Ντράζεν Πέτροβιτς: Ο «Γιος του Διαβόλου» που ο Θεός ήθελε δίπλα του!

Τα κατορθώματα και οι επιδόσεις του παραμένουν μέχρι σήμερα αξεπέραστα και ο ίδιος αποτελεί είδωλο για όλους τους νέους αθλητές. Μπορεί η μπασκετική του μπαγκέτα να σίγησε όμως ο Ντράζεν «Μότσαρτ» Πέτροβιτς δεν ξεχνιέται και δεν πρέπει να ξεχαστεί. Mέσα από το Debut.gr σας παρουσιάζουμε την καριέρα του «Γιού του Διαβόλου» που όμως ο Θεός τον ήθελε να παίζει μπάσκετ στο πλάι του!

Η πρώτη επαφή του Πέτροβιτς με τη «Σπυριάρα»

Έχοντας ως πρότυπο τον αδερφό του, Αλεξάντερ, ο Ντράζεν Πέτροβιτς σε ηλικία μόλις 13 ετών αποτελούσε μέλος της παιδικής ομάδας της κροατικής Σιμπένκα. Το μικρό της ηλικίας του όμως δεν τον εμπόδιζε να «φορτώνει» τα αντίπαλα καλάθια άλλοτε με 50 και άλλοτε με 60 πόντους φανερώνοντας από τότε δείγματα της μπασκετικής του ικανότητας. Οι επιδόσεις του αυτές σίγουρα δεν ήταν τυχαίες και σε ηλικία 15 ετών ήταν ήδη ο ηγέτης της αντρικής ομάδας. Tο να παίζει με παιδιά της ηλικίας του κατά κάποιο τρόπο φάνταζε άδικο. Ο «Μότσαρτ» αποδέχτηκε πλήρως το πρωταγωνιστικό ρόλο, καταφέρνοντας να οδηγήσει την ομάδα του σε δύο τελικούς του κυπέλλου Κόρατς (ισάριθμες ήττες από την Λιμόζ). Η τελευταία του χρονιά στη Σιμπένκα το 1983 θα μπορούσε να ήταν ιστορική τόσο για το σύλλογο όσο και για τον ίδιο τον Πέτροβιτς. Mε δύο εύστοχες βολές του απέναντι στη Μπόζνα Σαράγιεβο, χάριζε το τίτλο του πρωταθλητή Γιουγκοσλαβίας στην ομάδα του. Η Ομοσπονδία όμως είχε αντίθετη άποψη καθώς την επόμενη κιόλας της αφαίρεσε το τίτλο με αιτιολογία την κακή διαιτησία.

Η μεταγραφή στην Τσιμπόνα και η καταξίωση

Λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων απείχε ένα χρόνο από το άθλημα που αγαπούσε. Το 1984 υπογράφει συμβόλαιο συνεργασίας με την Τσιμπόνα, στην οποία αγωνιζόταν και ο αδερφός και μαζί συνέδεσαν ένα απίστευτο μπασκετικό δίδυμο οδηγώντας την Τσιμπόνα στη κατάκτηση τίτλων. Με σύνθημα «να χάσω μία είναι για εμένα μια αφόρητη αμαρτία», ο Ντράζεν είναι πλήρως προετοιμασμένος για όλες τις δυσκολίες που θα του παρουσιαστούν. Η μοίρα τα έφερε έτσι που για τη πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος βρήκε απέναντί του τη πρώην ομάδα του, την Σιμπένκα. Το κοντέρ του Ντράζεν σταμάτησε στους 56 πόντους δείχνοντας με αυτό το τρόπο πως σε μία τέτοια πορεία που ο ίδιος αποσκοπούσε και ήταν ικανός να κάνει, δεν χωράνε συναισθηματισμοί. Μετά το τέλος του ματς ο ίδιος δήλωσε: «Δεν ήταν δύσκολο. Οι αναμνήσεις είναι αναμνήσεις, η αγάπη είναι αγάπη, αλλά στο γήπεδο δεν αναγνωρίζω κανέναν. Θα σκοράρω 56 πόντους ξανά αν έχω την ευκαιρία». Τα στατιστικά της πρώτης του χρονιάς στην Τσιμπόνα είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά για ένα παιδί που είναι μόλις 20 ετών. Πολλοί ήταν εκείνοι που περίμεναν στημένοι στη γωνία προκειμένου στην πρώτη δύσκολή στιγμή να εναντιωθούν απέναντι σε αυτό το σπάνιο ταλέντο. Η απάντηση του Ντράζεν Πέτροβιτς δόθηκε μέσα στο μπασκετικό παρκέ και οι 43,3 πόντοι ανά παιχνίδι αποτελούν την πιο τρανή απόδειξη. Μάλιστα σε ματς απέναντι στην Ολύμπια Λιουμπλιάνας πέτυχε 112 πόντους. Το ξαναγράφουμε 112 πόντους, με στατιστικά που ζαλίζουν. 30/40 δίποντα, 10/20 τρίποντα και 22/22 βολές. Ήταν ένα απόλυτο one man show όπως και ο ίδιος αποτελούσε έναν απόλυτο σταρ. Τα τέσσερα χρόνια που υπήρξε παίκτης της Τσιμπόνα κατέκτησε επτά τρόπαια. Με σκορ 87-78 το 1985 η Τσιμπόνα υπέταξε την Ρεάλ Μαδρίτης στο τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, με τον Ντράζεν σε ρόλο οδηγού σκοράροντας 39 πόντους, κατακτώντας έτσι το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ιστορία της. Παράλληλα εκείνη την σεζόν κατακτήθηκαν τόσο το πρωτάθλημα όσο και το κύπελλο Γιουγκοσλαβίας.

Τη σεζόν 1985-1986 κατακτά για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά την Ευρωλίγκα, αυτή τη φορά απέναντι στην Ζαλγκίρις Κάουνας του θρυλικού Άρβιντας Σαμπόνις με σκορ 94-82, με τον Πέτροβιτς να πετυχαίνει 22 πόντους. Την ίδια σεζόν, μάλιστα, η Τσιμπόνα θα κατακτήσει και το κύπελλο Γιουγκοσλαβίας με τον Πέτροβιτς να πρωταγωνιστεί ξανά σκοράροντας 46 πόντους απέναντι στη Μπόζνα Σαράγιεβο. Έχοντας, από μικρή ηλικία, δείξει τι είναι ικανός να πράξει όλα τα φώτα είναι στραμμένα πάνω του ενώ και οι φωνές από το μεγαλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη έχουν ήδη αρχίσει να ηχούν. Μάλιστα, το 1986 θα επιλεχθεί στην 60^η θέση του NBA Draft από τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς. Ο ίδιος όμως δεν παρασύρεται, συνεχίζοντας με τους ίδιους αμείωτους ρυθμούς. Έτσι, σκοράροντας 28 πόντους στο τελικό εναντίων της Σκαβολίνι Πεσάρο οδηγεί την Τσιμπόνα στην κατάκτηση ενός ακόμα ευρωπαϊκού τροπαίου, του Κυπέλλου Κυπελλούχων, με σκορ 89-74. Την τελευταία σεζόν που φόρεσε τα χρώματα της Τσιμπόνα (1987-1988) πρόσθεσε ακόμα έναν τίτλο στην τροπαιοθήκη του αφού κατέκτησε ένα ακόμα κύπελλο Γιουγκοσλαβίας. Τα τέσσερα αυτά χρόνια της παρουσίας του στην Τσιμπόνα είχε κατά μέσο όρο 37,7 πόντους στο πρωτάθλημα και 33,8 πόντους στην Ευρώπη. Προσέφερε απίστευτο θέαμα και κάποιες εκκωφαντικές εμφανίσεις με προσωπικά ρεκόρ όπως 112 και 62 πόντους. Αξέχαστο, μάλιστα, μπορεί να μείνει ο αγώνας εναντίων της Λιμόζ όπου «φόρτωσε» το αντίπαλο καλάθι με 45 πόντους, μοίρασε 25 ασίστ και ευστόχησε σε εννέα σουτ τριών πόντων, εκ των οποίων τα επτά ήταν συνεχόμενα σε μία περίοδο.

 Ο Πέτροβιτς ήταν έτοιμος για το κάτι παραπάνω και η Ρεάλ Μαδρίτης του το πρόσφερε

Το ταλέντο και οι βλέψεις του ήταν τόσο μεγάλες που το πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας δεν μπορούσε να τα προσφέρει. Εξάλλου και ο ίδιος έδωσε όλο του το «είναι» τόσο στην Τσιμπόνα όσο και στην Σιμπένκα. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ήδη οι σειρήνες του NBA αντηχούσαν ήδη στα αυτιά του. Ο ίδιος όμως δεν τις άκουσε (για λίγο τουλάχιστον) και άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα του καθώς υπέγραψε συμβόλαιο με την «Βασίλισσα» Ρεάλ Μαδρίτης έναντι του υπέρογκου ποσού των 4 εκατομμυρίων δολαρίων. Αναμφισβήτητα το να φοράει τη φανέλα ενός τόσο μεγάλου και ιστορικού συλλόγου ανέβαζε και το κύρος του ίδιου του παίκτη. Με την Ρεάλ κατέκτησε δύο τρόπαια. Το κύπελλο Ισπανίας απέναντι στην Μπαρτσελόνα και το κύπελλο Κυπελλούχων απέναντι στην Καζέρτα. Μάλιστα, πρέπει να σημειωθεί πως ο Ευρωπαϊκός τελικός πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα και το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με τον Ντράζεν Πέτροβιτς να δίνει μία εκπληκτική παράσταση σκοράροντας 62 πόντους. Αυτή ήταν και η μοναδική σεζόν που έμεινε στην Ισπανία καθώς ο Πέτροβιτς λίγο απρόοπτα έσπασε το συμβόλαιό του με την Ρεάλ καθώς η πίεση από την πλευρά του NBA μεγάλωνε όλο και περισσότερο και δεν μπορούσε να αρνηθεί. Ένιωθε και ο ίδιος πως είχε και φτάσει η στιγμή για το μεγάλο βήμα. Βέβαια ένα ξεχωριστό στατιστικό εκείνης της περιόδου είναι πως οι 42 πόντοι που πέτυχε ο «Μότσαρτ» αποτελούν μέχρι σήμερα ρεκόρ ατομικής επίδοσης σε σειρά τελικών στην Ισπανία.

Το όνειρό του έγινε πραγματικότητα αλλά όχι όπως το περίμενε

Οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς ήταν εκείνοι που εμπιστεύτηκαν πρώτοι στο ταλέντο του επιλέγοντάς τον στα Draft του 1986 και γι’ αυτούς ο Ντράζεν θα έκανε το μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι. Πριν ακόμα υπογράψει το συμβόλαιό του με το Πόρτλαντ, διατηρούσε κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με τον αγωνιστικό χρόνο που θα είχε στη διάθεση του. Οι φοβίες του αυτές επιβεβαιώθηκαν και μάλιστα έφτασαν σε σημείο να του δημιουργήσουν τεράστιο πρόβλημα στη μέχρι τώρα καριέρα του. Σύμφωνα με την Gazzetta Dello Sport, ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος παίκτης της χρονιάς στη πρώτη του σεζόν στα παρκέ του ΝΒΑ αγωνιζόταν μόλις για 12 αγωνιστικά λεπτά και αυτά στο τέλος του αγώνα και ενώ όλα είχαν κριθεί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα στατιστικά του να πέσουν σε μονοψήφια νούμερα και πιο συγκεκριμένα στους 7,4 πόντους ανά παιχνίδι. Η κατάσταση μάλιστα χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο την επόμενη σεζόν, ο χρόνος του περιορίστηκε ακόμα περισσότερο (έπεσε στα 7 λεπτά) και η απογοήτευσή του μεγάλωνε όλο και περισσότερο. «Ποτέ στη ζωή μου δεν έμεινα στον πάγκο και δεν σκοπεύω να συνεχίσω να το κάνω στο Πόρτλαντ» είχε δηλώσει εξοργισμένος. Κακά τα ψέματα το μόνο που πρόσφεραν οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς στον «Μότσαρτ» ήταν τις δύο χειρότερες σεζόν της καριέρας του.

Οι Νιου Τζέρσεϊ Νετς έδιναν στον Πέτροβιτς μία «δεύτερη ευκαιρία»

Μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκαν οι Νιου Τζέρσεϊ Νετς και τότε τα πράγματα άρχιζαν να αλλάζουν προς το καλύτερο. Ο Ντράζεν έδειχνε πιο αποφασισμένος από ποτέ. Όχι για να αποδείξει το ταλέντο και τις δυνατότητες του. Αυτό εξάλλου το έχει δείξει και με το παραπάνω. Αλλά να αποδείξει το πόσο άδικα του συμπεριφέρθηκαν και κυρίως πως μπασκετικά δεν έχει τελειώσει. Έτσι στις 23 Ιανουαρίου του 1991 υπογράφει και γίνεται παίκτης των Νετς. Ο χρόνος του στο παρκέ αυξήθηκε και ο ίδιος ανταποκρίθηκε πλήρως. Σε 20,5 λεπτά συμμετοχής ανά παιχνίδι μετρούσε 12,6 πόντους κατά μέσο όρο. Ο «Μότσαρτ» έδειχνε πως είχε επιστρέψει για τα καλά στα μπασκετικά δρόμενα και ήταν έτοιμος να ξεδιπλώσει το ταλέντο του στα παρκέ του ΝΒΑ. Με αναβαθμισμένο ρόλο και σε μία ομάδα που τον στήριζε και τον εμπιστευόταν. Στην επόμενη σεζόν (1991-1992), μάλιστα, έδωσε και τα απαραίτητα διαπιστευτήρια. Όντας ο ηγέτης της ομάδας και χωρίς να χάσει κανένα παιχνίδι πήρε «από το χέρι» τους Νετς και τους οδήγησε στα play-off του ΝΒΑ, πετυχαίνοντας 14 περισσότερες νίκες σε σύγκριση με την περσινή χρονιά. Επιπλέον, τα στατιστικά θύμιζαν ξανά Ντράζεν Πέτροβιτς. Σε 36,9 λεπτά συμμετοχής σκόραρε 20,6 πόντους ενώ το τελικό ποσοστό ευστοχίας του εντός πεδιάς (51%) τον καθιστούσε ως τον κορυφαίο γκαρντ του ΝΒΑ. Αναμφίβολα αποτελούσε τον ηγέτη της ομάδας και δικαίως του απονεμήθηκε και ο τίτλος του MVP. Δεν σταματά όμως εκεί. Την επόμενη χρονιά (1992-1993) παρουσιάζεται ακόμα καλύτερος αυξάνοντας τους πόντους του κατά μέσο όρο (22,3), το ποσοστό ευστοχίας του στα δίποντα (52%) αποτελώντας ξανά το κορυφαίο γκαρντ του ΝΒΑ στον συγκεκριμένο τομέα. Ήταν ο παίκτης που στην κυριολεξία μπορούσε να σε «σκοτώσει» με όποιο τρόπο θέλει και από όπου θέλει. Μάλιστα, τα αμερικανικά μέσα τον τίμησαν καθώς επιλέχτηκε στη τρίτη καλύτερη ομάδα όλου του κόσμου για εκείνη την αγωνιστική περίοδο. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, απέδειξε και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού το πόσο χαρισματικός παίκτης είναι. «Ήταν ο μόνος παίκτης που με κοιτούσε στα μάτια χωρίς να φοβάται», έλεγε γι’ αυτόν ο ίδιος ο Μάικλ Τζόρνταν. Αυτό όμως που τον απογοήτευσε πάρα πολύ ήταν που το All-Star Game του ΝΒΑ δεν τον κάλεσε να συμμετάσχει σε αυτή τη διοργάνωση-γιορτή που συμμετέχουν όλα τα αστέρια του καλύτερου πρωταθλήματος του πλανήτη. Αυτό όμως που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως ο «Μότσαρτ» παρόλο που βρισκόταν μέσα στους 15 καλύτερους σκόρερ της διοργάνωσης, εν τέλει αποτελεί τον μοναδικό παίκτη που δεν καλέστηκε να συμμετάσχει.

Η μέρα που θέλουμε όλοι να ξεχάσουμε

Έχοντας ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του με τους Νετς, ταξιδεύει στην Πολωνία για να ενταχθεί με την υπόλοιπη ομάδα της Κροατίας στα πλαίσια των προκριματικών του Ευρωμπάσκετ του 1993. Μπορεί να προερχόταν από δύο πολύ καλές σεζόν στο ΝΒΑ όμως ήταν αρκετά σκεπτικός όσον αφορά το μέλλον του. Οι Νετς δεν τον είχαν καλέσει για να ανανεώσει το συμβόλαιο του και ο ίδιος ήταν φανερά ενοχλημένος. Επιπλέον πίστευε πως οι Αμερικάνοι δημοσιογράφοι δεν του έδιναν την απαραίτητη σημασία-αναγνώριση και ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει το ΝΒΑ. Μάλιστα, φημολογήθηκε πως είχε συμφωνήσει σε όλα με τον Παύλο Γιαννακόπουλο προκειμένου να αγωνιστεί στην Ελλάδα με την φανέλα του Παναθηναϊκού. Μία μεταγραφή που σίγουρα θα «τάραζε» τα νερά όλου του κόσμου αν συνυπολογίσουμε πως στους πράσινους αγωνίζονταν ήδη ο Στόγιαν Βράνκοβιτς και ο Νίκος Γκάλης. Το συμβόλαιο που του είχε προσφέρει ο ιστορικός ηγέτης του Παναθηναϊκού ήταν τριετούς διάρκειας με ανοιχτούς τους όρους της αμοιβής. Με λίγα λόγια ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού έδωσε το ελεύθερο στον Ντράζεν να αποφασίσει μόνος του το πόσο με το οποίο θα ήθελε να αμείβεται και αυτομάτως θα γινόταν δεκτό. Η υπόθεση πρέπει να ήταν αρκετά προχωρημένη αφού και ο ίδιος ο Πέτροβιτς μιλούσε για τους στόχους που είχε με την φανέλα του Παναθηναϊκού. «Έδειξα πόσο αξίζω στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και τώρα έρχομαι για να κατακτήσω και πάλι τίτλους. Θέλω να παίξω σε μια ομάδα που θα πάρει το πρωτάθλημα της Ευρώπης και το είπα στον Στόγιαν: Εσύ, ο Γκάλης, εγώ και τα άλλα παιδιά του Παναθηναϊκού αν είμαστε μαζί θα κάνουμε τον Παναθηναϊκό πρώτο στην Ευρώπη και τον κόσμο του ευτυχισμένο. Αλήθεια σου λέω, από τώρα σκέφτομαι τον τελικό στο Τελ Αβίβ. Αυτός ο Παναθηναϊκός, αν υπογράψω, θα είναι μια ομάδα που δεν θα σκέπτεται ούτε θα φοβάται την ήττα όπου κι αν παίζει».

Μετά το τέλος του αγώνα αποφάσισε να μην επιστρέψει μαζί με την υπόλοιπη αποστολή της ομάδας στη Κροατία καθώς φοβόταν τα αεροπλάνα και τα θεωρούσε «σίγουρο θάνατο». Έτσι αποφασίζει να ταξιδέψει οδικώς στο Ζάγκρεμπ παρά τις αντιρρήσεις του φίλου του Στόγιαν Βράνκοβιτς ο οποίος είχε ένα κακό προαίσθημα. Μαζί με την σύντροφό του και μία ακόμα φίλη του ο Ντράζεν ξεκινά αυτό το μακρύ ταξίδι το οποίο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Τεσσερισήμισι μήνες πριν από τα 29^α γενέθλιά του και πιο συγκεκριμένα στις 7 Ιουνίου του 1993 ο σπουδαίος Ντράζεν Πέτροβιτς άφησε την τελευταία του πνοή καθώς ενεπλάκη σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Ντένκεντορφ. Σύμφωνα με την έκθεση της αστυνομίας το αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε η σύντροφος του Πέτροβιτς, ο οποίος βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού χωρίς να φορά ζώνη ασφαλείας, προσέκρουσε πάνω σε φορτηγό το οποίο στην προσπάθειά του να αποφύγει σύγκρουση με άλλο όχημα ξέφυγε από την πορεία του, προσέκρουσε στο οδικό διάφραγμα και έκλεισε και τις τρεις λωρίδες κυκλοφορίας. Οι δύο κοπέλες που βρίσκονταν στο αμάξι απλώς τραυματίστηκαν. Η είδηση του θανάτου του σκόρπισε θλίψη και δάκρυα σε όλο το κόσμο. Ολόκληρη η Κροατία βυθίστηκε στο πένθος. Στην κηδεία του αδικοχαμένου σπουδαίου μπασκετμπολίστα τραγικές φιγούρες η οικογένειά του και οι συμπαίκτες του που δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως ο «Μότσαρτ» έφυγε από τη ζωή.

Επιτεύγματα του Πέτροβιτς με την Εθνική ομάδα

Ο «Γιός του Διαβόλου» όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν, αποτελούσε πιστό στρατιώτη τόσο της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας όσο και της ανεξαρτητοποιημένης Εθνικής Κροατίας. Χαρακτηριστικές στιγμές είναι η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ το 1989 απέναντι στην Ελλάδα, η κατάκτηση του Μουντομπάσκετ το 1990 απέναντι στην Σοβιετική Ένωση και αφού στον ημιτελικό είχαν αποκλείσει τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η κατάληψη της δεύτερης θέσης στους Ολυμπιακούς αγώνες της Σεούλ το 1989 και της Βαρκελώνης (συμμετείχε με την Εθνική Κροατίας) το 1992. Του απονεμήθηκε μάλιστα το βραβείο του καλύτερου παίκτη στο Βαλκανικό πρωτάθλημα νέων ανδρών που διοργανώθηκε στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Πάτρα το 1982, ενώ ανακηρύχθηκε ΜVP του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Ισπανίας το 1986 και ΜVP του Ευρωμπάσκετ της Γιουγκοσλαβίας το 1989.

Hall of Fame: Ο «Κορυφαίος» ανάμεσα στους «Κορυφαίους»

Μπορεί ο Ντράζεν Πέτροβιτς να έχει φύγει από την ζωή, όμως σε καμία περίπτωση δεν έχει ξεχαστεί. Ακολούθησαν μία σειρά από αφιερώσεις και τιμές που απονεμήθηκαν προς τιμή του αδικοχαμένου Πέτροβιτς. Αρχικά, τόσο το γήπεδο της Σιμπένκα όσο και της Τσιμπόνα πήραν το όνομα του σπουδαίου Πέτροβιτς. Η πόλη του Ζάγκρεμπ έδωσε σε μία πλατεία το όνομα του. Στις 11 Νοεμβρίου 1993, οι Νιου Τζέρσεϋ Νετς απέσυραν την φανέλα με το νούμερο 3 που φορούσε ο «Μότσαρτ» και από το 1994 το βραβείου του ΜVP του ΝΒΑ φέρει το όνομά του. Στις 29 Απριλίου 1995, το Ολυμπιακό Μουσείο της Λοζάνης κοσμείτε από το άγαλμα του μεγάλου αθλητή που προσφέρθηκε προς τιμήν του. Και οι τιμές δεν σταματούν εδώ. Στις 9 Ιουνίου του 2001 ο Κροάτης τενίστας Γκόραν Ιβανίσεβιτς μετά τη νίκη του απέναντι στον Πάτρικ Ράφλερ αφιέρωσε τη νίκη του στον Πέτροβιτς φορώντας την εμφάνιση του με τα χρώματα των Νετς. Από το 2002 αποτελεί μέλος του Basketball Hall of Fame της FIBA και το 2007 στο αντίστοιχο του ΝΒΑ  που αποτελεί ύψιστη τιμή για έναν αθλητή. Στις 7 Ιουνίου του 2006, με την συμπλήρωση 13 χρόνων από το θάνατο του πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του «Μουσείου Ντράζεν Πέτροβιτς» που αποτελεί έναν πραγματικό μπασκετικό «ναό» αντάξιο της ιστορίας και των επιτευγμάτων του «Μότσαρτ». Η ιδέα για τη δημιουργία ενός τέτοιου μουσείου προέρχεται από την ίδια την οικογένεια του Πέτροβιτς που σε συνδυασμό και με την πολύτιμη βοήθεια της Κροατικής κυβέρνησης, της πόλης του Ζάγκερμπ, συναθλητών του, επιχειρήσεων και ανώνυμων πολιτών έγινε πραγματικότητα. Την οργάνωση και τη λειτουργία του χώρου αυτού έχει αναλάβει το «Ίδρυμα Ντράζεν Πέτροβιτς», που αποτελεί άλλη μία πρωτοβουλία της οικογένειας Πέτροβιτς. Τέλος, από τις 22 Δεκεμβρίου του 2006 το μουσείο κοσμείτε από το άγαλμα του Ντράζεν Πέτροβιτς ενώ και η πλατεία που βρίσκετε μπροστά από το μουσείο έχει πάρει το όνομα του.

Οι τιμές που του έχουν αποδοθεί όλα αυτά τα χρόνια, αναμφίβολα είναι αυτές που αρμόζουν σε αυτόν τον τεράστιο αθλητή. Μπορεί το άστρο του να έσβησε τόσο νωρίς όμως από τις μνήμες των φιλάθλων δεν διαγράφτηκε ποτέ. Θα παραμείνει πάντα χαραγμένος ως το απόλυτο είδωλο μπασκετμπολίστα που μάγευε τα πλήθη με την «μπασκετική μπαγκέτα» του. Και όπως είπε και ο Ντιέγκο Μαραντόνα: «Μη λυπάστε για τον θάνατό του. Είναι φαινόμενο και θα ζει για πάντα».