Ο Γιούργκεν Κλοπ θα μείνει για πάντα στην ιστορία της Λίβερπουλ γιατί μετέτρεψε ακόμα και τους πιο δύσπιστους σε παθολογικά αισιόδοξους.

Τα βάζεις κάτω και μετράς. 1 Τσάμπιονς Λιγκ, 1 Πρέμιερ Λιγκ, 1 Fa Cup, 1 Carabao Cup, 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης, 1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και 1 Κομιούνιτι Σιλντ. Συνολικά 7 τίτλοι σε 9 χρόνια. Μα καλά τότε, γιατί τόσα δάκρυα για τον Κλοπ; Δεν είναι δα ότι σάρωσε και τις κούπες.

Με αυτόν τον απλουστευμένο συλλογισμό θα επιχειρήσουν κάποιοι να σας πείσουν ότι ο Κλοπ είναι υπερεκτιμημένος. Για να τους απαντήσετε θα πρέπει να γυρίσετε το χρόνο πίσω. 9 χρόνια πίσω. Σε εκείνη την ιστορική πρώτη συνέντευξη τύπου του Κλοπ ως τεχνικού της Λίβερπουλ. Τότε, που είχε συστηθεί στους δημοσιογράφους ως «Normal One» παρόλο που μόνο φυσιολογικός δεν ήταν.

«Αυτή τη στιγμή όλη η οικογένεια της Λίβερπουλ είναι λίγο νευρική, λίγο απαισιόδοξη και με πολλές αμφιβολίες. Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο είναι υπέροχη αλλά δεν υπάρχει πίστη. Κοιτάζουν μόνο τι κάναμε πριν 10 πριν 20 χρόνια. Η ιστορία είναι καλή αλλά μόνο για να τη θυμάσαι. Πρέπει να σταματήσουμε να αμφισβητούμε και να αρχίσουμε να πιστεύουμε» είχε πει στις 8 Οκτωβρίου του 2015.

Και διηγώντας τα να κλαις

Για όποιον δε θυμάται, ας του φρεσκάρουμε τη μνήμη. Ο Κλοπ παρέλαβε από τον Μπρένταν Ρότζερς καμμένη γη. Μια ομάδα που τερμάτισε 6η την περασμένη σεζόν και την παρέλαβε στην 10η θέση τον Οκτώβριο του 2015. Με παίκτες που ήταν στην καλύτερη χρυσές μετριότητες, όπως ο Λούκας Λέιβα, ο Μινιολέ και ο Σκρτέλ.

Εκείνη την εποχή, η Λίβερπουλ τρέφονταν από αναμνήσεις. Ακόμα και αυτές, όμως ξεθώριαζαν. Το 2015, αν ήσουν 25 ετών δεν είχες δει ποτέ τη Λίβερπουλ να πανηγυρίζει το πρωτάθλημα. Τελευταία φορά ήταν το μακρινό 1990. Η 1η κατηγορία της Αγγλίας δεν αποκαλούταν καν Πρέμιερ Λιγκ.

Ο Κλοπ, όμως, ήταν οραματιστής. Έβλεπε το μέλλον. «Όταν θα κάθομαι εδώ σε 4 χρόνια, θεωρώ ότι θα έχουμε κερδίσει 1 τίτλο» ήταν τα προφητικά του λόγια σε εκείνη τη συνέντευξη τύπου.

Όταν λίγους μήνες αργότερα, πήρε τους παίκτες από το χεράκι για να πανηγυρίσουν μπροστά στο Kop το βαθμό της ισοπαλίας κόντρα στην Γουέστ Μπρομ, ο Κλοπ λοιδορήθηκε. Ήξερε, όμως, τι έκανε. Ήταν στα μπετά ακόμη αλλά έχτιζε τη σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο. «Ήθελα από την 1η στιγμή να δείξω στους οπαδούς μας πόσο σημαντικούς τους θεωρώ. Γνώριζα πόσο σημαντικός είμαι για την εμφάνιση της ομάδας αλλά εκείνοι είναι υπεύθυνοι για την ατμόσφαιρα. Όταν παίζουμε καλά είναι εύκολο ο κόσμος να είναι όρθιος. Όταν, όμως, δεν είμαστε καλοί, τότε σας χρειαζόμαστε. Τότε πρέπει να είστε εσείς οι πρωταγωνιστές» είχε εξηγήσει το 2018 για εκείνο τον ιστορικό πανηγυρισμό.

Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι πίστεψαν

Ο Κλοπ, φυσικά, γνώριζε ότι η εμπιστοσύνη δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται. Έτσι, με γεωμετρική πρόοδο ξεκίνησε η βελτίωση του συλλόγου. Την 1η χρονιά οδήγησε την ομάδα σε 2 τελικούς. Του Carabao Cup και του Γιουρόπα Λιγκ. Την τελευταία φορά που η Λίβερπουλ είχε προκριθεί σε 2 τελικούς την ίδια σεζόν ήταν το 2005. Τα ταμείο έγραψε μηδέν τρόπαια αλλά ήδη η πίστη είχε αρχίσει να μεγαλώνει. Στη 2η χρονιά του, η Λίβερπουλ τερμάτισε 4η και προκρίθηκε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εκείνη την εποχή, μόνο δεδομένο δεν ήταν. Η Λίβερπουλ είχε προκριθεί μόνο 1 φορά τα τελευταία 7 χρόνια.

Την επόμενη σεζόν, η νέα γενιά των φίλων της Λίβερπουλ ζούσε ξανά τις ευρωπαϊκές δόξες. Ο χαμένος τελικός Τσάμπιονς Λιγκ από τη Ρεάλ και η είσοδος στην τετράδα πιστοποιούσε την ανοδική πορεία.

Για να φτάσουμε τελικά στην υλοποιήση της υπόσχεσης του Κλοπ. Το 2019, στην 4η σεζόν του πανηγύρισε το Τσάμπιονς Λιγκ. Τον πρώτο τίτλο της Λίβερπουλ από το 2012 και το ταπεινό Carabao Cup.

Η αλλαγή νοοτροπίας ήταν γεγονός πια. Η Λίβερπουλ ήταν ξανά μεγάλη ομάδα. Από κομπάρσος του παρελθόντος είχε μετατραπεί στην πρωταγωνίστρια και υποψήφια για όσκαρ. Και η πραγματική λύτρωση ήρθε το 2020. Μετά από 30 χρόνια αναμονής, ο Κλοπ είχε φέρει το πρωτάθλημα πίσω στο «Άνφιλντ». Ήταν η στιγμή που ακόμα και ο πιο δύσπιστος πίστεψε. Ο Γερμανός είχε τηρήσει το λόγο του.

Αν δεν ήταν ο Πεπ…

Toν Γενάρη του 2022, ο παλαίμαχος στόπερ της Λίβερπουλ, Τζέιμι Κάραχερ είχε δηλώσει το εξής: «Όταν βλέπω την ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ και πόσο καλή είναι, το ποδόσφαιρο που έχουν παίξει, θεωρώ ότι δεν έχουν κερδίσει αρκετά ασημικά. Για να το θέσω καλύτερα, δεν έχουν κερδίσει όσα τρόπαια τους αναλογούν με βάση την απόδοσή τους». Έκτοτε η Λίβερπουλ κέρδισε 5 ακόμη τρόπαια αλλά τα λόγια του Κάραχερ ηχούν ακόμα επίκαιρα στα αυτιά μας.

Υπάρχει, όμως, μία τεράστια δικαιολογία. Ακούει στο όνομα Πεπ Γκουαρντιόλα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν χωρίς τη διαστημική Σίτι, η Λίβερπουλ θα μετρούσε τουλάχιστον 3 πρωταθλήματα αντί για 1.

Ακόμα και γι αυτό το μοναδικό πρωτάθλημα, η Λίβερπουλ χρειάστηκε να ξεπεράσει τα όρια της. Να συγκεντρώσει το 2ο μεγαλύτερο αριθμό βαθμών στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ. 99 βαθμούς παρακαλώ. Για να είναι σίγουρη, μάλιστα, μέτρησε 26 νίκες και 1 ισοπαλία μέχρι τις 29 Φεβρουαρίου του 2020. Είχε συγκεντρώσει δηλαδή, 79 από τους διαθέσιμους 81 πόντους. Αν το πάρει κανείς από τις 12 Γενάρη του 2019, τότε η ομάδα του Κλοπ ήταν αήττητη για 44 σερί ματς στην Πρέμιερ Λιγκ.

Για να καταλάβει κανείς πόσο άδικα έχει φερθεί η ιστορία στον Κλοπ αρκεί η αναφορά του εξής στατιστικού. Η Λίβερπουλ του Γερμανού μετράει την 2η, την 4η και 8η καλύτερη συγκομιδή βαθμών στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ. Και, όμως, η Σίτι του Πεπ έχει βάλει τόσο ψηλά τον πήχη που ακόμα και οι 97 πόντοι της σεζόν 19/20 και οι 92 της σεζόν 21/22 δεν ήταν αρκετοί για να δώσουν 2 ακόμη πρωταθλήματα στους «κόκκινους».

Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, από την ίδρυση της Πρέμιερ Λιγκ (92/93) μόνο 6 πρωταθλήτριες ομάδες έχουν συλλέξει περισσότερους από 92 βαθμούς. Οι υπόλοιπες 25 με 92 βαθμούς και λιγότερους πανηύρισαν το πρωτάθλημα.

Trust the process

Ο Κλοπ δεν διάλεξε ποτέ τον εύκολο δρόμο. Αυτόν που είναι στρωμένος με πετροδόλλαρα. Όταν τα μίντια τον πίεζαν για μεταγραφές εκείνος απαντούσε αρνητικά. Όχι επειδή δεν ήθελε αλλά επειδή πάντα εμπιστευόταν τη διαδικασία.

Η υπομονή και η πίστη στο project είναι 2 χαρακτηριστικά του Γερμανού που δεν έχουν διαφημιστεί. Είναι και ένας από τους λόγους που ΠΟΤΕ δεν ήρθε σε ρήξη με ποδοσφαιριστή. Σεβόταν το υλικό που είχε. Γι΄αυτό, έπαιρνε πάντα το 100% από τους παίκτες του. Πάντα αξιοκρατικός έδινε ευκαιρίες μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο. Όπως με τον Λορίς Κάριους. Και μόνο τότε αγόρασε τον Άλισον. Ή όπως με τον ασταθή Λόβρεν και την μεταγραφη του Φαν Ντάικ.

Στα δάχτυλα είναι μετρημένες οι αποτυχημένες μεταγραφές του Κλοπ. Μία του Κεϊτά, μία του Κάιρους και μία του Μιναμίνο. Ό,τι άγγιξε στη Λίβερπουλ, το μετέτρεψε σε χρυσό. Τα παραδείγματα του Ρόμπερτσον, του Χέντερσον και του Ντιόγκο Ζότα είναι τα πιο χαρακτηριστικά. Κερασάκι στην τούρτα, φυσικά, είναι η εκμετάλλευση των ακαδημιών. Άρνολντ, Έλιοτ και Τζόουνς καθιερώθηκαν χάρη σε εκείνον.

Αν λοιπόν, έπρεπε να μετρήσουμε το μεγαλείο του Κλοπ, δε θα το κάναμε σε τίτλους. Θα το μετρούσαμε σε συναισθήματα. Για τον απλούστατο λόγο ότι τους ξεχωριστούς ανθρώπους δεν τους θυμάσαι για όσα πέτυχαν αλλά για όσα σε έκαναν να νιώσεις.