Απλά… Μέσι

Το πιο δύσκολο πράγμα κατά την γραφή αυτού του κειμένου ήταν η αρχή. Ερωτήσεις πυροβολούν ασύστολα την σκέψη μου και η απαιτούμενη συγκέντρωση γεμίζει με αναπάντητα ερωτήματα. Πως γίνεται να το έκανε και αυτό ο Μέσι; Είναι δυνατόν να έχει κατακτήσει οποιοδήποτε τρόπαιο έχει διεκδικήσει; Μπορώ να χρησιμοποιήσω την έκφραση «ποδοσφαιριστής του δικού του επιπέδου» και αν η απάντηση είναι ναι, τότε για ποιο επίπεδο μιλάμε; Πως γίνεται να ολοκληρώνει το πιο ιδιαίτερο Παγκόσμιο Κύπελλο όλων των εποχών με αυτούς τους αριθμούς, ενώ ο αριθμός με το μεγαλύτερο αντίκτυπο να είναι το 35, δηλαδή τα χρόνια της ηλικίας του; Έχει όντως αντίκτυπο για αυτόν ή η ηλικία είναι απλά για εκείνον μία αύξουσα (δυστυχώς για εμάς) κλίμακα που απλά υπάρχει για να καταρρίπτει την λογική; Πως, πως, πως… Όλα καταλήγουν στο κλισέ «είναι απλά ο Μέσι». Αλλά μπορείς να παντρέψεις αυτές τις δύο λέξεις σε μία πρόταση;

Σηκώθηκα, πήγα πότισα την μπουκαμβίλια (και όχι μποκαμβίλια Παναγιώτη), έβαλα ένα πλυντήριο. Δεν μπορούσα να γράψω μιας και ο νους μου με γύριζε πίσω στις 19/2/2012, όταν ο πατέρας μου έκανε ένα από τα δικά μου όνειρα πραγματικότητα και δεν ήταν άλλο από το να δω τον Μέσι και την Μπαρτσελόνα από κοντά. Παρά το γκολ του Πιάτι στο 8′ και την ασυναγώνιστη ιδιότητα του μυαλού να κάνει σκέψεις τύπου «καταφέραμε να ζήσουμε το όνειρο, αλλά να χάσουμε από την Βαλένθια»; Σε 6′ ο Μέσι μου είχε απαντήσει σκοράροντας δις. Ο αγώνας έληξε 5-1 και ο… κοντός είχε σημειώσει το πρώτο του καρέ τερμάτων στην La Liga. Ένα ντελίριο ευτυχίας υπό την συνοδεία δακρύων που μέχρι και σήμερα δεν ξέρω ποιο συναίσθημα τα δημιούργησε. Στιγμές που τις αναπολώ και εύχομαι να τις ξαναζήσω για να γίνει ένα… refresh. Στιγμές που οι λέξεις δεν φτάνουν, η γλώσσα είναι φτωχή για να τις περιγράψει.

Παράφορα και ανιδιοτελές

Και όλα αυτά παίρνουν χώρο στο σήμερα, που παράλληλα με τις δουλειές του δικού μου σπιτιού, αναπολώ το χθες, καθώς τα ίδια δάκρυα έτρεχαν ξανά. Όλα ήταν ίδια, αλλά κάπως πιο ώριμα, πως να το πω, πιο… περπατημένα. Ένα ταξίδι 10 χρόνων που έγινε με εμένα να ερωτεύομαι όλο και πιο παράφορα το ποδόσφαιρο, να μεγαλώνω με αξίες και τα ιδανικά που μόνο αυτό και η οικογένεια μπορούν να σου χαρίσουν ανιδιοτελές, σαν την αγάπη. Βουτιά με το κεφάλι σε συναισθήματα που μόνο ένας έρωτας μπορεί να σου χαρίσει και σαν ρομαντικός τα αναζητούσα σε κάθε αγώνα κάθε στιγμή. Όλα αυτά έξω από το φράγμα της λογικής, είπαμε έρωτας. Ο Μέσι πάντα ήταν εκεί και πέραν όλων των άλλων έκανε αριστοτεχνικά ακόμα ένα πράγμα. Να μεγαλώνει την λίστα των ερωτήσεων που είχα γύρω από αυτό που αγαπώ. Συνέχεια, «έσπαγε» το φράγμα της λογικής και ήταν σαν να ερχόταν στον κόσμο μου. Ωστόσο, αντί για απαντήσεις, μου δημιουργούσε κι άλλους προβληματισμούς. Πως; Πως γίνεται να το έκανε κι αυτό;

Ένα ταξίδι της σκέψης που αν το παρατηρήσεις θα δεις ότι ο χρόνος είναι σχετικός, μιας και όλα μοιάζουν σαν να έγιναν χθες. Όμως χθες, ο ίδιος τύπος με ταξίδεψε 10 χρόνια πίσω και «έσπασε» πάλι το φράγμα του χωροχρόνου. Στο βλέμμα του έβλεπες έναν παιδικό ενθουσιασμό που χτυπούσε ασταμάτητα το καμπανάκι της νοσταλγίας. Ένα όνειρο δικό του, μία λύτρωση ενός ολόκληρου έθνους και παράλληλα μία λύτρωση για έναν (ανάμεσα σε χιλιάδες) άνθρωπο στην άλλη άκρη της γης. Γεννήθηκα στην Νις της Ελλάδας και όχι στο Ροζάριο και ουδέ ποτέ είχα κάποια συμπάθεια με την Αργεντινή. Πως γίνεται όμως επί έναν μήνα να ανυπομονώ για να την δω. Να αγχώνομαι σαν να ήμουν ένας από αυτούς. Θα τα καταφέρει; Παρακολουθήσαμε μία ομάδα να πολεμάει κάθε δευτερόλεπτο στα γήπεδα του Κατάρ για εκείνον και εκείνον να για έναν ολόκληρο λαό. Μέσα σε αυτούς είμαι κι εγώ.

Είναι απλά ο Μέσι

Το πιο όμορφο παραμύθι φαίνεται πως έχει τον επίλογο που του αξίζει. Μεγάλωσα στην γενιά που υπήρξε ο Μέσι, τον άνθρωπο που τερμάτισε το ποδόσφαιρο. Μια ατάκα που θα λέω στην επόμενη γενιά, η οποία θα με βοηθάει να πηγαινοέρχομαι στον χρόνο με… πυξίδα τα συναισθήματα. Αλλά τα ερωτήματα, με την πάροδο του χρόνου, άλλα τα λύνει η επιστήμη, άλλα μένουν αναπάντητα. Το μόνο σίγουρο είναι πως συνεχίζουν να γεννιούνται, αδιάκοπα και απτόητα. Είναι αυτός ο επίλογός; προσπαθούμε όλοι να «γατζωθούμε» στο όχι, γιατί πολύ απλά κανείς δεν θέλει να τελειώσει αυτό το παραμύθι. Αλλά τον χρόνο δεν τον κέρδισε κανείς. Αλλά από την άλλη στα 35 του οδήγησε μία χώρα στην κορυφή. Χάνεται η λογική. 

Και τα δάκρυα μπορεί να τρέξουν ξανά, χωρίς πάλι να ξέρω την αιτία. Είναι κάτι ανώτερο. Είναι απλά ο Μέσι.