Η ιστορία που… αποκάλυψε ο Ραζβάν Λουτσέσκου:
«Πήγα σχολείο στο Vasile Alecsandri. Έχω μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Ήμουν στην 8η τάξη, ήταν η χρονιά των εξετάσεων. Προς το τέλος του πρώτου τριμήνου, η μητέρα μου πήγε στη συνέλευση γονέων και έμαθε ότι είχα μερικούς κακούς βαθμούς.
Αυτοί οφείλονταν στη συμπεριφορά μου. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, έβαζα ένα ρολόι να χτυπάει, συμπλήρωνα λευκώματα, και με έπιασαν. Μετά τον αγώνα με την Ιταλία, το 0-0 στη Φλωρεντία, ο πατέρας μου γύρισε στο σπίτι και έμαθε όλη την ιστορία.
Μπήκε στο δωμάτιο, εγώ ήμουν στο γραφείο και έκανα τα μαθήματά μου. Εκείνος, με τα χέρια στις τσέπες, περπατούσε ήρεμα από την πόρτα ως το παράθυρο. Περίμενα να θυμώσει, να με μαλώσει, αλλά δεν ύψωσε καθόλου τη φωνή του.
Είχαμε μια συζήτηση διάρκειας δέκα λεπτών. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο αποτελεσματική, πιο καλή και πιο εμψυχωτική συζήτηση από αυτήν.
Αυτό μου έμεινε: “Πρώτον, με ντροπιάζεις. Δεύτερον, αν θέλεις πραγματικά να πετύχεις κάτι στη ζωή, πρέπει να μάθεις να δουλεύεις και να σέβεσαι τους άλλους”. Αυτό μου έμεινε. Τον έχω μπροστά στα μάτια μου».
«Μεγάλη δύναμη για μάχη, γιατί ο Ρουμάνος παίκτης τα παρατάει πολύ γρήγορα. Ποτέ να μην τα παρατάει. Να ασκεί συνεχώς πίεση στον προπονητή. Όταν βλέπεις ότι δίνεις τα πάντα, ο προπονητής αρχίζει να αναρωτιέται: “Μήπως κάνω λάθος μαζί του;”. Θα είναι τότε έτοιμος για τη στιγμή που θα του δοθεί η ευκαιρία.
Δεύτερον, να είναι έτοιμος να δουλέψει με και χωρίς την μπάλα. Αν δεν είναι συνηθισμένος, τότε να εκπαιδευτεί, να τα δίνει όλα για την ομάδα. Ένας προπονητής, όταν δει ότι ο παίκτης αφήνει στην άκρη το προσωπικό του συμφέρον, θα τον εκτιμήσει και θα τον χρησιμοποιήσει, γιατί βλέπει ότι παλεύει για την ομάδα.
Και τρίτον, να μην τα παρατά ποτέ και να μην επηρεάζεται από την κριτική. Αλλά αυτό συνδέεται με το πρώτο σημείο. Κι ένα ακόμη πράγμα, χωρίς να μάθεις τη γλώσσα, δεν μπορείς να γίνεις αποδεκτός από το σύνολο. Πρέπει να μάθεις να προσαρμόζεσαι και να εντάσσεσαι. Η νοοτροπία και η παιδεία έχουν αλλάξει τελείως».
