Θανάσης Γιαννακόπουλος: Ένας ρομαντικός “τυφώνας”
Μετά τον Παύλο και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος έφυγε για τη "γειτονιά των αγγέλων", αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό.
10 Ιουνίου 2018. 19 Μαρτίου 2019. Δύο ημερομηνίες σταθμός για τον Ελληνικό αθλητισμό. Όταν κάποιος αποχωρεί από την ζωή, η σιωπή αποτελεί «χρυσό». Για μερικούς ανθρώπους όμως αξίζει να αναφερόμαστε, διότι η προσφορά ή προσωπικότητά τους αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και <<η τιμή είναι η μεγαλύτερη δοξασία>>, όπως λέει και ο σοφός λαός μας.
Αυτός ήταν ο Θανάσης!
Η καλοσύνη και η εξωτερίκευση της αγάπης του Θανάση Γιαννακόπουλου είναι στοιχεία που εκλείπουν στις μέρες μας.Ο Παύλος και ο Θανάσης, οι τελευταίοι εκ των ρομαντιστών, οι τελευταίοι εκ των ελαχίστων που αντιμετωπίζουν το μπάσκετ (και το κάθε μπάσκετ) σαν ένα απλό άθλημα, για να ψυχαγωγήσουμε ψυχή και πνεύμα, δεν υπάρχουν πια ανάμεσά μας.
Ναι, ο Θανάσης ήταν πιο ευαίσθητος από τον Παύλο Γιαννακόπουλο, αλλά πόσους επιχειρηματίες (επιτυχημένους ή μη) συναντάς την σήμερον ήμερα, να συμπεριφέρονται και είναι (όχι για το φαίνεσθαι) απλοί καθημερινοί άνθρωποι; Για να μην πω ΚΑΝΕΝΑΣ θα πω ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ.
Ο Θανάσης και ο Παύλος δεν το είχαν μόνο στη θεωρία, αλλά και στην πράξη. Τι Κόκκινος, τι Κίτρινος, τι Μπλε; Είμαστε άνθρωποι και πρέπει να συνασπιζόμαστε με άλλους ανθρώπους, ιδιαίτερα όταν έχουμε και την “δύναμη”.
Μιλώντας για τον τελευταίο Θανάση είχε ένα πηγαίο καλό στη ζωή του. Ό,τι έκανε επειδή το έχτισε μόνος του και από το μηδέν το αγάπησε καθολικά. Ποτέ δεν έβλεπε τα πράγματα με στατιστικά με νούμερα με δεύτερη σκέψη.
Πάνω απ’ όλα άνθρωπος!
Ποιος επιχειρηματίας θα έβγαινε εν μέσω κρίσης να δηλώσει ότι σκέφτεται τους εργαζομένους του, διότι έχουν οικογένειες να συντηρήσουν και έχουμε ΗΘΙΚΗ υποχρέωση απέναντί τους; Ποιος θα αγκάλιαζε το πρώτο παιδάκι που θα έβγαινε από το κλειστό του ΟΑΚΑ ή από τον Τάφο του Ινδού για να του πει ότι αν αγαπάει το μπάσκετ θα γίνει σαν τον Διαμαντίδη; Ρητορικές οι ερωτήσεις, δώστε εσείς τις απαντήσεις.
Το μεγαλείο του Θανάση ήταν ότι ένιωθε και ήταν αυτό το λιτό, απλό αλλά πολύ όμορφο «ο ένας από εσάς». Τον αντιπροσώπευε το «να με θάψετε με την σημαία του Παναθηναϊκού» σαν ένας απλός άνθρωπος που πρόσφερε και πήρε αγάπη.
Κλείνοντας, αυτό το κεφάλαιο, σκέφτεσαι πόσοι έχουν απομείνει ακόμα; Άρα είναι εφικτό να υπάρξουν ξανά τέτοιοι άνθρωποι;
Όλες οι ρομαντικές ψυχές, φίλων και εχθρών σας εύχονται ένα εγκάρδιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Ελπίζουμε κάπως, κάπου, κάποτε να στείλετε -από όπου είστε- έναν απεσταλμένο με την ψυχή σας.
Είναι λίγοι, τους χρειαζόμαστε, όσο ποτέ άλλοτε! Ευχόμαστε στον καθένα μας να βρει αυτή την μεγάλη αγάπη (που μερικές φορές είναι και τυφλή) και να την εκφράσει. Η αποδοχή του θα είναι καθολική, διότι απλά… θα είναι ο εαυτός του!
