Η Σοφία Μαλκογεώργου μίλησε στο www.debut.gr για την εμπειρία στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι και την 6η θέση που κατέκτησε στην καλλιτεχνική κολύμβηση, μαζί με την Ευαγγελία Πλατανιώτη.

Δεν είναι… γοργόνα. Αν και θα μπορούσε με τόσες ώρες που έχει περάσει όλα αυτά τα χρόνια στις πισίνες. H Σοφία Μαλκογεώργου, μαζί με την Ευαγγελία Πλατανιώτη, είναι μία Ολυμπιονίκης που τερμάτισε στην έκτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι στην καλλιτεχνική κολύμβηση. Κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά για την Ελλάδα σε αυτό το επίπεδο. Κάτι μοναδικό και ιστορικό λοιπόν.

Αλλά αυτή είναι μόνο η αρχή. Η 26χρονη αθλήτρια έχει όνειρα και βλέψεις για κάτι πιο μεγάλο στο μέλλον. Άλλωστε όπως τόνισε με δηλώσεις στο www.debut.gr όταν υπάρχει στόχος και όρεξη για δουλειά, ώστε να πετύχει κάποιος τότε ο χρόνος κυλάει με το μέρος του.

Η Σοφία Μαλκογεώργου μίλησε και για τις δύσκολες ως αντίξοες συνθήκες που είχε να αντιμετωπίσει, μαζί με την Ευαγγελία Πλατανιώτη, στην από κοινού τους προετοιμασία μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την ελάχιστη βοήθεια που τους παρείχε το Κράτος αλλά και όλα αυτά που την έκαναν να πεισμώσει και στο τέλος να καταφέρει να βγάλει ασπροπρόσωπους όχι μόνο τους δικούς της ανθρώπους, που την στήριξαν στα εύκολα και τα δύσκολα, αλλά κυρίως εκείνο το νεαρό κορίτσι που από μικρή ηλικία είχε ένα μεγάλο όνειρο.

Αναλυτικά όλα όσα είπε η Σοφία Μαλκογεώργου στο www.debut.gr:

Για την εμπειρία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι:

«Ήταν μία τρομερή εμπειρία. Ήταν πολλά και έντονα όλα εκείνα τα συναισθήματα που ένιωσα εκείνες τις ημέρες στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Το να βρίσκεσαι ανάμεσα στους κορυφαίους του κόσμου είναι απίθανη. Είναι ένα μοναδικό συναίσθημα. Και οι αγώνες.

Ήταν όλα πολύ νέα συναισθήματα, παρά το γεγονός ότι έχω αγωνιστεί σε πολλά ευρωπαϊκά ή παγκόσμια πρωταθλήματα. Δεν είχε καμία σχέση. Ήταν κάτι πολύ μοναδικό όλο το vibe. Ήταν μία πολύ ωραία και πολύ έντονη εμπειρία».

Για το τι κρατάει από αυτό που έζησε εκεί:

«Όλη την εμπειρία. Από τους αγώνες, μέχρι το γεγονός ότι μέναμε όλοι μαζί στο Ολυμπιακό χωριό. Ήταν απίθανο όλο αυτό που μπορούσαμε να δούμε και να ζήσουμε στο Ολυμπιακό χωριό. Είχε τόσο πολύ κόσμο, τόσους πολλούς αθλητές. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Μιας και σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δεν υπάρχει τόσο έντονη συμμετοχή.

Σίγουρα κρατάω την τελετή έναρξης και την τελετή λήξης μέσα σε όλα αυτά που ζήσαμε και είδαμε. Όλο, όλο. Μου άρεσε όλο!».

Για το πόσα χρόνια της πήρε να φτάσει σε αυτό το επίπεδο και αν τελικά άξιζαν οι κόποι και οι θυσίες, μέχρι να ζήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι και αν θα πρότεινε σε ένα νέο κορίτσι να κάνει κάτι ανάλογο:

«Στο δικό μας άθλημα πρέπει να ξεκινήσεις από πολύ μικρή ηλικία για να πάρεις τις βάσεις και την τεχνική. Εγώ προσωπικά ξεκίνησα στα 8 με 9! Οπότε με το που μπαίνεις και ξεκινάς καταλαβαίνεις τι άθλημα είναι αυτό που πρόκειται να ακολουθήσεις και γενικότερα τι θα χρειαστείς για να κάνεις πρωταθλητισμό.

Όλα αυτά που έχω πάρει από αυτό το άθλημα όλα αυτά τα χρόνια είναι σπάνιες και μοναδικές εμπειρίες. Εμπειρίες που δεν θα τις άλλαζα με τίποτα. Βέβαια είναι ένα πολύ δύσκολο και σκληρό άθλημα. Κάνουμε προπονήσεις και θυσίες καθημερινά. Έχουμε προπονήσεις οκτώ με δέκα ώρες την ημέρα. Αλλά και από πολύ μικρή ηλικία μπαίνεις σε μία τέτοια διαδικασία όσον αφορά τις προπονήσεις. Σίγουρα έχω στερηθεί πολλά πράγματα, ώστε να είμαι αυτή τη στιγμή σε αυτό το επίπεδο.

Αλλά όλες αυτές οι επιτυχίες και οι στιγμές που έχω ζήσει δεν συγκρίνονται με τίποτα. Το άθλημα έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα μου και το ποια γενικά είμαι. Αυτό το άθλημα σου δίνει πολλές δυνατές αξίες και βάσεις για τη ζωή σου».

Για το αν σκεφτόταν πιο παλιά ότι θα ερχόταν μία στιγμή που θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες:

«Όταν ξεκίναγα σε καμία περίπτωση δεν είχα στο μυαλό μου κάτι τέτοιο. Ήταν πολύ μακρινό. Αλλά από όταν μπήκα στην Εθνική ομάδα σε ηλικία 13 ετών και ήρθαν οι πρώτες επιτυχίες τότε σιγά- σιγά ξεκίνησα να σκέφτομαι ότι στο μέλλον μπορεί να είμαι και εγώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να εκπροσωπήσω την Ελλάδα. Τότε έγινε το όνειρό μου και ξεκίνησα να ετοιμάζομαι και να δουλεύω ακόμα πιο σκληρά για να το πετύχω αυτό.

Οπότε κάπου στα 13 με 14 ξεκίνησα να σκέφτομαι ότι μπορώ και εγώ να το κάνω αυτό».

Για το αν πιστεύει ότι η τελική θέση που ήρθε ήταν δίκαιη:

«Η έκτη θέση που φέραμε ήταν η καλύτερη που είχε ποτέ η Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν πολύ μεγάλη επιτυχία για εμάς και είμαστε χαρούμενες για την πορεία μας και τη θέση που κατακτήσαμε. Είμαστε περήφανες. Ωστόσο, πηγαίναμε στο Παρίσι για κάτι πιο μεγάλο. Το είχαμε πει εξ αρχής ότι ο στόχος μας ήταν ένα μετάλλιο. Μιας και είχαμε δουλέψει πολύ σκληρά γι’ αυτό. Το πρόγραμμά μας είχε πολύ υψηλό βαθμό δείκτη δυσκολίας. Πιο ψηλό από κάθε άλλο ντουέτο. Αυτός μας έδινε ένα, κάποιο προβάδισμα. Σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες φάνηκε ότι δεν έπαιξε σχεδόν κανέναν ρόλο ο δείκτης δυσκολίας και οι κριτές έμειναν στον δείκτη εκτέλεσης.

Ξέρουμε ότι η θέση που κατακτήσαμε δεν ήταν η θέση που θα μπορούσαμε να έχουμε και σίγουρα θα μπορούσαμε να είμαστε ακόμη πιο ψηλά. Μιας και οι βαθμοί που πήραμε από την εκτέλεση ήταν πολύ λίγοι. Είμαστε περήφανες, όμως, ακόμη και έτσι και σίγουρα δεν τα παρατάμε για το μέλλον».

Για τη συνεργασία της με την Πλατανιώτη και αν μπορεί να την χαρακτηρίσει με μία μόνο λέξη:

«Θα διάλεγα τη λέξη ευγνωμοσύνη για όλη αυτή την πορεία και τη συνεργασία που είχα με την Ευαγγελία. Μαζί δουλεύαμε τα τελευταία τρία χρόνια και η αλήθεια είναι ότι από την αρχή της συνεργασίας μας ταιριάξαμε πολύ εύκολα και γρήγορα τόσο μέσα στο νερό, όσο και εκτός της πισίνας.

Οπότε θα μπορούσα να πω ότι ήταν μία πολύ ωραία και μία πολύ ευχάριστη συνεργασία. Σίγουρα υπήρχε ολοένα και περισσότερο άγχος όσο πιο κοντά φτάναμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά από την άλλη είναι απολύτως φυσιολογικό όταν είσαι με έναν άνθρωπο κάθε μέρα μαζί για τόσες πολλές ώρες σίγουρα θα υπήρχαν και εντάσεις. Ωστόσο, γνωρίζαμε πολύ καλά η μία την άλλη και ξέραμε ποιος είναι ο στόχος μας. Οπότε ό,τι και αν συνέβαινε το ξεπερνάγαμε πολύ εύκολα και πολύ σύντομα. Overall είχαμε μία πολύ ωραία συνεργασία».

Για τον επόμενο στόχο της:

«Ο επόμενος στόχος ε; Δεν ξέρω. Σίγουρα θα χρειαστώ λίγο χρόνο να ξεκουραστώ και να δω τι θα κάνω και βλέπουμε. Για την ώρα δεν ξέρω καθόλου…».

Για τους ανθρώπους που της στάθηκαν στα εύκολα και στα δύσκολα όλα αυτά τα χρόνια:

«Αυτοί που στάθηκαν δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν η οικογένειά μου. Οι γονείς μου και η αδερφή μου και χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα μπορούσε να είχε γίνει πραγματικότητα όλα αυτά τα χρόνια».

Για το πόσο βοήθησε την προσπάθειά τους όλα αυτά τα χρόνια το κράτος:

«Το κράτος θα έλεγα ότι δεν μας βοηθάει ιδιαίτερα. Ειδικά στο δικό μας άθλημα που δεν υπάρχει τόση προβολή. Θα έλεγα ότι βοηθάει περισσότερο μόνο όλους εκείνους που έχουν πάρει μετάλλια. Έχουμε, όμως, την Ολυμπιακή Επιτροπή που μας βοηθάει και είναι δίπλα μας, αλλά και την Κολυμβητική Ομοσπονδία.

Πιστεύω με καλύτερες υποδομές και με μεγαλύτερη βοήθεια από το κράτος τόσο εμείς, όσο και γενικότερα η ελληνική αποστολή θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Όταν βλέπω που προπονούνται αντίστοιχες αθλήτριες από την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γαλλία και την Αγγλία που είναι υπερδυνάμεις του αθλήματος και φέρνουν επιτυχίες. Οι πισίνες και οι εγκαταστάσεις που προπονούνται είναι δέκα φορές καλύτερα από τα δικά μας. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Παρόλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι εμείς ήμασταν και τυχερές γιατί είχαμε τις πισίνες του ΟΑΚΑ για να κάνουμε τις προπονήσεις μας Οπότε είχαμε αρκετά καλές εγκαταστάσεις. Ωστόσο, δεν είχαμε τις πισίνες για τις ώρες που θα θέλαμε, αφού για αρκετές ώρες αυτές ήταν στο κοινό ή με άλλα αθλήματα ή με σχολεία. Ακόμη και έτσι, όμως, καταφέραμε να κάνουμε τη δουλειά που έπρεπε και να φέρουμε ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα».

Για το αν έχει κρατήσει μία ιδιαίτερη στιγμή γενικότερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες την εποχή που ήταν μικρότερη και τους έβλεπε από την τηλεόραση: 

«Η πρώτη μου επαφή με τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν το 2004 και όταν είχαν γίνει στη χώρα μας. Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς μου με πήγαιναν σε πολλά αθλήματα, οπότε έχω πολλές εικόνες. Το αστείο είναι ότι τότε δεν είχα δει καθόλου το δικό μας άθλημα και δεν είχα καμία επαφή. Τώρα που το σκέφτομαι πιστεύω θα ήθελα πολύ να το δω από κοντά.

Αυτό που θυμάμαι είναι οι άνθρωποι που ήταν όλοι χαρούμενοι και γενικότερα ότι ήταν μία μεγάλη γιορτή. Το ότι υπήρχε τόσος πολύς κόσμος και ότι ήταν όλα τόσο καλά οργανωμένα. Μετά θυμάμαι από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 και του 2012 που ήμουν και λίγο πιο μεγάλη ότι ήμουν σχεδόν όλη την ημέρα μπροστά από την τηλεόραση και έβλεπα τους Αγώνες και ενθουσιαζόμουν και έλεγα ότι θα ήθελα και εγώ κάποια στιγμή να πάω εκεί. Και τελικά έγινε κι’ αυτό!».

Για το ποια ήταν η στιγμή που ένιωσε ότι όλα όσα είχε περάσει εν τέλει έπιασαν τόπο και ότι τόσες θυσίες δεν πήγαν χαμένες:

«Η πρώτη στιγμή ήταν όταν πήραμε την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ντόχαν τον περασμένο Φεβρουάριο. Τότε ήταν που είπα πρώτη φορά ότι το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα και ότι όλα αυτά που έκανα τόσα χρόνια έπιασαν τόπο. Τότε ήταν μία πολύ δυνατή και έντονη στιγμή!

Η δεύτερη θα μπορούσα να πω ότι ήταν όταν αγωνίστηκα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μέχρι να πάω εκεί. Να μπω στην πισίνα. Γενικότερα όλα αυτά ήταν πολύ έντονα και δυνατά συναισθήματα. Ήμουν πολύ χαρούμενη και πολύ γεμάτη. Και το γεγονός ότι έβλεπα τόσο κόσμο και τόσους Έλληνες στις εξέδρες ήταν κάτι πολύ ωραίο και κάτι πολύ έντονο».

Για το τι μήνυμα θα έστελνε στον νεότερο εαυτό της. Αλλά και τι μήνυμα θα έστελνε στον μελλοντικό εαυτό της:

«Νομίζω το μήνυμα που θα έστελνα θα ήταν παρόμοιο: Θα έλεγα να μην τα παρατάνε ποτέ ό,τι και αν συμβεί. Ότι οι δυσκολίες θα ήταν και θα είναι πολύ περισσότερες από τις χαρές. Αλλά όταν έχεις έναν στόχο, τον ονειρεύεσαι και θες να τον πετύχεις τότε σίγουρα κάποια στιγμή με δουλειά και με πίστη θα τον πετύχεις αυτόν τον στόχο. Όποιος και αν είναι αυτός και δεν θα μετανιώσεις στιγμή για όλα αυτά που έχεις περάσει και έχεις ζήσει».