Η καριέρα του Σάντι Καθόρλα δεν ανήκει στο ποδόσφαιρο και στα γήπεδα, αλλά σε κάθε πραγματικό μαχητή/νικητή της ζωής.

«Όλοι έχουν ένα σχέδιο. Μέχρι να φάνε την πρώτη μπουνιά στη μούρη», είχε πει ο Μάικ Τάισον κάπου, κάποια στιγμή τη δεκαετία του ’90. Σε τέτοιες περιπτώσεις όταν η δύναμη είναι μεγάλη αυτός που δέχεται το χτύπημα δεν πρέπει να σπάσει. Να λυγίσει. Ακόμα και αν δεν έχει κάποιο σχέδιο. Ακόμα και όταν πρέπει να αυτοσχεδιάσει.

Ο Σάντι Καθόρλα είναι μία τέτοια περίπτωση μαχητή. Ο Ισπανός μέσος λίγο πριν το τέλος της καριέρας του έδειξε και δείχνει ότι μπορεί να μην έχει τα… μούσκουλα του «Μιχαλάκη», αλλά το λέει η περδικούλα του. Οι ευκαιρίες που είχε για να τα παρατήσει, για να αφήσει αυτό που αγαπάει (σ.σ το ποδόσφαιρο) ήταν πολλές.

Ωστόσο, ακόμη περισσότερες ήταν αυτές που σηκώθηκε. Μάζεψε τα κομμάτια του. Τελικά όχι μόνο κατάφερε να παίξει και πάλι, αλλά να γράψει το δικό του φινάλε στη δική του ιστορία.

The magic touch

Έκανε πολλά ωραία μέσα στο γήπεδο. Ο Σάντι Καθόρλα από την αρχή της καριέρας του, μέχρι και τώρα δεν… γέμιζε το μάτι στους αντιπάλους του. Ενίοτε και στους συμπαίκτες του. Άλλωστε πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει ύψος μόλις 1,68. Αλλά είναι ο ορισμός του ότι «τα πιο ακριβά αρώματα μπαίνουν στα πιο μικρά μπουκαλάκια». Ο Αρσέν Βενγκέρ όταν τον είδε να κάνει μαγικά πράγματα με την μπάλα στα πόδια του με τη φανέλα της Μάλαγα ήταν σίγουρος για εκείνον.

Αυτό που μετράει δεν είναι το ύψος, αλλά το ανάστημα του κάθε ανθρώπου. Και εκεί ο Ισπανός μέσος δεν είχε κανένα θέμα. Όπως και να περνάει τους αντιπάλους του σαν σταματημένους. Ακόμα και αυτά τα… θηρία της Premier League που τρέχουν με σπασμένα φρένα. Ο Καθόρλα κατάφερε να μετατρέψει το -φαινομενικά- σωματικό του μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Οι επαφές του με την μπάλα τον έκαναν πραγματικό… ζιζάνιο. Έτσι, όταν έβαζε κάτω το κεφάλι πέρναγε όποιον έβρισκε μπροστά του με χαρακτηριστική ευκολία, αλλά και ταχύτητα. Ο τέλειος συνδυασμός.

Η μεγάλη της Άρσεναλ σχολή

Ο Σάντι Καθόρλα βρέθηκε στα «πέτρινα» χρόνια της Άρσεναλ. Όταν οι Λονδρέζοι ήταν από λίγο ως ελάχιστα ανταγωνιστικοί όσον αφορά το πρωτάθλημα! Ωστόσο, μαζί τους κατέκτησε τρία Κύπελλα και δύο Community Sheild. Από τη δική του σκοπιά κατάφερε να δώσει συνέχεια στους σπουδαίους παίκτες που έχουν περάσει από το κέντρο των «κανονιέρηδων» και έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους. Πριν από εκείνον ήταν οι Φρέντι Λιούμπεργκ, Ρομπέρτ Πιρές, Πατρίκ Βιεϊρά, Σεσκ Φάμπρεγας, Τζιλμπέρτο Σίλβα, Σαμίρ Νασρί.

Μαζί του είχε τους Τζακ Γουίλσιρ, Μίκελ Αρτέτα, Μεσούτ Οζίλ, Τόμας Ροζίσκι, Άαρον Ράμσεϊ με τον ίδιο να συνδράμει σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού της Άρσεναλ. Αλλά πιο πολύ στη δημιουργία και την επίτευξη τερμάτων. Για όσο έμεινε στο Βόρειο Λονδίνο ο ταλαντούχος μέσος κατάφερε να αγωνιστεί με το κανόνι στο στήθος για 134 φορές, να σημειώσει 25 γκολ και να δώσει 36 ασίστ στους συμπαίκτες του. Ωστόσο, τα τελευταία του χρόνια στην αγγλική πρωτεύουσα ήταν δύσκολα, λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού.

Ο εφιάλτης

«Ήμουν σε πολύ κακή κατάσταση. Κάθε γιατρός μου έλεγε τα ίδια. Ο τελευταίος, όμως, που με είχε δει με άφησε σχεδόν νεκρό. “Το θέμα δεν πρέπει να είναι αν θα ξαναπαίξεις ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό επίπεδο. Αλλά αν θα καταφέρεις να περπατήσεις και πάλι, προκειμένου να ανταλλάξεις με τον γιο σου δύο με τρεις πάσες στον κήπο του σπιτιού σας”».

Με αυτά τα λόγια ο Σάντι Καθόρλα κατάφερε να συγκλονίσει τόσο την Αγγλία, όσο και την Ισπανία. Ο Ισπανός μέσος έβλεπε την επιστροφή του στα γήπεδα όχι μόνο να αλλάζει διαρκώς ημερομηνία. Μα να απομακρύνεται τόσο πολύ που όλα έδειχναν ότι θα αποχωρούσε από τα γήπεδα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Η Άρσεναλ ήταν δίπλα του επί σειρά ετών. Ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2016 ο χρόνος του είχε μειωθεί αρκετά, μέχρι και το καλοκαίρι του 2018 οι Λονδρέζοι τον στήριζαν όσο περισσότερο μπορούσαν. Τον ίδιο και η οικογένειά του. Ο γιος του που τον έβλεπε αδύναμο και ανήμπορο.

Όλα ξεκίνησαν από ένα παιχνίδι της εθνικής Ισπανίας. Ο τραυματισμός του δεν φαινόταν σε πρώτη φάση τόσο σοβαρός, όμως, όσο περνούσε ο καιρός οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν τον λόγο που ο οργανισμός του ήταν ακόμη αδύναμος. Τα χειρουργεία πολλά και πολύωρα. Έπρεπε να του «σβήσουν» μέχρι και το τατού που είχε στο χέρι με το όνομα του γιου του, προκειμένου να δανειστούν δέρμα από το συγκεκριμένο σημείο, ώστε να κάνουν τις απαραίτητες επεμβάσεις.

Το ημερολόγιο έδειχνε 19 Οκτωβρίου του 2016 όταν ο Σάντι Καθόρλα φόρεσε για τελευταία φορά τη φανέλα της Άρσεναλ σε επίσημο αγώνα της. Κανείς τότε δεν το ήξερε ότι το ματς κόντρα στη Λουντογκόρετς θα ήταν ένα άδοξο φινάλε σε μία ιστορία με τόσες πολλές ωραίες στιγμές.

Ο τελευταίο κεφάλαιο του Σάντι Καθόρλα

Κάθε φορά έπρεπε να ξεπερνάει τον εαυτό του. Για εκείνον. Τα παιδιά του. Την οικογένειά του. Ο Σάντι Καθόρλα από την αρχή της καριέρας του είχε πείσμα που τον έκανε να ξεχωρίζει. Δεν τα παρατούσε εύκολα. Ακόμα και όταν έπρεπε να κάνει μία σειρά από δύσκολες και επίπονες επεμβάσεις. Σίγουρα δεν ήταν στο επίπεδο που θα ήθελε και σίγουρα δεν θα μπορούσε να θυμίσει σε τίποτα τον παίκτη που έκανε τα μαγικά στα γήπεδα της Αγγλίας με την Άρσεναλ.

Ωστόσο, μετά τους Λονδρέζους επέστρεψε στην ομάδα που τον ανέδειξε. Τη Βιγιαρεάλ. Και μόνο κακός δεν ήταν σημειώνοντας αρκετά γκολ και δίνοντας κρίσιμες ασίστ όταν η μπάλα έκαιγε. Παρόλα αυτά δεν έμεινε για πολύ στο «κίτρινο υποβρύχιο» και αφού αποχώρησε από εκεί το καλοκαίρι του 2020 συνέχισε την περιήγησή του στα γήπεδα, δίνοντας τα χέρια με την Αλ Σαντ στο Κατάρ. Ναι μεν το επίπεδο δεν ήταν τόσο καλό ή τόσο υψηλό, όμως, εκείνος ήταν απόλυτος επαγγελματίας, δείχνοντας σε πολλές περιπτώσεις ότι «ακόμα το έχει».

Μέχρι που θέρος του 2023, σε ηλικία 38 ετών, επέστρεψε στην Ισπανία. Και συγκεκριμένα στην Οβιέδο. Την πρώτη ομάδα της καριέρας του, όπου αγωνίζεται χωρίς να παίρνει ούτε ένα ευρώ. Άλλωστε και ο σύλλογος δεν θα μπορούσε να τον κάνει διαφορετικά δικό του, αφού είναι στο τοπικό.

Ο καημός του Καθόρλα!

Στην καριέρα του τα είχε όλα. Τα έζησε και τα είδε όλα. Από κάθε πλευρά. Και από την αρνητική και τη θετική. Ωστόσο, ο Σάντι Καθόρλα λίγο πριν κρεμάσει τα παπούτσια του είχε και έχει ένα… παράπονο. Ότι δεν κατάφερε ποτέ να αποχαιρετίσει τους φίλους της Άρσεναλ έτσι όπως ήθελε και τους άρμοζε.

«Πάντα είχα τους φίλους της Άρσεναλ στην καρδιά μου. Αλλά ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί με αγάπησαν τόσο πολύ. Δεν έκανα κάτι… τρομερό. Εύχομαι και ελπίζω στο μέλλον να καταφέρω με κάποιον τρόπο να τους αποχαιρετίσω έτσι όπως τους πρέπει και να επιστρέψω πίσω λίγη από την αγάπη που μου έδειξαν», είχε πει τον Δεκέμβριο του 2019 σε συνέντευξή του.

Ωστόσο, στο Βόρειο Λονδίνο γνωρίζουν και λένε για τέτοιες περιπτώσεις κάτι πολύ απλό. Αλλά σημαντικό: «It’s not a goodbye. It’s a see you later», καθώς η αγάπη απ’ όπου και αν προέρχεται δεν δανείζεται, μα χαρίζεται!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ