Athens Kallithea: Μέχρι να βρούμε ουρανό…

Ο Γουλτ Ντίσνεϊ δεν μας χάρισε μόνο μερικά από τις καλύτερες ταινίες κινούμενων σχεδίων. Ήταν αυτός που έκανε ακόμη και τους πιο μεγάλους να αγαπάνε και να σκέφτονται σαν μικρά παιδιά. Ήταν αυτός που μας χάρισε ένα απλό, αλλά και τόσο δυνατό ρητό: «Αν μπορείς να το ονειρευτείς τότε μπορείς και να το κάνεις».

Στην πόλη της Καλλιθέας εδώ και χρόνια υπήρχε ένα όνειρο. Ένας στόχος. Πότε θα δουν την Athens Kallithea να επιστρέφει στη Super League. Πότε το κοντέρ θα…τερματίσει και θα γράφει και πάλι επιτυχίες. Πιο μεγάλες. Πιο λαμπρές. Όπως παλιά. Όπως τότε που μερικοί ήταν μικρά παιδιά.

Και αυτό συνέβη στις 9 Μαΐου του 2024 και το εντός έδρας 1-1 κόντρα στα Χανιά.

Το Debut.gr ήταν εκεί και έζησε όλες τις στιγμές του ιστορικού αγώνα του συλλόγου από τα Νότια Προάστια που επέστρεψε στα σαλόνια μετά από το 2006 και κάνει ακόμη πιο μεγάλα όνειρα!

Born in the USA!

Στην Ελλάδα λέμε «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Στις ΗΠΑ δεν έχουν κάποια παρόμοια έκφραση. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Αλλά αν δεν βρέξεις τον… πωπό σου τότε δύσκολα τρως ψάρι. Είτε στην χώρα μας, είτε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Δηλαδή αν δεν δουλέψεις σκληρά και αν δεν έχεις ένα σχέδιο, τότε δύσκολα μπορείς να δεις κάποια ομάδα να κάνει βήματα προς τα μπροστά.

Ο Τεντ Φιλιππάκος μαζί με την ομάδα του και φυσικά τον αδερφό του, Πέτρο, ήρθαν από την Αμερική (όπου ανδρώθηκαν ουσιαστικά, ενώ είχαν πάντα επαφή με τα πάτρια εδάφη) και από την πρώτη ημέρα ήθελαν να δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο. Όχι μόνο για τους φιλάθλους της Athens Kallithea, αλλά ακόμη για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Άνθρωποι που δεν είχαν και δεν έχουν καμία σχέση με το «βρώμικο» περιβάλλον της Super League 2. Με τους παράγοντες που μπαίνουν μέσα στο γήπεδο με… όπλο ή με συνοδεία ανθρώπων που κάνουν δήθεν τους μεταφραστές για να κάθονται στον πάγκο της ομάδας τους. Αυτό για τους πιο πολλούς είναι (και ακούγεται) όχι μόνο καλό. Αλλά θετικό όσο δεν πάει. Ως μάννα εξ ουρανού. Το να είναι δηλαδή κάτι ξεχωριστό.

Ωστόσο, για όσους είχαν εικόνα της εν λόγω κατηγορίας είχαν προϊδεάσει τους… Γιάνκηδες ότι τα πράγματα δεν θα είναι ούτε τόσο απλά. Ούτε τόσο εύκολα. Και ας είχαν τις καλύτερες προθέσεις. Και ας είχαν έτοιμο το project. Ότι τα έσοδα θα είναι ελάχιστα ως και πενιχρά. Ότι θα πρέπει να βάλουν πολλά από την τσέπη τους, μέχρι να δουν αποτελέσματα. Αυτό ήταν κάτι που όχι μόνο δεν τους τρόμαξε αλλά τους θύμισε ένα άλλο (αμερικάνικο) ρητό: «No guts, no glory».

Από την ώρα και τη στιγμή που πέρασε η ομάδα στα χέρια τους άλλαξαν πολλά. Σχεδόν όλα. Χωρίς όμως να καταστρέψουν το χθες και σεβόμενοι την ιστορία ενός συλλόγου που έχει περάσει από αρκετά κύματα και ακόμη περισσότερα δεινά. Οι αντιδράσεις για την αλλαγή της ονομασίας και του σήματος ήταν έντονες από μερίδα των οπαδών. Κάτι που ήταν λογικό και επόμενο μέχρι ενός σημείου. Αν δεν… πεθάνει το παλιό δεν υπάρχει χώρος για το νέο.

Ωστόσο, ακόμη και οι πιο δύσπιστοι πείστηκαν για τις προθέσεις τους από τις πράξεις και τα έργα τους. Μιας και για να πας ένα βήμα μπροστά πρέπει να αφήσεις τα βαρίδια του παρελθόντος για να τρέξεις μπροστά. Δεν είναι δα και μικρό πράγμα μία ομάδα όπως η Athens Kallithea να φιγουράρει κάθε καλοκαίρι (τόσο εκείνο του 2022, όσο και του 2023) σε μερικές από τις μεγαλύτερες αθλητικές ιστοσελίδες του κόσμου (αλλά και της Ελλάδας), λόγω των εμφανίσεων της. Ή λόγω της εικόνας του γηπέδου. Ωστόσο, το πιο θετικό δεν ήταν αυτό. Αλλά ότι όλα αυτά ήταν βάσει σχεδίου και πλάνου και όχι επειδή ήταν σε απόλυτη ευθυγράμμιση οι πλανήτες.

Κάθε αρχή και δύσκολη

Αργά ή γρήγορα η ελληνική (και ίσως ζοφερή) πραγματικότητα της Super League 2 θα έδειχνε στους ανθρώπους της Athens Kallithea ότι τίποτα δεν θα τους δινόταν εύκολα ή γρήγορα. Ακόμη και αν είχαν τις καλύτερες και πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις. Ακόμη και αν αυτές έφερναν πολλές χιλιάδες ευρώ κέρδος στα ταμεία, αφού γίνονταν εύκολα και άμεσα sold out σε Ελλάδα και σε πολλές πόλεις της Ευρώπης.

Οι παίκτες του συλλόγου από τα Νότια Προάστια θα έπρεπε να τις ιδρώσουν τις φανέλες με το σήμα της Kappa. Θα έπρεπε να βρωμίσουν με λάσπη από τα τάκλιν τα σορτσάκια τους. Και το έκαναν. Αρχικά με τον Λεωνίδα Βόκολο και αργότερα με τον Γιώργο Σίμο η Athens Kallithea τη σεζόν 2022-2023 όχι μόνο έπαιρνε τα αποτελέσματα που έπρεπε. Αλλά σε αρκετές περιπτώσεις έπαιζε και εντυπωσιακό ποδόσφαιρο. Κάτι που μόνο εύκολο ή δεδομένο δεν είναι σε μία κατηγορία που το Α και Ω είναι το αποτέλεσμα. Όχι μόνο για εκείνους. Αλλά από τον πρώτο, μέχρι και τον τελευταίο οπαδό.

Τα γκολ του Γιάννη Λουκίνα (πρώτος σκόρερ της σεζόν 2022-2023), οι μαγικές ενέργειες του Ντιμίτριους και οι πάσες του Χαβιέρ Ματίγια δεν έφταναν. Ο σύλλογος έφτασε κοντά στην άνοδο, αλλά την έχασε στο νήμα από την Κηφισιά που έδειχνε (και μάλλον ήταν) ανώτερη σε κάθε μέτωπο. Αυτό έφερε αλλαγές. Είπαμε… Οι άνθρωποι της διοίκησης ήταν αποφασισμένοι να αλλάξουν πολλά μέχρι να πετύχουν. Να αλλάξουν. Όχι να καταστρέψουν.

Η επιλογή ενός έμπειρου προπονητή με παραστάσεις από τη συγκεκριμένη κατηγορία (που ήταν μέχρι και προσφάτως η Athens Kallithea) έδειχναν ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο Αλέκος Βοσνιάδης από την αρχή έδειξε ότι κατέχει πολύ καλά το «know how» και πως μπορούσε να φέρει και πάλι την ομάδα στον δρόμο της δόξας και των επιτυχιών.

«Είμαστε πια πρωταθλητές…»

Ούτε ένα, ούτε δύο. Αλλά 18 χρόνια έπρεπε να περάσουν από την ώρα και τη στιγμή που η Athens Kallithea θα επέστρεφε και πάλι στη Super League. Για τους λάτρεις της στατιστικής ήταν η δεύτερη φορά, μετά τον Απρίλιο του 2003, όπου ο σύλλογος θα κατακτούσε την άνοδο. 21 χρόνια μετά ήταν πολλά. Πέρασαν πολλοί παίκτες, ακόμη περισσότεροι προπονητές, όπου ναι μεν είχαν αυτό τον στόχο στο μυαλό τους και στα σχέδιά τους, αλλά κάπου στο τέλος ή στην πορεία τα έχαναν.

Στις 9 Μαΐου του 2024 γράφτηκε ιστορία. Μία ωραία ιστορία. Το εντός έδρας ματς με τα Χανιά και το τελικό 1-1 ήταν το αποτέλεσμα που περίμεναν πολλοί φίλοι του συλλόγου, ώστε να ζήσουν μοναδικές στιγμές. Στιγμές που δύσκολα θα μπορούσαν να φανταστούν, μέχρι και πριν από μερικά χρόνια όταν η αγαπημένη τους ομάδα έφτασε να αγωνίζεται στη Γ Εθνική ή να έχει πολλά και σοβαρά οικονομικά ζητήματα. Μετά το σφύριγμα της λήξης και τις κραυγές των παικτών του Αλέκου Βοσνιάδη, τα «όλε, όλε» που ακολούθησαν και τα… μπουγελώματα ήταν λογικό να έρθουν και τα δάκρυα. Αυτή τη φορά δεν ήταν δάκρυα πίκρας, αλλά χαράς, συγκίνησης, πάθους και πολλής πίεσης που βγήκε έτσι.

Από τα μεγάφωνα δεν έπαιξε ούτε το «Πρωταθλητές» των «ΦΑΤΜΕ». Ούτε το «We are the Champions» από τους Queen. Ο DJ «έσπασε» την κονσόλα με το «Heroes» του Ντέιβιντ Μπάουι και το «Rocket Man» από τον Έλτον Τζον. Δύο κομμάτια που έγιναν άτυποι ύμνοι μετά από κάθε εντός έδρας ματς. Κλασικά. Όπως και οι μονομαχίες του «Ελ Πάσο». Η γκρίνια από τις εξέδρες δεν έλειπε ακόμη και σε αυτό το σημείο, αλλά ούτε αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει το ρεζουμέ της ιστορίας που ήταν «Είμαστε πια πρωταθλητές έρχονται άλλες εποχές…».

Μία γειτονιά, μία ομάδα

Ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ του αθλητισμού είναι το: «Πιο δύσκολο είναι να παραμείνεις στην κορυφή, παρά να φτάσεις σε αυτή». Η Athens Kallithea πέτυχε τον πρώτο μεγάλο της στόχο που ήταν η άνοδος. Ωστόσο, από εδώ και πέρα η διοίκηση του συλλόγου θα πρέπει να βρει τον επόμενο. Όπου είναι η ομάδα να φτάσει και να ξεπεράσει τις τρεις σεζόν στην πρώτη τη τάξει κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ένα… ρεκόρ που είχε παλιά η ομάδα. Ή αν μπορεί να φτάσει το επίπεδο και την παρουσία του Ατρόμητου που είναι μία κραταιά δύναμη. Όμως, ακόμη και ένα μεγάλο ταξίδι ξεκινάει με ένα απλό βήμα. Και αυτό έγινε.

Αυτό που κατάφεραν οι παίκτες της Athens Kallithea δεν είναι σπουδαίο μόνο αθλητικά ή αγωνιστικά. Μέσω του ποδοσφαίρου και των αποτελεσμάτων τους (που κακά τα ψέματα οι νίκες και οι επιτυχίες φέρνουν τον κόσμο στο γήπεδο) μπόρεσαν να ενώσουν μία πόλη. Έναν Δήμο που έψαχνε την ποδοσφαιρική του ταυτότητα. Την αθλητική του υπερηφάνεια. Μία πόλη που ζει και αναπνέει και πάλι για τα ματς στο «Ελ Πάσο», την ατμόσφαιρα στις εξέδρες, τα πειράγματα και τις μυρωδιές από το «βρώμικο».

Παιδιά που μεγάλωσαν και μπήκαν στα πρώτα… άντα έχοντας στη μνήμη τους την εικόνα ενός συλλόγου με παίκτες όπως ο Γκέκας, ο Τσίγκας και άλλοι να μεταλαμπαδεύει αυτή την εμπειρία στους έφηβους που περίμεναν με ένα χαρτί στο χέρι τον Λουκίνα, τον Κυνηγόπουλο, τον Ματίγια και τον Ντιμίτριους για ένα αυτόγραφο.

Αυτή η ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα της Super League 2 είναι κάτι παραπάνω από μία οικογένεια. Ή ένα καλό σύνολο. Η Athens Kallithea είναι μία ομάδα που ένωσε μία γειτονιά και την έκανε να ονειρεύεται και πάλι ποδοσφαιρικά. Μέχρι να βρει ουρανό…