Μέμφις Ντεπάι: Ήρθε η ώρα να κλείσει στόματα, όχι αυτιά!

«Πολλοί με ρωτούν τι σημαίνει αυτός ο πανηγυρισμός που κάνω όταν σημειώνω ένα γκολ. Το να πανηγυρίζω, κλείνοντας τα αυτιά μου δεν σημαίνει ότι δεν ακούω κανέναν. Σημαίνει ότι δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Τι γράφουν τα ΜΜΕ και γιατί μου ασκούν κριτική. Αντιθέτως, πολλές φορές στη ζωή μου έχω δείξει ότι μπορώ να… ακούσω κάποιον αν έχει να πει κάτι ενδιαφέρον.

Επίσης, αυτός ο πανηγυρισμός είναι ένας τρόπος για να δείξω ότι είμαι μέσα στη φάση. Είμαι μέσα στη… ζώνη όπου όλα συμβαίνουν». Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Μέμφις Ντεπάι όταν έδωσε μία συνέντευξη, λίγο πριν τη μεταγραφή του στην Μπαρτσελόνα, προκειμένου να εξηγήσει τι και πως.

Το πέρασμα του Ολλανδού εξτρέμ από τους Καταλανούς όχι μόνο δεν ήταν πετυχημένο. Αλλά ήταν και σύντομο. Η Ατλέτικο Μαδρίτης του έδειξε εμπιστοσύνη μιας και κινήθηκε αμέσως για την απόκτησή του. Ο πρώην άσος της Αϊντχόφεν και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μεγάλωσε, ωρίμασε. Άλλαξε. Αλλά όχι και πολύ. Οι απαιτήσεις στους Μαδριλένους θα είναι μεγάλες και εκείνος καλείται -επιτέλους- να δικαιολογήσει όλο αυτό τον ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομά του και τα λεφτά που έχει λαμβάνειν.

Ο Μέμφις Ντεπάι πρέπει επιτέλους να πανηγυρίσει όσο πιο συχνά γίνεται. Όχι, όμως, με τον δικό του τρόπο. Μα ανοίγοντας τα αυτιά του και κλείνοντας τα στόματα των άλλων.

Ήταν… νινί ακόμα!

Δεν τίθεται θέμα για το ταλέντο του. Για τον τρόπο που αγωνίζεται. Ο Μέμφις Ντεπάι από που ήταν ακόμα ένα αμούστακο παιδαρέλι μπορούσε να πάρει ματς μόνος του. Από τότε που βρισκόταν ακόμη στις τάξεις της Αϊντόχφεν. Όμως, οι ντρίμπλες, τα τσαλιμάκια του και οι… ομορφιές του σε συνδυασμό με τα γκολ και τις ασίστ που έβγαζε κάθε τρεις και λίγο τον έκαναν στόχο κορυφαίων ομάδων της Αγγλίας και όχι μόνο.

«Ο επόμενος Κριστιάνο Ρονάλντο» φρόντισαν να γράψουν και να πουν πολλά ΜΜΕ της εποχής. Μιας και οι κοφτές του ντρίμπλες και ο τρόπος που σούταρε ήταν copy-paste του Πορτογάλου. Ειδικά από την ώρα και τη στιγμή που έδωσε τα χέρια με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και πήρε το «7». Οι συγκρίσεις ήταν μοιραίες.

Ο Ντεπάι, όμως, ποτέ δεν μπόρεσε να σταθεί στις απαιτήσεις που ήταν πολλές για τα κυβικά του. Ειδικά σε μία ομάδα που είχε ακόμη περισσότερα προβλήματα και που έψαχνε να βρει τη χαμένη της ταυτότητα. Μαζί με τα χλωρά καίγονται και τα ξερά. Οπότε το… αγροτικό στη Λιόν ήταν ο μόνος τρόπος να επιστρέψει και πάλι σε αυτό το επίπεδο. Όχι σαν κομπάρσος. Μα σαν πρωταγωνιστής.

Η Μπαρτσελόνα ήταν μία μοναδική ευκαιρία

Το πέρασμα από τον στρατό είναι αρκετά σημαντικό -στις πιο πολλές περιπτώσεις τουλάχιστον- για όλους. Καταλαβαίνεις ότι φεύγεις ως αγόρι και επιστρέφεις σαν άντρας. Ή τουλάχιστον αυτό λένε οι «παλιοί». Στην ιστορία μας ο Μέμφις Ντεπάι δεν υπηρέτησε τη μαμά πατρίδα του. Ούτε έκανε σκοπέτα ή υπηρεσίες.

Ωστόσο, ο Ολλανδός εξτρέμ πέρασες πολλές «διαβολοβδομάδες» στη Λιόν. Εκεί πραγματικά έγινε ο παίκτης που όλοι περίμεναν από εκείνον. Έβγαινε μπροστά στα δύσκολα. Δεν ήθελε μόνο την μπάλα στα πόδια του για να κάνει… τσαλιμάκια. Εξελίχτηκε. Μέστωσε. Από ένα σημείο και έπειτα ήταν ολοφάνερο ότι εκείνη η «λίμνη» ήταν μικρή για ένα… ψάρι σαν αυτόν που μόνο «ψάρακας» δεν ήταν πλέον.

Η ευκαιρία της Μπαρτσελόνα ήρθε στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή. Στο prime του. Την ώρα που οι Καταλανοί έκαναν… κρα για έναν παίκτη που θα τους βγάλει από το αδιέξοδο. Θα τους κάνει και πάλι να πιστέψουν και που θα τους οδηγήσει στην «μετά Μέσι» εποχή με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια. Όλα ιδανικά έτσι; Συν τοις άλλοις πρέπει να προσθέσουμε και τον Ρόναλντ Κούμαν. Μίλαγε με τον Ντεπάι την ίδια γλώσσα. Τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.

Το ξεκίνημα του ταλαντούχου εξτρέμ καλό και εντυπωσιακό. Μέχρι που έρχονται οι πρώτες κακές εμφανίσεις. Τα πρώτα ανεπιτυχή αποτελέσματα. Μέχρι που ο Κούμαν φεύγει από τον πάγκο των Καταλανών… βράδυ και εκείνος μένει ξεκρέμαστος. Ο Τσάβι έδωσε προτεραιότητα στους παίκτες των ακαδημιών και στο νέο αίμα. Αυτό ήταν για τον Ντεπάι. Η ιδανική ευκαιρία του Ντεπάι μόλις είχε χαθεί.

Η αρχή ενός villain της Marvel

Η Ατλέτικο Μαδρίτης δεν φημίζεται για το επιθετικό της ποδόσφαιρο. Αυτό δηλαδή που θα ήθελε να προσφέρει και να ενισχύσει ο Μέμφις Ντεπάι. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε από εκείνον δεν περιμένει μόνο κατάθεση ψυχής. Μα και ποδοσφαιρικού εγωισμού. Από εκείνον περιμένει να παίζει σε κάθε ματς με το μαχαίρι στα δόντια. Να γίνει κακός. Να πάρει… κεφάλια!Ή τώρα ή ποτέ.

Ο «Τσόλο» του έδωσε μία τελευταία ευκαιρία για να εκτοξευθεί και να πάει εκεί που μπορεί. Θα τα καταφέρει; Θα κάνει την Μπαρτσελόνα να μετανιώσει για το πόσο άδικα τον χειρίστηκε; Δεν ξέρουμε. Θα φανεί στο γήπεδο αν αυτή η ιστορία εξιλέωσης και εκδίκησης έχει να κόψει πολλά εισιτήρια. Πάντως, αν ήταν villain της Marvel κάπως έτσι θα ξεκινούσε…