Μήπως το ντραφτ είναι υπερτιμημένο…

Μήπως δίνουμε περισσότερη αξία στο ετήσιο ντραφτ του NBA κάνοντας το υπερτιμημένο. Η έλευση του Jahil Okafor στην Σαραγόσα με κάνει να αναρωτηθώ, την αξία που έχει ντραφτ και αν οι ομάδες του NBA ποντάρουν πολλά σε αυτό. Για όποιον δεν γνωρίζει ο Jahil Okafor ήταν η 3η επιλογή του Ντραφτ από τους Philadelphia 76ers το 2015. Και αποτέλεσε και αυτός μέρος του γνωστού process στην ομάδα της Φιλαδέλφειας.

Και σε ηλικία 27 χρονών, δηλαδή σε μία πολύ καλή ηλικία για ένα αθλητή, ο ψηλός με καταγωγή από την Νιγηρία μετακομίζει σε μία ομάδα του Basketball Champions League. Ούτε καν σε μία ομάδα της Euroleague. Και δεν είναι ο μόνος. Μία σειρά από επιλογές των Sixers πολύ ψηλά στην λίστα του Ντραφτ δείχνουν να μην έχουν αποδώσει αυτά που ήλπιζαν οι άνθρωποι της ομάδας. Και στις περισσότερες περιπτώσεις να μην είναι καν κοντά. Παρατηρώντας έτσι το παράδειγμα των Sixers αλλά και άλλης μίας ομάδας παρακάτω αναρωτιέμαι. Μήπως το ντραφτ είναι υπερτιμημένο;

Το αποτυχημένο “trust the process”

Πριν από περίπου καμία δεκαετία, ο Sam Hinkie, τότε GM των Philadelphia Sixers ξεκίνησε ένα φιλόδοξο μακροχρόνιο πείραμα. Να χτίσει μία ομάδα από την αρχή που θα πρωταγωνιστήσει με πρωτοκλασσάτες επιλογές παικτών από το ντραφτ. Μάλιστα η ομάδα του κατηγορήθηκε ότι έχανε παιχνίδια επίτηδες, το λεγόμενο tanking ώστε να αυξήσει τις πιθανότητες της για τις κορυφαίες επιλογές στην διαδικασία του Ντραφτ. Και αυτό έγινε.

Οι Sixers την τελευταία δεκαετία είχαν συνολικά, 2 φορές την νο.1 επιλογή του Ντραφτ,  2 φορές την νο.3 επιλογή και μία φορά την επιλογή νο.6 . Τις δύο φορές που είχαν στα χέρια τους την νο.1 επιλογή, διάλεξαν τον Ben Simmons και τον Markelle Fultz. Ενώ με τις 2 επιλογές στο νο.3, πρόσθεσαν τους Joel Embid και Jahil Okafor. Στο Ντραφτ του 2013 απέκτησαν μετά από ανταλλαγή τον Nerlens Noel στην επιλογή νο.6. Ενώ πολύ καλή επιλογή, αρχικά τουλάχιστον, αποδείχθηκε και το νούμερο 11 στη λίστα του Ντραφτ του 2013. Ο λόγος για τον Michael Karter Williams που στην παρθενική του σεζόν στη Philadelphia αναδείχθηκε rookie of year.

Οπότε μιλάμε συνολικά για μία εξάδα παικτών ερχόμενοι από κορυφαίες επιλογές στην λίστα του Ντραφτ. Τρεις περιφερειακοί παίκτες και τρεις παίκτες στη ρακέτα. Μία εξάδα παικτών που αναμενόταν να έκανε την ομάδα της Philadelphia, όχι απλά ανταγωνιστική, αλλά ένα από τα φαβορί για πρωτάθλημα για αρκετά χρόνια. Περίπου 10 χρόνια μετά από την έναρξη αυτού του πειράματος, οι Sixers μετρούν κανένα πρωτάθλημα, καμία παρουσία σε τελικούς και καμία παρουσία σε τελικούς Ανατολής. Από τις συνολικά αυτές 6 κορυφαίες επιλογές του Ντραφτ στην ομάδα της Philadelphia έχει παραμένει μόνο ο Joel Embid. Μόλις 1 στους 6. Με τους υπόλοιπους μάλιστα να μην έχουν καν ουσιαστικό ρόλο στο NBA. Με αποκορύφωμα τον Jahil Okafor που φέτος υπέγραψε στην Σαραγόσα. Και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι μήπως το Ντραφτ είναι υπερτιμημένο.

Το αμφιλεγόμενο παράδειγμα των Cavaliers 

Οι Cleveland Cavaliers την τελευταία 20ετία είδαν 4 φορές την πρώτη επιλογή του Ντραφτ να πέφτει στα χέρια τους. Καμία ομάδα δεν κατάφερε να έχει στην κατοχή της πάνω από 2 φορές την πρώτη επιλογή στο ίδιο χρονικό διάστημα. Και όχι μόνο αυτό. Από τα χέρια τους, την ίδια 20ετία πέρασαν από μία φορά η 3η επιλογή, 2 φορές η 4η επιλογή και 2 φορές η 5η επιλογή. Συνολικά 9 παίκτες από την κορυφαία 5άδα κάθε χρόνο. Και σε αυτή την 20ετία, οι επιλογές αυτές μεταφράστηκαν σε ένα και μοναδικό πρωτάθλημα.

Θα μου πεις είναι λίγο; Ειδικά αν σκεφτείς ότι ήταν και το μοναδικό στην ιστορία του franchise. Και θα απαντήσω ναι, είναι λίγο, δεδομένου ότι είχαν τόσες κορυφαίες επιλογές ντραφτ και δεδομένου ότι η μία απο αυτές τις επιλογές ήταν ο Lebron James. Για αρκετούς ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών. Και η άλλη ήταν ο Kyrie Irving. Ένα από τα καλύτερα point guard της εποχής μας.

Εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσαν με όλες αυτές τις επιλογές του Ντραφτ να χτίσουν μία δυναστεία για παραπάνω από μία δεκαετία. Ωστόσο μάθαμε από την περίπτωση τους κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Όσο καλές επιλογές παικτών και αν κάνεις την βραδιά του Ντραφτ και όσο και ταλαντούχοι να αποδειχτούν, αν δεν χτίσεις ένα σύνολο παικτών γύρω τους που να ικανοποιεί τις προσδοκίες τους, σαν ομάδα είσαι καταδικασμένος να χάσεις.

Η περίπτωση του Lebron

Η έλευση του Lebron στο Cleveland άλλαξε τελείως τα δεδομένα για την τοπική ομάδα. Από τον πάτο της βαθμολογίας μόλις σε 3 χρόνια, ο 21χρονος τότε σταρ τους οδήγησε στους πρώτους τελικούς της ιστορίας τους. Παρότι δεν τα κατάφεραν, ήταν μία πολύ μεγάλη επιτυχία για το franchise. Όμως τα μετέπειτα χρόνια, η διοίκηση των Cavaliers δεν κατάφερε να χτίσει ένα σύνολο γύρω του ικανό να βοηθήσει τον Lebron να φτάσει στο πολυπόθητο δαχτυλίδι. Και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών να ζητήσει ανταλλαγή, προκειμένου να μεταβεί σε μία ομάδα που να διαθέτει ρόστερ πρωταθλητισμού. Στη προκειμένη περίπτωση οι Miami Heat.

Και δεν είναι η μοναδική περίπτωση του Lebron. Πολλές φορές έχουμε δει ταλαντούχους παίκτες να αποχωρούν από μία ομάδα λόγω της έλλειψης προοπτικής διεκδίκησης ενός τίτλου. Αντίστοιχο παράδειγμα ο Anthony Davis. Νούμερο 1 επιλογή από τους (τότε) Hornets το 2012. Παρόλα αυτά η αδυναμία της ομάδας να χτίσει ένα ρόστερ που θα επιτρέψει να διεκδικήσει ένα τίτλο έκανε τον forward/center να ζητήσει σύντομα ανταλλαγή και να αποχωρήσει από την ομάδα. Και η λίστα με αντίστοιχες περιπτώσεις είναι τεράστια.

Μήπως μοιάζει περισσότερο με “τζόγο”

Και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι, μήπως είναι υπερτιμημένο το Ντραφτ. Ειδικά σε μία εποχή που οι παίκτες τείνουν να είναι όλο και λιγότερο πιστοί στις ομάδες τους. Μία ή ακόμη περισσότερες υψηλές επιλογές στο Ντραφτ δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα για ένα οργανισμό αν δεν χτίσει μία ικανή ομάδα γύρω από αυτούς. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι ο παίκτης θα αποδώσει στις αγωνιστικές προσδοκίες της κάθε ομάδας. Και δεν είναι μόνο αγωνιστικό κομμάτι. Ένας παίκτης σήμερα που έρχεται από το Κολλέγιο ή την Ευρώπη, θα πρέπει να μπορεί να διαχειριστεί το περιβάλλον του NBA. Την πίεση, την προβολή από τα μίντια, την διαχείριση των χρημάτων και το πνευματικό/ψυχολογικό κομμάτι. Σε όλο αυτό το μίγμα θα πρέπει να προστεθεί και η αποφυγή βαριών τραυματισμών.

Τα κουτάκια που θα πρέπει να “τικάρει” μία υψηλή επιλογή του Ντραφτ ώστε να είναι επιτυχημένη είναι πάρα πολλά. Το παιχνίδι του παίκτη να μεταφερέται στο NBA, συγχρόνως να δείξει την απαιτούμενη αγωνιστική εξέλιξη τόσο αθλητικά όσο και μπασκετικά. Να αποφύγει τραυματισμούς. Να μπορεί να διαχειριστεί την πίεση και την καθημερινότητα ενός NBAer. Τέλος η εξωαγωνιστική του συμπεριφορά να μην προκαλεί προβλήματα, όπως του Kyrie Irving ή του Ja Morant. Μιλάμε για απαιτήσεις που ελάχιστοι παίκτες θα καταφέρουν να εκπληρώσουν. Και ακόμα πολύ δύσκολο μία ομάδα να είναι σίγουρη για ένα παίκτη, σε τόσο νεαρή ηλικία, ότι θα ταιριάξει στο προφίλ που αναφέρθηκε. Μήπως μοιάζει λίγο (έως και πολύ θα έλεγε κάποιος) με τζόγο αυτή η επιλογή. Και αν το ίδιο το Ντραφτ είναι “τζόγος” για μία ομάδα, μήπως είναι μαζί και αρκετά υπερτιμημένο.