“Με τον Ντιέγκο θα πήγαινα παντού, με τον Μαραντόνα πουθενά”

Πριν λίγες μέρες προβλήθηκε στα κανάλια της Cosmote TV το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα. Η ομώνυμη ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Ασίφ Καπάντια. Τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για 2 ακόμα εξαιρετικές βιογραφίες. Αυτή του αείμνηστου Άιρτον Σένα (“Senna”) και της Έιμι Γουάινχαουζ (“Amy”). Τα δικαιώματα για την τηλεοπτική προβολή της ταινίας έχει πάρει το κανάλι HBO αλλά για όσους διαθέτουν Cosmote TVGO μπορούν να την απολαύσουν ξανά.

Το ντοκιμαντέρ εστιάζει στην 7ετή θητεία του Αργεντίνου σούπερ σταρ στη Νάπολι. Από τη θεοποίηση μέχρι και τη δαιμονοποίηση. Για τον σκηνοθέτη της ταινίας η παρουσία του Μαραντόνα σε μία πόλη γεμάτη πάθη αποτελεί την αιτία της τελικής πτώσης του. Όπως περιγράφει και ο Καπάντια: “Όταν ο Ντιέγκο έφτασε στη Νάπολι τα μάτια του έλαμπαν και είχε ένα τεράστιο χαμόγελο. Όταν ήρθε η ώρα για το τελικό αντίο, είχε σπάσει από τη ζημιά που εν μέρει είχε προκαλέσει και ο ίδιος στον εαυτό του”. Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει μία σειρά από εικόνες και βίντεο που δεν έχουν δει ξανά το φως της δημοσιότητας. Αυτές τις εικόνες είχε αρχίσει να καταγράφει ένα κινηματογραφικό συνεργείο που είχε αντιληφθεί ότι ένα σπουδαίο ταλέντο θα κατακτούσε τον κόσμο πριν καν κατακτήσει την Αργεντινή.

Από τη χλιδή στη φτώχεια

Το καλοκαίρι του 1984 η Μπαρτσελόνα αποφάσισε να τον πουλήσει. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή του Μαραντονά σε έναν από τα πιο βάναυσα επεισόδια σε αγωνιστικό χώρο ανάμεσα στον ίδιο και στους παίκτες της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Η “Μπάρτσα” είχε ηττηθεί στον τελικό Κυπέλλου αλλά ο “Ντιεγκίτο” είχε φάει το ξύλο της αρκούδας. Παράλληλα, διψούσε για εκδίκηση για το χτύπημα που είχε δεχτεί από το χασάπη του Μπιλμπάο ένα χρόνο νωρίτερα (σ.σ. Γκοϊκοετσέα). Έτσι, αφού με μία γονατιά άφησε αναίσθητο ένα αντίπαλο, επιτέθηκε στους υπόλοιπους με χτυπήματα από τη σχολή του καράτε. Τα επεισόδια δημιούργησαν μία χαοτική κατάσταση με τον Ισπανό βασιλιά να παρακολουθεί από την τηλεόραση. Τότε ένα στέλεχος της Μπαρτσελόνα κατάλαβε ότι αυτή ήταν η τελευταία εμφάνιση του Μαραντόνα στο “Καμπ Νου”: “Όταν είδα τις σκηνές με το Μαραντόνα και το χάος που ακολούθησε, κατάλαβα ότι δε μπορούσαμε να συνεχίσουμε μαζί του”.

Το πλήγμα που υπέστη η εικόνα του “Ντεγκίτο” ήταν τεράστιο. Ο Αργεντίνος έπρεπε να κάνει ένα βήμα πίσω στην καριέρα του για να καταλήξει να την απογειώσει. Η Νάπολι ήρθε σαν από μηχανής θεός για να αποκτήσει τον “Θεό”, όπως τον αποκαλούσαν. Εκείνη την περίοδο ήταν μία από τις φτωχότερες πόλεις της Ιταλίας. Ο σεισμός του 1980 κοντά στο Αβελίνο άφησε πολλά συντρίμμια πίσω του. Συμμορίες μάχονταν στους δρόμους και η περιοχή ήταν στο πρόθυρα της κατάθλιψης. Υπό αυτές τις οικονομικές συνθήκες έμοιαζε αδύνατη μία τέτοια μεταγραφή. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κατηγόρησαν τον πρόεδρο της Νάπολι ότι είχε τη βοήθεια της μαφίας για την εξασφάλιση της υπογραφής του “δεκαριού από τη Villa Fiorito. Ωστόσο, το πάθος των Ναπολιτάνων για το ποδόσφαιρο γέμιζε τα ταμεία της ομάδας. Οι “παρτενοπέι” έκοβαν τα περισσότερα εισιτήρια σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ιταλική ομάδα.

Η υποδοχή ενός Θεού.

Tον Ιούλιο του 1984, 80 χιλιάδες οπαδοί είχαν κατακλύσει το στάδιο “Σάο Πάολο” δημιουργώντας μία “ηλεκτρισμένη” ατμόσφαιρα. Ο άνθρωπος που θα ενσάρκωνε το ρόλο του ήρωα τους για τα επόμενα 7 χρόνια είχε φτάσει. O Φιαμέτα Λουίνο, ένας εκ των παραγωγών του ντοκιμάντερ που “ξέθαψε” το αρχείο από τα συρτάρια της Νάπολι, περιέγραψε τι εκπροσωπούσε για τους Ναπολιτάνους ο Μαραντόνα: “Στην Νάπολι υπάρχει μία νοοτροπία προσμονής του σωτήρα. Ο κόσμος νιώθει ότι ο βορράς τους κλέβει επί αιώνες μέχρι να έρθει κάποιος τελικά να τους βοηθήσει”. Μία τοπική εφημερίδα είχε αναδείξει ακόμα καλύτερα το στάτους που είχε λάβει ο Αργεντίνος πριν καν φορέσει τη φανέλα της ομάδας.

“Η πόλη στερείται δημάρχου, σπιτιών, σχολείων, λεωφορείων, απασχόλησης και εγκαταστάσεων αλλά τίποτα από αυτά δεν έχουν σημασία. Έχουμε τον Ντιέγκο Μαραντόνα”

Ήδη από την υποδοχή του στο γήπεδο η αγάπη του κόσμου φαινόταν να “πνίγει” τον Μαραντόνα. Κυριολεκτικά. Στα πλάνα του ντοκιμαντέρ φαίνεται η δυσκολία να μεταβεί από το αεροδρόμιο στο “Σάο Πάολο” λόγω του τεράστιου συνωστισμού. Σε βαθμό που δε μπορούσε να περπατήσει για να φτάσει σε αυτό. Ήταν τέτοια η λατρεία προς το πρόσωπό που μία νοσοκόμα είχε κλέψει ένα φιαλίδιο και το είχε τοποθετήσει στην τοπική εκκλησία. Ένας οπαδός στην ταινία το έθεσε εξαιρετικά: “Εάν μιλήσεις άσχημα για τον Ντιέγκο είναι σαν να μιλάς άσχημα για το Θεό”. Αυτό που ξεχνούσαν, όμως, οι οπαδοί της Νάπολι ήταν ότι ο Θεός ήταν αναμάρτητος. Ο Μαραντόνα απήχε πάρα πολύ από αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Γήπεδο-εξωαγωνιστική ζωή: 2 αντίθετες διαδρομές.

Εντός τεσσάρων γραμμών ο Μαραντόνα γευόταν τη μία επιτυχία μετά άλλη. Κάθε χρόνο και καλύτερα. Στην πρώτη του σεζόν η Νάπολι τερμάτισε όγδοη προερχόμενη από μία χρονιά που είχε παλέψει για τη σωτηρία. Το “δεκάρι” από το Φιορίτο ζήτησε ενίσχυση του ρόστερ, με αποτέλεσμα την επόμενη χρονιά να τερματίσει η ομάδα στην τρίτη θέση. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς έγινε ο ήρωας και της Αργεντινής με την κατάκτηση του Μουντιάλ. Η πρόοδος της Νάπολι ήταν αλματώδης με αποτέλεσμα το 1987 ο Μαραντόνα να την οδηγήσει στο παρθενικό της πρωτάθλημα και το νταμπλ. Ακολούθησε η κατάκτηση του Κυπελλου UEFA το 1989, που παραμένει ο μοναδικός ευρωπαϊκός τίτλος του συλλόγου. Ένα χρόνο αργότερα πανηγύρισε το 2ο πρωτάθλημα, το οποίο αποτελεί και το τελευταίο των “παρτενοπέι” μέχρι σήμερα.

O Ντιέγκο Μαραντόνα δίπλα στον αρχηγό της μαφίας, Καρμίνε Τζουλιάνο.

Όλα αυτά στο προσκήνιο. Γιατί στο παρασκήνιο, ο Μαραντόνα είχε πέσει σε ένα “βάλτο” και ήταν θέμα χρόνου τα ναρκωτικά, η μαφία και η νυχτερινή ζωή να τον τραβήξουν προς τα κάτω. Ήδη από την πρώτη του σεζόν έρχεται σε επαφή με την Καμόρα. Τη μαφία της πόλης. Αποκτάει καλές σχέσεις με τον αρχηγό της, τον Καρμίνε Τζουλιάνο. Αυτός του γνωρίζει τον κόσμο των ναρκωτικών. Στο ντοκιμαντέρ δηλώνει πως για πρώτη φορά είχε δοκιμάσει κοκαΐνη σε μία νυχτερινή έξοδο στη Βαρκελώνη. Ο Τζουλιάνο είχε επιρροή ακόμα και στην απόδοση του νεαρού τότε άσου. Δημοσιεύματα της εποχής συνέδεσαν την απώλεια του σκουντέτο το 1988 με τη μειωμένη απόδοση του Ντιεγκίτο εξαιτίας του πονταρίσματος της Καμόρα κόντρα στη Νάπολι.

Σε όλα αυτά προσθέστε και τη γέννηση ενός παιδιού που ήταν δικό του από μία εξωσυζυγική σχέση αλλά δεν αναγνώριζε για να μη “χαλάσει” το γάμο του. “Το θέμα της μη αναγνώρισης του γιου του ήρθε σε ένα κομβικό σημείο για τη ζωή του. Στο πικ της καριέρας του, ο Ντιέγκο ένιωθε ότι δε μπορούσε να κάνει κάποιο λάθος ή να δείξει αδυναμία. Έτσι, άρχισε να λέει ψέματα. Αυτό τον οδήγησε να χάσει τον εαυτό του” σχολιάζει ο Καπάντια.

Το Μουντιάλ που έστρεψε μία χώρα απέναντι στον Θεό

Ήδη από το 1989 ο Μαραντόνα είχε πει στον πρόεδρο της ομάδας ότι ήθελε να αποχωρήσει. Ωστόσο, του επέτρεψε να πάρει αυτός την απόφαση για εκείνον. Η παραμονή του χάρισε το δεύτερο πρωτάθλημα στη Νάπολι για να φτάσουμε στο Μουντιάλ του 1990, το οποίο διοργανώθηκε στην Ιταλία. Η εθνική Αργεντινής στόχευε στο ριπίτ.  Για να το πετύχει έπρεπε να αποκλείσει την Ιταλία στα ημιτελικά.

Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε η ιταλική ομοσπονδία να προγραμματίσει τη διεξαγωγή του αγώνα στο “Σάο Πάολο”. Μέχρι σήμερα, οι Ιταλοί θεωρούν ότι αυτή η επιλογή τους στέρησε ένα Μουντιάλ. Ο λόγος; Μα φυσικά η σχέση του Ντιέγκο Μαραντόνα με τους οπαδούς της Νάπολι. Τότε, ήταν που ο Μαραντονα προέβη σε ένα θανάσιμο ατόπημα. Τα έβαλε με μία χώρα ολόκληρη όταν κάλεσε τους Ναπολιτάνους να του δώσουν πίσω λίγο από όσα τους πρόσφερε εκείνος, υποστηρίζοντας την “αλμπισελέστε”.Ορισμένοι Ναπολιτάνοι υπάκουσαν. Εξάλλου, για εκείνους ο “Ντιεγκίτο” τους είχε δώσει περισσότερα μέσα σε 5 χρόνια από όσα η Ιταλία σε όλης τους τη ζωή. Η Αργεντινή προκρίθηκε για να ηττηθεί στον τελικό αλλά όπως γράφτηκε και σε ένα πρωτοσέλιδο τότε: “Η Νάπολι αγαπάει τον Ντιέγκο αλλά αγαπάει περισσότερο την Ιταλία”.

Από την έκκληση βοήθειας του Μαραντόνα στους Ιταλούς μέχρι τη σύλληψη του στην πατρίδα του ένα χρόνο αργότερα.

Μετά το τέλος του Μουντιάλ τα “συγχωροχάρτια” για τις αμαρτίες του Μαραντόνα είχαν λάβει τέλος. Έτσι, “κυνηγήθηκε” με συνεχείς ελέγχους ντόπινγκ και σύντομα βρέθηκε ναρκωτική ουσία στον οργανισμό του. Τον είχε εγκαταλείψει ακόμα και η ομάδα του, η οποία δεν παραβρέθηκε στο δικαστήριο όταν του ανακοινώθηκε 15μηνος αποκλεισμός από τα γήπεδα. Αυτό ήταν.  Μέσα σε λίγα 24 ωρα επέστρεψε στην πατρίδα του με την οικογένειά του. Εκεί συνελήφθη άμεσα για κατοχή κοκαϊνής με την κάμερα να τον απαθανατίζει σε τραγική κατάσταση.

Ο Μαραντόνα είχε πάρει τη θέση του Ντιέγκο

Η καριέρα του είχε πάρει πια την κάτω βόλτα και αυτό δεν άλλαξε ούτε μετά το πέρασμά του από τη Σεβίλλη, τη Νιούελς Ολντ Μπόις και την Μπόκα Τζούνιορς κατά σειρά. Όσον αφορά το κεφάλαιο της εθνικής Αργεντινής αυτό έλαβε τέλος στο Μουντιάλ του 1994. Μετά το γκολ ενάντια στην Ελλάδα , ο Μαραντόνα είχε έναν από τους πιο διάσημους εορτασμούς γκολ στον Παγκόσμιο Κύπελλο καθώς έτρεξε προς μια από τις κάμερες που περιστρέφονταν με ένα παραμορφωμένο πρόσωπο και τσαλακωμένα μάτια. Αυτό οδήγησε στην αποκάλυψη ότι ο Μαραντόνα ήταν ντοπαρισμένος (εφεδρίνη). Το 2016 αναγνώρισε το γιο του ενώ έκανε το ίδιο για 6 ακόμα παιδιά από διάφορες σχέσεις. Οι 2 κόρες του από την πρώην γυναίκα του τον καθιστούν πατέρα 8 παιδιών.

Αν έπρεπε τελικά να βρούμε την αιτία της κατάρρευσης του μύθου του Μαραντόνα, η απάντηση βρίσκεται στα χρόνια του στη Νάπολι. Τα πάθη του ανθρώπου Μαραντόνα άρχισαν να κυριεύουν την ευαισθησία και την αθωότητα του ποδοσφαιριστή Ντιέγκο. Ο τότε προσωπικός του προπονητής, Φερνάντο Σινιορίνι, είχε περιγράψει ιδανικά την περίπτωση του: “Ήταν σαν ημίθεος και αυτό τον επηρέασε ψυχολογικά. Ο Ντιέγκο ήταν ένα παιδί με ανασφάλειες, ένα υπέροχο αγόρι. Ο Μαραντόνα εμφανιζόταν μπροστά από τις κάμερες για να αντιμετωπίσει τα μίντια και την επιχείρηση στην οποία είχε εξελιχθεί το ποδόσφαιρο. Μία μέρα του είπα ότι με τον Ντιέγκο θα πήγαινα μέχρι την άκρη της γης. Με τον Μαραντόνα, όμως, δε θα έκανα ούτε βήμα. Τότε εκείνος μου απάντησε ΄Ναι αλλά αν δεν υπήρχε ο Μαραντόνα τώρα θα ήμουν ακόμα στη Βίγια Φιορίτο΄”.