων:

• Κεντρική: Radiohuancavilca.com.ec
• Υπόλοιπες: Κάντε click πάνω στην κάθε εικόνα