Το Debut.gr πραγματοποιεί μία αναδρομή στο παρελθόν και θυμάται τον πραγματικό λόγο για τον οποίο ο Ρονάλντο Ναζάριο πρέπει να θεωρείται "φαινόμενο".

“H δύναμη είναι ανούσια χωρίς τον έλεγχο”. Με αυτόν τον τρόπο ο χορηγός της Ίντερ, PIRELLI, σύστησε στους φίλους των “νερατζούρι” τον Ρονάλντο Ναζάριο, το 1997. Mία διαφήμιση που συνόψιζε ιδανικά τα ποδοσφαιρικά χαρίσματα του Βραζιλιάνου σούπερ σταρ. Σε μία ποδοσφαιρική εποχή που ο κόσμος δεν είχε έρθει ακόμα σε επαφή με την εκτελεστική δεινότητα του Κριστιάνο και το μαγικό άγγιγμα του Μέσι, ένας νεαρός από το Ρίο Ντε Τζανέιρο συνδύαζε και τα δύο έχοντας καθηλώσει σύσσωμη την ποδοσφαιρική κοινότητα.

“Μπορούσε να τρέξει τα 100 μέτρα σε 10,3 δευτερόλεπτα. Ο Μπολτ τα κάνει σε 9,8” (Νίλτον Πετρόνε, προσωπικός φυσιοθεραπευτής του Ρονάλντο)

Στο πρόσωπο του Ρονάλντο ζωντάνευε το όνειρο κάθε πιτσιρικά που φαντάζεται τον εαυτό του να περνάει όλη την ομάδα και να σκοράρει. Η ικανότητα του να τρέχει με τη μπάλα πιο γρήγορα από ότι οι αντίπαλοι του χωρίς τη μπάλα ήταν άνευ προηγουμένου. Η δύναμη στα χέρια και στους ώμους του, τον βοηθούσε να απωθεί τους αντιπάλους και να βγαίνει νικητής σε κάθε τζαρτζάρισμα. Κόντρα στη Ντεπορτίβο, σκόραρε ένα γκολ ενδεικτικό των προσόντων του. Λίγα δευτερόλεπτα μετά την πτώση του στο έδαφος πήρε τη μπάλα και πριν καλά καλά κλείσεις τα βλέφαρά σου και τα ανοίξεις ξανά είχε διεισδύσει μέσα από την καρδιά της άμυνας και είχε πλασάρει τον αντίπαλο γκολκίπερ.

Σε ηλικία 21 ετών (1997) είχε ήδη σπάσει το ρεκόρ ακριβότερης μεταγραφής στον κόσμο για δεύτερη φορά.  Συγκεκριμένα η Ίντερ τον αγοράζει από τη “Μπάρτσα” έναντι 25 εκατομμυρίων ευρώ. Μετρούσε ήδη μία χρυσή μπάλα στο όνομά του και προερχόταν από εξωπραγματική για τα δεδομένα της εποχής σεζόν μετρώντας 47 γκολ σε 49 συμμετοχές με τους “μπλαουγκράνα”. Μπροστά στο μεγαλείο του ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον είχε βάλει τα χέρια του στο κεφάλι του. Αδυνατούσε να πιστέψει το γκολ που είχε σημειώσει ο Ρονάλντο κάνοντας διάσημη μία ισπανική ομάδα ονόματι Κομποστέλα. Ήταν ένα πραγματικό “φαινόμενο”. Ένα παρατσούκλι ιδανικό για να περιγράψει το καινοτόμο και μοναδικό στυλ παιχνιδιού του.

Γόνατο από γυαλί

Ο Αχιλλέας προδόθηκε από τη πτέρνα του. Ο Ρονάλντο από το γόνατό του. Ήδη από τα 19 του έτη μία ακτινογραφία που απεικόνιζε φλεγμονή και στα δύο γόνατα του μας είχε προϊδεάσει για το τι θα ακολουθήσει. Ύστερα, από την πρώτη του χρονιά στο “Μεάτσα” και την κατάκτηση Κυπέλλου Ουέφα, ακολούθησε η αρχή του τέλους. Ειδικότερα, τον Νοέμβρη του 1999 υπέστη ρήξη τένοντα κόντρα στη Λάτσιο, μένοντας για 6 μήνες εκτός αγωνιστικών χώρων. Ο τότε συμπαίκτης του Ντιέγκο Σιμεόνε είχε αναφέρει σχετικά με την απουσία του Βραζιλιάνου: “Το να αγωνίζεσαι χωρίς αυτόν είναι σαν να αφήνεις το σπίτι σου το χειμώνα χωρίς παλτό”.

Η μοίρα, όμως, του έπαιξε άσχημο παιχνίδι κατά την επιστροφή του στην ενεργό δράση. Μεταφερόμαστε στον Απρίλη του 2000 στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας. Ξανά κόντρα στη Λάτσιο και 7 λεπτά μετά την επίσημη επιστροφή του το “φαινόμενο” επιχειρεί ένα από το γνωστά του stepover. Tο γόνατο του, όμως, δεν αντέχει και ακούγεται το κρακ. Ο Ρονάλντο υποφέρει και τα δάκρυα γεμίζουν το πρόσωπο του. Αυτή τη φορά η ζημιά θέτει σε κίνδυνο την καριέρα του.

Ο προσωπικός του γιατρός, Νίλτον Πετρόνε, περιγράφει τον τραυματισμό του προκαλώντας ρίγη ανατριχίλας: “Το γόνατό του εξερράγη. Η επιγονατίδα του κατέληξε στο μέσο του μηρού του. Μετά το χειρουργείο το πόδι του ήταν μεγάλο σαν μία μπάλα φούτσαλ. Στο νοσοκομείο έκλαιγε επειδή ζητούσε μορφίνη για να σταματήσει τον αβάσταχτο πόνο”. Από εκείνη την ημέρα και για τους επόμενους 15 μήνες ξεκίνησε ο Γολγοθάς του 23χρονου επιθετικού.

H μάχη με την επιστήμη

Οι επιστήμονες εξέφραζαν τις αμφιβολίες τους σχετικά με τις πιθανότητες που έδιναν στο “φαινόμενο” να παίξει ξανά μπάλα. Ο Βραζιλιάνος ταξίδευε σε Γαλλία, ΗΠΑ και Βραζιλία για να δει φως στο τούνελ ενός πολύ “σκοτεινού” τραυματισμού. Ύστερα από 8 μήνες θεραπείας ο Ρονάλντο δε μπορούσε να λυγίσει το πόδι του πάνω από 100 μοίρες. Τότε του πρότειναν μία νέα επέμβαση για να μπορεί λυγίζει 30 μοίρες παραπάνω το πόδι του. Το ιατρικό προηγούμενο αποτελούσε ένα ακόμη λόγο απαισιοδοξίας για εκείνον. Συγκεκριμένα, ο Πορτογάλος ποδοσφαιριστής, Πάουλο Φότρε, ήταν ο μοναδικός που είχε υποστεί έναν παρόμοιο τραυματισμό και δεν κατόρθωσε ποτέ να επιστρέψει στο ίδιο επίπεδο.

Ωστόσο, το “φαινόμενο” δεν ήταν ένας συνηθισμένος ποδοσφαιριστής. Επί μήνες προπονούταν για 9 και 10 ώρες κάθε μέρα. Ευτυχώς για τον ίδιο οι “νερατζούρι” δεν βιάστηκαν να τον επαναφέρουν στη δράση αντιλαμβανόμενοι το ρίσκο. Σε αυτήν την περίοδο ωρίμασε σαν άνθρωπος καθώς αυτή η δοκιμασία τέσταρε τα όρια της πνευματικής του δύναμης. Ο Βραζιλιάνος όχι μόνο αποθεραπεύτηκε αλλά ξεπέρασε τις φοβίες του.

Έτσι, τον Αύγουστο το 2001 επέστρεψε. Ωστόσο, τώρα καλούταν να αντιμετωπίσει έναν νέο πονοκέφαλο. Τους μυϊκούς τραυματισμούς που αναπόφευκτα θα έκαναν την εμφάνισή τους μετά από τόσο μεγάλη περίοδο αποχής. Το Φλεβάρη του 2002 ο δεύτερος μυϊκός τραυματισμός της σεζόν δημιούργησε σύννεφα γύρω από τη συμμετοχή του στο επικείμενο Μουντιάλ.Ο γιατρός του Ρονάλντο ζήτησε από τη διοίκηση της Ίντερ να επιτρέψει στον παίκτη να ταξιδέψει στη Βραζιλία για να περάσει λίγο χρόνο με την οικογένειά του. Όταν επέστρεψε για το κλείσιμο της σεζόν σκόραρε 4 τέρματα ολοκληρώνοντας τη χρονιά με 7 γκολ.

Η λύτρωση ήρθε στην Νότια Κορέα

Το 2002 ήταν χρονιά Μουντιάλ και το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς ο Ρονάλντο βίωσε το πέρασμα από την κόλαση στον παράδεισο. Παρά τις πιέσεις που δέχθηκε ο προπονητής της “σελεσάο”, Φελίπε Σκολάρι, να πάρει στην αποστολή τον Ρομάριο, ο Big Phil εμπιστεύτηκε το ένστικτό του. Έτσι, κάλεσε τον Ρονάλντο των μόλις 15 συμμετοχών την σεζόν που ολοκληρώθηκε. Η ιστορία τον δικαίωσε, καθώς το “φαινόμενο” με 8 γκολ αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης οδηγώντας τη Βραζιλίας στην πέμπτη κατάκτηση του τροπαίου.

Για τον πρώην άσο της Μπάρτσα, το πρώτο παιχνίδι κόντρα στην Τουρκία ήταν το πιο σημαντικό, καθώς του έδωσε αυτοπεποίθηση. Τον έκανε να καταλάβει ότι αν μπορεί να έρθει σε επαφή με τους σκληροτράχηλους Τούρκους και βγει αλώβητος, τότε αυτός είναι που ελέγχει το γόνατο του και όχι το αντίθετο. Ο ίδιος θυμάται: “Δεν ένιωθα κανένα πόνο και μπόρεσα να παίξω σχεδόν σε όλο το παιχνίδι. Η επόμενη μέρα ήταν η χειρότερη. Πονούσα σε όλο μου το σώμα διότι είχα καιρό να παίξω τόσο πολύ. Ωστόσο, η αυτοπεποίθησή μου είχε επιστρέψει”.

Το καλύτερο, όμως, το φύλαγε για το τέλος. Κόντρα στην Τουρκία αγωνίστηκε ξανά για τα ημιτελικά της διοργάνωσης, σκοράροντας το μοναδικό γκολ που έχει μείνει στην ιστορία. Συγκεκριμένα, πήρε τη μπάλα λίγο έξω από την περιοχή και αφού διένυσε λίγα μέτρα σκόραρε με μία κοφτή κίνηση με το μυτάκι του παπουτσιού. Ο ίδιος εξήγησε αργότερα ότι οι πόνοι στον προσαγωγό και η εμπειρία του στο ποδόσφαιρο φούτσαλ τον έκαναν να σκαρφιστεί αυτήν την “ομορφιά”. Διαφορετικά, ένα πλασέ και μία μεγαλύτερη κίνηση μπορεί να του προκαλούσαν ένα μυϊκό τραυματισμό.

Λίγες ώρες πριν τον τελικό με τη Γερμανία, ο εφιάλτης σχεδόν επέστρεψε στο μυαλό του Ρονάλντο. Το επιληπτικό σοκ που είχε πάθει παραμονές του τελικού του Μουντιάλ του 1998 και οδήγησε στην ήττα της “σελεσάο” είχε επανέλθει στη μνήμη του. Έτσι, αποφάσισε να μην κοιμηθεί αυτή τη φορά και να μείνει ξύπνιος. Ο μόνος που του έκανε παρέα ήταν ο Ντίντα, καθώς οι υπόλοιποι συμπαίκτες του είχαν πέσει για ύπνο. Η ιστορία δεν επαναλήφθηκε και ο Ρονάλντο Ναζάριο λυτρώθηκε οδηγώντας τη Βραζιλία με δύο προσωπικά του γκολ στη γη της επαγγελίας.

Το “φαινόμενο” δεν είχε νικήσει μόνο τη Γερμανία. Είχε κερδίσει την επιστήμη και όσους τον είχαν ξεχρεώσει. Τα καλύτερα χρόνια του, βέβαια, ανήκαν στο παρελθόν αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να ολοκληρώσει την καριέρα του μετρώντας 293 γκολ σε σύνολο 446 συμμετοχών. Φανταστείτε, τι θα συνέβαινε αν δεν είχε περάσει στα πιτς συνολικά 3 χρόνια από την καριέρα του. Ο Μέσι και ο Κριστιάνο μάλλον θα πάλευαν για τον τίτλο του δεύτερου καλύτερου παίκτη όλων των εποχών.