Ο Ζινεντίν Ζιντάν σε τελικούς πάντα έκανε του… κεφαλιού του!
O Ιούλιος δεν είναι μόνο ο μήνας των τελικών των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Αλλά και ο μήνας του Ζινεντίν Ζιντάν με την εθνική Γαλλίας.
Ο Ζινεντίν Ζιντάν το 1998 δεν ήταν απλά ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Ήταν πραγματικός… πλανητάρχης. Και αυτό γιατί χάρη στις εμφανίσεις του στο Παγκόσμιο Κύπελλο που έγινε στη Γαλλία έδειξε την κλάση και την ποιότητά του σε όλο της το μεγαλείο.
Αλλά στην ιστορία έχουν μείνει τα δύο γκολ του στον τελικό απέναντι στη Βραζιλία. Και τα δύο μάλιστα είχαν επιτευχθεί με κεφαλιές. Η «σελεσάο» εκείνη την εποχή είχε μία σπουδαία ομάδα. Ο Ρονάλντο ξεχώριζε από τα πολλά αστέρια και θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν από τα πιο λαμπρά. Όχι μόνο εκείνης της ομάδας, μα και του κόσμου ολάκερου.
Ο Ζιντάν, όμως, είχε άλλα πλάνα. Άλλα σχέδια και τα έδειξε στο πιο μεγάλο και πιο κρίσιμο ματς της ζωής του. Μέχρι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον. Έτσι, οι «τρικολόρ» επικράτησαν με σκορ 2-0. Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε από τον Εμανουέλ Πετί, λίγο πριν το φινάλε.
Αυτό ήταν το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο στην ιστορία της Γαλλίας. Το ημερολόγιο έδειχνε τότε 12 Ιουλίου 1998.
Ο Ζιντάν έκανε τους Βραζιλιάνους να βλέπουν… φαντάσματα!
Από τον τελικό του Παρισιού το 1998 και τη μαγική βραδιά- παράταση που χάρισε σε όλο τον κόσμο ο Ζινεντίν Ζιντάν έχουν περάσει πολλά χρόνια. Λογικό και επόμενο να έχουν γραφτεί ακόμη περισσότερο.
Ένας από τους μύθους εκείνης της βραδιάς αναφέρει ότι την 11αδα της «σελεσάο» δεν την έφτιαξε ο τεχνικός της, που ήταν τότε ο Μάριο Ζαγκάλο, αλλά οι… χορηγοί της.
Και τα παράξενα που συνέβησαν πριν τη σέντρα του μεγάλου τελικού δεν σταματάνε εκεί. Μία άλλη αναφέρει ότι ο Ρονάλντο είχε κάποιο επιληπτικό επεισόδιο. Και ότι εκείνος δεν ήθελε να παίξει, μιας και δεν ήταν στην κατάλληλη φυσική κατάσταση. Ωστόσο, η εταιρεία που τον έντυνε τότε -Nike- τον ανάγκασε να παίξει.
Αποτέλεσμα; Η παρουσία του στον τελικό να είναι απλά… διαδικαστικού χαρακτήρα. Όπως και να ‘χει ο Ζινεντίν Ζιντάν και στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας το 2006 στον προημιτελικό της Γαλλίας με τη Βραζιλία ήταν από εκείνους που ξεχώρισαν μιας και έβγαλε την ασίστ στον Τιερί Ανρί για το γκολ της νίκης με σκορ 1-0.
Γενικά ο «Ζιζού» είχε κάτι παραπάνω από καλή σχέση με τους Λατίνους!
Το ιδανικό φινάλε, ήταν το δικό του φινάλε
Όταν φτάνει το τέλος της καριέρας τόσο σημαντικών προσωπικοτήτων, τότε το ιδανικό φινάλε στο μυαλό των περισσοτέρων είναι η νίκη στον μεγάλο τελικό. Η νίκη στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Και ναι… Μέχρι εκείνη την ώρα ο Ζινεντίν Ζιντάν ήταν ο ηγέτης της εθνικής Γαλλίας, όπου παρέα με τον Τιερί Ανρί την είχαν πάρει από το χεράκι και την έφτασαν μέχρι και τον τελικό του Mundial της Γερμανίας το 2006.
Την Ιταλία την είχαν νικήσει αρκετές φορές στα μεγάλα ραντεβού. Στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998. Στον τελικό του Euro το 2000. Οπότε γιατί όχι και μία τρίτη φορά; Ειδικά από την ώρα και τη στιγμή που ο «Ζιζού»… έσκαψε τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν από το σημείο του πέναλτι και όπου από πολύ νωρίς έδωσε το προβάδισμα στους «τρικολόρ».
His way…
Αλλά στη ζωή, μα και στο ποδόσφαιρο, δεν είναι τίποτα σίγουρο. Τίποτα δεδομένο. Όλα είναι μεταβλητές που αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη και από πρωταγωνιστής μπορεί να γίνεις ο μοιραίος ήρωας.
Ή μπορείς να γίνεις ο ήρωας για ένα έθνος no matter what -όπως λέμε και στην Καλλιθέα-. Ο Ζιντάν στο πιο μεγάλο ματς της ζωής του, στην πιο κρίσημη στιγμή, αποφάσισε να πράξει σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες.
Στην δική του ιεραρχία η τιμή και η υπόληψη της οικογένειάς του, της αδερφής του και της μητέρας του ήταν πάνω από κάθε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ήταν πάνω από κάθε «Μάρκο Ματεράτσι». Ακόμα και στο τελευταίο ματς της λαμπρής καριέρας του.
Γι’ αυτό και έκανε του… κεφαλιού του. Γι’ αυτό έβγαλε νοκ- άουτ τον παλαίμαχο στόπερ που έκλεψε λίγη από τη λαμπρότητα του «Ζιζού». Ο ένας έδειξε σε live σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπους πως ό,τι και αν κάνει ο σεβασμός διέπει τα πάντα… όλα του. Από την άλλη ένας άλλος έδειξε ότι ο πάτος του βαρελιού μπορεί να πάει ακόμα και πιο κάτω.
Ο καθένας έχει τον δικό του κώδικα τιμής. Και κρίνεται από αυτόν. Όχι από εμάς ή τους συμπαίκτες του. Γι’ αυτό και το φινάλε του Ζινεντίν Ζιντάν να μην ήταν το ιδεατό, σύμφωνα με τα στερεότυπα που έχουμε στο κεφάλι μας, αλλά ήταν το δικό του φινάλε. Ήταν ο δικός του ο δρόμος. His way…
«Yes, there were times I’m sure you knew
When I bit off more than I could chew
But through it all, when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall and did it my way»
