Παγκόσμιο Κύπελλο 1974: Όταν η Πολωνία έγινε πρώτο θέμα σε όλο τον κόσμο!

Σε κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο υπάρχει μία «ευχάριστη έκπληξη». Μία ομάδα που έρχεται από το… πουθενά και πάει εκεί που κανείς δεν της το είχε. Ή που δεν το περίμενε. Γι’ αυτό, άλλωστε, είναι τόσο ωραίο το ποδόσφαιρο, γιατί βασίζεται σε πιθανότητες και σε εκπλήξεις. Και η Πολωνία ήταν μία από αυτές το μακρινό 1974.

Την εποχή του «total football», στο τουρνουά με τη μεγάλη κόντρα των Γιόχαν Κρόιφ και Φραντς Μπεκενμπάουερ ήρθαν οι Πολωνοί του Λάτο και άφησαν την Ευρώπη, αλλά και τον κόσμο, να… παραμιλάει.

Η κατάκτηση της τρίτης θέσης είναι μέχρι και σήμερα μεγάλο κατόρθωμα. Αλλά σίγουρα δεν ήταν στην… τύχη!

Η μεγάλη των Πολωνών… επιθετικών σχολή!

Ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι τα τελευταία χρόνια είναι ένας από τους καλύτερους επιθετικούς του κόσμου. Γι’ αυτό τον ήθελε πώς και πώς η Μπαρτσελόνα. Ωστόσο, η παράδοση των Πολωνών με τα… κανόνια που έβγαζαν ήταν διαχρονικά πολύ καλή.

Οι ίδιοι το γνώριζαν πολύ καλά. Από τα 70s ακόμα. Όμως, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 ήταν η ιδανική ευκαιρία που έψαχναν, ώστε ακόμη μεγαλύτερη μερίδα κόσμου να καταλάβει ότι η Πολωνία είναι… ποδοσφαιρομάνα. Ο Γκρέγκορτζ Λάτο ήταν εκείνος που στοίχειωνε τα όνειρα των αμυντικών. Ο σούπερ σταρ εκείνης της εθνικής Πολωνίας σταμάτησε στα επτά τέρματα εκείνο το τουρνουά. Ένας αριθμός που τον ανέδειξε πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης. Όχι μικρό πράγμα εδώ που τα λέμε.

Αλλά η Πολωνία έπαιζε επιθετικό ποδόσφαιρο. Και πήρε αυτό που της άξιζε. Μιας και έμεινε μόνο στην τρίτη θέση, αλλά είχε τρεις ποδοσφαιριστές της στη λίστα με τους κορυφαίους σκόρερ του θεσμού. Ο Αντρέι Ζμάρχ ήταν δεύτερος -μαζί με τον Γιόχαν Νέσκενς- με πέντε τέρματα. Και λίγο πιο πίσω ο Κασμιέρτς Ντέινα με τρία.

Το αστέρι της ομάδας

Η Πολωνία έκανε τη διαφορά όχι γιατί είχε παίκτες… ντίβες. Αλλά ήταν ένα πολύ καλά δουλεμένο σύνολο. Παρόλα αυτά οι επιθετικές αρετές του Γκρέγκορτζ Λάτο ήταν αυτές που τον έκαναν να ξεχωρίζει λίγο παραπάνω σε σχέση με τους υπόλοιπους. Το τότε αστέρι της εθνικής Πολωνίας ναι μεν δεν ήταν το πρώτο… μπόι (έβλεπε τον κόσμο από ύψος 1,75), όμως, η ταχύτητά του, η έκρηξη με την μπάλα στα πόδια, αλλά και χωρίς αυτή, ήταν το ιδανικό όπλο για τους Πολωνούς.

Μάλιστα, όταν έβρισκε κενούς χώρους μπορούσε ακόμη πιο εύκολα να «σκοτώσει» τον αντίπαλο. Ήταν αυτός που σημείωσε πολλά (επτά) τέρματα με την εθνική ομάδα της Πολωνίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974. Γι’ αυτό άλλωστε και αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του τουρνουά με επτά τέρματα.

Ωστόσο, το πιο σημαντικό εξ αυτών σημειώθηκε στον μικρό τελικό με αντίπαλο τη Βραζιλία. Χάρη στο δικό του τέρμα η Πολωνία κατέκτησε την τρίτη θέση που μέχρι και σήμερα αποτελεί τη μεγαλύτερη διάκριση της χώρας σε Παγκόσμια Κύπελλα.

Ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να φέρει την Πολωνία, μέχρι και τον τελικό!

Η δομή του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τότε, δεν είχε καμία σχέση με αυτή του τώρα. Τότε δεν υπήρχαν νοκ- άουτ αναμετρήσεις. Έτσι, μετά τη φάση των ομίλων οι ομάδες που περνούσαν στην επόμενη φάση σχημάτιζαν ακόμη δύο ομίλους από τέσσερις ομάδες ο καθένας.

Η εθνική ομάδα που θα τερμάτιζε πρώτη από κάθε όμιλο θα πήγαινε στον μεγάλο τελικό, ενώ αυτή που θα ήταν από κάτω της θα έπαιρνε την πρόκριση για τον μικρό τελικό. Η Πολωνία στην πρώτη φάση είχε μόνο νίκες. Ο Λάτο και η παρέα του επικράτησαν 3-2 της Αργεντινής, 7-0 της Αϊτής και 2-1 της Ιταλίας.

Στη δεύτερη φάση επικράτησαν 1-0 της Σουηδίας, που μέχρι τότε δεν είχε δεχτεί γκολ και 2-1 της Γιουγκοσλαβίας. Στον… τελικό με τη Δυτική Γερμανία -που είχε μόνο νίκες- θα τα έπαιζαν όλα για όλα. Μάλιστα, αν ήταν πιο τυχεροί (ή πιο εύστοχοι) θα μπορούσαν να είχαν επικρατήσει και να έπαιρναν εκείνοι τη μεγάλη πρόκριση για τον τελικό με αντίπαλο την Ολλανδία. Ωστόσο, τα «πάντσερ» επιβλήθηκαν με 1-0.

Στον μικρό τελικό η Πολωνία νίκησε τη Βραζιλία 1-0, χάρη στο τέρμα του Λάτο, και κατέκτησε την τρίτη θέση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ωστόσο, μέχρι και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια οι Πολωνοί δεν μπορούν να πιστέψουν ότι δεν νίκησαν τη Δυτική Γερμανία.

Τι έγινε σε εκείνο το Mundial;

To Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 είναι από τα πιο ενδιαφέροντα που έχουν γίνει ποτέ. Ήταν μία περίοδος που όλα άλλαζαν. Όχι μόνο στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Αλλά και στον πλανήτη ολάκερο. Το κίνημα των… χίπις είχε κάνει αισθητή την παρουσία του. Το «sex, drugs and rock n’ roll» ήταν το μότο των νεαρών εκείνης της εποχής. Όπως και η σεξουαλική επανάσταση.

Ωστόσο, υπήρχε επανάσταση και στο ποδόσφαιρο. Και αυτή ήρθε χάρη στους Ολλανδούς και το «total football» που έπαιζαν. Μεγαλύτερη και πιο κεντρική σκηνή για να παρουσιάσουν σε όλο τον κόσμο το… προϊόν τους δεν υπήρχε. Έτσι, ο Ρίνους Μίχελς και οι παίκτες του ναι μεν ήταν αλαζόνες και με ύφος… μπλαζέ σε πολλές αναμετρήσεις. Ωστόσο, έπαιζαν ποδόσφαιρο που μέχρι τότε κανείς δεν είχε δει όμοιό του, κλείνοντας παράλληλα όλα τα στόματα που έμεναν ανοιχτά!

Και όχι μόνο αυτό. Ήξεραν πως να παίρνουν τη μία νίκη, μετά την άλλη με καλό θέαμα. Άλλωστε τα γκολ έπεφταν βροχή και δεν έδειχνε καμία ομάδα ικανή να την σταματήσει. Εκτός από τη Δυτική Γερμανία. Οι διοργανωτές είχαν και αυτοί ένα πολύ καλό και ομοιογενές σύνολο με τον Φρεντς Μπεκενμπάουερ να είναι το αντίπαλον δέος του Γιόχαν Κρόιφ.

Δύο θρύλοι για τις χώρες τους. Δύο θρύλοι για το ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Η παρουσία τους και μόνο στον τελικό έφτανε για δώσει μυθικές διαστάσεις. Ο νικητής θα τα έπαιρνε όλα. Ο Κρόιφ στα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του ματς έκανε μία από τις γνωστές του… μπούκες με τους Ολλανδούς να έχουν αλλάξει 14 πάσες, χωρίς να έχουν ακουμπήσει έστω και λίγο την μπάλα στα πόδια τους οι Γερμανοί. Το πέναλτι που κέρδισε ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» το μετέτρεψε σε γκολ ο Γιόχαν Νέεσκενς.

Ωστόσο, τα «πάντσερ» έμελλε να πανηγυρίσουν. Μιας και τα γκολ του Πολ Μπράιντνερ και Γκερντ Μίλερ έδωσαν το βαρύτιμο τρόπαιο στα χέρια του «Κάιζερ».