Euro 2004: Πώς έζησα το ταξίδι της Εθνικής Ελλάδας
Πως έζησα το Euro 2004; Το Debut.gr σας παρουσιάζει τα όσα έγιναν τις ιστορικές εκείνες ημέρες μέσα από τα μάτια του Σωτήρη Κεφάλα.
Euro 2004. Απίστευτο και όμως αληθινό. Η Εθνική Ελλάδας είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης. Είναι στον 7ο ουρανό. Είναι στην κορυφή της Ευρώπης προς έκπληξη ολόκληρης της ηπείρου.
Η άγνοια από την αρχή ως το τέλος
Κανονικά ένα τέτοιο γεγονός, μία τέτοια εξέλιξη στο Euro 2004 αυτό θα έπρεπε να μου μείνει χαραγμένη στο μυαλό, ανεξίτηλο στη μνήμη.
Το ημερολογία γράφει 2024. Γυρίζοντας 20 χρόνια πίσω διανύω αισίως τα έξι μου έτη.
Ομολογώ πως πριν ξεκινήσει η διοργάνωση στην Πορτογαλία, δεν γνώριζα ότι η Εθνική παίζει στο Euro 2004 ούτε καν ότι υπάρχει αυτή η διοργάνωση.
Βλέπετε το μπασκετικό μου μικρόβιο είχε μπει από τότε για τα καλά μέσα μου.
Αν σου αρέσει το περιεχόμενο της σελίδας μας μπορείς να μας ακολουθήσεις και στα social media. Επειδή ξέρουμε ότι ίσως δεν ψάξεις, σου τα έχουμε έτοιμα. Στο link εδώ κάνεις like στο Facebook. Βέβαια, επειδή ίσως είσαι πιο πολύ της εικόνας, κάνε follow στο Instagram. Λοιπόν, τι περιμένεις για να το κάνεις; Δύο κλικ παραπάνω είναι.
Είχα όμως τον πατέρα μου ο οποίος και αυτός έχοντας το μπασκετικό μικρόβιο πάντα ήταν και είναι φαν της Εθνικής οπιουδήποτε αθλήματος.
«Παίζει η Εθνική σήμερα. Δεν θα πάμε βόλτα», μου είπε σίγουρος και αποφασιστικός λίγες ώρες πριν το παιχνίδι με την Πορτογαλία στο Ντραγκάο.
Έκατσα και εγώ δίπλα να το δω. Η Ελλάδα κέρδισε μέσα στην Πορτογαλία στη πρεμιέρα του Euro 2004. Ακόμα και αν οι σχολιαστές φώναζαν από ενθουσιασμό, εγώ το θεωρούσα κάτι το φυσιολογικό. Δεν ενθουσιάστηκα, δεν χάρηκα τόσο όσο θα «έπρεπε». Τελείωσε ο αγώνας και απλώς συνέχιζα να παίζω στο σπίτι μου.
Από περιέργεια έκατσα και είδα και τον επόμενο αγώνα της Επίσημης Αγαπημένης. Στο σπίτι. Στον ίδιο καναπέ. Τελικό σκορ 1-1 και στο μυαλό μου αναρωτήθηκα: «1-1 με την Ισπανία; Ώρε μπράβο μας». Απλά τρεις λέξεις. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Αν σου αρέσει το περιεχόμενο της σελίδας μας μπορείς να μας ακολουθήσεις και στα social media. Επειδή ξέρουμε ότι ίσως δεν ψάξεις, σου τα έχουμε έτοιμα. Στο link εδώ κάνεις like στο Facebook. Βέβαια, επειδή ίσως είσαι πιο πολύ της εικόνας, κάνε follow στο Instagram. Λοιπόν, τι περιμένεις για να το κάνεις; Δύο κλικ παραπάνω είναι.
Ο αγώνας με την Ρωσία ήταν σαν μην έγινε ποτέ για εμένα. Αφού στο μυαλό μου ήταν ένας αδιάφορος αγώνας.
Και έρχεται ο προημιτελικός με την Γαλλία. Ζιντάν, Μακελελέ, Τρεζεγκέ, Ανρί. Όχι ότι τους παρακολουθούσα στενά. Ότι άκουγα τριγύρω και ότι μου είχε πει ο πατέρας μου.
Ο αγώνας δεν είχε κάποιο ενδιαφέρον μέχρι την στιγμή που ο Χαριστέας σηκώνεται για την κεφάλια, μέχρι που ο Ζαγοράκης κάνει αυτή την απίστευτη τρίπλα στον Λιζαραζού. Η πρώτη φορά που φώναξα «ΓΚΟΛ», η πρώτη φορά που βούρκωσα για ένα γκολ. Η πρώτη φορά που αναφώνησα: «Αχ μακάρι να ήμουν και εγώ εκεί».
Μα το όνειρο συνεχίστηκε. Αντίπαλος μας αυτή τη φορά η δυνατή Τσεχία. Άρχιζα να διαβάζω την εφημερίδα που αγόραζε κάθε μέρα ο πατέρας μου. Τα κείμενα έγραφαν πως είναι δύσκολο να περάσουμε στον τελικό. Είναι δύσκολο να υπερκεράσουμε αυτό το εμπόδιο.
Όση ψυχολική προετοιμασία και να έκανα γύρω στο 80′ δεν άντεξα αποκοιμήθηκα. Στο γκολ του «Κολοσσού» (σ.σ. Δέλλα) πετάχτηκα. Λες και έγινε σεισμός. Η μητέρα κοιμόταν και αυτή μα ο πατέρας μου όπως καταλαβαίνετε αντιπροσώπευε την «κερκίδα» του σπιτιού.
Η μητέρα μου του έκανε την παρατήρηση. Μα μάταια. Όλη η Πάτρα ήταν στο «πόδι».
Η ιστορική αυτή μέρα
4 Ιουλίου του 2004. Τελικός Euro 2004. Η Εθνική είναι εκεί. Το γράφω τώρα και ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Όπως δεν το πίστεψα και τότε όντας μόλις έξι ετών.
Μια ιστορική μέρα δεν θα μπορούσε παρά να ήταν οικογενειακή. Μαζευτήκαμε λοιπόν όλη η οικογένεια στο σπίτι του θείου μου. Ίσως το φαγητό που είχαμε να μην ταίριαζε στο όλο κόνσεπτ. Μακαρόνια με κιμά…
Ήταν όμως σημαδιακό. Το γκολ του Χαριστέα, η ιστορική αυτή κεφαλιά ήταν η αιτία ο πατέρας μου να φωνάξει ΓΚΟΛ και να πνιγεί ενώ έτρωγε. Ήταν το χάιλαιτ εκείνου του Euro.
Άπαντες στο σπίτι από θείους, γονείς μέχρι και ξαδέρφια περιμέναμε καρτερικά να σφυρίξει ο διαιτητής.
«Παιδιά σφύριξε, παιδιά το πήραμε», αναφωνήσαμε όλοι μόλις ο Ζαγοράκης σήκωσε την κούπα στην Πορτογάλια.
Και όμως εκεί κλάψαμε, εκεί πανηγυρίσαμε, εκεί φωνάξαμε. Ξέρετε γιατί; Γιατί για πρώτη φορά η Εθνική ένωσε όλη την Ελλάδα…
