Η ελληνική εμπαθής νοοτροπία του ”μην γίνετε σαν τον Γιουλ”

Σαφώς, δεν τάσσομαι υπέρ του συσσωρευμένου εκνευρισμού που μπούχτισε τον νου του Σέρχιο Γιουλ στον δρόμο μίας άλλοτε αρχαίας ελληνορωμαϊκής πάλης στη Μαδρίτη. Καταδικαστέα πράξη απολύτως, αντιαθλητικό με το γράμμα του νόμου και ντισκαλιφιέ (που λέγαμε κάποτε) βάσει λογικής και αντίληψης.

Ούτε αμφιβολία στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα…

Όμως, επειδή ουσιαστικά ουδείς στάθηκε στην κίνηση αυτή καθ΄ αυτή και βρήκε το πολυπόθητο πάτημα να ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια, λέγοντας αερολογίες δίχως να έχει χτυπήσει την μπάλα στο παρκέ. Γιατί έπαιξε τρία μονάκια σε κάποιο ανοιχτό στη ζωή του γνωρίζει από μπάσκετ; Δίχως ένα λεπτό ουσιώδους μπάσκετ στην καριέρα σου καλύτερα να ράβεις το στόμα σου παρά να γνέθεις το γαϊτανάκι της ιστορίας.

Αρχικά, ξεκαθαρίζω πως δεν θα αναφερθώ στην λαβή του Γκέρσον Γιαμπουσέλι για ευνόητους λόγους. Έρχεται δικαιωματικά γερή καμπάνα για την δολοφονική του ιδέα να διδάξει στον Ντάντε Έξουμ «αεροπλανικά».

Πέρα από την ανάλυση των συγκεκριμένων σκηνών ο ελληνικός μπασκετικός λαός σε σχόλια, σε ραδιόφωνα και οπουδήποτε αλλού, άδραξε την ευκαιρία να ισοπεδώσει πλήρως την ισπανική φουρνιά, αφού αναδεικνύεται σε άξιο συνεχιστή σύμφωνα με τους ειδήμονες ως έναν επωφελούμενο απατεώνα που άρθηκε η ασυλία του προς στιγμήν. Στο μυαλό τους οι συμπατριώτες του κυριάρχησαν λόγω της ικανότητας να επηρεάζουν την διαιτητική τριάδα και σίγουρα εξαιτίας των υποκριτικών δυνατοτήτων τους. Ουδείς ασχολήθηκε με τον Γιουλ στην πραγματικότητα, ουσιαστικά, στον απόηχο της παράστασης αλλά αμέσως καταδικάστηκε ως ισπανικό κατόρθωμα από έναν αθλητή που ξαφνικά «βαφτίστηκε» σε γνωστό αλητάμπουρα για να αποδώσουμε το απόλυτο των ευθυνών. Στο μυαλό του Έλληνα ο Ισπανός δεν κέρδισε τίποτα άξια και όπου τους βρούμε, σταυρώνουμε σε δευτερόλεπτα. Από άμπαλος μέχρι τυχερός έφτασε το καραβάνι των χαρακτηρισμών ώστε να καλύψουμε κατά βάθος την αλήθεια που μας ταλαιπωρεί και δυστυχώς για αυτούς τους πολλούς, το ξέρουν. Ήταν ανώτεροι μας, καλύτεροι, σπουδαιότεροι, κορυφαίοι νικητές από όποια οπτική γωνία. Μολονότι, ένα στοιχείο τους ξεχώριζε κατ’ εμέ.

Ποιο; Πάθος, κυρίες και κύριοι. Είτε σας αρέσει είτε όχι, το αναγράφει ένας άνθρωπος που παρακολουθεί μέχρι σήμερα τον ημιτελικό της Μαδρίτης στο Ευρωμπάσκετ του 2007 και ουρλιάζει από τα καρφιά που τοποθετήθηκαν από τους διαιτητές στο κορμί της «Επίσημης Αγαπημένης».

Ως γνωστόν το πάθος παίρνει πολλούς δρόμους, ωφέλιμους και μη. Καθαρίζει το μυαλό σου ή το αναγκάζει σε «τρέλες». Και ο Γιουλ από δαύτο γεμίζει ολόκληρα βαρέλια, η ήττα στις φλέβες του κυλάει σαν δηλητήριο, ειδικά αυτή… η οδυνηρή και αδιανόητη σφαλιάρα από την Παρτίζαν προκαλεί παραισθήσεις. Ακόμα και ο μπαρουτοκαπνισμένος γκαρντ ξέφυγε ελεγχόμενα. Αφενός δεν πήγε σε καμία περίπτωση για την μπάλα, παραδίδοντας ένα statement που λένε και στο Αμέρικα, αφετέρου για το δικό του καλό, έμεινε στο σκληρό φάουλ. Τώρα που το πιάσαμε το θέμα, όταν ο Κέβιν Πάντερ φανέρωσε τα μουσκουλά ως ένδειξη υπεροχής κατηγορήθηκε τόσο εχθρικά; Φυσιολογικό είναι ο λαβωμένος εγωισμός του δις πρωταθλητή Ευρώπης να αντιδράσει και για αυτό σε μύθους ποτέ δεν πετάς αλάτι στην πληγή. Ο Αμερικανός εν μέσω πλην σαφώς με ένα κούνημα του χεριού του ταπείνωσε τον αρχηγό της Ρεάλ για την παρουσία της ομάδας του στα play-offs, αλλά και τον ίδιο τον Γιουλ συνολικά.

Ας περάσουμε ένα βήμα παραπέρα…

Ο ελληνικός μπασκετικός λαός διψάει για επιτυχίες προκειμένου να κάνει καζούρα στον εκάστοτε απέναντι, δεν παθιάζεται για τρόπαια και διακρίσεις, κυνηγάει τα βλέμματα. Κανένας δεν ασχολήθηκε με τον αντικειμενικά πέρα πάσης αμφιβολίας πιο επιτυχημένο σε όλα τα επίπεδα Σακίλ Ο΄Νιλ, ο οποίος φάτσα-κάρτα χαρακτήρισε κάθε καλοκαίρι που περνούσε χωρίς την κατάκτηση του πρωταθλήματος… αποτυχία. Ένας άνθρωπος που έπλαθε στο μυαλό του σενάρια σύγκρουσης με αστέρες παρόμοιου αγωνιστικού status, ώστε να παίζει στα… κόκκινα κόντρα στους ίδιους κάθε βράδυ για μία καταραμένη νίκη. Γεγονότα που ουδέποτε συνέβησαν ή έλαβαν μέρος, μόνο και μόνο για να παραθέτει πλήρως την κάψα του.

Εμ, δεν θα κόψουμε και τη μόνη πηγή παγκόσμιας χαράς για έναν αποκλεισμό, ας καταδικάσουμε τον δημοσιογράφο που ορθώς μίλησε για αποτυχία. Οι αριθμοί, τα στατιστικά, οι εμφανίσεις του Γιάννη στην κανονική διάρκεια, οι απαιτήσεις, οι προσδοκίες και πολλά άλλα υπογραμμίζουν ένα στραπάτσο ολκής. Ψαχτείτε κι δείτε την ψυχική κατηφόρα που πήρε ο Ντιρκ Νοβίτσκι το 2007 μετά τον αποκλεισμό από τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς. Ποια βήματα προς τη δόξα; Ο άνθρωπος έμενε στο αμάξι του στην εξωτική Αυστραλία και έτρωγε σαν μοναχός από τον καημό του όλο το καλοκαίρι, έχοντας αμύθητα ποσά στον λογαριασμό του!

Η αποτυχία που έγινε της μοδός, η αποτυχία που τυγχάνει εμπορικότητας αν συνοδευτεί με μία γλυκανάλατη απάντηση περί χρόνου στην κλεψύδρα. Οι απόλυτοι νικητές θεωρούνται και μεταφράζονται σε κάθε μέσο ως οι κακοί του παραμυθιού. Εκείνοι που πανηγύρισαν στο τέλος με σύνθημα ”ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’ μοιάζουν με τον λύκο που ψάχνει την κοκκινοσκουφίτσα. Ευτυχώς να λέμε που ο Τζόρνταν μεγαλούργησε πριν τριάντα χρόνια (!), διαφορετικά αναλογιστείτε τι θα ακούγαμε…

Ο νοών νοείτω, φίλες και φίλοι…

Περάσαμε στη νεότερη γενιά που οι εκάστοτε Γιουλ βγάζουν το κόμπλεξ τους στο παρκέ, δεν σκέφτηκε κανένας δύσμοιρος ότι αυτή είναι αντίδραση ενός εθισμένου, όταν κάποιος τον τραβάει από την καθημερινότητα του: στην περίπτωση του Ισπανού γκαρντ, τα τρόπαια και οι υπέρλαμπρες κατακτήσεις.

Τίποτα δεν έχει να φοβάται από την υστεροφημία του, ακόμα και αν ηττηθεί στη Σερβία με 50 πόντους διαφορά υπό τον ρυθμό οργισμένων συνθημάτων από τους γνωστούς αούγκανους οπαδούς. Πανηγύρισε περήφανα αμέτρητους τίτλους τόσο με την εθνική του ομάδα, όσο και με τη «Βασίλισσα». Σε μία κίνηση-μήνυμα προς τον Πάντερ, του υπενθύμισε με τη γλώσσα του σώματος πως ούτε με τα κιάλια δεν θα φτάσει τα πεπραγμένα του στο ευρωπαϊκό στερέωμα ανεξαρτήτου αποτελέσματος σε λίγες μέρες. Άδικο έχει; Γνώριζε ο Ισπανός η πράξη αυτή τι σηματοδοτεί, όμως υπέρτατοι ηγέτες σαν κι εκείνον βουλιάζουν με το καράβι. Ζούμε – θεωρητικά – ελεύθεροι, απολαμβάνουμε τη δυνατότητα της επιλογής και αυτές ακριβώς οι αποφάσεις μας κρίνονται.

Βρε, λέτε να έχουν θέμα στον ύπνο τους τα βράδια οι Τζόρνταν. Μάτζικ, Μπερντ, ΛεΜπρόν, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Ναβάρο, Μποντιρόγκα; Προειδοποιώ για τυχαία παραδείγματα που δεν πάνε προς έναν: επειδή απείλησαν και χτύπησαν συμπαίκτες τους σε προπονήσεις; Επειδή τους έκαναν τόσο trash-talking που κόντεψαν να παρατήσουν το μπάσκετ; Επειδή είχαν το θάρρος να σηκώσουν το κεφάλι τους; Επειδή διέθεταν την απαραίτητη αγωνιστική απάθεια να πράξουν το αναγκαίο; Επειδή τόλμησαν εν μία νυκτί να αποκτήσουν εχθρούς για χάρη της υστεροφημίας τους; Προσωπικά, είμαι ικανοποιημένος που ως άνθρωπος συνολικά είμαι μέτριος, δεν είναι ντροπή. Μπορείς να γίνεις καλύτερος, αλλά οι προαναφερθέντες ήθελαν την κορυφή και αυτή φέρνει σε ένα καλάθι ως πεσκέσι μερικές ιδιαιτερότητες.

Ανωτερότητα και υποταγή αποτελούν διαφορετικές έννοιες στο λεξιλόγιο, γεγονός που παθιασμένα επιδιώκουμε να τις συνδυάσουμε. Επαναλαμβάνω, προσωπικά αν ήμουν διαιτητής ακόμα κι αν οι κανόνες υποδεικνύουν αντιαθλητικό, θα κοίταζα τη μεγάλη εικόνα και χωρίς περιστροφές… αποδυτήρια, αλλά οι μπασκετικές κολώνες επιθυμούν την τελευταία κουβέντα και να επιβληθούν όπως/όπου γίνεται.

Μάλλον ξεχάσαμε τι έπραττε η πλειοψηφία των σπουδαίων Ελλήνων γκαρντ σε αντίστοιχες περιπτώσεις, βλέπετε δεν είναι ο Γιουλ που διαθέτει μπόλικο κόμπλεξ. Παραμένει αυθεντικός μέχρι σήμερα, αρνείται να κρυφτεί στις κάμερες με τα καλά και τα κακά του. Όμως, ο πανηγυρτζής οπαδός στην ρουφιάνα Ελλάδα αμέσως κατέφυγε στο γνωστό ποιηματάκι σε δευτερόλεπτα ‘’Ισπανός, τι περίμενες’’.

Παρόλα αυτά, κρατούν το στέμμα της πιο επιτυχημένης εθνικής της Ευρώπης εδώ και 15 χρόνια, έχοντας κεράσει ουκ ολίγες φόρες την γαλανόλευκη κονιάκ και τις περισσότερες εξ αυτών «σπαθάτα»!

Καταλαβαίνετε τον συλλογισμό μου; Ελπίζω, γιατί τα καλά παιδιά στον αθλητισμό και μέσα στο παρκέ είναι μετρήσιμα στα δάχτυλα ενός χεριού. Μην κοιτάτε τις εξαιρέσεις, δείτε και αξιολογείστε το δάσος. Σαν να το διαβάζω στα σχόλια ή στις σκέψεις σας, προς Θεού δεν λέω ο καθένας να αρπάξει καρέκλες και να πετάει μετά μανίας σαν άλλος Κρίστιτς σε ένα άλλο αλήστου μνήμης ματς στο ΟΑΚΑ. Τσαμπουκάς και αλητεία απέχουν άπειρα χιλιόμετρα ως προς την ταύτιση τους ως ορολογίες.

Υ.Γ(1): Μακάρι το αποτέλεσμα να βγάλει ασπροπρόσωπη τη Ρεάλ Μαδρίτη και να προκριθεί στο Final-4 ακόμα κι έτσι. Πονηρά. Αν πάρει τον τίτλο, θα θυμάται κανένας τα σκηνικά που γράφουμε στο βιβλίο του ευρωπαϊκού μπάσκετ ή διθυραμβικά οι Μαδριλένοι θα αποτυπωθούν με κεφαλαία γράμματα ως η χρονιά που το πνεύμα των Ντιτρόιτ Πίστονς τους κυρίευσε; Ο οργανισμός που σταμάτησε τον Τζόρνταν, τον Μπερντ και τον Μάτζικ.

Φέρτε το λίγο προς Ευρώπης: ‘’η ομάδα που σταμάτησε το τρίτο θαύμα του Ζοτς, τον ατίθασο Πάντερ και το όνειρο εκατομμυρίων και των ελάχιστων που προσευχήθηκαν, όταν ακόμα η μπάλα έφευγε από το χέρι του Σάσα Τζόρτζεβιτς’’.

Υ.Γ.(2): Κάποτε ο Ντίνο Ράντζα με τα χρώματα του Παναθηναϊκού, όντας τραυματίας μπήκε… θολωμένος και διέλυσε την άμυνα της Σλασκ σαν τα κομμάτια του καθρέφτη μόλις συναντάει το πάτωμα. Στις δηλώσεις του αέρινα, γεμάτος αυτοπεποίθηση τόνισε. ‘’Δεν πρόκειται να κάτσω να χάσω από μία ομάδα που λέγεται Σλασκ!’’. Ο Γιουλ του μισού ποδιού και του μότο μόνο σουτάκια στην προπόνηση δεν χωνεύει την ιδέα να αποκλειστεί από τον Μάνταρ και μηχανεύεται τρόπους μίας εξωπραγματικής επιστροφής. Μαγκιά του, το πρόβλημα σας; Αγίους ψάχνετε; Δεν αποτελεί πρότυπο για τα νέα παιδιά ντε και καλά ένας αθλητής, δεκαετίες τώρα τα ΄χει πει ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ!