Πελέ: Ο πρώτος πραγματικός θρύλος του ποδοσφαίρου!

Ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες που έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στα γήπεδα όλου του κόσμου. “Ο ποιος;” μπορεί να σκέφτηκαν μερικοί από εσάς. Ο Πελέ εννοούμε, απλά τον γράψαμε όπως είναι το πλήρες όνομά του.

Όχι όπως τον έγραψε η ιστορία. Δεν έχει σημασία που μεγάλωσες ή που γεννήθηκες. Αν έπαιξες ποδόσφαιρο μικρός ή όχι. Ούτε ποια ομάδα υποστηρίζεις. Η λέξη “Πελέ” ήταν και είναι βαθιά ριζωμένη μέσα σου. Μέσα μας. Ήταν και είναι μέχρι και σήμερα σαν τα παραμύθια που περνάνε από γενιά σε γενιά.

Ειδικά για εποχές δύσκολες. Εποχές που δεν είχαν τις ανέσεις του σήμερα ή την πολυτέλεια της τεχνολογίας και των βίντεο. Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά παντού. Το ίδιο ισχύει και για τις ταχύτητες της ζωής μας. Δεν μιλάμε για… χιλιάδες χρόνια πριν. Κοντά στα 50 ή και λίγο παραπάνω- παρακάτω. Κι όμως.

Η εποχή που έζησε και μεσουράνησε ο Πελέ ήταν λες και μιλάμε για κάποιον άλλον πλανήτη. Κάπου πολύ μακριά στο σύμπαν! Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε το “Netflix” αποφάσισε μέσω ενός ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στη ζωή του να μάθει… μπαλίτσα σε όλους τους νέους.

Γιατί καλοί οι νέοι, αλλά ο παλιός ήταν και παραμένει… αλλιώς! Και όπως λέει και το γνωστό ρητό: “Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι”.

Ο Πελέ έκανε… ομάδα τη Σάντος!

Πελέ σημαίνει Σάντος. Σάντος σημαίνει Πελέ. Είναι δύο διαφορετικές λέξεις. Όμως, είναι ταυτόσημες. Η μία ενώνεται με την άλλη. Συμπληρώνει η μία την άλλη.

Πριν από τον Πελέ το χάος. Μετά τον Πελέ (σχεδόν) το τίποτα για τη Σάντος. Δεν είναι τυχαίο ότι η βραζιλιάνικη ομάδα μαζί του έζησε τις καλύτερες στιγμές της ιστορίας της. Μαζί του έγινε η νούμερο ένα ομάδα της Βραζιλίας και κέρδισε πολλούς νέους οπαδούς.

Και αυτό φαίνεται από το παρακάτω στατιστικό στοιχείο. Μπορεί για μερικούς τα νούμερα να μην έχουν ή να μην παίζουν σημαντικό ρόλο. Αλλά στην εν λόγω σχέση επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.

Ο Πελέ φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της Σάντος το 1956. Πριν συμβεί αυτό η βραζιλιάνικη ομάδα μετρούσε μόλις δύο τίτλους. Δύο πρωταθλήματα. Ένα το 1935 και ένα το 1955. And that’s it που λένε και οι Βραζιλιάνοι. Με τον Πελέ κατάφερε να κατακτήσει έντεκα πρωταθλήματα, τρία Διηπειρωτικά και δύο Κόπα Λιμπερταδόρες.

Δεν χρειάζεται να έχεις τρομερή επαφή με τα μαθηματικά ή να μετράς μέχρι το… άπειρο για να καταλάβεις πόσο πολύ γιγαντώθηκε και “έφτιαξε” το μύθο της πάνω στον Πελέ η Σάντος!

Πολλά γκολ και εκτός… γηπέδου από τον Πελέ!

To να είσαι σούπερ σταρ (και κάτι παραπάνω) σε μία χώρα σαν τη Βραζιλία έχει πολλά θετικά. Ο Πελέ τα είδε και τα έζησε όλα στο… πετσί του. Από το Μουντιάλ της Σουηδίας το 1958 και έπειτα γινόταν χαμός στους δρόμους της πατρίδας του για χάρη του.

Τόσο από άντρες όσο και από γυναίκες. Δεν ήταν ο πρώτος και πραγματικός αστέρας της εποχής. Ήταν πολλά παραπάνω. Ειδικά για εκείνη την εποχή, όπου στη Βραζιλία δεν υπήρχε κάποιο μουσικό συγκρότημα ή κάποια άλλη φυσιογνωμία που να έχει τη δική του απήχηση και το δικό του έρεισμα προς τις μάζες.

Μάλιστα, ο ίδιος παραδέχτηκε στο ντοκιμαντέρ του “Νetflix” ότι είχε πολλές σχέσεις εκτός γάμου. Και ότι έχει τόσα πολλά παιδιά (εκ των οποίων τα πιο πολλά δεν τα έχει αναγνωρίσει) που έχει χάσει το μέτρημα προ πολλού!

Στη μετέπειτα ιστορία του ποδοσφαίρου και άλλοι παίκτες που είχαν απήχηση ή επιτυχίες λάτρεψαν και λατρεύτηκαν από τις γυναίκες (κλασική η περίπτωση του Τζορτζ Μπεστ), με αποτέλεσμα η απόδοσή τους να έχει αρκετές αυξομειώσεις. Ωστόσο, ο Πελέ ποτέ δεν άφησε αυτή την… αδυναμία του να αποτελέσει τροχοπέδη για την καριέρα του εντός των τεσσάρων αγωνιστικών γραμμών.

Το τέλος του Πελέ. Η αρχή του θρύλου του!

Η Βραζιλία είναι η χώρα που έχει κατακτήσει πιο πολλές φορές από κάθε άλλη το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου στη “χώρα του καφέ”. Αλλά πολλά παραπάνω. Ο Πελέ το έζησε στο πετσί του από μικρός.

Όταν είδε τον πατέρα του να κλαίει μετά την ήττα στο “Μαρακανά” από την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης. “Πατέρα μην κλαις. Κάποια στιγμή θα κατακτήσω το Παγκόσμιο Κύπελλο για εσένα” του είπε όταν ήταν μικρό παιδί. Αλλά από τότε φαινόταν πως ό,τι έλεγε το εννοούσε.

Η αρχή έγινε στο Μουντιάλ του 1958 στη Σουηδία. Εκεί ήταν 18 ετών όταν έκανε… πλάκα στους αντιπάλους του. Σημείωσε μοναδικά γκολ. Ιστορικά. Στη Χιλή το 1962 κατέκτησε το δεύτερο. Αν και το μεγαλύτερο κομμάτι του το είδε από τις εξέδρες μιας και τραυματίστηκε σοβαρά.

Το 1966 στην Αγγλία αν και η “Σελεσάο” ήταν από τα μεγάλα φαβορί ήρθε ο πρόωρος αποκλεισμός για τον ίδιο και τους συμπαίκτες του. Τα τάκλιν που είχε να αντιμετωπίσει πολλά και δυνατά. Καμία σχέση με τους σούπερ σταρ του σήμερα όπου προστατεύονται από τους διαιτητές. Το 1970 ήταν αποφασισμένος να δώσει την τελευταία του παράσταση σε Παγκόσμιο Κύπελλο και να αποσυρθεί από την εθνική ομάδα της Βραζιλίας με τους δικούς του όρους. Στην κορυφή. Στον θρόνο του. Όπως και έγινε!

Πελέ σημαίνει…

Φτάνουμε στο τέλος του κειμένου. Ή μάλλον για να το πούμε πιο… ποιητικά φτάνουμε στην αρχή του μύθου του Πελέ. Στο κάτω- κάτω της γραφής τι σημαίνει “Πελέ”; Για εμένα που δεν τον έζησα, αλλά, μεγάλωσα με ιστορίες για εκείνον θα έλεγα ότι σημαίνει. Το ασπρόμαυρο ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο μιας άλλης εποχής. Πιο αγνής.

Πελέ σημαίνει γκολ. Στο μυαλό μου έρχεται η Βραζιλία και από τη μία πλευρά οι αμμουδιές με τις χιλιάδες κόσμου και τους περισσότερους να κλωτσάνε μία μπάλα και να κάνουν διάφορα ζογκλερικά. Από την άλλη μου θυμίζει τις φαβέλες και τα παιδιά που θα σκέφτηκαν ή θα φώναξαν μετά από ένα γκολ ότι θύμισαν Πελέ.

Brazil 1970.

My Dad raves about them. He was a young man watching Pele become one of the 🐐’s.

Who would be on your time travel list? pic.twitter.com/0gTJjLdiPw

— Morpheus Fire (@MorpheusFire) March 19, 2021

Ήταν εκείνος που έτρεχε σαν αστραπή. Αυτός που έκανε την μία ντρίμπλα μετά την άλλη και θα έβαζε γκολ. Πολλά γκολ. Ή που θα έχανε κάποιο -σπάνιο φαινόμενο- με τον δικό του απίθανο τρόπο.

Ο Πελέ ήταν ο πρώτος. Δεν ξέρουμε αν ήταν και ο καλύτερος. Αλλά όσοι τον έζησαν και τον είδαν αυτό λένε μέχρι και σήμερα. Και εμείς θα μεταφέρουμε τον θρύλο του από γενιά σε γενιά. Όπως και πρέπει να γίνει. Γιατί παίκτες σαν τον “βασιλιά” Πελέ έκαναν το ποδόσφαιρο αυτό που είναι σήμερα.