Ότο Ρεχάγκελ, όπως λέμε… Ακρόπολη!
Όσα χρόνια και αν περάσουν κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει τον Ότο Ρεχάγκελ και όλα όσα πρόσφερε στην Ελλάδα και την Εθνική ομάδα.
«Όταν θα φύγουμε από τη ζωή λίγοι θα θυμούνται εμάς ή όλα αυτά που κάναμε όσο ζούσαμε. Λίγα πράγματα στη ζωή μένουν για πάντα. Λίγα πράγματα είναι αιώνια σαν την Ακρόπολη». Αυτά ήταν τα λόγια του Ότο Ρεχάγκελ που θυμάμαι πολύ καλά σε μία από τις τόσες συνεντεύξεις που έχει δώσει από το 2004, μέχρι και σήμερα.
Αλλά δεν γίνεται κανείς να μην θυμάται εκείνον ακόμα και 20 χρόνια μετά. Ακόμα και εν έτει 2024 όλοι οι Έλληνες -και όχι μόνο- έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους όλα όσα έγιναν τέτοιες ημέρες στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Με τον Ζαγοράκη, τον Χαριστέα και άλλα τα παιδιά. Για το… πειρατικό.
Κανείς δεν γίνεται και δεν μπορεί να ξεχάσει τον Ότο Ρεχάγκελ. Τον άνθρωπο που πίστεψε όσο κανείς στο ελληνικό ταλέντο και την ψυχή. Τον άνθρωπο που θα με την πειθαρχία του και την τακτική του έδειξε ότι ακόμα και το ακατόρθωτο μπορεί να συμβεί. Ένας άνθρωπος που θα μείνει στην ιστορία του Έθνους μας. Όπως λέμε και για τη… Ακρόπολη!
Το ποδοσφαιρικό στιλ του Ότο Ρεχάγκελ
Η αλήθεια είναι ότι δεν προλάβαμε να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια τον Ότο Ρεχάγκελ να αγωνίζεται. Αλλά ακόμα και αν ζούσαμε την εποχή που εκείνος έδινε τις δικές του μάχες στην άμυνα, μάλλον, θα ήταν και πάλι δύσκολο να τον προσέξει κάποιος. Μιας και ξεκίνησε την καριέρα του το 1957 στην Αλτέσεν και κρέμασε τα παπούτσια του το 1972 στην Καϊζερσλάουτερν. Μία εποχή που για να δεις ματς από τη Γερμανία έπρεπε να ζεις στη… Γερμανία.
Παρόλα αυτά μία σύντομη έρευνα στον μαγικό κόσμο του Διαδικτύου πάντα είναι διδακτική και χρήσιμη. Από αυτή μάθαμε -και σας λέμε με το χέρι στην καρδιά- ότι ο Ότο Ρεχάγκελ δεν ξεχώριζε μόνο για το πυκνό και μπουκλωτό μαλλί του. Αλλά και για το στιλ του. Αυτό ήταν πολύ δυνατό και το… ξύλο που έριχνε στους αντίπαλους επιθετικούς έχει περάσει στην ιστορία. Ο Γερμανός τεχνικός στα νιάτα του ήταν σίγουρα απόφοιτος της σχολής: «Ή η μπάλα ή ο παίκτης θα περάσουν. Ποτέ και τα δύο».
Βέβαια, στο μέλλον έδειξε ότι η άμυνα ήταν το βασικό του όπλο για να φτιάξει το όνομά του και σαν προπονητής και να οδηγήσει την Εθνική μας ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης.
Ο Ότο και το… μότο!
1972. Αν βρεθείτε ποτέ σε κάποιο τηλεπαιχνίδι που θέλει να σας κάνει εκατομμυριούχους και η ερώτηση είναι «Πότε ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα ο Ότο Ρεχάγκελ» η απάντηση είναι 1972.
Ο Γερμανός τεχνικός ήταν για λίγους μόλις μήνες στη Ρακεσάουεν. Μετά στη Σάρμπουκεν και λίγο αργότερα στην Όφενμπαχ. Αρχικά σαν βοηθός προπονητή και λίγο αργότερα σαν πρώτος προπονητής του συλλόγου. Η αλήθεια είναι ότι ως τότε, αλλά και αρκετά πιο μετά, ο Ρεχάγκελ ήταν με μία βαλίτσα στο χέρι. Δεν μπορούσε να βρει μία ομάδα που θα τον εμπιστευόταν στο 100% και ας ήταν δύσκολα τα αποτελέσματα. Άλλωστε η Ρώμη (και η Ακρόπολη) δεν χτίστηκαν σε μία ημέρα. Το πέρασμά του από τη Βέρντερ Βρέμης το 1976 σύντομο. Αλλά σημαντικό αφού γνώρισε ανθρώπους και είδε καταστάσεις που αργότερα στο μέλλον θα του ήταν κάτι παραπάνω από χρήσιμα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν απλά ένα teaser για το τι θα επακολουθούσε.
Η διετία 1976-1978 θα βρει τον Ρεχάγκελ στον πάγκο της Μπορούσια Ντόρτμουντ. Εκεί δεν θα ζήσει μεγάλες στιγμές. Μα μέχρι και σήμερα την πιο σκληρή και βαριά ήττα της καριέρας του. Μιας και οι Βεστφαλοί έχασαν με σκορ 12-0 από τη Γκλάντμπαχ με τον γερμανικό Τύπο να του χαρίζει το παρατσούκλι, που έγινε μότο εκείνη την εποχή, «Ότο Τορχάγκελ» που με μία απλή μετάφραση σημαίνει «Ο Ότι τα έχει χαμένα από τα γκολ» μιας και η λέξη Tor στα γερμανικά σημαίνει γκολ.
Αρμίνια Μπίλεφελντ και Φορτούνα Ντίσελντόρφ οι δύο επόμενοι σταθμοί του. Όπου με την Φορτούνα κατέκτησε τον πρώτο του σημαντικό τίτλο: το Κύπελλο Γερμανίας. Ωστόσο, η ζωή -γενικά- αλλά και η ζωή ενός προπονητή φέρνει κύκλους. Έτσι, ο Ότο Ρεχάγκλε το 1981 επιστρέφει στη Βρέμη. Και πάλι για χάρη της Βέρντερ. Αυτή τη φορά ήταν πιο σίγουρος και πιο αποφασισμένος από κάθε άλλη φορά για να πετύχει και τα κατάφερε, μιας και έμεινε στον πάγκο της ως το 1995. Έτσι, έγινε ένας από τους πιο μακροβιότερους προπονητές τόσο στην ιστορία του συλλόγου, όσο και του γερμανικού πρωταθλήματος στον πάγκο μιας ομάδας.
O Ότο και το θαύμα της (Βέρντερ) Βρέμης!
Το να οδηγήσει κάποιος μία ομάδα σε κούπες, σε τίτλους και γενικότερα σε διακρίσεις είναι αν μη τι άλλο δύσκολο. Πόσο μάλλον δε όταν αναλαμβάνει έναν σύλλογο που είναι μικρός στο μάτι, αλλά μεγάλος σε… δυνατότητες. Ο Ότο Ρεχάγκελ δεν φοβήθηκε ούτε στιγμή στην καριέρα του να αναλαμβάνει αποστολές «Mission Immposible» σαν άλλος Τομ Κρουζ.
Το ότι έμεινε στον πάγκο της Βέρντερ Βρέμης από το 1981 ως το 1995 δεν είναι θαύμα. Αλλά κάτι που φέρνει τη δική του υπογραφή. Μιας και όταν εκείνος ανέλαβε τις τύχες του συλλόγου ήταν μία ομάδα που δεν περίμενε και δεν έβλεπε κανείς πολλά από εκείνη. Παρόλα αυτά τα χρόνια του Ότο που έχουν περάσει στην ιστορία της Βέρντερ ως τα «χρυσά χρόνια» κατάφερε να προσφέρει νίκες και κούπες.
Η ομάδα της Βρέμης σε hype είχε ξεπεράσει εύκολα και άνετα το Αμβούργο που έψαχνε τα πατήματά του και με τη Βέρντερ να κοντράρεται σχεδόν κάθε χρόνο με τις «μεγάλες δυνάμεις» για ένα πρωτάθλημα. Μάλιστα, δύο φορές το κατέκτησε μαζί της. Το πρώτο ήταν το 1988 και το δεύτερο το 1993. Μάλιστα, το 1988 κατάφερε να το κατακτήσει, έχοντας δεχτεί μόλις 22 τέρματα. Ένα νούμερο ρεκόρ που έμελλε να σπάσει από την Μπάγερν Μονάχου το 2008 με ένα λιγότερο (21).
Δεν ήταν, όμως, μόνο τα δύο πρωταθλήματα. Ήταν ακόμα δύο Κύπελλα (1991, 1994), ακόμη τρία Super Cup Γερμανίας (1988, 1993, 1994) και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων (1992). Ωστόσο, η μεγαλύτερη παρακαταθήκη τόσο για τον ίδιο, όσο και για τον σύλλογο ήταν οι παίκτες που πέρασαν από εκεί και ήταν δικοί του. Παίκτες όπως ο Ρούντι Φέλερ, Αντρέας Χέρζογκ και Ρουν Μπράτσθ.
H προδοσία
Το να αφήσεις τη Βέρντερ Βρέμης για την Μπάγερν Μονάχου ήταν και παραμένει κάτι σημαντικό. Ειδικά για όποιον θέλει να φτιάξει μία καριέρα. Δεν είναι λίγοι οι παίκτες που το έχουν κάνει ανά χρονικά διαστήματα. Ωστόσο, όλοι τους είχαν την ταμπέλα του «προδότη» και ας έχει ατονίσει αρκετά η κόντρα των δύο συλλόγων.
Το 1995 τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Με τον Ότο Ρεχάγκελ να αποδέχεται την πρόταση των Βαυαρών. Μιας και εκείνοι την περασμένη σεζόν είχαν τερματίσει στην έκτη θέση της Bundesliga και ήθελαν έναν άνθρωπο που γνωρίζει πολύ καλά τη γερμανική πραγματικότητα, ενώ παράλληλα έχει και το mentality του νικητή. Και αυτός ήταν ο Ρεχάγκελ.
Στη ζωή πολλά πράγματα έχουν αλλάζει από το 1995 ως και το 2024 που γράφεται τούτο το κείμενο. Ένα, όμως, παραμένει ίδιο. Το πόσο δύσκολα, απαιτητικά, περίεργα και σίγουρα… τοξικά ήταν και είναι τα αποδυτήρια της Μπάγερν Μονάχου. Οι σκληρές προπονήσεις του Ρεχάγκελ, η αμυντική του τακτική, οι ελάχιστες ελευθερίες στο παιχνίδι των επιθετικών δεν άργησαν να τον φέρουν σε κόντρα με τα μεγάλα αστέρια του συλλόγου. Κυρίως τον Γιούργκεν Κλίνσμαν, ο οποίος δεν έχανε ευκαιρία το να τα «χώνει» στον Ότο σε κάθε δημόσια εμφάνισή του. Λογικό και επόμενο τα αποτελέσματα στο πρωτάθλημα να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο από ένα σημείο και έπειτα.
Παρά το γεγονός ότι η Μπάγερν Μονάχου είχε φτάσει λίγο πριν τους διπλούς τελικούς του Κυπέλλου UEFA. H απόφαση της διοίκησης του συλλόγου ήταν να… τελειώσει με τον Ότο μία ώρα πιο νωρίς και να παλέψει για την κατάκτηση του εν λόγω τίτλου με τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, όπου εν τέλει το κατέκτησε, ενώ στο πρωτάθλημα με τον «Κάιζερ» τερμάτισε στη δεύτερη θέση, πίσω από την Μπορούσια Ντόρτμουντ.
Ακόμη ένα… θαύμα από τον Ρεχάγκελ!
Το γράψαμε πιο πάνω. Το λέμε και τώρα. ΣΤΟΝ ΟΤΟ ΡΕΧΑΓΚΕΛ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ. ΓΚΕΓΚΕ; Δεν είναι τυχαίο ότι… πάτωσε την Μπάγερν Μονάχου. Λίγο καιρό μετά το φιάσκο με τους Βαυαρούς στα χέρια του Γερμανού τεχνικού ήρθε μία πρόταση που δεν μπορούσε να πει όχι με τίποτα. Τόσο ωραία, αλλά και συνάμα δύσκολη φαινόταν. Να αναλάβει να αναγεννήσει την Καιζερσλάουτερν από τις στάχτες της.
Όχι δηλαδή να την πάρει από την πρώτη εθνική της Γερμανίας και να την πάει όσο πιο ψηλά γινόταν. Αλλά να πρέπει να κερδίσει μαζί της την άνοδο. Κάτι σαν να λέμε real life Football Manager. Κάτι σαν να λέμε ακόμη ένα… ποτήρι νερό για τον Ότο Ρεχάγκελ που κατάφερε να κάνει «τσεκ» στο πρώτο τετραγωνάκι με σχετική άνεση. Μιας και η Καιζερσλάουτερν επέστρεψε στα γήπεδα της Bundesliga το καλοκαίρι του 1997, έχοντας και δέκα παραπάνω βαθμούς από τους δεύτερους.
Το καλό γίνεται… καλύτερο την επόμενη σεζόν. Τότε η Καιζερσλάουτερν σοκάρει όλο τον κόσμο στη Γερμανία και γενικά στην Ευρώπη, αφού κατέκτησε το πρωτάθλημα, αφήνοντας πίσω της μεγάλες και κραταιές δυνάμεις, όπως η Μπάγερν Μονάχου, η Βέρντερ Βρέμης και η Μπορούσια Ντόρτμουντ. Έτσι ήταν και παραμένει η μοναδική ομάδα στα χρονικά του γερμανικού ποδοσφαίρου, όπου έχει καταφέρει κάτι ανάλογο μετά από προβιβασμό. Ακόμη ένα θαύμα του Ότο Ρεχάγκελ!
Ότο Ρεχάγκελ
Ο… πειρατής Ρεχάγκελ!
Η Εθνική ομάδα αρχές του Millenium ήταν το απόλυτο ανέκδοτο. Δεν ήταν μόνο η εικόνα της, αλλά και τα αποτελέσματά της. Η ΕΠΟ σε μία από τις λίγες και καλές κινήσεις της έφερε έναν ξένο προπονητή που είχε έργο πίσω του. Τον Ότο Ρεχάγκελ. Τα πρώτα παιχνίδια του «Όθωνα» στον πάγκο δεν ήταν καλά. Πρώτη μπουκιά και… κόκκαλο. Κοινώς εκτός έδρας ήττα από τη Φινλανδία με σκορ 5-1 για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 και η μουρμούρα δεν άργησε να ξεκινήσει.
Ωστόσο, οι άνθρωποι της ΕΠΟ είχαν σκοπό να τον στηρίξουν και το έκαναν. Αυτό δεν έφερε άμεσα αποτελέσματα. Μιας και η Εθνική, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, έχασε την πρόκριση στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νοτίου Κορέας χάρη στο απευθείας φάουλ του Ντέιβιντ Μπέκαμ. Το πειρατικό είχε βρει σε… ξέρα. Αλλά δεν άλλαξε πορεία. Τα πήγε ακόμα καλύτερα στο μέλλον.
Η εκτός έδρας νίκη απέναντι στην Ισπανία με το υπέροχο γκολ του Στέλιου Γιαννακόπουλου το 2003 στη Μαγιόρκα ήταν το μεγαλύτερο παράσημο, μέχρι το επόμενο. Λίγο αργότερα ήρθε η νίκη στη Λεωφόρο επί της Βορείου Ιρλανδίας με σκορ 1-0 χάρη στο πέναλτι του Τσιάρτα που έστειλε την εθνική στο Euro του 2004. Ο πειρατής… Ρεχάγκελ είχε κάνει πάλι το θαύμα του. Όλα όσα ακολούθησαν στην Πορτογαλία από την αρχή ως το τέλος δεν χωράνε σε ένα κείμενο ή σε μία μικρή παράγραφο. Ο Ρεχάγκελ αποχώρησε από τον πάγκο της Εθνικής το καλοκαίρι του 2010.
To τέλος του Ότο
Μετά την Εθνική μας ομάδα ο Ότο Ρεχάγκελ ήταν χαλαρός και αραχτός για περίπου δύο χρόνια. Μέχρι που έπεσε… σύρμα από τη Χέρτα. Η ομάδα του Βερολίνου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και ήθελε έναν άνθρωπο να τη σώσει. Κάποιον που κάνει τα θαύματα τόσο συχνά. Ο Ρεχάγκελ έκατσε στον πάγκο της από τον Φεβρουάριο του 2012 ως και το τέλος της σεζόν.
Ωστόσο, όσο και αν προσπάθησε τελικά δεν τα κατάφερε. Αυτό ήταν και το τέλος της προπονητικής καριέρας του Ότο Ρεχάγκελ.
