Η αθλητική διαδικτυακή εκπομπή «Η Αποτυχία των Πρωταθλητών» φιλοξένησε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς με οικοδεσπότη τον Κροάτη ποδοσφαιριστή, Σλάβεν Μπίλιτς.
Αναλυτικά τα όσα ανέφερε ο Ομπράντοβιτς:
«Με απλά λόγια, δεν μπορώ να γίνω κανένας άλλος. Είμαι αυτός που είμαι και συμπεριφέρομαι όπως νομίζω ότι μόνο ένας προπονητής μπορεί. Βρισκόμαστε τώρα στο 2025, η ροή των πληροφοριών είναι τέτοια που είναι πρακτικά αδύνατο να κρύψω οτιδήποτε. Και από αυτή την άποψη, είμαι πάντα ανοιχτός και έτοιμος να μοιραστώ με οποιονδήποτε πιστεύει ότι έχω κάτι να προσφέρω».
Για την διαφορετικότητα ανάμεσα στις γενιές, αλλά και την αλλαγή στην ανατροφή των παιδιών του σήμερα σε σχέση με παλιότερα χρόνια;
«Υπήρχε η έννοια της ομάδας. Εμείς επευφημούσαμε και ενθαρρύναμε ο ένας τον άλλον. Φυσικά, η ατομικότητα είναι πάντα κάτι πολύ σημαντικό, αλλά…όταν μεγαλώνεις σε αυτό το περιβάλλον…και αυτό που ήταν σημαντικό εκείνη την περίοδο ήταν ότι είχες γονείς που ήταν εκεί για σένα, είχες σχολείο, πραγματικούς δασκάλους και καθηγητές, που σου έμαθαν, πάνω απ’ όλα, για τη ζωή…αλλά είχες και σχολείο του δρόμου. Όχι αυτός ο δρόμος που σε οδηγεί σε κάποιες καταστροφικές αποφάσεις, αλλά ο δρόμος που σε βοηθά να είσαι πραγματικός άνθρωπος από κάθε άποψη. Να σέβεσαι αυτούς που αξίζουν σεβασμό, να κατανοείς αυτούς που κάνουν λάθος και τελικά να σε οδηγήσουν στο να είσαι πραγματικός άνθρωπος, να εκτιμάς τις αληθινές αξίες, τις οποίες πιστεύω ότι αυτές οι γενιές έχουν τώρα μια μεγάλη ευκαιρία να εξισώσουν με εμάς με αυτή την έννοια. Γιατί νομίζω ότι είναι ο 21ος αιώνας τώρα, όπως έχει αναπτυχθεί η ανθρωπότητα, ότι ορισμένες ανθρώπινες αξίες ήταν πάντα οι πιο σημαντικές και ελπίζω ότι θα συνεχίσει να ισχύει».
Για τον τεράστιο όγκο παιχνιδιών με τους συνεχείς αγώνες και τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει μία ομάδα;
«Φτάνουμε στο σημείο όπου σε τόσα πολλά παιχνίδια ξέρω ότι δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε όλα με το ίδιο κίνητρο, αλλά αυτό προσπαθώ να ξυπνήσω στους παίκτες μου. Αυτό που έχουμε είναι ότι η μπάλα δεν είναι κανενός άλλου, αλλά είναι δική μας. Πέστε πάνω στην μπάλα. Πρώτον, το κοινό θα σας ανταμείψει. Μπορεί να χάσετε και να ξαναχάσετε μετά από αυτό, αλλά θα είναι εκεί για εσάς, γιατί βλέπουν αυτή την επιθυμία. Άρα, αυτό είναι το πρώτο προαπαιτούμενο, που πρέπει να επαναληφθεί…».
Για το χάσμα των νέων γενεών;
«Τώρα προπονώ τους γιους παικτών που κάποτε προπονούσα. Θα περιμένω το εγγόνι μου – θα πρέπει να δουλέψω για μερικά χρόνια ακόμα. Προσπαθώ να έρθω κοντά τους, να καταλάβω τι περνάνε οι νέοι σήμερα. Η ζωή είναι όμορφη όταν κάποιος γελάει, η ευχαρίστηση που φέρνει το γέλιο στους ανθρώπους είναι κάτι πολύ σημαντικό. Ξέρω ότι φαίνομαι σκληρός στο παιχνίδι. Εκτός γηπέδου είμαι εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Και προσπαθώ να μιλήσω σε αυτούς τους νέους για θέματα που πιστεύω ότι είναι ενδιαφέροντα και για αυτούς. Πρέπει να τους χτυπήσεις την πόρτα και θα σου ανοίξουν. Όταν σου ανοίγουν την πόρτα, είναι πολύ πιο εύκολο. Μερικές φορές τα κρατούν κλειστά. Είμαστε μια ομάδα. Και θα είμαστε πάντα ομάδα. Και όσο πιο γρήγορα εξηγήσεις, τόσο πιο εύκολο είναι για σένα. Το χάσμα γενεών υπάρχει και θα υπάρχει…οι καιροί άλλαξαν, πριν δεν είχαμε πολλές επιλογές για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε στη ζωή».
