Ραντιβόι Κόρατς: Πολλοί τον έχουν ακούσει, λίγοι τον ξέρουν…

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις παικτών που όταν ακούμε το όνομα τους αυτόματα θεωρούμε ότι γνωρίζουμε και την ιστορία τους. Για παράδειγμα ο Alphonso Ford. Πρόκειται για τον σπουδαίο αυτό guard, που κάθε φορά τον ακούμε στον ανακήρυξη του MVP της Euroleague, μιας το όνομα του έχει αποδοθεί ως φόρος τιμής στο βραβείο αυτό. Ενώ σαν όνομα είναι ευρέως γνωστό, λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν την καριέρα του και τα επιτεύγματα του. Κάτι ανάλογο ισχύει και στην περίπτωση του Ραντιβόι Κόρατς. Πολλοί έχουν συνδέσει το όνομα του με την Ευρωπαϊκή διοργάνωση «κύπελλο Κόρατς». Πόσοι όμως γνωρίζουν τα κατορθώματα αυτού το σπουδαίου Γιουγκοσλάβου μπασκετμπολίστα που απλά έχει αφήσει ιστορία. Πιστέψτε μας ελάχιστοι. Έτσι, το Debut.gr παρουσιάζει την ιστορία του Ραντιβόι Κόρατς.

Η αρχή

Ο Κόρατς γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1938 στην περιοχή Σόμπορ της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Κόρατς και η οικογένειά του εγκαταστάθηκαν στο Βελιγράδι. Τότε ήταν που ο νεαρός Γιουγκοσλάβος ξεκίνησε δειλά-δειλά να ασχολείται με το μπάσκετ και να εξοικειώνεται με τη πορτοκαλί θεά. Ο ίδιος όπως θα δούμε και στην συνέχεια ποτέ δεν αντιμετώπισε το μπάσκετ ως επάγγελμα. Αντίθετα ήταν κάτι που τον έκανε πραγματικά ευτυχισμένο. Ο Κόρατς μπορεί να δυσκολευόταν ως προς την κατανόηση των κανόνων του αθλήματος αλλά η ικανότητα του να σκοράρει με όποιο τρόπο ήθελε, παραμέριζε τις όποιες αδυναμίες του. Επίσης κάτι που είναι εξίσου σημαντικό και πρέπει να αναφέρουμε. Ο Κόρατς ήταν αυτός που καθιέρωσε έναν νέο τρόπο εκτέλεσης. Την γνωστή σε όλους μας «κουτάλα».

Κεφάλαιο ΚΚ Βελιγραδίου

Σε ηλικία 16 ετών πήρε την πρώτη του μεταγραφή στην ΚΚ Βελιγραδίου. Εκεί ο Κόρατς καθιερώθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους αν όχι ο μεγαλύτερος Γιουγκοσλάβος μπασκετμπολίστας. Με στατιστικά που πραγματικά ζαλίζουν (32,7 πόντους) ο υψηλόσωμος Power Forward αποτελούσε σημείο αναφοράς στην επίθεση και στην άμυνα ένας πραγματικός «ογκόλιθος». Στην ομάδα του Βελιγραδίου συνάντησε ως προπονητή τον μετέπειτα πρόεδρο της FIBA, Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς ο οποίος αυτόματα τον έχρισε ηγέτη της ομάδας. Στον σύλλογο παρέμεινε μέχρι το 1967 και κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα, δύο κύπελλα Γιουγκοσλαβίας και επτά τρόπαια στην διοργάνωση «First Federal Basketball League» που διοργανωνόταν εξίσου στην Γιουγκοσλαβία. Στα αξιοσημείωτα αυτών των 13 χρόνων, ο Κόρατς ανακηρύχθηκε δύο φορές καλύτερος αθλητής της Γιουγκοσλαβίας (1960 και 1962) και σε δύο ματς πέτυχε 71 και 99 πόντους αντίστοιχα. Το επίτευγμα του είναι αρκετά σημαντικό αν αναλογιστούμε ότι τότε δεν υπήρχε τρίποντο και ο ίδιος σκόραρε μόλις 11 πόντους από την γραμμή των βολών. Φυσικά επειδή εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν στατιστικά στοιχεία, πολλοί συμπαίκτες του αν γνώριζαν ότι ο Κόρατς είχε πετύχει 99 πόντους θα του πάσαραν την μπάλα για να ξεπεράσει τους 100 και να σπάσει το ρεκόρ του Τσάμπερλεϊν. Το ρεκόρ αυτό κρατούσε για πολλά χρόνια μέχρι να το «σπάσει» ένας άλλος Γιουγκοσλάβος, ο Ντράζεν Πέτροβιτς.

Τα επόμενα βήματα του Κόρατς

Την σεζόν 1967-1968 και μετά από 13 χρόνια στο Βελιγράδι, θα υπογράψει με την Σταντάρ Λιέγης του Βελγίου. Ο ίδιος λογιζόταν ως ένα μπασκετικό αστέρι και με αυτό πήγε και στο Βέλγιο. Κατάφερε με την ομάδα του να κατακτήσει το πρωτάθλημα εκείνης της περιόδου και να προσφέρει ένα από τα highlight της εποχής. Ενώ βρισκόταν καλεσμένος σε μία τηλεοπτική εκπομπή, ρωτήθηκε σε πόσες από τις 100 βολές που θα εκτελέσει, μπορεί να ευστοχήσει. Ο ίδιος παραμένοντας πάντα το ίδιο σεμνός απάντησε «περίπου 70 με 80». Αμέσως μετά την απάντησή του εμφανίστηκε στο στούντιο μία μπασκέτα και μία μπάλα μπάσκετ και όλοι προέτρεπαν τον Κόρατς να ξεκινήσει να εκτελεί βολές. Το αποτέλεσμα απλά εκπληκτικό. Ο Κόρατς ευστόχησε και στις 100 βολές.

Τελευταίος (όπως αποδείχθηκε) σταθμός στην καριέρα του ήταν η Ιταλική Πετράρκα Πάντοβα.  Συνεχίζοντας να σκοράρει και να προκαλεί τρόμο στο πέρασμα του άφησε το μπασκετικό του στίγμα και στην Ιταλία. Στο τέλος και εκείνης της σεζόν (1968-1969) κατέκτησε το Ιταλικό πρωτάθλημα.

Η τραγική μέρα

Ο «Ginger» όπως ήταν το παρατσούκλι του, μετά το τέλος της συνεργασίας του με την Πάντοβα θα έψαχνε τον επόμενο σταθμό στην καριέρα του. Τα όνειρα του όμως σταμάτησαν στις 2 Ιουνίου του 1969. Ο Κόρατς θα χάσει τη ζωή του εξαιτίας αυτοκινητιστικού δυστυχήματος λίγο έξω από το Σαράγεβο. Αυτόματα κύμα θλίψης ξέσπασε σε ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία και ολόκληρο το κόσμο. Ο πρόεδρος της ΚΚ Βελιγραδίου είχε δηλώσει: «Δεν έχω ξαναδεί τόσο πολλούς ανθρώπους να βγαίνουν στον δρόμο για έναν και μόνο άνθρωπο». Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε την αγάπη του κόσμο για τον Κόρατς. Τον θάνατο του Κόρατς ακολούθησαν μία σειρά από τιμές προς τιμήν του Γιουγκοσλάβου παίκτη. Αρχικά, η 2^α Ιουνίου έχει κηρυχτεί ως επέτειος μνήμης και δεν πραγματοποιείται κανένας αγώνας. Μία ολόκληρη διοργάνωση πήρε το όνομα του Ginger και φυσικά αναφερόμαστε στο Κύπελλο Κόρατς (1971-2002). Με την κατάργηση της συγκεκριμένης διοργάνωσης, η Σερβία προς τιμήν του Κόρατς μετονόμασε το εγχώριο κύπελλο σε «Kup Radivoja Koraća». Ακόμα το 1991 το όνομά του βρέθηκε στη λίστα με τους 50 μεγαλύτερους παίκτες της FIBA. Τέλος, το 2008, μαζί με άλλους 49 παίκτες, ανακηρύχθηκε πρεσβευτής της Euroleague.

Κόρατς και Εθνική Γιουγκοσλαβίας

Ο σπουδαίος αυτός μπασκετμπολίστας είχε την τύχη να συνεργαστεί στην Εθνική με τον Αλεξάντερ Νίκολιτς. Πρόκειται για έναν σπουδαίο προπονητή, με τεράστια απήχηση και γνώσεις. Με το εθνόσημο ο Κόρατς αγωνίστηκε συνολικά σε 157 αναμετρήσεις κατακτώντας πέντε ασημένια μετάλλια, ένα χάλκινο και σκοράροντας συνολικά 3.153 πόντους. Τέσσερις φορές, μάλιστα,  ανακηρύχθηκε κορυφαίος σκόρερ σε EuroBasket.

Υπάρχουν παίκτες που έχουν αφήσει το στίγμα του στο μπάσκετ και έχουν κάνει ένα ολόκληρο κοινό να υποκλιθεί στο ταλέντο τους. O Κόρατς από την αρχή μέχρι το τέλος έμεινε σεμνός. Ο Ερυθρός Αστέρας είχε προτείνει στον Κόρατς ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο μαζί με ένα πολυτελέστατο διαμέρισμα και ένα αυτοκίνητο. Αυτό που εισέπραξαν ήταν την αρνητική απάντηση του Κόρατς. Κάτι ακόμα πιο σημαντικό. O Κόρατςήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που είχε προσκληθεί να γίνει μέλος της ομάδας επίδειξης των Χάρλεμ στις ΗΠΑ. Αυτό από μόνο του λέει αρκετά. Είναι κρίμα, λοιπόν, τέτοιου είδους παίκτες όχι μόνο να μην τους θυμόμαστε αλλά ούτε καν να τους γνωρίζουμε.