100 χρόνια Ολυμπιακός – Από την ταβέρνα του Μοίρα σε φάρο ένωσης εκατομμυρίων ανθρώπων

Το ημερολόγιο έγραφε 10 Μαρτίου 1925. Το λιμάνι του Πειραιά έβραζε από ζωή και η πόλη αναζητούσε τον δικό της αθλητικό θρύλο. Στις εργατικές γειτονιές οι λάτρεις του ποδοσφαίρου διψούσαν για μια μεγάλη ομάδα που θα τους εκπροσωπούσε επάξια απέναντι στους ισχυρούς συλλόγους της Αθήνας. Έτσι, δύο τοπικά σωματεία – ο «Πειραϊκός Ποδοσφαιρικός Όμιλος» και ο «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» – αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Σε ένα καπηλειό του λιμανιού, την περίφημη ταβέρνα του Μοίρα, οι εκπρόσωποί τους έδωσαν τα χέρια, σφραγίζοντας με ενθουσιασμό τη γέννηση ενός νέου συλλόγου: του Ολυμπιακού.

Ανάμεσα στους πρωτεργάτες εκείνης της ιστορικής βραδιάς ξεχώρισε ο Νότης Καμπέρος, αξιωματικός του Ναυτικού και τολμηρός αεροπόρος. Ήταν εκείνος που πρότεινε το όνομα «Ολυμπιακός», θέλοντας να εμφυσήσει στο νέο σωματείο τη λάμψη και τις αξίες του ολυμπιακού ιδεώδους – τη δύναμη, την αθλητική ισχύ και την ευγενή άμιλλα που συνοδεύουν την ίδια τη λέξη. Το όνομα αυτό δεν έμοιαζε με κανένα από τα συνηθισμένα της εποχής, αφού δεν περιείχε τον όρο «Πειραϊκός». Οι ιδρυτές οραματίζονταν έναν σύλλογο που θα ξεπερνούσε τα στενά όρια της πόλης, έναν σύλλογο προορισμένο «να κατακτήσει όλη την Ελλάδα». Δίπλα στον Καμπέρο στάθηκε ο Μιχάλης Μανούσκος, επιφανής βιομήχανος και μετέπειτα δήμαρχος Πειραιά, ο οποίος συμπλήρωσε τον τίτλο δίνοντας στο σωματείο την πλήρη ονομασία «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» – μια ονομασία που ένωνε όλους τους φιλάθλους της πόλης κάτω από την ίδια σημαία.

Ακολουθεί κείμενο που αναδημοσίευσε η εφημερίδα «ΟΜΑΔΑ» από το τότε πρόγραμμα εορτασμού των γενεθλίων της ομάδας με τον τίτλο «Πώς γεννήθηκε ένας θρύλος»

«Το 1923 Πρωταθλητής Ελλάδος στο Ποδόσφαιρο ανεκηρύχθηκε ο Πειραϊκός Σύνδεσμος. Αμέσως μετά σχεδόν από παρεξήγησιν ή από «Θέλημα Θεού» οι αδελφοί Ανδριανόπουλοι μαζί με μερικούς φίλους τους, απεσπάσθησαν από τον τότε πρωταθλητή και προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια καινούργια ομάδα. Στην αρχή βρήκαν πολλά εμπόδια, η πίστις όμως ότι θα φτιάξουν κάτι λαμπρό και άφθαρτο δεν τους άφησε να κλονισθούν.

»Μέρα και νύχτα κατέστρωναν σχέδια. Κάποτε όλα ετοιμάσθηκαν, μόνον το όνομα της νέας ομάδος έλειπε. Διάφορες ονομασίες που ακούστηκαν δεν έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό, όλοι, έψαχναν για κάτι καλύτερο. Ένα πρωί ο αείμνηστος Νότης Καμπέρος που είχε αναλάβει τον καταρτισμό του καταστατικού, σαν σύγχρονος Αριστείδης, ανεφώνησε: «Εύρηκα. H ομάδα μας θα ονομασθή ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Η λέξις αυτή τα λέει όλα, έχει δύναμιν, μεγαλείον, ευγένεια»

»Όσοι το άκουσαν έμειναν με ανοικτόν το στόμα, ένοιωσαν το ρίγος και κατελήφθησαν από δέος. Μόνον ο Γεώργιος Ανδριανόπουλος ο μεγάλος αδελφός κατώρθωσε να ψελλίση: «Αυτό είναι» και συνέχισε «O Σύλλογός μας να γίνη Θρύλος»».

(…)

»Ο πρώτος αγών του Ολυμπιακού υπήρξε συμβολικός. Έπαιξε και νίκησε την ομάδα του Πολεμικού Ναυτικού 3-1 κι από τότε μόνον θριάμβους, έπη και μεγαλεία προσθετεί συνεχώς στην δαφνωστεφή πορεία του»

Ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος και το «ερυθρόλευκο» χρώμα του πάθους και της αγνότητας

Με το όνομα αποφασισμένο, οι ιδρυτές στράφηκαν στο σύμβολο και στα χρώματα που θα έντυναν τον νεογέννητο σύλλογο. Ως έμβλημα επέλεξαν το προφίλ ενός δαφνοστεφανωμένου εφήβου – μια μορφή αρχαίου Ολυμπιονίκη που θα ενσάρκωνε το πνεύμα της νίκης και τις ευγενείς αξίες του αθλητισμού. Τα χρώματα δεν άργησαν να βρεθούν: το κόκκινο και το λευκό ορίστηκαν ως τα επίσημα χρώματα του Ολυμπιακού. Ήταν πρόταση του Γιάννη Ανδριανόπουλου – ενός από τους σπουδαίους νέους παίκτες του συλλόγου – ο οποίος, στα χρόνια των σπουδών του στο Λονδίνο, είχε θαυμάσει την ερυθρόλευκη Άρσεναλ. Το βαθύ κόκκινο θα συμβόλιζε το πάθος, τη γενναιότητα και τη φλόγα της νίκης, ενώ το καθάριο λευκό την αγνότητα και το δίκαιο παιχνίδι – αρχές στις οποίες ήθελαν να στηρίξουν το όραμα του νέου συλλόγου.

Ο Ολυμπιακός, φάρος ένωσης όλου του Πειραιά – Μία κοινωνική, ταξική και βαθιά ιδεολογική ταυτότητα

Ο νέος σύλλογος δεν άργησε να γίνει φάρος ενθουσιασμού και ένωσης για όλο τον Πειραιά. Από τα πρώτα του κιόλας βήματα, ο Ολυμπιακός αγκαλιάστηκε θερμά από την τοπική κοινωνία και ιδιαίτερα από την εργατική τάξη της πόλης, που βρήκε σε αυτόν το δικό της σύμβολο περηφάνιας. Τα πέντε αδέρφια Ανδριανόπουλοι – ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος, ο Βασίλης και ο νεαρός τότε Λεωνίδας – αποτέλεσαν τον θρυλικό πυρήνα της πρώτης ποδοσφαιρικής ομάδας. Με το ταλέντο και το πάθος τους, οι αδελφοί Ανδριανόπουλοι οδήγησαν τον Ολυμπιακό στις πρώτες του νίκες, μεταφέροντας το όραμα των ιδρυτών στο γήπεδο και θεμελιώνοντας τη φήμη του συλλόγου ως «Θρύλου» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σε μια ταραγμένη μεσοπολεμική περίοδο γεμάτη προκλήσεις, η ίδρυση του Ολυμπιακού χάρισε στον Πειραιά έναν κοινό στόχο και μια πηγή περηφάνιας – σηματοδοτώντας την απαρχή μιας λαμπρής ιστορίας που συνεχίζεται έως σήμερα.

Και τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία…!