Euro 2004: Οι 5 στιγμές που χαράχθηκαν στην μνήμη

Το ποδόσφαιρο, όπως και συνολικά ο αθλητισμός, είναι στιγμές. Είτε καλές, είτε κακές. Στιγμές που μένουν και δεν ξεχνιούνται. Που κάνουν τον κόσμο να γελά και να κλαίει, από χαρά ή λύπη. Και η Εθνική μας ομάδα εκείνο το καλοκαίρι στο Euro 2004 είχε πολλές τέτοιες. Που θα θυμόμαστε για πάντα. Όσοι τα έζησαν και όσοι τα είδαν αργότερα σε highlights.

Έτσι το Debut.gr θυμάται εκείνες τις στιγμές. Πέντε για την ακρίβεια. Πέντε στιγμές που χαράχθηκαν στην μνήμη μας. Δεν είναι απαραίτητα οι καλύτερες. Υποκειμενικά είναι αυτά άλλωστε. Είναι όμως εξίσου σημαντικές και σίγουρα όταν τις ξαναβλέπουμε νιώθουμε ένα… φτερούγισμα.

Το γκολ του Καραγκούνη

Για να ζήσουμε μεγάλες στιγμές πρέπει να ξεκινήσουν από κάτι. Αυτό το κάτι στη δική μας περίπτωση ήταν το γκολ του Γιώργου Καραγκούνη. Η φάση που έβαλε τις βάσεις για την πορεία. Και τι γκολ. Ένα λάθος του Πάουλο Φερέιρα έστειλε την μπάλα στον άξονα, εκεί που ήταν ο Έλληνας μέσος. Αφού προχώρησε λίγα μέτρα αποφάσισε να δοκιμάσει το πόδι του. Ένα συρτό σουτ με λίγες αναπηδήσεις ήταν αρκετό για να νικήσει τον Ρικάρντο. Ήταν αρκετό να μας χαρίσει το πρώτο μας γκολ στη διοργάνωση.

Η μαγεία του «Ζαγόρ»

Τι σχέση μπορεί να έχει το ποδόσφαιρο με τη μαγεία; Καμία ή έστω ελάχιστη μπορεί να πει κάποιος. Πώς όμως μπορεί ο καθένας να εξηγήσει ότι έγινε στο γκολ του Άγγελου Χαριστέα με τη Γαλλία; Δεν μιλάμε φυσικά για την κεφαλιά. Ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν ο Θοδωρής Ζαγοράκης μας είχε χαρίσει μια απίστευτη στιγμή. Που ακόμα σε κάνει να τρίβεις τα μάτια σου.

Η μπάλα είναι στο κέντρο και μεταφέρεται στα δεξιά προς τον «Ζαγόρ». Εκείνος την βλέπει και την αφήνει να αναπηδήσει μπροστά του. Βλέπει όμως και τον Μπισεντέ Λιζαραζού να καταφθάνει με ταχύτητα. Δεν το σκέφτηκε πολύ ο Έλληνας αρχηγός. Τσίμπησε την μπάλα πάνω από τον Γάλλο αριστερό μπακ σε μια στιγμή μαγείας. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, μπήκε στην περιοχή, σέντραρε και ο Χαριστέας με κεφαλιά νίκησε τον Φαμπιέν Μπαρτέζ. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε.

Ό,τι λάμπει μπορεί να μην είναι χρυσός, μπορεί να είναι… ασήμι

Τα προηγούμενα χρόνια το ποδόσφαιρο δεν είχε τους ίδιους κανονισμούς με τώρα. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει. Τότε η UEFA είχε θέσει σε λειτουργεία το «ασημένιο» και το «χρυσό» γκολ στις παρατάσεις. Με λίγα λόγια στο πρώτο αν μια ομάδα σκόραρε στο πρώτο μέρος του ημιώρου τότε το παιχνίδι έληγε με την ολοκλήρωση του πρώτου 15λεπτου. Στη δεύτερη περίπτωση όποτε κι αν έμπαινε γκολ τότε η παράταση έληγε.

Ένας κανονισμός που δεν έμεινε για πολύ. Το τελευταίο παιχνίδι που έμελλε να κριθεί με το περίφημο «ασημένιο» γκολ ήταν το Ελλάδα-Τσεχία. Δράστης ο Τραϊανός Δέλλας. Ο «κολοσσός» όπως είχε πει ο Κώστας Βερνίκος στη μετάδοσή του για την ΕΡΤ. Ο Βασίλης Tσιάρτας εκτέλεσε το κόρνερ στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους της παράτασης. Η κεφαλιά του Έλληνα αμυντικού έστειλε τη «γαλανόλευκη» στον τελικό.

Ένα ιστορικό γκολ από όποια πλευρά κι αν το δούμε. Η στιγμή όπως που ο Δέλλας τρέχει στον πάγκο ξέροντας τι έχει κάνει, δεν ήταν από… χρυσάφι, αλλά από… ασήμι.

Τα κλάματα ενός μελλοντικού θρύλου

Ένα από τα πρόσωπα του τελικού στο Euro ήταν από πλευράς Πορτογάλων. Ένα μεγάλο ταλέντο που είχε κάνει την εμφάνισή του. Ένα παιδί από τη Μαδέιρα, γεμισμένο με όνειρα. Ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον είχε πιστέψει στη Μάντσεστερ Γιουνάιντ, εκείνο το παιδί όμως είχε ένα βάρος στις πλάτες του. Μπορεί να μην του το είχαν βάλει οι γύρω του, βαθιά στην ψυχή του όμως ήξερε ότι πρέπει να κουβαλήσει ένα ολόκληρο έθνος.

Στην πρώτη του μεγάλη διοργάνωση λοιπόν δεν τα είχε καταφέρει. Είχε χάσει την πρώτη του ευκαιρία να πάρει κάτι με την πατρίδα του. Απέναντι σε έναν αντίπαλο που κανονικά δεν θα έπρεπε να ήταν εκεί. Που ζούσε το δικό του όνειρο. Εκείνο το παιδί λοιπόν με τη λήξη δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του και ξέσπασε σε κλάματα. Η μοίρα όμως τον περίμενε. Εκείνο το κλάμα τον έκανε πιο δυνατό. Και περίπου 12 χρόνια μετά από το βράδυ αυτό θα κατακτούσε το ίδιο τρόπαιο ως αρχηγός. Και ως ένας από τους θρύλους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Εκείνο το παιδί ήταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο.

Στον… έβδομο ουρανό

Η Ελλάδα πήγε στο Euro για να παίξει για την ιστορία της. Όχι αυτή που είχε, αλλά αυτή που ήθελε να δημιουργήσει. Μια ομάδα που πήγαινε να κάνει το παιχνίδι της και ό,τι έρθει. Κανείς δεν περίμενε να συμβούν όλα όσα συνέβησαν. Δεν ήταν δυνατόν να το πιστεύει κάποιος. Μιλάμε για μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του αθλητισμού.

Κι όμως τα παιδιά του Ότο Ρεχάγκελ το έκαναν. Εκείνο το βράδυ της 4ης Ιουλίου, από το πρώτο σφύριγμα του Μάρκους Μερκ, όλοι περίμεναν μια στιγμή. Την στιγμή που το τρόπαιο θα ήταν σε «γαλανόλευκα» χέρια. Ο Χαριστέας έβαλε το… κεφάλι του και το έκανε πραγματικότηα. Μια μεγάλη παρέα είχε συγκεντρωθεί στο κέντρο του «Ντα Λουζ». Και περίμενε τον αρχηγό. Τον Θοδωρή Ζαγοράκη. Το τρόπαιο πήγε στα χέρια του. Eκείνος το φίλησε και το σήκωσε ψηλά στον ουρανό της Λισαβόνας. Μετά τίποτα, εκεί πάντα παγώνει ο χρόνος και όλοι βρίσκονται στον… έβδομο ουρανό.