Final Four 2025: Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι

Το μπάσκετ παίζεται στα παρκέ, από δύο ομάδες, διαρκεί σαράντα λεπτά και δεν κερδίζει ούτε η ιστορία, ούτε η παράδοση, ούτε τα όμορφα παραμύθια. Κερδίζουν οι καλύτερες και πιο προετοιμασμένες ομάδες που έχουν ατσάλινα νεύρα και είναι φτιαγμένες για τέτοια παιχνίδια.

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός παρουσιάστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων απέναντι σε Μονακό και Φενέρμπαχτσε και αποκλείστηκαν από τον μεγάλο τελικό του φετινού Final Four. Ο διακαής πόθος για ένα back to back του Παναθηναϊκού που θα του έφερνε το 8ο αστέρι και η λύτρωση του Ολυμπιακού μετά τις συνεχείς παρουσίες που έφτανε στην πηγή και δεν έπινε νερό, έσβησαν στο Άμπου Ντάμπι.

Ύβρις, άτη, νέμεσις, τίσις

Νέμεσις, θα έλεγε κανείς. Γιατί; Διότι είχε προηγηθεί η ύβρις και η άτη. Πλήθος ατόμων από το στρατόπεδο τόσο των «ερυθρολεύκων» όσο και των «πρασίνων» ονειρεύονταν έναν ελληνικό τελικό ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Και πού είναι το κακό σε αυτό, σας ακούω να αναρωτιέστε. Πουθενά. Αλλά όταν οι ευσεβής πόθοι γίνονται «δεδομένα» οδηγούν σε αλαζονικές συμπεριφορές. Σε επίπεδα, μάλιστα, άνευ προηγουμένου, με όλους να μιλούν για τον τελικό της Κυριακής και το ποιος θα κερδίσει μεταξύ Πειραιωτών και «τριφυλλιού», θαρρείς και η Παρασκευή δεν υπήρχε, οι ημιτελικοί δεν θα γίνονταν ή οι Μονακό και Φενέρμπαχτσε ήταν σχολικές ομάδες.

Αυτή η σιγουριά ήταν που «έφαγε» τις ελληνικές ομάδες. Αυτό το… τουπέ πως το τρόπαιο θα καταλήξει σε ελληνικά χέρια. «Δεν το ξαναχάνει ο Μπαρτζώκας», «Ο Αταμάν έχει το know-how, είναι ο νέος Ομπράντοβιτς», «Με Φουρνιέ και Βεζένκοφ πώς να χάσει;», «Ο ηγέτης και ο Ναν θα το σηκώσουν μπροστά στον Μπαρτζώκα», «Φέτος σπάει η κατάρα της πρώτης θέσης», είναι μερικά μόνο από τα αμέτρητα σχόλια που έκαναν οι φίλοι Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού από το τέλος των playoffs μέχρι και λίγες ώρες πριν τους ημιτελικούς.

Ούτε συζήτηση, βέβαια, για την δουλειά που έχει ρίξει ο Σάρας στη Φενέρ (άλλωστε «έκλεψε» το «Προπονητής της Χρονιάς», ε;), ή για την μεταμόρφωση της Μονακό υπό τις οδηγίες του Σπανούλη (καλός ο Μπιλάρας αλλά δεν είναι «ζυμωμένος» προπονητής, ε;). Όχι, κουβέντα για όλα αυτά. Ούτε για τους προπονητές, ούτε για τους παίκτες των αντιπάλων. Το επίπεδο ασέβειας που έδειξαν κόκκινοι και πράσινοι ήταν τέτοιο που τα σημερινά αποτελέσματα όχι μόνο εξέπληξαν τους πάντες, αλλά οριακά δεν είχαν σκεφτεί καν αυτό το ενδεχόμενο.

Το αποτέλεσμα; Δύο άκρως απογοητευτικές εμφανίσεις από τα «φαβορί», που έπαιζαν σαν… βρεγμένες γάτες απέναντι σε δύο ομάδες που τις «κατάπιαν» σε κάθε επίπεδο. Μπασκετικό, νοητικό, σωματικό, ψυχολογικό. Ούτε τα mind games του κόουτς Αταμάν, ούτε οι σκακιστικές κινήσεις του κόουτς Μπαρτζώκα, ούτε τίποτα δεν μπορούσε να «γυρίσει» τα σημερινά παιχνίδια. Ήττες με κάτω τα χέρια και κατά κράτος.

Αυτό ήταν το δίκαιο να συμβεί και το δίκαιο είναι πάντα καλύτερο από ένα ωραίο παραμυθάκι

Δεν θα μακρηγορήσω περαιτέρω, δεν ωφελεί άλλωστε. Απλά η ανάγκη να ειπωθεί ένα «φτάνει πια», αυξανόταν κατακόρυφα μετά από κάθε -κόκκινο ή πράσινο, δεν έχει σημασία- σχόλιο σιγουριάς και βεβαιότητας περί κατάκτησης της Euroleague.

Και στο κάτω κάτω, δεν θα ήταν άδικο να βλέπαμε έναν τελικό Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός αν είχαν παίξει έτσι στους ημιτελικούς, μόνο και μόνο για να ζήσουμε το «παραμύθι» του ελληνικού τελικού; Μην παρεξηγηθώ, είναι εκπληκτικές ομάδες, με φοβερούς παίκτες και προπονητές. Αλλά άλλο τα λόγια, άλλο η πραγματικότητα. Και τα λόγια πολλές φορές θολώνουν την κρίση μας και μας οδηγούν στο να υπερεκτιμήσουμε τις δυνατότητες και τις δυνάμεις μας. Και αυτό έγινε και στο φετινό Final Four. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός «πνίγηκαν» από τις προσδοκίες, τα «πρέπει» και την σιγουριά. Και από την άλλη Μονακό και Φενέρμπαχτσε, πέταξαν από πάνω τους γρήγορα ταμπέλες «φαβορί» και μάλιστα μπήκαν με το μαχαίρι στα δόντια να δείξουν -και να αποδείξουν- ότι η ασέβεια στο πρόσωπό τους ξεπέρασε τα όρια.

Και τώρα, θα διεκδικήσουν δικαιωματικά τον τίτλο του πρωταθλητή της φετινής Euroleague.

Γιατί αυτό ήταν δίκαιο. Και πέρα από το τι μας αρέσει να φανταζόμαστε, τα ωραία παραμύθια περί ελληνικών τελικών, πρέπει να προτιμάμε το δίκαιο. Και σήμερα, απονεμήθηκε δικαιοσύνη. Οι δύο καλύτερες ομάδες της σημερινής ημέρας, πέρασαν στον τελικό. Ούτε ατυχίες, ούτε «σπρωξίματα», ούτε τίποτα. Μπασκετική δικαιοσύνη ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Τώρα αν είστε από εκείνους που επιχειρηματολογούν περί καλύτερης ομάδας της χρονιάς, αυτό είναι το format της Euroleague, δεν είναι πρωτάθλημα, το Final Four υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει και τέτοιες συζητήσεις είναι ανώφελες.