Ο Τόμι Γκράβεσεν μπορεί να είχε μια καριέρα που ξεχάστηκε σχετικά γρήγορα, αλλά ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του «σημάδεψε» για πάντα τους φίλους το ποδοσφαίρου!

Πρέπει να είναι ωραία η ζωή στον «πλανήτη» του Τόμι Γκράβεσεν. Όσοι αναρωτιέστε πού, δεν σας κακολογούμε. Ελάχιστοι -αν όχι κανένας- θυμούνται τον «ποδοσφαιριστή Γκράβεσεν». Ωστόσο αυτό που ξέρουν οι περισσότεροι είναι τον τρελό μέσο με το ξυρισμένο κεφάλι, που πραγματικά είχε το «βλέμμα του τρελού» (θα το διαπιστώσετε από μερικές φωτογραφίες) και την αυτοπεποίθηση του απόλυτου σούπερ σταρ.

Μέλος των «Γκαλάκτικος» (!)

Στις αρχές του 21ου αιώνα η Ρεάλ με την ιδιαίτερη τακτική της «αγοράζω ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί» κατάφερε να φέρει στη Μαδρίτη πάρα πολλούς υπερταλαντούχους παίκτες. Ωστόσο μια στο τόσο έκανε και μια κίνηση που κυριολεκτικά «κανένας δεν την έβλεπε να έρχεται», σηκώνοντας πολλά φρύδια από περιέργεια. Έτσι λίγους μήνες μετά την εξίσου παράδοξη μεταγραφή του Τζόναθαν Γούντγκεϊτ (μια άλλη μεγάλη ιστορία) και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 2005, ο Τόμι Γκράβεσεν ανακοινώθηκε από τους «μερένχες».

Ήταν τόσο απρόβλεπτη αυτή η κίνηση που ούτε ο ίδιος δεν το πίστευε. Όπως δήλωσε αρκετά χρόνια μετά ο ίδιος, όταν μιλούσε με τον ατζέντη του για το ενδεχόμενο μετακίνησης στη Μαδρίτη είπε «Καλή είναι η Ατλέτικο, αλλά μου αρέσει η Έβερτον», προτού ο συνεργάτης του του διευκρινίσει για ποια ομάδα της Ισπανικής πρωτεύουσας μιλούσε.

Ο Δανός είχε αποκτηθεί προκειμένου να καλύψει την «τρύπα» που είχε μείνει ανοικτή από την άδικη απομάκρυνση του Κλοντ Μακελελέ, ωστόσο κάτι που μάλλον δεν σκέφτηκαν οι ιθύνοντες της Ρεάλ ήταν πως ο Γκράβεσεν δεν ήταν κόφτης! Ο δυναμισμός και η εμφάνιση του ποδοσφαιριστή ξεγέλασαν τους Μαδριλένους, οι οποίοι πίστεψαν πως θα δάμαζαν το «ατίθασο άτι» του Βέιλε. Ωστόσο αυτό θα αποδεικνυόταν το μικρότερο λάθος τους, καθώς η λέξη πειθαρχία ήταν άγνωστη λέξη για τον ίδιο.

Εδώ δεν είναι Έβερτον, εδώ ακολουθούμε εντολές

Σίγουρα ο Δανός δεν ήταν κακός ποδοσφαιριστής. Φεύγοντας από την ομάδα της Βέιλε το 1997, ο Γκράβεσεν μετακινήθηκε σε Αμβούργο (1997-2000) και Έβερτον (2000-2005), με τις οποίες πραγματοποίησε σπουδαίες εμφανίσεις. Μάλιστα το κόστος μεταγραφής του στη «βασίλισσα» (2,5 εκατομμύρια ευρώ) ήταν πολύ χαμηλότερο της αξίας του, καθώς το συμβόλαιο του με την ομάδα του «Μέρσεϊσαϊντ» έληγε. Ωστόσο πέρα από την εργατικότητα και την αποφασιστικότητα που έβγαζε σε μεγάλο βαθμό, σε ακόμα μεγαλύτερο φαινόντουσαν η απειθαρχία, η μη ομαδικότητα και η απλή… τρέλα.

Όλως παραδόξως στο δεύτερο μισό της σεζόν 2004-05 ο Γκράβεσεν ήταν βασικός (!), ωστόσο οι Μαδριλένοι απέτυχαν να κερδίσουν κάποιο τίτλο. Αυτό ίσως οφείλεται στο ότι η ομάδα δυσλειτουργούσε και η επιθυμία του Δανού να έχει τη μπάλα στα πόδια του (!) και να δημιουργήσει παιχνίδι την ώρα που στην ίδια ενδεκάδα υπήρχαν παίκτες όπως ο Ζιντάν, ο Φίγκο, ο Μπέκαμ και ο Γκούτι, δεν βοηθούσε ιδιαίτερα. Η υπερενεργητικότητά του και η περίσσεια αυτοπεποίθηση του τον οδηγούσαν πολλές φορές στο να παρεκκλίνει σημαντικά από τις οδηγίες του Βαντερλέι Λουξεμπούργκο, ο οποίος είχε εισηγηθεί τη μεταγραφή του. Όπως ήταν λογικό η υπομονή της διοίκησης με την κακή εικόνα της ομάδας εξαντλήθηκε και οδήγησε στην απόλυση του Βραζιλιάνου τεχνικού, αλλά και του τεχνικού διευθυντή, Αρίγκο Σάκι. Πλέον, με τους δύο άνδρες που πήραν το ρίσκο και τον έφεραν στον σύλλογο απόντες, με το πρώτο λάθος ο Δανός θα ήταν υπόλογος.

Ομηρικοί καυγάδες, παρατραβηγμένες φάρσες και αποθεωτικοί (από τον ίδιο) πανηγυρισμοί!

Αυτή η αφορμή που προαναφέραμε δεν άργησε να έρθει. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας το καλοκαίρι του 2006 και με τον Φάμπιο Καπέλο στην ηγεσία της ομάδας, ο Γκράβεσεν δεν άργησε να (ξανά)βρεθεί στο επίκεντρο για όλους τους λάθος λόγους. Ένα «δολοφονικό» τάκλιν στον ανερχόμενο τότε Ρομπίνιο κατά τη διάρκεια ενός φιλικού διπλού, ήταν αρκετό για να ξεκινήσει ένας δυνατός καυγάς των δύο παικτών. Προτού οι συμπαίκτες τους τους χωρίσουν, ο Δανός είχε ξεκινήσει να χτυπάει με μπουνιές ή με όποιον τρόπο μπορούσε τον Βραζιλιάνο!

«Έχει λίγο ιδιαίτερο χαρακτήρα, αλλά δεν έχουμε πρόβλημα με αυτό. Δεν μου αρέσει η συμπεριφορά του και δεν τον ενοχλώ, αλλά δουλεύει και αυτό έχει σημασία» είχε δηλώσει ο Καπέλο προκειμένου να «μπαλώσει» την κατάσταση. Ο ίδιος δεν «πήγαινε» τον Δανό και είχε κάνει επικριτικές δηλώσεις λίγες εβδομάδες νωρίτερα σχετικά με μια «πλάκα» που είχε κάνει σε συμπαίκτη στην εθνική του ομάδα.

Κάθε μέρα ήταν και μια καινούρια ευκαιρία για τον Τόμι να κάνει και μια νέα φάρσα. Από το να κάνει κεφαλοκλείδωμα σε κάποιον συμπαίκτη του, στο να τους κάνει μούσκεμα, μέχρι και να φέρνει όπλα paintball στο προπονητικό κέντρο! Ωστόσο το κορυφαίο ήρθε όταν έφερε πυροτεχνήματα (!) σε μια προπόνηση, τα οποία χρησιμοποίησε με στόχο έναν εκ των φυσιοθεραπευτών της ομάδας. Οι υπόλοιποι παίκτες είχαν συνηθίσει τις «τρέλες» του (ή απλά φοβόντουσαν και δεν μιλούσαν) και ήταν σχετικά ασφαλείς (με τον Γκράβεσεν δεν μπορούσες να είσαι ποτέ σίγουρος). Όσο για τον νεοφερμένο και «ευέξαπτο» Ρομπίνιο, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν τόσο καλά… Όπως και για κανέναν που του πήγε κόντρα.

Από παίκτες μέχρι προπονητές και λοιπό προσωπικό, κανένας δεν ήθελε να βρεθεί στο «στόχαστρο» του. Δεν είναι λίγες οι φορές που όποιος του ζήτησε τον λόγο ή απλά είπε κάτι που δεν του άρεσε, είδε τον Δανό να του κολλάει σε απόσταση αναπνοής και να τον κοιτάει με μάτια γουρλωμένα. Μια έκφραση που ο Γκράβεσεν έπαιρνε ακόμα και όταν σκόραρε. Είτε αυτό ήταν φιλικό προετοιμασίας, είτε τελικός Μουντιάλ.

Η ζωή ενός… ρόκσταρ!

Δυστυχώς (για τους ουδέτερους) η υπομονή της Ρεάλ τελείωσε λίγο πριν την έναρξη της δεύτερης «γεμάτης» σεζόν του Δανού, πουλώντας τον στη Σέλτικ το καλοκαίρι του 2006. Εκεί τα «καπρίτσια» του Γκράβεσεν δεν κράτησαν για πολύ, καθώς μόλις ένα χρόνο μετά προπονούταν με την ομάδα της Κ19, προτού περάσει ξανά από την Έβερτον. Το ποδοσφαιρικό τέλος του Τόμι «έπεσε» τις πρώτες μέρες του 2009, καθώς καμία ομάδα δεν κινήθηκε για την απόκτηση του.

Ωστόσο στην κανονική του ζωή συνέχισαν να γράφονται «ραψωδίες». Οι επενδύσεις που είχε κάνει του απέφεραν πολλά χρήματα, τα οποία ο Δανός έπαιζε σαν περήφανος κάτοικος του Λας Βέγκας στα καζίνο της πόλης. Εκεί υπήρξε γείτονας του Νίκολας Κέιτζ και του Αντρέ Αγκάσι, έχοντας στο πλευρό του το μοντέλο Καμίλα Πέρσε. Αυτές οι επιτυχίες του στο χρηματιστήριο και το πόκερ απέφεραν μια τεράστια περιουσία εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, κάτι το οποίο ωστόσο ο Γκράβεσεν προσπαθεί να κρατήσει κρυφό. Ίσως η ιδανικότερη κατακλείδα για μια από τις πιο εμβληματικές μορφές που πέρασαν από τα γήπεδα στις αρχές του 21ου αιώνα. Έναν παίκτη που σχεδόν κανένας δεν θυμάται για οτιδήποτε εκτός από την τρέλα που πουλούσε (και συνέχισε να πουλάει).