Ο «τυχαίος» θάνατος ενός ακόμη οπαδού
Ακόμα ένας θάνατος, ακόμα ένας άνθρωπος νεκρός και ακόμα ένα «γιατί» και ένα «πώς» που δεν θα απαντηθούν ποτέ.
«Υπάρχει ένας θάνατος
Ένας τυχαίος φόνος
Που επαναλαμβάνεται
Στα μάτια μου μπροστά».
Ζούμε κατά τύχη. Αλλά, όπως φαίνεται στην Ελλάδα πεθαίνεις και όταν δεν την έχεις. Ή αν βρεθείς σε λάθος μέρος, απλά περνώντας, ή χαλαρώνοντας μαζί με φίλους ή συγγενείς.
Στην Ελλάδα του 21αιώνα βλέπουμε καταστάσεις και συνθήκες να συμβαίνουν ξανά και ξανά. Παρά το γεγονός ότι το «μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο». Παρά τις υποσχέσεις και τα καυτά τσιτάτα που βγαίνουν και λένε όλοι εκείνοι οι υπεύθυνοι που εν τέλει είναι ανεύθυνοι και απλά βλέπουν και παρατηρούν. Παρατηρούν και βλέπουν. Παίρνουν αποστάσεις, αντί να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Όπως πρέπει δηλαδή.
Σε αυτό τον τόπο επαναλαμβάνεται πολλές φορές ο ίδιος μαύρος/φαύλος κύκλος. Στην αρχή είναι τα επεισόδια, μετά κάποιος «τυχαίος» θάνατος ενός οπαδού και μετά οι αρμόδιες αρχές που φροντίζουν για την (ανα)σφαλειά μας. Μέχρι να περάσουν πάλι μερικοί μήνες ή και χρόνια για να επιστρέψουμε στο σημείο μηδέν.
Στο σημείο εκείνο που λέμε ότι έχουμε πιάσει πάτο. Αλλά πάντα κάτι θα γίνει, πάντα κάτι θα συμβεί που θα μας αποδείξει ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας για αρνητικό λόγο.
«Ένα τυχαίο γεγονόςΜια νύχτα με αστέριαΠου βρέθηκε αναρχικόςΣε λάθος μπάτσου χέρια»
Η αναμέτρηση της ΑΕΚ με τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ είναι το «τυχαίο γεγονός» που ψάχνουμε στη δική μας… εξίσωση. Ένα αόρατο χέρι τις έφερε αντιμέτωπες. Και η νύχτα της 7ης Αυγούστου στην Αθήνα ήταν μία από αυτές που δεν υπήρχε το παραμικρό σύννεφο. Τα αστέρια έκαναν πιο όμορφο τον ουρανό, όπως τα γκολ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Αυτή τη νύχτα που οι θερμοκρασίες ήταν και πάλι υψηλές όλα και όλοι «πάγωσαν» μετά την επίθεση 200 ακροδεξιών οπαδών της κροατικής ομάδας προς όλους εκείνος που απλά ήταν στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Ο Μιχάλης έχασε τη ζωή του επειδή βρέθηκε στα λάθος χέρια. Αυτά τα χέρια που μέσα τους έκρυβαν μαχαίρια. Αυτά τα χέρια που πρέπει να κόβονται από τη ρίζα για να μην μαυρίσει κανενός άλλου γονέα η καρδιά. Αυτά τα χέρια που ζητούσαν βοήθεια. Αυτά τα χέρια που το… μακρύ χέρι της εξουσίας αυτή τη φορά δεν είδε, ενώ άλλες και άλλες φορές βλέπει μέχρι και καρφίτσα μέσα στα άχυρα.
«Άλλοι τον είπανε ΧουάνΆλλοι τον λεν ΒαγγέληΆλλοι τον είπανε ΧριστόΚι άλλοι τον λεν Πινέλι»
Αυτά είναι τα ονόματα που χρησιμοποίησε ο Ντάριο Φο στην θεατρική παράσταση που έγραψε «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού». Απλά στην Ελλάδα τα ονόματα αυτά είναι Μιχάλης (Φιλόπουλος), Άλκης (Καμπανός) και ποιος ξέρεις ποιος μπορεί να είναι ο επόμενος που θα παίξει σε αυτή την τραγωδία που επαναλαμβάνεται στα μάτια μας μπροστά. Θα μπορούσε να είναι το δικό μου. Το δικό σου. Όλα στην τύχη και όλα κατά τύχη.
Υπάρχει κάτι ποιο άδικο από το να χαιρετάς τον φίλο/αδερφό/πατέρα/γιο επειδή θα πάει στο γήπεδο να δει έναν αγώνα ή κάπου εκεί κοντά και εν τέλει να μην τον ξαναβλέπεις ζωντανό και να μένεις μόνος; Να είσαι ένας ζωντανός νεκρός, επειδή κάποιοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο αθλητισμός, οι ομάδες και το ποδόσφαιρο δεν είναι ανοιχτά και βάια μέτωπα, αλλά ακόμη ένας δίαυλος για να επικοινωνούν και έρχονται κοντά οι οπαδοί/φίλαθλοι/ άνθρωποι;
Πόσο ακόμα αίμα θα χυθεί άδικα;
Πόσο ακόμα άδικα «γιατί»;
«Απέναντι στο άδικοΚανείς μη μένει μόνοςΔεν φτιάχτηκαν οι άνθρωποιΝα ζούνε χωριστά»
