“Όταν το πάθημα δε γίνεται μάθημα”

Πραγματικά τα όσα συμβαίνουν στο εφετινό Τσάμπιονς Λίγκ είναι…τρομακτικά! Τόσες ανατροπές, τόση ένταση, πάθος, αγωνία, γκολ στο φινάλε των αγώνων. Νομίζω είναι η καλύτερη διοργάνωση της δεκαετίας. Μακράν. Στο κείμενο που ακολουθεί θα επικεντρωθούμε κυρίως στην ομάδα της Βαρκελώνης, χωρίς όμως να παραληφθεί η -σχεδόν- ανάλογη αναφορά και στις υπόλοιπες τρείς ομάδες.

Δεύτερη ευκαιρία, δεύτερη “αποτυχία”.

  Πραγματικά η διχογνωμία που υπάρχει στις τάξεις των φίλων της Μπαρτσελόνα (και όχι μόνο) σχετικά με τον αν ο Ερνέστο Βαλβέρδε κρίνεται επιτυχημένος ή αποτυχημένος, δεν έχει προηγούμενο! Η υποστηρικτική πλευρά ισχυρίζεται πως με 2/2 πρωταθλήματα και πιθανώς 2/2 νταμπλ, δηλαδή απόλυτη κυριαρχία στα εγχώρια, δε μπορεί κάποιος να λέγεται “αποτυχημένος”. Η άλλη πλευρά ισχυρίζεται πως, ότι και να κάνει στην Ισπανία, η μη κατάκτηση του Τσάμπιονς Λίγκ, και ακόμη χειρότερα οι 2 σερί εξευτελιστικοί αποκλεισμοί, είναι αρκετοί για να απομακρυνθεί με την υστεροφημία του “αποτυχημένου”. Συν τοις άλλοις, το γεγονός πως η κατάσταση επαναλαμβάνεται για συνεχόμενη χρονιά, δηλαδή, “το πάθημα δεν έγινε μάθημα”, δυναμιτίζει κ’άλλο την κατάσταση.

 Κι’όμως, όσοι υποστηρίζουν πως ο “Τσινγκούρι” είναι “αποτυχημένος”, έχουν δίκιο! Γιατί; Γιατί είναι προπονητής στη Μπαρτσελόνα. Στην ομάδα με τον καλύτερο παίκτη του κόσμου. Τον καλύτερο των καλύτερων. Μα κυρίως, γιατί όλα όσα άφησε πίσω -βασικά- ο Γκουαρδιόλα, αλλά και ο Λουίς Ενρίκε, ανέβασαν τον πήχη για τον Ερνέστο. Δύο “τρέμπλ”, τρία Τσάμπιονς Λίγκ, απόλυτη κυριαρχία.

 Ας το κοιτάξουμε με ένα παρόμοιο παράδειγμα. Αυτό του Πεπ και της Μπάγερν. Ο Καταλανός τεχνικός έφυγε από το Μόναχο, όχι ακριβώς ως αποτυχημένος, αλλά σίγουρα όχι με τον τίτλο του “επιτυχημένου”! Ο Γκουαρδιόλα τα “σάρωσε” όλα με τους Βαυαρούς. Όλα στη Γερμανία. Όχι στο Τσάμπιονς Λίγκ.

 Είναι τόσο μεγάλο το μέγεθος -και η ανυπομονησία- των δύο κλάμπ, που τα “ντάμπλ”, δεν αρκούν! Σε οποιαδήποτε προ Γκουαρδιόλα Μπαρτσελόνα, ο Βαλβέρδε θα ήταν “θεός”! Όμως, η καταλανική ομάδα έχει “μεγαλώσει” τόσο πολύ, επικίνδυνα πολύ τα τελευταία 15 χρόνια, που οι εγχώριοι τίτλοι θεωρούνται “αυτονόητοι”, ενδεχομένως και….ασήμαντοι!

 Winner mentallity.

 Τη στιγμή που γράφεται το παρών κείμενο (9/5/2019), τα σενάρια σχετικά με το μέλλον του Βαλβέρδε στον πάγκο της “Μπάρσα” δίνουν και παίρνουν. Και το πιθανότερο είναι πως ο Βάσκος τεχνικός θα αποτελέσει παρελθόν, μετά τον τελικό του Κόπα Ντελ Ρέι (25/5). Ίσως και νωρίτερα.

 Μια κίνηση σωστή κατ’εμέ. Και όχι επειδή ο Βαλβέρδε δεν είναι καλός προπονητής. Το αντίθετο. Όμως, δεν είναι για τον πάγκο της συγκεκριμένης ομάδας. Γιατί; Γιατί “χάνει” σε ένα τομέα. Ένα μόνο, αλλά απείρως σημαντικό, για αυτό το επίπεδο. Και αυτός δεν είναι άλλος από την ηγετική προσωπικότητα/φυσιογνωμία. Ουδέποτε έχει δείξει πως επιβάλλεται στους ποδοσφαιριστές του. Το ίδιο ισχύει και με τη διοίκηση, κυρίως σε θέμα μεταγραφών.

 Πέρα από τις καθαρά ποδοσφαιρικές αναλύσεις και τις τακτικές, ο Κλόπ “πάτησε” τον Βαλβέρδε όσο αφορά τη συγκεκριμένη παράμετρο. Με 3-0 και την πλάτη στον τοίχο, ο Γερμανός κόουτς κατάφερε να πείσει τους ποδοσφαιριστές του για την ανατροπή. Και η πίστη αυτή -φυσικά σε συνδυασμό με το καυτό “Άνφιλντ” και την..τραγική Μπαρτσελόνα- του έδωσε την πρόκριση.

 Ο πρώην προπονητής της Ντόρτμουντ, έχει κατορθώσει μέσω σκληρής δουλειάς και “ψυχολογικού ντοπαρίσματος”, να επαναφέρει τη Λίβερπουλ στην ελίτ. Και μάλιστα, δίχως να ξοδέψει υπέρογκα ποσά (πλην δύο εξαιρέσεων), δίχως να έχει στο πλάι του Άραβες. Και -με όλο το σεβασμό στο ρόστερ των “ρεντς”- δίχως να έχει τρομερά καλούς παίκτες. Και όχι απλά η Λίβερπουλ επέστρεψε στην ελίτ, αλλά κατά πολλούς θεωρείται η καλύτερη ομάδα -αυτή τη χρονική στιγμή- του κόσμου. Βρίσκεται για δεύτερη σερί χρονιά στον τελικό της κορυφαίας Ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, τρίτη συνεχόμενη σε ευρωπαϊκό τελικό. Κοντράρει μια…εξωγήινη ομάδα, όπως είναι η Σίτι, για τον τίτλο της Πρέμιερ. Παίζει πανέμορφο, σύγχρονο ποδόσφαιρο.

 Χωρίς Σαλάχ, χωρίς Φιρμίνο και Κεϊτά, ο Κλόπ πραγματικά δίδαξε στον Βαλβέρδε τι πάει να πει winner mentallity.

 Αλλαγές, άμεσες και…έμμεσες!

 Όπως προαναφέρθηκε, η απόλυση/παραίτηση/κοινή συναινέσει λύση συνεργασίας του Βαλβέρδε είναι σχεδόν….σίγουρη. Επομένως, πρωταρχικός στόχος του Μπαρτομέου και των συνεργατών του, είναι η εύρεση προπονητή. Ήδη τα πρώτα ονόματα έχουν διαρρεύσει, με εκείνο του Τεν Χάγκ, νυν τεχνικού του φανταστικού Άγιαξ να βρίσκεται ψηλά στη λίστα. Ο συγκεκριμένος κόουτς, φαίνεται πως πληρεί όλες τις προϋποθέσεις. Γνώστης του ποδοσφαίρου, του DNA της Μπάρτσα, τόσο εξαιτίας της συνεργασίας του με τον Γκουαρδιόλα (ήταν βοηθός του στη Μπάγερν), όσο και λόγω της παρουσίας του στο τιμόνι του Αίαντα. Αναφορικά με το winner mentallity, δε νομίζω πως στερείται αυτού, μιας και κατόρθωσε με τη φετινή του πορεία, να μας αποδείξει πως το διαθέτει, σε μέγιστο βαθμό!

 Σχετικά με τις μεταγραφικές κινήσεις, πέραν της μεταγραφής του Ντε Γιόνγκ αλλά και εκείνης του Ντε Λίχτ (δεν έχει “κλείσει” αλλά κατά πολλούς θεωρείται “σίγουρη”) , οι “μπλαουγκράνα” φαίνεται πως θα περάσουν ένα…γεμάτο καλοκαίρι. Με ηχηρές αποχωρήσεις (Κοουτίνιο, ίσως Ράκιτιτς) αλλά ενδεχομένως και ηχηρές προσθήκες. Είναι πάντως πολύ νωρίς για να αρχίσουν τα σενάρια…

Το κεφάλαιο “Μέσι”.

 Ότι και αν γράψει, ότι και αν πει ο οποιοσδήποτε για τον Αργεντινό, είναι πολύ λίγο. Πολύ μικρό. Ο Λιονέλ Μέσι, στα 31 του χρόνια, πραγματοποιεί μια τρομακτική, φανταστική σεζόν. Δεν είναι ασέβεια προς τους συμπαίκτες του αν πούμε πως “τα κάνει όλα”! Κι όμως, για ακόμη μια σεζόν, μένει μακριά από το μεγάλο του πόθο. Από την δεύτερη -μετά το Μουντιάλ- σημαντικότερη ομαδική διάκριση.

 Στην αρχή τη σεζόν, στην παρουσίαση της ομάδας πριν το καθιερωμένο φιλικό για το τουρνουά “Γκαμπέρ”, ο αρχηγός της Μπαρτσελόνα υποσχέθηκε στους φιλάθλους της ομάδας πως θα κάνει τα πάντα για να “φέρει” την “κούπα με τα μεγάλα αυτιά” πίσω στο “Καμπ Νόου”. Πολλοί, λένε πως απέτυχε. Εγώ θα πω πως τήρησε την υπόσχεσή του. Έκανε κυριολεκτικά τα πάντα. Δεν θέλω να επεκταθώ σε αριθμούς. Από μόνο του το γεγονός πως τα γκολ του είναι περισσότερα από τις συμμετοχές του (τόσο στο Τσάμπιονς Λίγκ, όσο και γενικά μέσα στη σεζόν) τα λέει όλα!

Και ναι, δεν είναι μυστικό. Στο “Άνφιλντ” ο Μέσι σχεδόν δεν υπήρχε. Αλλά είναι τουλάχιστον αστείο, τουλάχιστον ιεροσυλία, να του καταλογίζεται έστω και ένα μικρό μερίδιο για τον αποκλεισμό. Ορισμένοι ίσως να μην αναλογίζονται, πως χωρίς τη συμβολή του, πιθανώς οι Καταλανοί δεν θα βρίσκονταν στα ημιτελικά.

Όμως, υπάρχει και κάτι  χειρότερο πέραν του  ότι μια τρομερή σεζόν του, “χαλάει” στο φινάλε. Στα καλύτερά του χρόνια, μένει χωρίς Τσάμπιονς Λίγκ. Ναι σύμφωνοι μετρά ήδη 4 κατακτήσεις, οι οποίες είναι πολλές. Ναι, για άλλους. Όχι για τον Μέσι, όχι για το μέγεθος του. Και δυστυχώς για αυτόν και την υστεροφημία του, αν στα επόμενα 4-5 χρόνια που του μένουν…(θλίψη) δεν υπάρξει κατάκτηση, θα υπάρχουν μερικοί που θα αμφισβητούν πως είναι ο GOAT. Κάτι το οποίο φυσικά δεν υφίσταται.

“Μα δεν παίρνει τίτλους”.

 Η πιο…κλασική ατάκα που θα ακούσεις για τον Γίουργκεν Κλόπ. Στην πλειοψηφία από φίλους άλλων ομάδων, αλλά δυστυχώς και από ορισμένους “Liverpool-fans”. Και δυστυχώς για εκείνον, μέχρι να έρθειι κάποια κατάκτηση, όσοι ασπάζονται τέτοιους ισχυρισμούς, θα θεωρούν πως έχουν το δίκιο με το μέρος τους.

Η δουλεία που έκανε και κάνει στους “ρεντς” ο Γερμανός είναι εκπληκτική. Σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα (πλην ορισμένων εξαιρέσεων) θα υπήρχε απόλυτη ικανοποίηση. Μα η Λίβερπουλ είναι ένα κλάμπ με ιστορία, φανέλα και διακρίσεις. Και αυτές επιζητεί.

Δε θα ήταν άστοχο να ισχυριστούμε, πως ο Κλόπ είναι και ολίγον τι “άτυχος”. Με μόνη εξαίρεση τον τελικό του Γιουρόπα Λίγκ με τη Σεβίλλη το 2017, όπου η ευθύνες είναι δικές του. Κατά τ’άλλα, έχασε έναν τελικό Κυπέλλου Αγγλίας στα πέναλτι, πέρσι στον τελικό με τη Ρεάλ έχασε τον καλύτερό του παίκτη νωρίς, και στη συνέχεια είδε τον τερματοφύλακά του να….γράφει ιστορία. Και φέτος, πιθανότατα θα χάσει την Πρέμιερ Λίγκ στον πόντο, έχοντας μαζέψει (λογικά) 97 βαθμούς! Αδιανόητο!

Ο ισχυρισμός του ότι “ήταν στο +7 πριν το ντέρμπι με τη Σίτι το Γενάρη” έχει μια λογική. Επιπλέον, η τύχη του χάρισε ορισμένες νίκες ή πόντους. Δεν είναι όμως “χαζό” να τον κατακρίνει κάποιος, τη στιγμή που υπάρχει αυτή η Μάντσεστερ Σίτι; Με αυτόν τον τιτάνα προπονητή, αυτό το τρομερό ρόστερ, και φυσικά τους Άραβες που δίνουν τα εκατομμύρια..αβέρτα; Σίγουρα -θα- ευθύνεται και ο Κλόπ αν χαθεί το πρωτάθλημα. Το ερώτημα όμως, αναφορικά με τα του Νησιού είναι άλλο. Και δε χρειάζεται να αναλυθεί περαιτέρω. Τουλάχιστον όχι πριν την Κυριακή (τελευταία αγωνιστική).

Ο Κλόπ είναι ο προπονητής που με τη Λίβερπουλ δεν έχει αποκλειστεί σε νοκ-άουτ φάση στην Ευρώπη. Είναι ο κόουτς που έχει σε τρία χρόνια τρείς ευρωπαϊκούς τελικούς. Ναι, δύο χαμένους, αλλά και έναν προσεχή. Είναι ο τεχνικός που έχει κάνει παίκτες όπως ο Ρόμπερτσον, ο Αλεξάντερ- Άρνολντ και ο Βαϊνάλντουμ, να παίζουν λες και είναι ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Ντάνι Άλβες και ο Τζέραρντ. Είναι αναμφίβολα και χωρίς τίτλους, ένας top class του είδους.

 Κρίμα που…θα διαλυθεί,

 αυτό το παρεάκι ονόματι “Άγιαξ”. Γιατί πραγματικά μοιάζει με παρέα, οικογένεια. Να φανταστείτε, ο Ντε Γίονγκ με τον Ντε Λίχτ, πηγαίνουν μαζί σουπερμάρκετ! Τι να πει και τι να γράψει κανείς για τη φετινή πορεία αυτών των παιδιών. Μια πορεία που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2018, από τα προκριματικά. Μια πορεία που εμπεριείχε επικές προκρίσεις απέναντι στα μεγαθήρια Ρεάλ Μαδρίτης και Γιουβέντους, και μάλιστα, μέσα στο σπίτι της κάθε μιας! Τρομερό ποδόσφαιρο, η επιτομή του “total football”.

Για μένα, κρίμα δεν είναι που έμεινε εκτός τελικού με τον τρόπο που συνέβη. Είναι πολύ περισσότερο κρίμα που το προσεχές καλοκαίρι θα “διαλυθεί”. Μια τρομερή γενιά, “φουρνιά” ποδοσφαιριστών, με έναν εξαιρετικό τεχνικό στην άκρη του πάγκου, που κυριολεκτικά μάγεψε ολάκερη την Ευρώπη με τα όσα παρουσίασε στο χορτάρι. Παίκτες νεαροί ηλικιακά, αλλά τελικά, μεγάλοι ποδοσφαιρικά!

Είναι όμως από τις περιπτώσεις που η απώλεια ενός τίτλου, η μη συμμετοχή σε τελικό, δε μπορεί να σε πικράνει, ακριβώς γιατί παρακολούθησες τόσα “έπη” από τους Ολλανδούς. Το μόνο στενάχωρο, είναι η εικόνα (ακολουθεί παρακάτω) που τους δείχνει πεσμένους στο χορτάρι της “Γίοχαν Κρόιφ Αρένα”, ανήμπορους να διανοηθούν πως χάθηκε η πρόκριση. Μια εικόνα που μας υπενθυμίζει πως πρόκειται για παιδιά. Μια εικόνα που μας αποδεικνύει πως δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι, αλλά πολλά παραπάνω..

Επιβράβευση της υπομονής.

 Τότεναμ και Μαουρίτσιο Ποτσετίνο. Δύο ονόματα συνδεδεμένα με τη λέξη “υπομονή”. Ένας σύλλογος δίχως μεταγραφές τα τελευταία δύο χρόνια, βρίσκεται στον τελικό της Μαδρίτης. Απίστευτο; Όχι. Ο “Πότσε” έχει παρουσιάσει εξαιρετική δουλειά με τους ποδοσφαιριστές του. Τόσο εντός συνόρων, όσο και εκτός. Χάρη σε ένα συνδυασμό τύχης και ποδοσφαιρικής αξίας, οι “σπερς” έφτασαν ως το τέλος. Η αρχή έγινε την τελευταία αγωνιστική των ομίλων, όταν η Ίντερ δεν κατόρθωσε να νικήσει την PSV Αϊντχόφεν, και να πάρει εκείνη το εισιτήριο για τους “16”.

 Από εκεί και έπειτα, απόλυτη κυριαρχία στο ζευγάρωμα με τη Μπορούσια Ντόρτμουντ, πριν το…πρώτο “έπος” κόντρα στη Σίτι. Με τον κατά τεκμήριο κορυφαίο του παίκτη “στα πιτς”, ο Αργεντινός πρώην αμυντικός, “διάβασε” τέλεια την ομάδα του Μάντσεστερ, τη νίκησε σε ένα κακό ποιοτικά παιχνίδι στην έδρα του, και στη συνέχεια την απέκλεισε μέσα στο σπίτι της. Με γκολ-χέρι και ακυρωμένο γκολ του Στέρλινγκ στις καθυστερήσεις, στα λεγόμενα “παιχνίδια της μοίρας” (κυρίως για τον Πεπ).

Εν συνεχεία, μόλις λίγα εικοσιτετράωρα πριν, το δεύτερο έπος. Τρομερό δεύτερο ημίχρονο στο Άμστερνταμ, εντυπωσιακή εμφάνιση του Λούκας Μόουρα, και πρόκριση ξανά στις καθυστερήσεις με το 3ο γκολ του Βραζιλιάνου στο ματς.

Λένε πως ο επιμένων νικά. Στην περίπτωση του Ποτσετίνο, ισχύει και με το παραπάνω. Ο ίδιος, τα δύο αυτά χρόνια δίχως μεταγραφές. συνεχώς δήλωνε πίστη στο υπάρχον ρόστερ, και καλούσε τον κόσμο να υπομείνει. Και η υπομονή ανταμείφθηκε. Ότι και αν συμβεί στον τελικό της 1ης Ιουνίου, η Τότεναμ μόνο νικήτρια μπορεί να αισθάνεται…