Λουκάκου: «Έκλαιγα για μια εβδομάδα μετά το Μουντιάλ»
Ο Ρομέλου Λουκάκου μίλησε για πρώτη φορά για το περασμένο Μουντιάλ και τις μεγάλες ευκαιρίες του που στέρησαν την πρόκριση του Βελγίου.
Ο Ρομέλου Λουκάκου μίλησε για πρώτη φορά για το περασμένο Μουντιάλ και τις μεγάλες ευκαιρίες του που στέρησαν την πρόκριση του Βελγίου.
Συγκεκριμένα, τόνισε πως έκλαιγε για μια εβδομάδα μετά το Μουντιάλ.
Αναλυτικά τα όσα δήλωσε ο Λουκάκου:
«Είχαμε τρεις μέρες για να προετοιμαστούμε για το ματς με την Κροατία. Η πρώτη από αυτές ήταν που έκανα και την πρώτη μου προπόνηση, μετά το ματς με το Μαρόκο. Αυτές ήταν ουσιαστικά οι τρεις προπονήσεις μου μέσα σε τρεις μήνες. Ήξερα όμως ότι θα είμαι εκεί, είτε κερδίζαμε, είτε χάναμε είτε φέρναμε ισοπαλία.
Αν σου αρέσει το περιεχόμενο της σελίδας μας μπορείς να μας ακολουθήσεις και στα social media. Επειδή ξέρουμε ότι ίσως δεν ψάξεις, σου τα έχουμε έτοιμα. Στο link εδώ κάνεις like στο Facebook. Βέβαια, επειδή ίσως είσαι πιο πολύ της εικόνας, κάνε follow στο Instagram. Λοιπόν, τι περιμένεις για να το κάνεις; Δύο κλικ παραπάνω είναι.
Ο προπονητής μου με χρειαζόταν, η ομάδα μου με χρειαζόταν, το Βέλγιο με χρειαζόταν και θα ήμουν εκεί. Θυσίασα τον εαυτό μου για να είμαι εκεί. Το ματς ήταν 0-0 κι έλεγα πως υπήρχε ελπίδα. Μετά μπήκα ως αλλαγή και ξέρετε πως έχασα τέσσερις καθαρές ευκαιρίες.
Ο Θεός το αποφάσισε έτσι, κανένα πρόβλημα. Αλλά οι ψυχολογικές συνέπειες αυτού άρχισαν με το που έριξα μπουνιά στο τζάμι του πάγκου. Τότε ήταν που βγήκε όλος ο εκνευρισμός μου. Παίζω μπάλα εδώ και 23 χρόνια αλλά εκείνη ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα έτσι. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τον όρο κατάθλιψη, αλλά ορκίζομαι ότι έφυγα μετά διακοπές και για μια εβδομάδα έκλαιγα κάθε μέρα. Γιατί σωματικά και ψυχολογικά ήμουν κομμάτια.
Σέβομαι πολύ τον Τιερί Ανρί, ο οποίος με έπαιρνε τρεις φορές τη μέρα τηλέφωνο για να δει τι κάνω, πώς το περνάω. Γιατί ξέρει πως είναι, είναι άνθρωπος που αναπνέει για το ποδόσφαιρο όπως κι εγώ. Ξέρει ότι είμαι εθισμένος στο ποδόσφαιρο. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τον τελικό του Μουντιάλ δεν παρακολούθησα κανέναν αγώνα γιατί απλά έκλαιγα κάθε μέρα. Τα παιδιά μου και η μητέρα μου ήταν στο Μιλάνο, έλεγα ”Μαμά, δεν έχω την ενέργεια να επιστρέψω και πρέπει να μείνω μόνος μου για λίγο”».
