Όταν οι «πετεινοί» έγιναν χρυσοί

Αίγλη, φήμη, δόξα. Τρία από τα πολλά δώρα που μπορεί να προσφέρουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε έναν αθλητή. Ένα τρίπτυχο το οποίο όμως δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα τους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι προτιμούν να μην φορούν το εθνόσημο σε αυτή τη σπουδαία διοργάνωση και να παραχωρούν τη θέση τους σε μικρότερους ή και πιο άσημους συμπατριώτες τους.

Θα έλεγε κανείς ότι είναι ίσως μία ανόητη απόφαση που παίρνουν απανταχού οι μεγάλοι και… τρανοί ποδοσφαιριστές, αφού το δέλεαρ ενός Ολυμπιακού μεταλλίου είναι τεράστιο ακόμα και για εκείνους που αμείβονται με εκατομμύρια ετησίως.

Πίσω στα χρόνια που ακόμα το ποδόσφαιρο παρέμενε… αθώο, δύο «γίγαντες» σε εθνικό επίπεδο, η Γαλλία και η Βραζιλία έμελλε να κονταροχτυπηθούν για να κατακτήσουν το πρώτο τους χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο.

Ο δρόμος για την Πασαντίνα

Το ημερολόγιο έγραφε 11 Αυγούστου του 1984. Το «Ρόουζ Μπολ» στη Πασαντίνα της Καλιφόρνια είχε γεμίσει ασφυκτικά για να παρακολουθήσει το σπουδαίο παιχνίδι. Πάνω από εκατό χιλιάδες θεατές ανέμεναν να ξεκινήσει ο μεγάλος τελικός που θα χάριζε σε μία από τις δύο χώρες το πολυπόθητο χρυσό μετάλλιο.

Ήταν ο πρώτος τελικός και για τις δύο εθνικές ομάδες στην ιστορία τους. Η μεν Γαλλία είχε περισσότερες διακρίσεις όπως το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 1900, στους οποίους βέβαια συμμετείχαν μόλις τρεις ομάδες. Ακολούθησαν οι ημιτελικοί το 1908 και το 1920 αλλά και τα προημιτελικά το 1924, 1948, 1968 και 1976.

Η Βραζιλία από την άλλη ήταν πιο… φρέσκια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αφού μέχρι το 1952 δεν συμμετείχε. Την πρώτη φορά κιόλας που έλαβε μέρος έφτασε μέχρι τα προημιτελικά αλλά από εκεί και έπειτα δεν κατάφερνε να περάσει ούτε τη φάση των ομίλων. Μοναδική εξαίρεση, οι Ολυμπιακοί του 1976, όταν και ηττήθηκε ξανά στους προημιτελικούς από τη Σοβιετική Ένωση.

Εκείνη τη χρονιά, η Βραζιλία όμως έμοιαζε πιο αποφασισμένη. Είχε τερματίσει πρώτη στον όμιλό της ενώ στη συνέχεια απέκλεισε τον Καναδά και την Ιταλία στο δρόμο της για τον τελικό.

Οι «τρικολόρ» από την άλλη πέρασαν στο «νήμα» από τους ομίλους κερδίζοντας μόλις έναν αγώνα ενώ στη συνέχεια έφτασαν στο ραντεβού της 11ης Αυγούστου ξεπερνώντας τα εμπόδια της Αιγύπτου και της Γιουγκοσλαβίας.

Το βράδυ στα «τριαντάφυλλα»

Με το άγχος λοιπόν του… πρωτάρη, Βραζιλία και Γαλλία αναμετρήθηκαν στην Πασαντίνα στη θέα του χρυσού μεταλλίου.

Στον αγωνιστικό χώρο, οι δύο ομάδες ξεκίνησαν το παιχνίδι με αρκετό άγχος, με το πρώτο ημίχρονο να κυλά σε αναγνωριστικούς ρυθμούς και να «κλείνει» με το σκορ να παραμένει στο 0-0.

Με την επιστροφή των δύο αντιπάλων στο χορτάρι και συγκεκριμένα το 55ο λεπτό, η Γαλλία έφτασε στο γκολ με τον στράικερ της Λανς, Φρανσουά Μπρισόν.

Η Βραζιλία δεν μπόρεσε να αντιδράσει στο γκολ του Μπρισόν, κάτι που εκμεταλλεύθηκαν οι «πετεινοί» και με τη συμπλήρωση μίας ώρας παιχνιδιού διπλασίασαν τα τέρματά τους με τον Ντάνιελ Ξουερέμπ, επίσης άσο της Λανς. Ήταν το πέμπτο τέρμα του Ξουερέμπ στη συγκεκριμένη διοργάνωση και τον έφερε στην κορυφή της λίστας με τους κορυφαίους σκόρερ του θεσμού.

Στη μισή ώρα που απέμεινε η «σελεσάο» δεν μπόρεσε να βρει απάντηση και να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από το παιχνίδι, το οποίο όδευε προς τη λήξη του.

Το τελευταίο σφύριγμα του άρχοντα της αναμέτρησης βρήκε τους Γάλλους να πανηγυρίζουν έξαλλα και τους Νοτιαμερικάνους να πέφτουν απογοητευμένοι στο έδαφος.

Ήταν το πρώτο -και μοναδικό- χρυσό μετάλλιο που θα κατακτούσε ποτέ η Εθνική Γαλλίας ενώ η αντίστοιχη της Βραζιλίας θα επέστρεφε τέσσερα χρόνια αργότερα για την πρώτη της διάκριση ενώ θα ακολουθούσαν ακόμα δύο χρυσά το 2012 και το 2016.